© Martin Hugh
Μοιάζει με θαύμα ότι, 26 έτη μετά τη διάλυσή σας, θα δούμε τους Heavens Gate σε μια αποκλειστική ελληνική συναυλία, στο φεστιβάλ για τα 20 χρόνια του Rock Hard (Παρασκευή 12 & Σάββατο 13/9, Τεχνόπολη). Πώς συνέβη;
Πρωτοδοκιμάσαμε κάτι ανάλογο πέρυσι, εδώ στη Γερμανία, αλλά σε μικρότερη κλίμακα, με λιγότερα πρόσωπα και με μια λογική ότι οι Masters Of Ceremony –το γκρουπ που έχω από το 2018, δηλαδή– παίζουν Heavens Gate. Το είδαν λοιπόν ο Σάκης Φράγκος και ο Γιώργος Κουκουλάκης από το Rock Hard, οπότε ρώτησαν αν θα μας ενδιέφερε να το αναβαθμίσουμε σε πλήρες σόου και να το παρουσιάσουμε στην Ελλάδα. Φυσικά και μας ενδιέφερε! Με τον Γιώργο, παρεμπιπτόντως, γνωριζόμαστε εδώ και πολλά χρόνια.
Άρα, με πρακτικούς όρους, να περιμένουμε μια setlist 50% Masters Of Ceremony και 50% Heavens Gate;
Ναι, πάνω-κάτω αυτό θα συμβεί. Ακόμα δουλεύουμε τις λεπτομέρειες για το πώς ακριβώς θα στηθεί το σόου, πάντως πρώτα θα βγούμε ως Masters Of Ceremony κι έπειτα ως Heavens Gate. Πριν λίγες μέρες, μάλιστα, κάτσαμε με τον Bonny Bilski και παίξαμε ξανά μαζί τα παλιά μας τραγούδια, είχαμε να το κάνουμε για περίπου 25 χρόνια! Το διασκεδάσαμε πολύ και τώρα ανυπομονούμε για τη βραδιά στην Αθήνα.
Παρατηρώ, ωστόσο, ότι δεν συμμετέχει ο Thomas Rettke –δεν ξέρω κι εάν εξακολουθεί να τραγουδά, εδώ που τα λέμε. Οπότε ποιος θα τραγουδήσει το υλικό των Heavens Gate;
Νομίζω ότι δεν τραγουδά, πια. Εγώ τουλάχιστον δεν γνωρίζω κάτι τέτοιο, εδώ και χρόνια δεν έχω ακούσει να συμμετέχει σε κάποιο εγχείρημα. Στο Rock Hard Festival (13/9) το υλικό των Heavens Gate θα τραγουδήσει ο Herbie Langhans των Firewind.
Έχουμε μάθει τα metal συγκροτήματα να εμφανίζονται στην Ελλάδα, αλλά εσείς δεν παίξατε ποτέ εδώ. Δεν είναι περίεργο;
Ναι, φαντάζει περίεργο, αν σκεφτεί κανείς τη σχέση της Ελλάδας με το heavy metal. Όμως, όσο μείναμε μαζί, δεν παίξαμε και σε πολλές χώρες. Πήγαμε βέβαια στην Ιαπωνία, εμφανιστήκαμε και στη Σουηδία, αλλά δεν ταξιδεύαμε συχνά εκτός Γερμανίας. Γενικά, υπήρξαμε κάπως άτυχοι στο θέμα των περιοδειών. Πάντως έπρεπε να είχαμε περάσει από την Ελλάδα, γνωρίζω ότι είχαμε οπαδούς εκεί.
