Η 0-100 σειρένε ανατριχιάζει ακόμα όταν στα λάιβ φωνάζουν "το όχι είναι όχι - όχι, δεν θα γίνει ναι"

Άκουσα πρώτη φορά ζωντανάτην 0-100 σειρένε σε ένα αυτο-οργανωμένο ραπ φεστιβάλ στην Τζια αρκετό καιρό μετά την έκρηξη του "Blender" EP της, που έκανε την Αθήνα να παραμιλά "τάκα-τάκα-τούκα". Πέρα από τον έντονα κοινωνικό-πολιτικό στίχο της και τα ακραία punchlines δεν γινόταν να μη θαυμάσει κανείς την άνεση με την οποία οργώνει τη σκηνή και την αμεσότητα της επικοινωνίας της. Ανήκει άλλωστε σε μια νέα γενιά καλλιτεχνών που διαπραγματεύεται εκ νέου τι είναι ραπ και τους όρους με τοδισκογραφικές υς οποίους θα το εκπροσωπήσει, σε μια περίοδο μάλιστα που η γιγάντωση της εγχώριας σκηνής μοιάζει να μη γνωρίζει από όρια.

Έχοντας τις ρίζες της στην DIY σκηνή και τον χώρο της αυτοδιαχείρισης και της αυτο-οργάνωσης, αντιμετωπίζει τη μουσική όχι ως προϊόν αλλά ως συλλογική εμπειρία. Από τα πρώτα της βήματα σε πλατείες και μικρά αυτοσχέδια stages, μέχρι την κυκλοφορία του άλμπουμ "Ζωή σε ευθείες γραμμές" (2024), το φετινό "Total Black" EP και την πρόσφατη συνεργασία της με τους Children of the Astroturf η τάση της για δημιουργική εξερεύνηση της δεν σταματά να εκπλήσσει. 

"Ο λόγος της φεμινιστικής σκηνής είναι κυρίως καταγγελτικός, δεν κάνουμε διάλογο. Και αυτό δεν είναι κάποιο βίτσιο αλλά προκύπτει από ανάγκη για επιβίωση, οργή και αγανάκτηση".

Για την 0-100 το ραπ είναι χώρος έκφρασης τραυμάτων αλλά και συλλογικής δύναμης, ενώ παράλληλα δεν φοβάται να πειραματιστεί με διαφορετικούς ήχους, είτε πρόκειται για spoken word είτε για ηλεκτρονικά και pop στοιχεία. Διατηρώντας την ανεξάρτητη φωνή της και μια αταλάντευτη στάση απέναντι στη μουσική βιομηχανία, παραμένει πιστή σε μια δημιουργία χωρίς συμβιβασμούς, δίνοντας χώρο σε φωνές που συχνά μένουν στο περιθώριο.

Με αφορμή τη συμμετοχή της στο Αγοραφοβικό Φεστιβάλ (ΠΛΥΦΑ, 26-27/9), στις 27 Σεπτεμβρίου, αλλά και τα live της εκρηκτικής Καταλάνης Santa Salut σε Αθήνα (Arch, 4/10) και Θεσσαλονίκη μαζί με την Dj Pitsouni, η 0-100 μιλά στο "α" για τις μνήμες, τις συνεργασίες, τα ηθικά διλλήματα της ανεξάρτητης καλλιτεχνικής πορείας που χαράζει αλλά και για το όραμά της γύρω από τη σύγχρονη ελληνική ραπ σκηνή.

Το Αγοραφοβικό έχει τις ρίζες του στα προβάδικα και την underground κουλτούρα. Εσύ ξεκίνησες επίσης από DIY διαδρομές. Ποιες είναι οι πιο έντονες μνήμες σου από εκείνα τα πρώτα βήματα;
Για μένα DIY σημαίνει μουσική ενάντια στην εμπορευματοποίηση της τέχνης και στην εκμετάλλευση των καλλιτεχνών από την μουσική βιομηχανία. Σημαίνει πολιτικοποιημένος στίχος, ανάδειξη των ταξικών αγώνων, αυτό-οργάνωση, αλληλεγγύη και αντίσταση σε μια κοινωνία που προωθεί τον ατομικισμό και την αποξένωση. Η μουσική δεν είναι σούπερ μάρκετ. 

