Sarah Davachi: "Συχνά ξεκινώ με το σκίτσο μιας ιδέας και αφήνω το ίδιο το όργανο να με καθοδηγήσει"

Δύο από τις πιο σημαντικές σύγχρονες φωνές της minimal και experimental σκηνής συναντιούνται για πρώτη φορά στην Ελλάδα σε μια μοναδική double bill εμφάνιση, η πρώτη στην Ευρώπη. Η Sarah Davachi, Καναδή συνθέτρια και δεξιοτέχνις του εκκλησιακού οργάνου και του Hammond B3, συνδυάζει ακουστικά και ηλεκτρονικά όργανα, μελωδία και δομημένο θόρυβο. Η Kara-Lis Coverdale κινείται με άνεση ανάμεσα στον ακουστικό και τον ηλεκτρονικό ήχο, δημιουργώντας έργα που διαπερνούν τα όρια των ειδών και της ηλεκτρονικής μουσικής.

H κοινή τους εμφάνιση στο "Gazarte Main Stage" (7/10) σηματοδοτεί μάλιστα την έναρξη του νέου συναυλιακού κύκλου Πώρωση. Με αφορμή το Porosi #1 η Sarah Davachi μίλησε στο "α" για την έρευνα της στον ψυχοακουστικό μινιμαλισμό, τη "συνάντησή" της με την Kara-Lis Coverdale και όσα προσδοκά από το αθηναϊκό της ντεμπούτο

Αυτή θα είναι η πρώτη σας εμφάνιση στην Ελλάδα. Ποιες είναι οι προσδοκίες σας από τη σκηνή και το κοινό της Αθήνας;
Απλά να ακούσουν και να αφεθούν μαζί μου!

Η δουλειά σας κινείται συχνά ανάμεσα σε ακουστικά και ηλεκτρονικά όργανα, με ιδιαίτερη έμφαση στο εκκλησιαστικό όργανο και το Hammond B3. Πώς αποφασίζετε ποιο όργανο θα αποτελέσει τη "φωνή" μιας σύνθεσης;
Δεν πρόκειται τόσο για το να αποφασίσω ποιο όργανο θα αποτελέσει τη "φωνή" μιας σύνθεσης, όσο για το να διαλέξω το συγκεκριμένο όργανο με το οποίο θέλω να δουλέψω και μετά να δω τι είδους μουσική θα προκύψει μέσα από αυτό για μένα.

Φυσικά, η μουσική μου ταιριάζει καλά με όργανα όπως το εκκλησιαστικό όργανο, λόγω της διάρκειας του ήχου του και της έμφασης που δίνει στην αρμονία και το ηχόχρωμα. Έτσι, μπορώ να προσεγγίσω το όργανο έχοντας ήδη μια καλύτερη κατανόηση του πώς αυτό θα επηρεάσει τη μουσική που θέλω να δημιουργήσω  και το αντίστροφο.

Με τα ακουστικά όργανα, μερικές φορές, η διαδικασία μπορεί να είναι πιο πειραματική. Έχω μια καλή κατανόηση του πώς τα έγχορδα, τα ξύλινα πνευστά και τα χάλκινα μπορούν να λειτουργήσουν καλά με τη μουσική μου, και κάποιες φορές, όταν έχω ήδη συγκεκριμένες μουσικές ιδέες, μπορώ απλώς να ξέρω ποιο όργανο θα τις υπηρετήσει καλύτερα.

Άλλες φορές, όμως, ξεκινώ με ένα σκίτσο μιας ιδέας και αφήνω το ίδιο το όργανο να με καθοδηγήσει, κάτι που μπορεί να οδηγήσει σε πράγματα που δεν περίμενα.

Έχετε παρουσιάσει τη μουσική σας σε εμβληματικούς χώρους, από το MoMA και το Barbican μέχρι τον ναό Honen-in στο Κιότο. Πώς η αρχιτεκτονική και η ατμόσφαιρα ενός χώρου διαμορφώνουν τον τρόπο που συνθέτετε και ερμηνεύετε;
Για μένα, ο χώρος και η ακουστική του χώρου αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της μουσικής, μπορούν σίγουρα να αλλάξουν τον συνολικό ήχο, κάτι που με τη σειρά του αλλάζει και τον τρόπο που ανταποκρίνομαι καθώς παίζω.