Τώρα, λοιπόν, πώς το έχετε σχεδιάσει; Θα μείνετε και μερικές μέρες στην Αθήνα ή έρχεστε μόνο για το φεστιβάλ;
Θα μείνουμε κάποιες μέρες! Ερχόμαστε όλοι παρέα με τις συντρόφους μας κι έχουμε τη διάθεση να περάσουμε όμορφα, κάνοντας μερικά από τα στάνταρ πράγματα που κάνουν οι τουρίστες εκεί. Γιατί ξέρεις τι γίνεται; Αν κι έχω ξανάρθει, ο προγραμματισμός αποδείχθηκε τόσο σφιχτός, ώστε δεν υπήρχε χρόνος να δω τίποτα, πέρα από μερικά εστιατόρια και την παραλία του ξενοδοχείου όπου έμενα. Τώρα, λοιπόν, σκοπεύουμε να εξερευνήσουμε το φαγητό, να δούμε μερικά ωραία μέρη –ο Γιώργος ο Κουκουλάκης προθυμοποιήθηκε να μας ξεναγήσει– και φυσικά να ανέβουμε στην Ακρόπολη. Σε σας, βέβαια, ίσως φαντάζει βαρετό, αλλά για μας είναι κάτι που πρέπει οπωσδήποτε να κάνεις στη ζωή, εάν βρεθείς στην Αθήνα. Έστω για μία φορά, δεν ξέρω αν με καταλαβαίνεις! (γέλια εκατέρωθεν)
Μιας κι ανέφερες την Ιαπωνία, θυμάμαι ότι είχατε μεγάλη πέραση εκεί: σας αντιμετώπιζαν ως κάτι σαν rock stars, έτσι δεν είναι;
(γέλια) Το "rock stars" φαντάζει υπερβολικό για τη δική μας περίπτωση! Θα έλεγα ότι γνωρίσαμε μια αξιοπρεπή επιτυχία, ευτυχώντας να δώσουμε μερικές πολύ ωραίες συναυλίες και να ηχογραφήσουμε κι ένα ζωντανό άλμπουμ στο Τόκυο, το Live For Sale! (1993). Αν κι εντάξει, σε μερικές στιγμές ίσως ν' αγγίξαμε λίγο τους rock stars, παίρνοντας μια μικρή "γεύση" των όσων ζούσαν. Πρώτη φορά, ας πούμε, είδαμε ένα πλήθος να έρχεται αποκλειστικά για μας και να κάνει σαν τρελό όσο παίζαμε, γιατί μέχρι τότε ακολουθούσαμε ονόματα σαν τους Dream Theater ή τους W.A.S.P., ανοίγοντας γι' αυτά.
Βέβαια, η Ιαπωνία έχει διαφορετική νοοτροπία από τη Δύση, κάτι που διαπιστώσαμε παίζοντας στο club "Citta", στο Τόκυο. Ενώ, δηλαδή, μας είχαν πληροφορήσει ότι ήταν sold out, δεν ακούγαμε το παραμικρό καθώς ετοιμαζόμασταν να βγούμε στη σκηνή. Τόσο παραξενεύτηκα, μάλιστα, ώστε κρυφοκοίταξα από την κουρτίνα για να σιγουρευτώ ότι πράγματι υπήρχε κόσμος! Αλλά με το που αρχίσαμε να παίζουμε, ήταν σαν να άναψαν όλοι μαζί. Γνωρίσαμε σπουδαίους ανθρώπους στην Ιαπωνία και διατηρώ αρκετές από αυτές τις επαφές. Τις προάλλες, π.χ., με επισκέφθηκαν φίλοι και κάναμε μπάρμπεκιου στο σπίτι μου, ενώ ήρθε και μια γιαπωνέζικη μπάντα για να ηχογραφήσει στο στούντιό μου. Τον Νοέμβριο θα ξαναταξιδέψω εκεί, έχουμε συναυλίες με τους Avantasia.
Αν δεν κάνω λάθος, ήσουν μόλις 17 ετών όταν έγινες μέλος των Heavens Gate. Πώς συνέβη αυτό;
Ακριβώς, ήμουν 17! Βασικά με βρήκαν αυτοί, με είδαν να παίζω κιθάρα για τους Black Tears. Ήταν μια τοπική μπάντα, εδώ στο Βόλφσμπουργκ, στο hard rock στυλ των Van Halen και των Bon Jovi, αλλά πέτυχε ν' ακουστεί γιατί της πρόσφερε δισκογραφικό συμβόλαιο η SPV. Και στα μέσα της δεκαετίας του 1980 κάτι τέτοιο ήταν μεγάλη υπόθεση. Όταν μπήκα στο γκρουπ, βέβαια, βρίσκονταν σε μεταβατική φάση, γιατί είχαν βγάλει μεν δύο άλμπουμ, είχαν περιοδεύσει με τους Bonfire, αλλά το συμβόλαιο δεν ανανεώθηκε. Οπότε για λίγο προσπάθησαν να επιβιώσουν με το όνομα Sharona, προτού διαλυθούν.