Τα πρώτα μου βήματα δε διαφέρουν ιδιαίτερα από τα βήματα που κάνω τώρα ή που θα κάνω και αργότερα. Διασχίζουν τον δρόμο του ανταγωνιστικού κινήματος, σε αυτό-οργανωμένα λάιβ, συνήθως οικονομικής ενίσχυσης ή επανοικειοποίησης δημοσίων χώρων. 

Εποχή καραντίνας, πλατεία Πρωτομαγιάς, καμιά εικοσαριά άτομα να στήνουν ηχεία και να φτύνουν ρίμες σε μικρόφωνα για την πάρτη τους, για την γειτονιά. Όντως οι μνήμες μου αυτές είναι έντονες, το χτυποκάρδι ήταν έντονο, το άγχος, το πόσο κοκκίνιζα όταν έπιανα μικρόφωνο. Ξέρεις τι ήταν πιο έντονο όμως; Το πείσμα μας... Το πείσμα να πάρουμε τον χώρο που μας αξίζει και κυρίως σαν γυναίκες, θηλυκότητες. Το ξέσπασμα του #metoo έφερε στην επικαιρότητα εντόνως το ζήτημα της πατριαρχίας και της ανισότητας μεταξύ των δύο φύλων αλλά και την καταπίεση των ατόμων της Queer κοινότητας (τον Σεπτέμβριο του 2018 επίσης είχε προηγηθεί η δολοφονία της Zackie Oh και το 2021 είχε ξεκινήσει η δίκη).

Μαζί με τους φεμινιστικούς αγώνες που έτρεχαν, ήρθαν και αυτό-οργανωμένα φεμινιστικά open mics, συναυλίες, ραδιοφωνικές εκπομπές κ.α. για να τους στηρίξουν και αναδείξουν. Να φτάσουν οι φωνές των δολοφονημένων, των κακοποιημένων, των επιζωσών από την πατριαρχία, στα αυτιά μιας κοινωνίας που για πάντα σιωπούσε. Να ακουστούμε επιτέλους! Να περπατάμε στον δρόμο και να νιώθουμε δυνατές γιατί στα ακουστικά παίζει το κομμάτι της τάδε και να λέμε "θα τα χώσω και εγώ ρε φίλε”. Τα κοινά βιώματα έφεραν πάθος, το πάθος έφερε όραμα και το όραμα ανάγκη για συλλογικοποίηση. Αυτές είναι οι πιο έντονες μνήμες μου.. 

Γιατί ποτέ δεν ξεχνάμε από που ξεκινήσαμε, ποιες/ποιους και τι εκπροσωπούμε. 
Το φεστιβάλ επίσης χαρακτηρίζεται από ετερόκλητες αναφορές και συγκλίσεις απρόβλεπτων ήχων. Τι σημαίνει για σένα η συνύπαρξη σε ένα line-up με καλλιτέχνες όπως ο Κώστας Τουρνάς, ο Ντίνος Σαδίκης (Εν Πλω) και η Τάμτα; 

Κοίτα, δεν θα κρύψω ότι γενικά είμαι λίγο περίεργη όσον αφορά τα lin- up στις συναυλίες. Στην προκειμένη, έδειξα εμπιστοσύνη στις επιλογές της Φένιας, της Sci-fi River, που είναι η επιμελήτρια του φεστιβάλ και φίλη μου, και ήθελα να την στηρίξω. Ζούμε στην εποχή που η σχετικά εύκολη πρόσβαση στη μουσική δημιουργεί και συγκλίσεις, όπως λες, απρόβλεπτων ήχων. Δεν θα έλεγα ότι περίμενα πως θα έπαιζα ποτέ σε ίδιο line-up με την Τάμτα. Όταν ήμουν μικρή, ξέρω ‘γω, αποτελούσε το pop idol και την θαύμαζα. Μεγαλώνοντας, όμως, που απέκτησα μια κριτική θέση απέναντι στην κοινωνία του θεάματος, ένιωθα ότι συμβάλλει λόγου χάριν στη νομιμοποίηση των κοινωνικών προτύπων της βιομηχανίας για την θέση της γυναίκας. Ωστόσο, η ίδια σήμερα προσεγγίζει διαφορετικά την περσόνα της και αυτό είναι πολύ σεβαστό. Σεβαστό δεν είναι να είσαι σεξιστής, ομοφοβικός, φασίστας και να εκμεταλλεύεσαι ανθρώπους και καταστάσεις για να ανέβεις εσύ.

