© Mark Maryanovich
Το τελευταίο σας άλμπουμ, το "Parasomnia", μετρά μόλις μερικούς μήνες κυκλοφορίας, μα έχει ήδη σκορπίσει ενθουσιασμό στους οπαδούς. Σε μια πρόσφατη συνέντευξή του εδώ στην Ελλάδα, ο James LaBrie είπε, αναφερόμενος στην επιστροφή σου στο συγκρότημα, ότι ήταν λες και πετάχτηκες να πάρεις έναν καφέ, γύρισες, και συνεχίσατε από εκεί όπου είχατε μείνει. Ήταν στ' αλήθεια τόσο απλό, μετά από σχεδόν 16 χρόνια χώρια;
(γελάει) Κι όμως, ακόμα κι αν ακούγεται υπερβολικό, κάπως έτσι το αισθανθήκαμε –λες και δεν είχε περάσει τόσος καιρός. Άντε να πούμε ότι ήμασταν χώρια απλά για μερικούς μήνες, ως εκεί. Γιατί, με το που ξεκινήσαμε να προβάρουμε μαζί για το "Parasomnia", ήταν λες κι αμέσως ξαναβρεθήκαμε στην εργασιακή σχέση και στο περιβάλλον που είχαμε και στο παρελθόν. Η αίσθηση αυτή πήγασε με απίστευτη φυσικότητα και μας έκανε να νιώσουμε πολύ άνετα ο ένας με τον άλλον.
Πράγματι, ακούγεται σαν μια ιδανική συνθήκη. Αλλά θα ήταν έτσι, εάν δεν είχατε περάσει και μία ας την πούμε "θεραπευτική" διαδικασία με τον James, πίσω στο 2022;
Ήταν σημαντικό, ασφαλώς, ότι προηγήθηκε η αποκατάσταση των προσωπικών μας σχέσεων, ότι όλα ξαναβρέθηκαν στην καλή εκείνη κατάσταση, όπως ήταν κάποτε. Αυτή η μεταξύ μας θέρμη –τόσο με τον James, όσο και με τους υπόλοιπους– έδειξε πως είχε φτάσει ο σωστός καιρός για να ξαναπαίξουμε και μαζί.
Φαντάζομαι, βέβαια, ότι οι σημερινοί Dream Theater είναι ένας διαφορετικός οργανισμός, σε σύγκριση με τη μπάντα που ήξερες όταν αποχώρησες, το 2010. Στην πράξη, επομένως, πώς δούλεψες πάνω σε θέματα ελέγχου, ας πούμε;
Κοίτα, είναι αλήθεια ότι στους Dream Theater άλλαξε η δυναμική και ο διαμοιρασμός των ευθυνών. Μέσα στα χρόνια αυτά, όμως, αλλάξαμε τελικά κι εμείς σαν άνθρωποι –όλοι μας. Είμαστε μεγαλύτεροι, πια, αλλά και ωριμότεροι. Για τον εαυτό μου, για παράδειγμα, θα πω ότι, απ' όταν έφυγα από τη μπάντα, έμαθα να είμαι πιο ομαδικός παίχτης. Τέτοιες αλλαγές, λοιπόν, κάνουν την τωρινή μας "χημεία" να φαντάζει καλύτερη από ποτέ.
Άρα λες ότι στο παρελθόν δεν ήσουν ομαδικός παίχτης;
Μάλλον όχι, για να μιλήσω ειλικρινά. Λίγο πριν φύγω από τους Dream Theater ήμουν σίγουρα τρελαμένος με το να έχω τον πλήρη έλεγχο των πραγμάτων, ενώ ήμουν και πολύ, υπερβολικά προστατευτικός με κάθε πτυχή που αφορούσε τη μπάντα. Αλλά τα συγκροτήματα και οι συνεργασίες που ήρθαν μετά την αποχώρησή μου μ' έμαθαν να βλέπω τις καταστάσεις με πιο ανοιχτό τρόπο και να μπορώ να προσαρμόζομαι σ' αυτές, αντί να απαιτώ το αντίθετο. Έχω επίγνωση λοιπόν ότι, πλέον, είμαι ένας διαφορετικός άνθρωπος, αλλά κι ένας διαφορετικός συνεργάτης.
