Μαρίνα Σπανού: "Το παρελθόν είναι το ασφαλές μέρος μου γιατί δεν έχει εκπλήξεις"

Θα ήταν μάλλον εκτός τόπου και χρόνου να πούμε ότι αυτό θα είναι το καλοκαίρι της Μαρίνας Σπανού, αφού το "Ταξίδι" της αποτέλεσε αναμφίβολα το θερινό soundtrack του 2024 και η επίδρασή του παραμένει κραταιά - στο ραδιόφωνο και στα μπαρ, στις roadtrip playlists κάθε παρέας (προφανώς!) και φυσικά στις φεστιβαλικές ανακοινώσεις διοργανώσεων από τη μια άκρη της Ελλάδας έως την άλλη. Φέτος όμως, πέρα από την περιοδεία της που θα σταθμεύσει σε μερικά από τα πιο σημαντικά φεστιβάλ της χώρας -ανάμεσά τους και το Φεστιβάλ Βράχων και το Φεστιβάλ Παπάγου- η νεαρή τραγουδοποιός προετοιμάζεται για το ντεμπούτο της στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου. Στις 30 Αυγούστου η Μαρίνα Σπανού παρουσιάζει στη Μικρή Επίδαυρο τη μουσικοθεατρική παράσταση "Ο μικρός εαυτός" με τραγούδια δικά της και σύγχρονων δημιουργών που συνδέονται με τον τόπο.

Έχοντας μια βαθιά σχέση με την Επίδαυρο από παιδί, η καλλιτέχνιδα φέρνει στη σκηνή αναμνήσεις, εφηβικά συναισθήματα και μουσικές που καθόρισαν τη δισκογραφία της. Με αφορμή όλα τα παραπάνω, μας παραχώρησε μια χορταστική συνέντευξη για όσα τη διαμόρφωσαν και όσα δημιουργεί.

Τι σημαίνει για σένα η Επίδαυρος και γιατί αποφάσισες να παρουσιάσεις εκεί μια τόσο προσωπική παράσταση;
Η Επίδαυρος για μένα είναι καταφύγιο. Γυρνούσα εκεί κάθε καλοκαίρι κι εκείνη ήταν μάρτυρας όλων μου των πρώτων φορών: πρώτες βουτιές, πρώτα παγωτά, πρώτοι έρωτες, πρώτα τραγούδια, πρώτοι χοροί, πρώτα ξενύχτια. Είναι τιμή μου που ο χώρος τον οποίο αποκαλώ σπίτι και ρίζα μου θα φιλοξενήσει για ένα βράδυ τις μουσικές μου. 

Ο τίτλος "Ο μικρός εαυτός" είναι πολύ φορτισμένος. Ποιες πλευρές του εαυτού σου φέρνεις στη σκηνή μέσα από αυτή την παράσταση;
Κυριολεκτώντας και μη με την τιτλοφόρηση της παράστασης, πάνω στη σκηνή έρχεται μαζί μου η πιο παιδική εκδοχή μου να αλωνίσει, να μοιραστεί και να χορέψει. Αυτές οι πλευρές που ακόμη κι αν μεγαλώνουμε πάντα κατοικούν μέσα μας και εμφανίζονται δειλά δειλά όποτε τις χάνουμε για λίγο από την προσοχή μας.

Έχεις αναφέρει πως μεγάλωσες στις κερκίδες του θεάτρου. Θυμάσαι κάποια παράσταση ή εικόνα που σε σημάδεψε παιδί;
Όταν ακόμη ήμουν στην αγκαλιά της μαμάς μου, ίσως από τις πρώτες μου αναμνήσεις, με έβγαλε στον δεύτερο εξώστη του Θεάτρου Rex στο Εθνικό να πάρω μια ματιά από την παράσταση "Ποια Ελένη". Η αγαπημένη σε όλους Τζέσυ Παπουτσή, κατά τη διάρκεια της σκηνής της, με κοίταξε και μου απευθύνθηκε. Όλο το κοινό γύρισε προς το μέρος μας. Δεν μπορούσα να διαχειριστώ τη χαρά μου και τραντάχτηκα ολόκληρη.