Το Αγοραφοβικό είναι ένα ανεξάρτητο φεστιβάλ που προσπαθεί να στηρίξει ανεξάρτητους καλλιτέχνες από όλες τις σκηνές – άρα, υπάρχει μια κοινή συνιστώσα στο line-up. Αν δεν θεωρείται ο Ντίνος Σαδίκης με τους Εν πλω underground, τότε τι θεωρείται;  Η "ευκολία” της εποχής κάνει λιγότερο διακριτά τα όρια στους κόσμους του underground και του mainstream δημιουργώντας μια σύγχυση. Δεν είναι η απήχηση που σε κάνει mainstream, αλλά το πώς επιλέγεις να τη διαχειριστείς και να την "εκμεταλλευτείς”. Για μένα το να μπορούν άτομα με διαφορετικές καταβολές, κοινό και καλλιτέχνιδες/ες, να συνυπάρξουν είναι και μια απόδειξη ότι δεν είναι μόνο η μουσική που ενώνει, αλλά και το τι εκπροσωπούν οι άνθρωποι που τη δημιουργούν.

"Εύκολο το ‘χεις να στραφείς πάλι στην εστίαση, 12ωρο, 4 ευρώ την ώρα; Συνέχεια έρχομαι αντιμέτωπη με διλήμματα. Θέλει θάρρος να τραβάς τις γραμμές. Και ανθρώπους. Εκεί που απελπίζεσαι να σου θυμίζουν ότι "κι ας μη νικήσουμε ποτέ θα πολεμάμε πάντα”... "

Υπάρχουν επιμελητικές επιλογές της Sci Fi που σε εξέπληξαν;
Σίγουρα η Τάμτα ήταν μία επιλογή που με ξάφνιασε. Ήξερα ότι έχει αλλάξει τροχιά, αλλά δεν ακούω πολύ αυτό το είδος ούτως η άλλως. Είναι, ίσως, η πιο μεγάλη διεύρυνση που έχω κάνει ως προς τη συνύπαρξη σε line-up. Μην παρεξηγηθώ – φυσικά, δεν έχω τίποτα προσωπικό, είναι απλά πολύυυ pop για μένα. Συν ότι, εντάξει, κάποιες επιλογές της έδειχναν να βρίσκεται στην άλλη πλευρά… Την σέβομαι, ωστόσο, γιατί κάνει τη φάση της κόντρα σε όλους και αυτό θέλει θάρρος.

 Η "Ζωή σε ευθείες γραμμές" (2024) ήταν ένας από τους δίσκους που απόλαυσα πολύ να ακούω από την αρχή μέχρι το τέλος, μάλλον γιατί και τα τραγούδια αλλά και τα spoken word κομμάτια του κατάφεραν να καλύψουν ένα μεγάλο εύρος συναισθημάτων και ήχων.  Πώς ήταν αυτή η δημιουργική διαδικασία για σένα αλλά και η συνεργασία με τον Ήρωα;
Το "Ζωή σε ευθείες γραμμές" ήταν μια ανεπεξέργαστη κατάθεση των εσωτερικών μου διαλόγων. Ένιωθα μεγάλη έκθεση όταν έγραφα κάποιους στίχους και σκεφτόμουν ότι μήπως είναι υπερβολή να τους ακούσουν κι άλλοι. Θεωρούσα όμως σημαντικότερο να ειπωθούν. Αν δεν συζητήσουμε για τα βιώματά μας πώς θα μας καταλάβουν; Τόσα χρόνια, ειδικά στο ραπ, αν ακούγονταν τα βιώματα των γυναικών ήταν κυρίως μέσα από αντρικές αφηγήσεις. Απ’ την άλλη πλευρά, τα τελευταία χρόνια που υπάρχει και  φεμινιστική σκηνή (πέραν των γυναικών που κάνουν ραπ γενικότερα), ο λόγος είναι κυρίως καταγγελτικός, δεν κάνουμε διάλογο. Και αυτό δεν είναι κάποιο βίτσιο αλλά προκύπτει από ανάγκη για επιβίωση, οργή και αγανάκτηση. Οι σχέσεις μας, ειδικά οι ερωτικές, αντικατοπτρίζουν τις λανθάνουσες συμπεριφορές που υιοθετούμε. Με το "Ζωή σε ευθείες γραμμές" προσπάθησα να θέσω ερωτήματα. Ήθελα να πω, "να ορίστε, έτσι είναι να έχεις τραυματικές εμπειρίες και να κάνεις cope with the demons. Είναι χάλια! Ας κάνουμε κάτι για αυτό...” 

