Η αλήθεια είναι ότι το πρόγραμμα ήταν περισσότερο από γεμάτο. Και η αλήθεια είναι ότι δύσκολα μπορεί μια μέση Αθηναία εργαζόμενη, μαμά (προσθέστε και όποιον άλλο ρόλο θέλετε), να ανταποκριθεί στις "σειρήνες" ενός τριημέρου, όπως το προηγούμενο, που είχε αυτά για τα οποία θα σας γράψω παρακάτω στο κέντρο της πόλης, και άλλα τόσα στα πέριξ. Κάτι τα παιδιά και οι χρόνοι, κάτι τα εισιτήρια, κάτι οι φίλοι που δεν είναι και party animals στην ηλικία μας πια, ε, το να πας σε τρία διαδοχικά λάιβ σε αυτή τη φάση, το λες και άθλο.
"Το καλό που σου θέλω να ’σαι εκεί"*
Όλα ξεκίνησαν το βράδυ της Παρασκευής, την πρώτη μέρα του Αγοραφοβικού (ΑΦΦ25) που φέτος επιμελήθηκε η Sci Fi River και που είχε απ' όλα. Το μόνο που δεν μπορούσες να τα δεις όλα, καθώς τα λάιβ γίνονταν παράλληλα σε τρεις χώρους του πρώην υφαντουργείου και η επιλογή δεν ήταν πάντα εύκολη. Ένας μικρός αγώνας δρόμος: να προσανατολιστείς στον χώρο, να ανοίξεις τα σόσιαλ για να δεις τι παίζει σε κάθε stage, να ακούσεις λίγο τους Soma και να ανακαλύψεις πιο μέσα (και να προλάβεις ευτυχώς) τα Κτίρια τη Νύχτα για το πρώτο κούνημα του κεφαλιού, για το πρώτο σκούντημα της ψυχής. Μα, τι στίχοι.
Κι ύστερα πάλι έξω για να δούμε και λίγο Chraja (δύσκολο να μπεις όμως στο μικρό κλειστό γ7) και τελικά να πιάσουμε θέση για Κώστα Τουρνά. Μέχρι να δω το όνομά του στο line up του Αγοραφοβικού, δεν είχα σκεφτεί να τον ακολουθήσω κάπου. Πόσο λάθος. Μεγαλώσαμε μαζί του, με τα βινύλια των Poll και κάμποσα ακόμα από τις προσωπικές δουλειές του. Ήξερα, ξέραμε όλα τα τραγούδια του. Κι αυτός έπαιξε με τόση χαρά "για τα παιδιά και τα εγγόνια του". Άψογος. Φωνή, όψη, κέφι. Και συγκινητικός.
Φρέσκο το χώμα / βροχή έχει πέσει / τα φύλλα ξερά / υγρά τα μάτια μου είναι / νομίζω πως θέλω να κλάψω. (...)
Όπως και ο Ντίνος Σαδίκης στο επόμενο λάιβ, στο μεγάλο εσωτερικό stage (α7) που ακολούθησε. Κατέβηκε από τον Βορρά και τα είπε όλα. Είπε Εν πλω ("χωρίς κανόνα", "απαισιόδοξο τραγουδάκι), είπε τα δικά του: από τον "Χορό" του άλμπουμ το "Γέλιο των Πολλών" και το σαδικικό "Αντιλαλούν οι φυλακές", μέχρι το ηλεκτρικό "Σωστό" και τα υπόλοιπα κομμάτια του περσινού άλμπουμ "Πίσω από τη σκιά". Ντίνε Σαδίκη, τιμή μας.
Κι ύστερα έτσι βγήκαμε πάλι έξω, σε ένα άλλο σύμπαν που αποχαιρετούσε το δίδυμο Veslemes x Trichromi ή χόρευε με τους Nekrotsoylithra (Taki Tsan & Dj Axl είχαν κάνει δουλίτσα νωρίτερα). Όσο για το τέλος, μέσα ξανά, για Νίκο Βελιώτη, Καλλιόπη Μητροπούλου και τους έγχωρδους πειραματισμούς τους.