Πώς επέλεξες τα τραγούδια της παράστασης; Υπάρχει κάποιο που κουβαλά ιδιαίτερο συναισθηματικό βάρος για σένα;
Όλα τα τραγούδια που θα παίξουμε εκείνο το βράδυ είναι άρρηκτα συνδεδεμένα με την Επίδαυρο. Κάποια από τα πρωτότυπα είναι γραμμένα σε ένα μπαλκόνι που κοιτάζει το Γιαλάσι, άλλα αφορούν βιώματα του μέρους, τοποθετημένα σε χρονολογική σειρά, και οι διασκευές που τρυπώνουν ανάμεσα στα τραγούδια είναι αγαπημένα κομμάτια που έχουν δημιουργηθεί για το Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου. Μουσικές που άκουγα να μελετά η μητέρα μου στο σπίτι, στις πρόβες αλλά και πάνω στη σκηνή.

Η παράσταση συνδυάζει μουσική και θέατρο. Πώς δουλέψατε πάνω στο θεατρικό στοιχείο και ποιον ρόλο παίζει η αφήγηση στην παράσταση;
Το θέατρο υπάρχει ούτως ή άλλως με τον δικό του τρόπο μέσα στις συναυλίες μας. Στη συγκεκριμένη συναυλία όμως του δώσαμε όσο χώρο τού αξίζει. Άλλωστε, μου έχει λείψει πολύ. Είναι εκεί για να μας δώσει λίγα περισσότερα βήματα στην ιστορία και να αγκαλιάσει τα τραγούδια.

"Πολλές φορές πέφτω στον πειρασμό να βγάλω το απόσταγμα από τη ζωή μου έτσι ώστε να επιβεβαιωθώ καλλιτεχνικά. Οπότε προσπαθώ να είμαι πιστή σε έναν άτυπο κανόνα: πρώτα ζωή, μετά λέξεις".

Το "Ταξίδι" έγινε το απόλυτο soundtrack του περσινού (και του φετινού εδώ που τα λέμε) καλοκαιριού. Νιώθεις ότι υπάρχει ένα κομμάτι του "μικρού σου εαυτού" και σε αυτό το τραγούδι;
Σαφώς και υπάρχει και αυτός είναι ο λόγος που είμαι ευτυχισμένη για το ταξίδι του "Ταξιδιού". Είναι ελπιδοφόρο πως η αλήθεια είναι τελικά επιτακτική ανάγκη στην εποχή μας.
Ποιες μουσικές σημάδεψαν την εφηβεία σου και τι συνεχίζεις να ακούς μέχρι σήμερα;
Οι λίστες μου ήταν και είναι μια μεγάλη παλέτα ειδών. Σε μικρότερη ηλικία στο σπίτι ακουγόταν Χατζιδάκις, Θεοδωράκης, θεατρικά τραγούδια, Elton John, μπαλάντες 80s, Michael Jackson κ.λπ. Η εφηβεία μου ήταν γεμάτη με indie pop, Lana del Ray, Cigarettes after sex, Billie Eilish και κάπου στην ενηλικίωση άρχισα να ανακαλύπτω την ελληνική ροκ των 90s, Ξύλινα Σπαθιά, Δεληβοριά, Κ.Βήτα ή ό,τι μπορεί να θεωρηθεί ελληνική indie. Δεν έχω εγκαταλείψει κάποια μουσική φυλή ακόμη, εναλλάσσονται όλες στα ακουστικά μου ανάλογα με την εποχή.