Η διαδικασία της δημιουργίας του δίσκου με βοήθησε να παρατηρώ τις πληγές μου, ενώ, μετέτρεπαν τη ζωή μου σε μια ατελείωτη ευθεία χωρίς τελειωμό. Έτσι, παρότι ήμουν γενικά αποκομμένη μπόρεσα να κρατήσω τις εσωτερικές μου φωνές στην επιφάνεια. Περισσότερο το ένιωσα σαν διαδικασία ψυχοθεραπείας και ενδοσκόπησης παρά σαν δημιουργία ενός μουσικού άλμπουμ πάντως. Όσον αφορά τη συνεργασία μου με τον Ήρωα -το έχω ξαναπεί και θα το λέω πάντα!- ήταν υπέροχη και τον αγαπάω πάρα πολύ. Όπως και τον Χρήστο, που έχει κάνει όλη την επιμέλεια και ηχογραφήσεις, μίξη, προγραμματισμό και mastering. 

Η μουσική σου ισορροπεί ανάμεσα στην ραπ αφήγηση και το ποπ ένστικτο. Πώς δουλεύεις αυτή την ισορροπία στο στούντιο και πώς την αφήνεις να ξεσπάσει στη σκηνή;
Κάθε κομμάτι είναι ένα σύμπαν και έχει τις δικές του απαιτήσεις. Στη διαδικασία της ηχογράφησης είμαι στραμμένη εντός μου και αναζητώ ησυχία και συγκέντρωση… Είναι η στιγμή που εφάπτεται ο προσωπικός μου κόσμος με τον αντικειμενικό. Συχνά, γίνομαι πολύ αυστηρή. Η συνεργασία μου με τον Ήρωα και τον Incognito για τον δίσκο "Ζωή σε ευθείες γραμμές” ήταν μια καλή δοκιμασία για να μάθω να μοιράζομαι την μουσική και να δείχνω εμπιστοσύνη και σε άλλους.

Στη σκηνή αντιθέτως, στρέφομαι προς τον κόσμο, γίνομαι ένα με τη μουσική αναζητώντας την ταύτιση. Το σύμπαν αυτό έχει φύγει από εμένα και πλέον αποτελεί έναν κοινό τόπο να συναντηθούμε άγνωστοι μεταξύ μας και να συνομιλήσουμε. Δεν μου αρέσει πολύ η έκθεση οπότε στο μυαλό μου μετασχηματίζω τον "πρωταγωνιστικό” μου ρόλο σε αυτόν της "αγγελιοφόρου”. Αφήνω την εαυτή μου να είναι το επίκεντρο μόνο στο στούντιο. Έτσι, βρίσκω ισορροπία και δεν χάνω τον πυρήνα μου.

"Μέσω του ραπ, ήθελα να αποτελέσω μέρος της εξέλιξης αυτής της κουλτούρας σε κάτι που μπορεί να μας χωρέσει και εμάς: τις γυναίκες, τα κουήρ άτομα, τις μετανάστριες και γενικά όλες αυτές που μας βιάζουν, μας δολοφονούν, μας εκμεταλλεύονται, μας ορίζουν, μας χειραγωγούν"

