Σε 46 χρόνια ιστορίας, οι The Ex δεν νοιάστηκαν ποτέ για τα καλλιτεχνικά ξανοίγματα που δημιουργούν συγκλίσεις με το ευρύ/ευρύτερο κοινό, οδηγώντας σε ό,τι λέμε "επιτυχία". Κι όμως, παρά την έλλειψη εμπορικότητας, λογίζονται ως μια μουσική δύναμη η οποία δεν μοιάζει με καμία άλλη. Κάτι που έχουμε συναισθανθεί κι εμείς στην Ελλάδα, σε βραδιές στις οποίες βιώσαμε από κοντά τη ζωντανή περιπέτεια ενός άναρχου, μα λίαν γοητευτικού αυτοσχεδιασμού. Έχουμε κάθε λόγο, λοιπόν, να θεωρούμε ότι το ίδιο θα γίνει και τώρα, αφού μας ξανατιμούν μετά από κάμποσο καιρό, για συναυλίες στη Θεσσαλονίκη ("Eightball", Παρασκευή 31/10), στη Λάρισα ("Skyland", Σάββατο 1/11) και στην Αθήνα ("Gazarte", Κυριακή 2/11).
Eίναι τέτοια η ευχέρεια των The Ex στις ηχητικές μεταμορφώσεις, ώστε δικαιολογεί την απέχθειά τους για τις ταμπέλες που φοριούνται κατά καιρούς στη μουσική τους. Πάντως, μιλώντας για το ολλανδικό συγκρότημα, είναι αδύνατον να απορρίψεις τους όρους "πανκ" και "τζαζ". Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, ότι οι συναυλίες τους τραβάνε κόσμο (κυρίως) από αυτές τις δύο κατευθύνσεις. Έστω κι αν, επί της ουσίας, μιλάμε για το κοινό της free jazz και για το ροκ κοινό που ακολούθησε τη διάχυση του βρετανικού πανκ στην Ευρώπη, καθώς και τα alternative κλαδιά που βλάστησαν στον απόηχό του.
Από εκεί και πέρα η υπόλοιπη διαδρομή είναι ολόδική τους, ακόμα κι αν δούμε τη μορφή του Terrie Hessels ως πρωταγωνιστική, αφού είναι, πια, ο μόνος που βρίσκεται στη μπάντα από την εκκίνηση του 1979. Από το βαβούρικο "Disturbing Domestic Peace" (1980), που σφυρηλατήθηκε στο αμόνι της αναρχικής ιδεολογίας και του κινήματος καταλήψεων που άνθισε τότε στην Ολλανδία, ως το φρέσκο, στιλιστικώς ανένταχτο "If Your Mirror Breaks", οι The Ex ξεπέρασαν ξανά και ξανά τα σύνορα στα οποία έφταναν, κρατώντας ψηλά τη δημιουργική σημαία της κιθαριστικής μουσικής. Έτσι, πότε συνεργάζονταν με τους Sonic Youth ή τους Tortoise και πότε τους έβρισκες παρέα με σπουδαίους τζαζίστες σαν τον Mats Gustafsson ή τον Paal Nilssen-Love, με την παλέτα να επεκτείνεται ακόμα και στην Αφρική, χάρη σε τολμηρά ανακατέματα με ρυθμούς από την Αιθιοπία ή/και το Κονγκό.
Τη μεγαλύτερη υπέρβαση, βέβαια, ίσως να την έκαναν όταν επέζησαν της παραίτησης του τραγουδιστή και συν-ιδρυτή G.W. Sok (2009). Έκτοτε, κάτι χάθηκε από την πολιτική τους οξύτητα, όπως έχει παρατηρήσει, πολύ ορθά, ο Βαγγέλης Πούλιος, όμως ο αντικαταστάτης Arnold de Boer κόμισε καινούριες ποιότητες. Οι οποίες βοήθησαν το γκρουπ να συνεχίσει τις εξερευνήσεις του, αλλά και να κερδίσει την εξωστρέφεια που χαρακτηρίζει τις συναυλίες της τελευταίας δεκαπενταετίας.
Διαβάστε Επίσης