Σε ακούμε να μιλάς πολύ για αναμνήσεις, εφηβεία, παρελθόν. Η νοσταλγία λειτουργεί για σένα σαν έμπνευση ή σαν καταφύγιο;
Ακόμη είναι το πιο ασφαλές μέρος μου το παρελθόν γιατί δεν έχει εκπλήξεις. Αυτό ωστόσο ίσως να φέρνει και ένα τέλμα. Εκεί που ξεκινά το τέλμα το καλύπτει η δημιουργία, σφραγίζεται η ανάμνηση ως έχει και πια έχει εύκολη πρόσβαση.

Η "Μεσαία Άρκτος" μοιάζει με έναν συναισθηματικό χάρτη. Ποιο ήταν το πρώτο κομμάτι που γράφτηκε και τι ρόλο έπαιξε στη διαμόρφωση του άλμπουμ;
Το πρώτο τραγούδι που άρχισα να γράφω είναι ο "Μικρός Εαυτός" και όσο ιδιαίτερο κι αν είναι, θεωρώ πως πρόκειται για το κεντρικό κομμάτι του δίσκου. Δεν έχει καμία σχέση με το μουσικό περιβάλλον των υπόλοιπων κομματιών, αλλά ήταν σαν να έδωσα στον εαυτό μου την έγκριση να κάνει ό,τι γουστάρει με τον δίσκο. Κι έτσι έγινε.

Γιατί "Μεσαία Άρκτος"; Τι συμβολίζει για σένα αυτός ο φανταστικός αστερισμός;
Είναι αυτό το σύμπαν που δημιουργεί ο ερωτευμένος άνθρωπος από το απόλυτο τίποτα. Εμένα μου αρέσει να βλέπω αστερισμούς στις αγαπημένες μου ελιές. Τα απόλυτα μικρά τίποτα πάνω στο σώμα τα κοιτάζω σαν να εμφανίστηκε ο πιο εντυπωσιακός αστερισμός, που ωστόσο δεν είναι τόσο μακριά από εμένα, αλλά ούτε στη Γη. Βρίσκεται σε αυτήν τη μεσαία διάσταση και καθόλου μέτρια. Σε αυτό το παραλίγο ίπταμαι.

Σε αυτό τον δίσκο ακούμε έναν πιο ώριμο, εσωτερικό ήχο. Νιώθεις ότι έχει αλλάξει κάτι στον τρόπο που γράφεις ή ερμηνεύεις τα τελευταία χρόνια;
Νομίζω πως κινείται παράλληλα με τις εμπειρίες και τα χρόνια. Δεν ήταν συνειδητή επιλογή ούτε η μουσική "αλλαγή" ούτε καν η δημιουργία νέου δίσκου. Προέκυψε ένα καλοκαίρι -και λίγο μετά από αυτό- που ήθελα να με καταγράψω.

Πώς ισορροπείς ανάμεσα στη δημόσια εικόνα και την ανάγκη για αληθινή έκφραση;
Είναι πολύ λεπτή η γραμμή. Πολλές φορές πέφτω στον πειρασμό να βγάλω το απόσταγμα από τη ζωή μου έτσι ώστε να επιβεβαιωθώ καλλιτεχνικά. Οπότε προσπαθώ να είμαι πιστή σε έναν άτυπο κανόνα: πρώτα ζωή, μετά λέξεις.

Ποια είναι τα πλάνα σου για το υπόλοιπο καλοκαίρι και την ερχόμενη σεζόν;
Αυτήν τη στιγμή ταξιδεύω για πανέμορφες Κυκλάδες, Νάξο, Πάρο, Τήνο, στις οποίες κάνουμε μουσικές στάσεις. Ύστερα θα κάνω ένα διάλειμμα για να γεμίσω μπαταρίες σε αγαπημένες θάλασσες και θα επανέλθουμε με την Επίδαυρο, τα Χανιά, το Ηράκλειο και την Αθήνα. Ανυπομονώ για το πρώτο μας ταξίδι στο εξωτερικό, με το Λονδίνο τον Οκτώβρη, και έρχονται λίγο πιο συχνές συναντήσεις ανά την Ελλάδα για να μη χάσουμε ποτέ το καλοκαίρι μας.