Από το πιο πρόσφατο "Total Black” EP αλλά και το πιο ηλεκτρονικό κοινό πρότζεκτ με τους Children of the Astroturf νιώθεις ότι το κοινό σε ακολουθεί σε αυτή τη δημιουργική διαδρομή ή ότι με έναν τρόπο εμμένει σε singles με περισσότερο ποπ προεκτάσεις όπως το "Taka Touka” ή το "Ritra”;
Χτυπάς εκεί που πονάει (γέλια). Προφανώς, ο κόσμος θέλει τα hit. Στις ψηλές ταχύτητες της ζωής μας είναι λογικό να μην υπάρχει χρόνος για "μουσική που γεννάει ερωτήματα” (Σημάδι). Το "Total Black” δεν είναι ένα EP που θα ακούσεις σε κάποιο μπαρ ή για να χαλαρώσεις. Εκπληρώνει συγκεκριμένο σκοπό. Όπως και η "Ρήτρα” είχε τον δικό της και τον πέτυχε. Για αυτό ακόμα ανατριχιάζω όποτε φωνάζουν σύσσωμες οι θηλυκότητες στα λάιβ "το όχι είναι όχι – όχι, δεν θα γίνει ναι”. Τώρα το "Taka Touka” πήρε μια τροπή εντελώς ποπ, κάτι που το είχαμε δει να έρχεται, αλλά όχι τόσο πολύ. 

Δεν πιστεύω ότι οι fans του "Taka Τouka” με ακολουθούν σε όλες μου τις μουσικές διαδρομές. Αμφιβάλλω αν ξέρουν καν ότι αποτελεί μέρος της τριλογίας του "Blender” EP που φτιάξαμε με τον Unwound. Νομίζουν ότι είμαι το "Taka Touka”, ενώ πριν από αυτό υπάρχει το "Survival mode” και ύστερα έρχεται η "Κυριακή”. Προφανώς, είναι χαρά μου να έχει κάνει επιτυχία. Με ενοχλεί όμως το να διαμορφώνεται η κοινή γνώμη για μένα βασιζόμενη σε ένα μόνο κομμάτι που δεν γράφτηκε καν σαν single. Υπάρχουν φορές που από την αντιδραστικότητά μου δεν θέλω ούτε να το πω ούτε να το ακούσω. Τον τελευταίο χρόνο προσπαθώ να συμφιλιωθώ με την κατάσταση και να μη νευριάζω (γέλια). Όσον αφορά το πρότζεκτ με τους Children of the Astroturf, είναι κάτι πολύ διαφορετικό, παραπέμπει σε άλλο είδος και θεωρώ ότι ο κόσμος το αγκαλιάζει. 

Υπάρχει κάποιο επόμενο πρότζεκτ στα σκαριά;
Ναιιιιιι! Είμαι πολύ πολύ ενθουσιασμένη με το πρότζεκτ που ετοιμάζω. Είναι δίσκος, είναι ραπ, έχει φοβερούς παραγωγούς και είναι πολύ διαφορετικό από το "Ζωή σε ευθείες γραμμές". Πιστεύω θα τα καταφέρουμε στο Pineline να βγει το 2026. Επίσης, έρχεται σύντομα προτζεκτάρα με τους Children of the Astroturf.

Σίγουρα το να κάνεις την τέχνη σου ανεξάρτητα έρχεται με αποκαρδιωτικές προκλήσεις αλλά θα ήθελες να το κάνεις κάπως αλλιώς; Σε έχουν προσεγγίσει αλήθεια από κάποια δισκογραφική εταιρεία ή αν προκύψει κάτι τέτοιο στο μέλλον θα ήσουν διατεθειμένη να αφήσεις τη DIY δημιουργία;
"τη δισκογραφική μου τη φωνάζουμε Χρήστοοο”...
Ο Καβάφης έγραφε "σε μερικούς ανθρώπους έρχεται μια μέρα που πρέπει το μεγάλο Ναι ή το μεγάλο Όχι να πούνε”. Δεν θέλω να είμαι απόλυτη αλλά, όσον αφορά το ραπ, δεν βλέπω σε κάποια δισκογραφική την σειρένε.  Είμαι πολύ αντιδραστική και δεν μου αρέσει να μου λένε τι να κάνω, πόσο μάλλον στην τέχνη μου. Μισώ τον ανταγωνισμό και απασφαλίζω με την εκμετάλλευση. Δεν είναι εύκολο να λες όχι, ειδικά όταν διακυβεύεται η επιβίωσή σου αλλά "δεν είμαι τζουκ μποξ κι ούτε το έβαλα στόχο” (τσουπ και το ακυκλοφόρητο!). 