Και κάπως έτσι το φετινό Αγοραφοβικό -την πρώτη μέρα του τουλάχιστον- φάνηκε πως είχε εκπληρώσει όλες τις υποσχέσεις του: "Τέλος τα στρείδια Ασπρονησίου. Τέλος το τσάι γιασεμιού. Τώρα, τουρλού".
Δυο βραδιές στον λόφο
Φιλοπάππου, γειτονιά, φθινοπωρινή δροσιά και κουβεντολόι. Δεύτερο sold out για τους Χειμερινούς Κολυμβητές, στο πλαίσιο των Φ Hill Sessions, και Αργύρης Μπακιρτζής (μαζί με όλη την ομάδα**) σε μεγάλα κέφια, όπως πάντα. Ιστορίες παλιές και καινούργιες, πρόζα κανονική, γέλια, χειροκροτήματα στις αναφορές που μας καίνε και τραγούδια αγαπημένα που λειτουργούν σαν μια μεγάλη ζεστή αγκαλιά. Απαραίτητη μάλιστα αυτό το πρώτο φθινοπωρινό Σάββατο της σεζόν.
Εδώ στο θέατρο της Δώρας Στράτου το σκηνικό είναι διαφορετικό. Αριθμημένες θέσεις με μαξιλαράκι, ένα χαλαρό πήγαιν' έλα στο κυλικείο, μουσικές και λόγια. Μια επικαιρότητα που δεν χωνεύεται και που ο Μπακιρτζής δεν αφήνει ασχολίαστη, κουβεντούλα μεταξύ του σχήματος -σαν σε μεγάλη ανοιχτή πρόβα- και ανάμεσα σε όλα, τραγούδια αγαπημένα:
Ο δρόμος που γλιστράει μες τους λόφους / Είναι φορτωμένος με ναπάλμ / Στο ποδήλατο πηδώντας θα χαθείς / Ψάχνοντας για μια άκρη (...) Ταξιδιάρικα πουλιά τ' αγέρα / Πότες θα μας πάρετε και μας / Πέρα στου αιγαίου τα νησιά / Στου πελάγου τις ατέλειωτες αμμούδες (...)
Κι είπαν κι άλλα πολλά: την "Αρζεντίνα", "Τώρα που παντρεύεσαι", τον "Παγασητικό", το "Φάρμακο". Και αφού τα είπαν, έφτασε η ώρα, περασμένες 12 να μας αποχαιρετήσουν. Πώς; Όπως ακριβώς ξεκίνησαν. Σαν παλιοί φίλοι, ίσως και καλοί συγγενείς, που ήρθαν και μας βρήκαν έξω, στη γειτονιά· τα είπαμε, τα τραγουδήσαμε και ανανεώσαμε το ραντεβού μας για μια επόμενη φορά. Εις το επανιδείν, φίλοι μας.
Κι ύστερα ήρθε η Λένα
"Τι νέα ψιψίνα"; Που να στα λέω. Κυριακή βράδυ λίγο μετά τις 9. Γεμάτο και πάλι το θεατράκι. Τίποτα λιγότερο από άλλο ένα sold out, για τη Λένα Πλάτωνος αυτή τη φορά, και να σου οι πρώτες ψιχάλες, οι πρώτες ομπρέλες, οι μουσαμάδες πάνω από τα όργανα και τα μηχανήματα. Μα ο καιρός έδειχνε πώς δεν θα βρέξει απόψε. Τι σύννεφο είναι αυτό πάνω απ' τα κεφάλια μας;
Σήμερα η τηλεόραση προέβλεψε ανέμους ασθενείς / Έκανες αυτοσυντήρηση; / Έβαψα τη βεράντα μ’ αυτό που μετατρέπεται / Σε λαδομπογιά από αίμα σε λαδομπογιά σπασμένη φλέβα / Προς το στερέωμα μαρκαδόρος δορυφόρος / Ανυπότακτος στην επιτήρηση, μάρτυρας ειλικρινής / Τι νέα ψιψίνα;
Τα νέα ήταν, ευτυχώς, καλά. Φίλοι, παιδιά και εγγόνια παρέμειναν κάτω από τις ομπρέλες ή τα δέντρα, το σύννεφο υποχώρησε (η υγρασία όχι), τρία κιόσκια στήθηκαν πάνω από τα πιάνο -τη Λένα και τους ανθρώπους της, πάνω από τα κεντρικά μικρόφωνα -τις θέσεις δηλαδή της Σαβίνας Γιαννάτου και του Γιάννη Παλαμίδα, αλλά και πάνω από τα πλήκτρα και όλο το πολύπλοκο σύστημα του Στέργιου Τσιρλιάγκου που, σταθερά στο πλάι της Πλάτωνος όλα αυτά τα χρόνια της επιστροφής της, δίνει το ρυθμό.