Το 1987, λοιπόν, ενώ δούλευα σ' ένα δισκοπωλείο, ήρθε και με βρήκε ο Thorsten Müller –ή μήπως ήταν ο Thomas Rettke; η μνήμη μου έχει θολώσει– και πρότεινε να έρθω στους Heavens Gate. Οι οποίοι, βέβαια, δεν λέγονταν ακόμα έτσι: κυκλοφορούσαν τότε ως Carrion (ένα φριχτό όνομα), για λόγους που μοιάζουν με την ιστορία των Black Tears. Προϋπήρχαν δηλαδή ως Steeltower, είχαν κι εκείνοι δισκογραφικό συμβόλαιο και μετρούσαν ήδη ένα άλμπουμ (Night Of The Dog, 1984), όμως η μη ανανέωση της συνεργασίας με την εταιρία, τους έριξε σε περιπέτειες. Δέχτηκα πάντως την πρόταση, ενώ λίγο μετά (1988) λανσάραμε και την ονομασία Heavens Gate.
Άρα δεν προέρχεσαι από το heavy metal; Τι ακούσματα είχες σ' εκείνα τα εφηβικά χρόνια;
Όχι, δεν προέρχομαι από το heavy metal. Βασικά προέρχομαι από τα ηλεκτρικά blues, με τα οποία μεγάλωσα γιατί τα λάτρευε ο πατέρας μου –καλλιτέχνες, λ.χ., σαν τον Stevie Ray Vaughan, τον Eric Clapton, τον John Mayall, τον Peter Green. Πιο μετά μου άρεσε και το funk rock των Mother's Finest, όπως και οι πιο folk κιθάρες (του Bob Dylan, για παράδειγμα), ενώ κόλλησα πολύ και με τον Frank Zappa.
Και γιατί, αλήθεια, κατασταλάξετε στο όνομα Heavens Gate;
Το πρότεινε ο τότε μπασίστας μας, ο Manni Jordan. Προσπαθούσαμε να κατεβάσουμε ιδέες εκείνο το διάστημα, αφού είχαμε αποφασίσει ότι έπρεπε να αλλάξουμε το Carrion. Οπότε μια μέρα ήρθε και είπε ότι παρακολούθησε μια ταινία που την έλεγαν "Heaven's Gate" (1980), την οποία βρήκε πολύ, πολύ βαρετή, όμως σκέφτηκε ότι ο τίτλος ίσως να γινόταν καλή ονομασία για το γκρουπ! (γέλια) Και την κρατήσαμε. Δυστυχώς ο Manni πέθανε πρόπερσι.
Από τα άλμπουμ που αφήσατε πριν να διαλυθείτε, εκείνο που αγαπώ πιο πολύ είναι το Planet E. του 1996...
Α, κι εγώ! Από διάφορες απόψεις υπήρξε ένα πραγματικά ξεχωριστό εγχείρημα. Για μένα, λ.χ., ήταν το πρώτο-πρώτο άλμπουμ στο οποίο δούλεψα την παραγωγή στο στούντιο που είχαμε με τον Miro. Οπότε είχαμε και άπλετο χρόνο, μα και την ελευθερία να κάνουμε ό,τι επιθυμούσαμε. Αλλά και τα τραγούδια που γράψαμε τότε ακολούθησαν διαφορετικά μονοπάτια, συγκριτικά με το παρελθόν. Υπήρχε, δηλαδή, μια διάθεση, μα και επιρροές που δεν προέρχονταν από το metal.
Σ' εκείνα τα χρόνια, πάντως, αυτά τα στοιχεία δεν άρεσαν στην πλειονότητα του κοινού, κάτι που δυσκόλεψε κι εμάς να πουλήσουμε το άλμπουμ. Αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, δηλαδή, ο κόσμος που ακολουθούσε τους Heavens Gate ή γενικότερα συγκροτήματα σαν το δικό μας, απογοητεύτηκε που δεν συνεχίσαμε στη γνώριμη γραμμή. Είναι τώρα, λοιπόν, που φαίνεται ότι το Planet E. έχει επανεκτιμηθεί.
Διαβάστε Επίσης