Βρίσκω καταφύγιο στο Pineline music lab. Το Pineline είναι στούντιο στην Αθήνα που τρέχει εδώ και 10 χρόνια ο Incognito M. (ο γνωστός Χρήστος). Εκεί πήγα πρώτη φορά το ‘22 μέσω του Jaul που τότε είχαν φτιάξει τους δύο_μηδέν (ΚΚ, Ήρωας, Incognito, Jaul). Γίναμε φίλοι και έκτοτε προσπαθούμε, όσο γίνεται, να λειτουργούμε συλλογικά σε ό,τι αφορά τη μουσική μας (shout out σε 2x2x, Unwound 818, Grut 818, Κάτω από το γείσο, Σημάδι, Saiva, Omen ⅔,) . Πλέον, με τον Χρήστο τρέχουμε μαζί το στούντιο και πέρσυ ξεκινήσαμε να διοργανώνουμε συναυλίες. Προφανώς, δεν υπάρχει πολιτική καθαρότητα όταν μπαίνεις στο παιχνίδι της μουσικής βιομηχανίας αλλά το κάνουμε όσο γίνεται με τους δικούς μας όρους.

Ακόμα και ο τρόπος που καταναλώνουμε πλέον τέχνη συνεπάγεται συγκεκριμένες επιλογές με ηθικές προεκτάσεις. Για παράδειγμα, είναι πολύ ευκολότερο να κάνεις cancel στο Spotify σαν ακροάτρια παρά ως καλλιτέχνις που η προβολή και το εισόδημά σου εξαρτάται άμεσα από τις πλατφόρμες. Υπάρχουν επιλογές που καλείσαι να πάρεις σε σχέση με την πορεία σου στον χώρο που σε ταλαιπωρούν;
Χαίρομαι πολύ με την ερώτηση αυτή γιατί είναι όντως ένα ζήτημα που με απασχολεί τρομερά πολύ το τελευταίο διάστημα. Είναι ένας διάλογος που έχει ανοίξει και  οφείλουμε τουλάχιστον να τον κάνουμε. Ας το πάρουμε από την αρχή. Το Spotify ανακοίνωσε πριν κάποιους μήνες ότι κάνει 700 εκατομμύρια επένδυση από τα έσοδα της εταιρείας στην άλλη εταιρεία που είναι μέτοχος ο CEO του Spotify, που ασχολείται με ανάπτυξη στρατιωτικής τεχνολογίας (ai στα drones που προμηθεύονται τα κράτη για την "άμυνά τους”).

Το πρόβλημα με τη συγκεκριμένη πλατφόρμα, ωστόσο, δεν ξεκίνησε τώρα. Είναι χρόνια γνωστό ότι ο συγκεκριμένος CEO επενδύει σε όχι τόσο ηθικές αγοραπωλησίες όπως π.χ. το εμπόριο των όπλων. Είναι, επίσης, γνωστό ότι εκμεταλλεύεται τις καλλιτέχνιδες καθώς υπερκερδοφορεί σε βάρος τους ενώ πληρώνει πολύ λιγότερα. Καλά, μην αναφερθώ στο τελευταίο που έκανε… Ανέβασε έναν δίσκο προϊόν ai! Παρόλα αυτά έχει καταφέρει να έχει το μονοπώλιο, τουλάχιστον στην Ελλάδα.

Το πρόβλημα και η δυσκολία π.χ. στο να κάνουμε cancel το spotify σαν καλλιτέχνιδες, δεν είναι μόνο το εισόδημα αλλά ότι αν δεν είναι η μουσική σου εκεί, δεν υπάρχεις. Τουλάχιστον έτσι μας κάνει να νομίζουμε. Προσωπικά, σαν ακροάτρια ακύρωσα τη συνδρομή μου στο Spotify και κατέβασα το Bandcamp το οποίο ανέκαθεν ήταν το πιο τίμιο σαν πλατφόρμα. Από την άλλη υπάρχει το Tidal που είναι ίδια λογική με το Spotify και έχει καλή ποιότητα ήχου αλλά έχει και αυτή η εταιρία λερωμένη τη φωλιά τη για άλλα. Από όπου κι αν το πιάσεις, σκατά! 