Σε μεγάλα κέφια και αυτό το παρεάκι. Πρώτη και καλύτερη η Λένα που μας καλωσορίζει σε ένα λάιβ που αψηφά το κρύο, τις βροχές και τις καταιγίδες και που έχει ετοιμάσει για τις επόμενες δυόμιση ώρες περίπου ένα σετ αλλιώτικο από τα συνηθισμένα. Δεν μένει στα χιτάκια της (ποτέ δεν μένει, εδώ που τα λέμε), ξαναπαίζει παλιά κομμάτια, δοκιμάζει τις φωνητικές αντοχές της Σαβίνας (που πάντα τα καταφέρνει, ακόμα και στα πιο δύσκολα), δημιουργεί κόσμους μαγικούς, όπως πολύ καλά ξέρει να κάνει.
Και ανάμεσα στα άλλα, κάνει αστεία, ξεκαρδίζεται στα γέλια, σχολιάζει, ώσπου μια στιγμή καλεί στη σκηνή την έτερη απίθανη τραγουδίστριά της, την Αθηνά Ρούτση, για να πουν παρέα δυο μελοποιημένα ποιήματα της Έμιλυ Ντίκινσον με αγγλικό στίχο. Στα φωνητικά η Σαβίνα και στην ανατριχίλα, όλοι οι υπόλοιποι.
Βαθιά ανάσα και (...) Εμιγκρέδες της Ρουμανίας / πιθανότητες ευτυχίας / στην περιοχή της Αμερικάνικης Πρεσβείας
Δεν μας άφησε παραπονεμένες οι Λένα. Ακούσαμε και Καβάφη και "Σαμποτάζ" και την "Πτήση 201" και τον "Μάρκο". Και όταν, περασμένες 12 και πάλι, άρχισαν να πέφτουν λίγες ακόμα ψιχάλες είχε φτάσει πια η ώρα της βαθιάς υπόκλισης, χέρι-χέρι με τους συνοδοιπόρους της. Άλλο ένα ραντεβού ανανεώθηκε, αλλά δεν φύγαμε αμέσως από το θεατράκι.
Ακολούθησε ενημέρωση για τον στόλο που κατευθύνεται στη Γάζα και ένα ηχηρό "Λευτεριά στην Παλαιστίνη" ακούστηκε απ' άκρη σ' άκρη στον λόφο του Φιλοπάππου. Καλά όλα τα παραπάνω, αλλά μια γενοκτονία συντελείται δίπλα μας.
*στίχος από "Tokalo" του Tsolimon (feat. Δεσποινίς Τρίχρωμη) από το album "Akida". Δυστυχώς ο Tsolimon βγήκε νωρίς και δεν τον προλάβαμε.
** Κώστας Βόμβολος: ακορντεόν / Παναγιώτης Μανουηλίδης (Panù): κιθάρα / Θοδωρής Ρέλλος: σαξόφωνο / Διονύσιος Ρούσσος: φωνή / Μιχάλης Σιγανίδης: κοντραμπάσσο / Κώστας Σιδέρης: τζουράς, φωνή / Εύη Μάζη: φλάουτο, φωνή
Διαβάστε Επίσης