Από τα νέα σας τραγούδια, μου άρεσε ιδιαιτέρως το "A Broken Man". Οι στίχοι του, ωστόσο, μ' έκαναν ν' αναρωτηθώ: έχει αντιμετωπίσει κανείς από το γκρουπ διαταραχές ύπνου;
Όχι, δεν έχει να κάνει με κάτι βιωματικό. Κάναμε αρκετή έρευνα για το θέμα που πραγματεύεται το άλμπουμ, ενώ χρησιμοποιήσαμε και τη φαντασία μας, ώστε να πλάσουμε διάφορα στιχουργικά σενάρια –σαν κι αυτό που εκτυλίσσεται, π.χ., στο "A Broken Man". Η διαδικασία που ακολουθήσαμε μοιάζει αρκετά με ό,τι κάναμε το 2002 στο άλμπουμ "Six Degrees Of Inner Turbulence", όταν φτιάξαμε το ομώνυμο κομμάτι, χωρίζοντάς το σε 8 διαφορετικά "κεφάλαια", στα οποία μιλούσαμε για διάφορες νοητικές διαταραχές.
Και στο "Midnight Messiah"; Υπάρχει κάποιος συμβολισμός εδώ;
Πρόκειται για μια φανταστική ιστορία, γύρω από έναν αρκετά χαζό χαρακτήρα, ο οποίος αισθάνεται άνετα στα όνειρά του, αλλά όχι στην πραγματική ζωή. Εδώ, βέβαια, υπάρχουν και στιχουργικές μεταφορές. Και μερικές ανάμεσά τους αντανακλούν αληθινές προσωπικές μου καταστάσεις.
Η συναυλία που θα δώσετε στην Αθήνα, στο πλαίσιο του φετινού Release Athens Festival (Τετάρτη 23/7, Πλατεία Νερού), σας βρίσκει να γιορτάζετε 40 στρογγυλά χρόνια από την ίδρυση της μπάντας. Τι θα βλέπαμε αν μπορούσαμε να γυρίσουμε τον χρόνο πίσω στο 1985;
Θα βλέπατε τρία έφηβα αγόρια από το Λονγκ Άιλαντ –εμένα, τον John Petrucci και τον John Myung– να γνωρίζονται στο Berklee College of Music της Καλιφόρνια, όπου ήμασταν όλοι πρωτοετείς φοιτητές. Δεν θ' αργούσαμε να τζαμάρουμε παρέα, παίζοντας διασκευές σε Rush και σε Iron Maiden. Έπειτα το ένα έφερε το άλλο και να 'μαστε ακόμα παρέα, 40 χρόνια μετά! (γελάει) Μια ολόκληρη ζωή.
Αυτή η νέα σας περιοδεία, τώρα, ξεκίνησε τον Οκτώβριο του 2024, με μια εντυπωσιακή εμφάνιση στην "O2 Arena" του Λονδίνου, η οποία κράτησε 3 ώρες, με εσάς να παίζετε σύνολο 18 κομμάτια. Είναι χαρακτηριστικό δείγμα γραφής για το τι θα δούμε κι εμείς στην Αθήνα, στις 23/7;
Επί της ουσίας, η συναυλία της Αθήνας, όπως και οι περισσότερες που θα δώσουμε μέσα στο καλοκαίρι, αποτελούν μια προέκταση της περιοδείας για τα 40 μας χρόνια, στοχευμένη σε μέρη στα οποία δεν γινόταν να εμφανιστούμε το φθινόπωρο του 2024 –σαν την Ελλάδα, τη Βουλγαρία, τη Ρουμανία κ.ο.κ. Αυτό σημαίνει ότι δεν πρέπει να περιμένετε την ίδια ακριβώς setlist με εκείνη που παρουσιάσουμε στο "O2 Arena", μα μια παραλλαγή της. Από την άλλη, να είστε σίγουροι ότι επιθυμούμε να σας δώσουμε μια "γεύση" της ίδιας εμπειρίας. Και ότι ανυπομονούμε για το ραντεβού του Ιουλίου.