Το να εξαρτάται ο βιοπορισμός μας σαν μουσικοί από παρανοϊκούς μεγαλοεπιχειρηματίες, με αιματοβαμμένο μέχρι και το τελευταίο τους κύτταρο δεν είναι καθόλου εντάξει. Αυτό σημαίνει καπιταλισμός και μουσική βιομηχανία. Όμως, πολύ ειλικρινά, αναρωτιέμαι: εδώ, καλά καλά, δεν μπορούμε να σταματήσουμε να αγοράζουμε Coca Cola, Adidas, McDonalds κ.λπ κ.λπ. Δεν κάνουμε δηλαδή μποϊκοτάζ σε προϊόντα εταιριών που ούτως η άλλως είναι η πηγή πολλών κακών και το ξέρουμε όλ@ από πάντα! Αξίζει να ρισκάρω τον βιοπορισμό μου για κάτι που ούτε θα σταματήσει τη γενοκτονία στη Γάζα, ούτε θα έχει αληθινό αντίκτυπο στους μεγαλοεπιχειρηματίες, ούτε στην τελική θα ξεβολευτεί ο μέσος ακροατής για να στηρίξει;

Ξεχνάμε ρε γαμώτο πόση δύναμη έχουμε και ενώ η απάντηση είναι ένα τεράστιο "ναι, αξίζει”, κολλάει στα χείλη και δεν λέγεται. Και δυστυχώς σε ένα βαθμό δικαιολογημένα, φτωχάτζες γεννηθήκαμε. Εύκολο το ‘χεις να στραφείς πάλι στην εστίαση, 12ωρο, 4 ευρώ την ώρα; Συνέχεια έρχομαι αντιμέτωπη με διλήμματα. Θέλει θάρρος να τραβάς τις γραμμές. Και ανθρώπους. Εκεί που απελπίζεσαι να σου θυμίζουν ότι "κι ας μη νικήσουμε ποτέ θα πολεμάμε πάντα”... 

Στις 4/10 θα ανοίξεις επίσης για τη Santa Salut σε ένα πολύ δυνατό all fem line-up μαζί και με την Pitsouni. Πώς αισθάνθηκες όταν ήρθε αυτή η πρόταση;
Η Santa Salut είναι φανταστική ραπερ. Την άκουγα από όταν είχε ξεκινήσει και γούσταρα πάρα πολύ. Έχει τρομερή ενέργεια στα λάιβ, φαίνεται πολύ κουλ τύπισσα και εκπέμπει μια σιγουριά για την εαυτή της αξιοζήλευτη. Ανυπομονώ φουλ να τη γνωρίσω. Η Vikkie είναι top MC,  έβγαλε και δισκάρα με τον BLK CLD ("Born to Panic”). Η Ελλάδα είναι πολύ λίγη για αυτήν! Ε θα είναι ρε παιδί μου live με άρωμα εξωτερικού εντελώς. Με την Αλεξάνδρα (την Dj Pitsouni), είμαστε πολύ ενθουσιασμένες για το διήμερο σε Θεσσαλονίκη (3/10) - Αθήνα (4/10) και ευχαριστούμε τον Θωμά από το Rap n’ Roll που μας κάλεσε.  

Αλήθεια, πώς σου φαίνεται ότι χρησιμοποιούμε ακόμα τον όρο fem rap -ειδικά στα δημοσιογραφικά πράγματα- κάνοντας έτσι έναν αυθαίρετο ίσως διαχωρισμό σε ένα είδος που έτσι κι αλλιώς γεννιέται από μια αντίδραση απέναντι σε εξουσιαστικές συμπεριφορές;
Πλέον, δεν τον δέχομαι γενικά σαν όρο. Όταν εμείς τον φέραμε και τον χρησιμοποιούσαμε, αναφερόμασταν στο φεμινιστικό ραπ το οποίο όπως προανέφερα αντιπροσώπευε την εποχή της αντίδρασης και διεκδίκησης βασικών προταγμάτων του φεμινιστικού κινήματος. Εξού και το "φεμ". Ο διαχωρισμός δεν προέκυψε γιατί θέλαμε να χωριστούμε σε "αγόρια-κορίτσια” και σίγουρα όχι για να δημιουργήσουμε άλλη μια ταμπέλα για το πώς πρέπει να επιτελούμε το φύλο μας. Ο διαχωρισμός είχε πολιτική βάση και προήλθε από πολιτικά αυτοοργανωμένα live και εκδηλώσεις. 