Στις περισσότερες περιπτώσεις δεν έχω πολύ χρόνο να εξερευνήσω τον χώρο σε βάθος πριν από τη συναυλία, οπότε πρόκειται συχνά για μια ανταλλαγή σε πραγματικό χρόνο ανάμεσα σε αυτό που κάνω και σε αυτό που ακούω· έτσι μπορώ να προσαρμόσω συγκεκριμένα πράγματα εκείνη τη στιγμή ώστε να ανταποκριθώ στον χώρο.

Συνήθως, για μένα, το ζήτημα έχει να κάνει με τη διάρκεια. O χώρος μπορεί να αλλάξει τον τρόπο που κάτι αντηχεί και διαχέεται, και κάποιες φορές είναι απαραίτητο να "παίξω" με τη διάρκεια, ώστε να επιμηκύνω ή να συντομεύσω το πώς κάτι "κάθεται" μέσα στο πλαίσιο της σύνθεσης, όταν αντηχεί με έναν συγκεκριμένο τρόπο.

Με τη δημιουργία της Late Music, που ιδρύθηκε ως συνεργαζόμενο label της Warp Records, έχετε διαμορφώσει μια πλατφόρμα για πιο πειραματική και προσωπική δουλειά. Τι σημαίνει για εσάς, ως καλλιτέχνη, να έχετε αυτό το είδος "καταφυγίου";
Σημαίνει πάρα πολλά για μένα! Είναι, φυσικά, εξαιρετικά βοηθητικό να έχω μια ομάδα ανθρώπων που εμπιστεύομαι, οι οποίοι μπορούν να αναλάβουν τα πρακτικά ζητήματα και που ξέρουν τι κάνουν με τη μουσική μου. Αυτό αφαιρεί μεγάλο μέρος του άγχους, και έτσι μπορώ να επικεντρωθώ αποκλειστικά στη μουσική και στον ίδιο τον δίσκο.

Είναι επίσης πραγματικά απίστευτο να έχω έναν χώρο όπου μπορώ να κάνω αυτό που θέλω, χωρίς να είμαι απαραίτητα δεσμευμένη από συγκεκριμένες προθεσμίες ή να περιμένω να συμβούν άλλα πράγματα.

Για μένα, είναι μια πραγματικά ιδανική κατάσταση και έτσι, όπως είπα, μπορώ να επικεντρωθώ στη δημιουργία της μουσικής που μου φαίνεται αληθινή και σωστή, και να της επιτρέψω να ανθίσει χωρίς τα εμπόδια που δημιουργούνται από οργανωτικά ζητήματα.

Η πρόσφατη κυκλοφορία σας The Head As Form’d In The Crier’s Choir εξερευνά τον ψυχοακουστικό μινιμαλισμό. Τι είναι αυτό που σας ελκύει περισσότερο σε αυτή την έρευνα γύρω από το πώς αντιλαμβανόμαστε τον ήχο;
Ναι, θα έλεγα πως όλα τα άλμπουμ μου επικεντρώνονται σε αυτό το είδος ακρόασης και στην ενισχυμένη αντίληψη του ήχου. Με ενδιαφέρει βαθιά η εσωτερικότητα του ήχου και το πώς αυτή αλλάζει τόσο τον τρόπο ακρόασης όσο και την ψυχική κατάσταση που προκύπτει μέσα από τέτοιες μορφές ακρόασης. Είναι μια εξαιρετικά ανταποδοτική εμπειρία! Τόσο ως ακροατής όσο και ως εκτελεστής.

Στην Αθήνα μοιράζεστε τη σκηνή με την Kara-Lis Coverdale. Πώς βιώνετε αυτόν τον διάλογο ανάμεσα σε δύο διαφορετικές, αλλά συγγενείς καλλιτεχνικές φωνές;
Θαυμάζω πολύ τη μουσική της Kara-Lis, και παρόλο που χρησιμοποιούμε διαφορετικά είδη μουσικών υλικών για να φτάσουμε εκεί, πιστεύω πως η μουσική μας αποσκοπεί στο ίδιο είδος εμπειρίας και δείχνει τον ίδιο σεβασμό προς τον ήχο. Είναι επίσης μια στενή και παλιά μου φίλη, και έχουμε κάνει πολλές συζητήσεις γύρω από τη μουσική, οπότε θαυμάζω επίσης το πόσο βαθιά φτάνει η έρευνά της πάνω σε αυτού του είδους τις ακουστικές εμπειρίες.