Γενικά, στο ραπ τόσα χρόνια οι γυναικείες φωνές ήταν ελάχιστες και -ηθελημένα ή όχι- ο λόγος τις περισσότερες φορές ήταν σεξιστικός (ανεξαρτήτως φύλου). Έτσι, είχαμε μια "αντρική” κυριαρχία στην κουλτούρα του χιπ χοπ που μετέφραζε τον μισογυνισμό σε αλητεία και την εξουσιαστική συμπεριφορά σε κάτι άξιο σεβασμού. (Όλα αυτά δεν είναι απλή υπόθεση. π.χ. εμένα ως χιπχοπού με διαμόρφωσαν μεγαλώνοντας και μου έχουν αφήσει πολλά κατάλοιπα με τα οποία ήρθα και έρχομαι ακόμα αντιμέτωπη.) 

Μέσω του ραπ, ήθελα να αποτελέσω μέρος της εξέλιξης αυτής της κουλτούρας σε κάτι που μπορεί να μας χωρέσει και εμάς: τις γυναίκες, τα κουήρ άτομα, τις μετανάστριες και γενικά όλες αυτές που μας βιάζουν, μας δολοφονούν, μας εκμεταλλεύονται, μας ορίζουν, μας χειραγωγούν, στο όνομα της αγάπης, του έρωτα, της οικογένειας, της θρησκείας κ.λπ. Το πώς το πήρε αυτό αργότερα η βιομηχανία και το έκανε από φεμ(ινιστικό), femme, αποπολιτικοποιώντας πλήρως τον όρο και δημιουργώντας ουσιαστικά ένα νέο target group καταναλωτ(ρι)ών, είναι το τυράκι του καπιταλισμού: ενσωμάτωση των αγώνων μέσα από την εμπορευματοποίησή τους. Και κέρδος και καταστολή! Μούρλια!

Η ραπ σκηνή της Αθήνας τα τελευταία χρόνια δείχνει να μεταμορφώνεται. Πώς βιώνεις αυτή την αλλαγή και πού βλέπεις να κατευθύνεται το πράγμα;
Μου αρέσει που έχει σπάσει λίγο αυτό το ανταγωνιστικό που είχαν πάντα οι ραπάδες. Μου αρέσει που υπάρχει παρουσία γυναικών και κουήρ ατόμων. Με τρομάζει το αχανές "κοινό που το κενό κοιτά”(Stolen Mic) και τα λαγωνικά που βλέπουν μόνο την κονόμα τους. Γουστάρω που η μουσική μας έχει μολύνει την αποστειρωμένη τέχνη των πρωτευουσιάνων. Έχω προβληματισμούς και ενστάσεις αλλά είναι νωρίς ακόμα για να τεθούν. Ελπίζω μόνο να μη λειτουργήσει εν τέλει όλο αυτό σαν ένας μοχλός αποσυμπίεσης και τα άτομα δεν αναλάβουν ποτέ δράση. Δεν ξέρω αν είναι φούσκα που θα σκάσει αλλά βλέπω ότι ο κόσμος διψάει να φτιάξει τη σημερινή "λαϊκή” μουσική που θα εκπροσωπήσει την εποχή μας. 

Που πας για έμπνευση; 
Στο σπίτι μου, στο βουνό, στη θάλασσα, στο αγαπημένο μου παγκάκι στον Λυκαβηττό.
Πήγαινα και στην πλατεία Πρωτομαγιάς. Τώρα, έχει μόνο λαμαρίνες.
Πήγαινα και στο ταρατσάκι του Στρέφη. Τώρα, έχει μόνο μπάτσους.

Τέλος, υπάρχει κάποιος στίχος που θα ήθελες να είχες γράψει εσύ πρώτη;

• "Tα καλοκαίρια μας μικρά κι ατέλειωτοι οι χειμώνες”(Μπέλλου)
• "You’re stumbilng onto the heart of Saturday night” (Tom waits)
• "Μυρίζει γιασεμί η ψύχη σου” (ΔΠΘ)
• "Τίποτα να μη γίνει αν δεν είναι επανάσταση” (Σημάδι)
• "Δεν φοβάμαι την φωτιά σου, φοβάμαι το κενό” (Stolen Mic)

Οι φωτογραφίες του άρθρου είναι του Αλέξανδρου Γιώτη και το styling έχει επιμεληθεί η Αlkyonii.