Έχω το DVD από τη συναυλία σας στο "Budokan" της Ιαπωνίας, το 2004. Και βλέπω ότι είχες δεμένο τον δεξί σου αγκώνα, υποθέτω σε πονούσε. Μ' έκανε να σκεφτώ, όμως: πώς αντέχεις τέτοια σόου 3 ωρών, σαν του "O2 Arena", με δεδομένο ότι η μουσική που παίζετε είναι ιδιαίτερα απαιτητική;
Οπωσδήποτε, τέτοιες εμφανίσεις συνιστούν μια διαρκή πρόκληση. Έχω φτάσει 58 ετών και, όπως σωστά παρατήρησες, είχα θέματα πόνων και καταπόνησης και τότε στο "Budokan", όταν ακόμα ήμουν 35άρης. Τα ντραμς, γενικά, είναι ένα όργανο πολύ απαιτητικό, όσον αφορά τη σωματική σου κατάσταση. Οπότε, αν προσθέσεις τις απαιτήσες των τρίωρων σόου, καταλαβαίνεις ότι είναι κάτι που έχει το τίμημά του. Πρέπει, επομένως, να έχεις διαρκώς τον νου σου και να είσαι προσεκτικός. Προσωπικά κάνω μασάζ με έμπειρους χειροπράκτες όσο συχνότερα μπορώ και πάντα φροντίζω να υπάρχει κάποιος, έστω, χρόνος για ένα καλό "ζέσταμα", προτού βγω στη σκηνή.
Μιας και πιάσαμε τις συναυλίες, πολύς κόσμος εδώ στην Ελλάδα εξακολουθεί να συζητά για προηγούμενες εμφανίσεις σας, ιδιαίτερα για την πρώτη-πρώτη σας συναυλία στην Αθήνα, το 1998, στον Λυκαβηττό. Ποια είναι η δική σου πιο έντονη μνήμη από τις επισκέψεις σας στη χώρα μας;
Αυτό είναι πολύ ενδιαφέρον, γιατί κι εγώ, ξέρεις, την ίδια συναυλία θυμάμαι πιο έντονα. Ίσως γιατί ήταν και ο πρώτος μας ερχομός στην Ελλάδα; Μου έχει μείνει, πάντως, η ομορφιά του υπαίθριου θεάτρου όπου παίξαμε, γιατί είχε πανοραμική θέα σε όλη την Αθήνα. Και όταν βράδιασε κι άναψαν όλα τα φώτα, έμοιαζε σαν να κοιτάς από ψηλά μια επικράτεια γεμάτη χρυσάφι. Ήταν μια αληθινά όμορφη εμπειρία.
Ξέρω, επίσης, ότι, εκτός από τη μουσική, είσαι και μεγάλος φίλος του σινεμά...
(γελάει, με διακόπτει και μου λέει "περίμενε να δεις τι φοράω, ενώ μιλάμε", ανοίγει την κάμερα και μου δείχνει ένα μαύρο μπλουζάκι με στάμπα από την ταινία "Beyond The Black Rainbow" του Panos Cosmatos / γελάμε και οι δύο)
Μεταξύ άλλων, ακολουθείς με ενθουσιασμό και τη διεθνή καριέρα του δικού μας Γιώργου Λάνθιμου. Τι σου αρέσει στις ταινίες του;
Ναι, είμαι μεγάλος φίλος του κινηματογράφου και παρακολουθώ αρκετούς νέους σκηνοθέτες. Και ο Γιώργος Λάνθιμος είναι από τους πιο αγαπημένους μου, ανάμεσά τους. Θα έλεγα ότι αυτό που μου αρέσει πιο πολύ στη δουλειά του είναι το οπτικό κομμάτι. Συχνά, δηλαδή, οι εικόνες του σε αφήνουν με το στόμα ανοιχτό.
Στον λογαριασμό σου στο Letterboxd, βλέπω ότι αγαπάς πολύ και το "Mulholland Drive" του Ντέιβιντ Λιντς, τον οποίον δυστυχώς χάσαμε στις αρχές της χρονιάς...
Βασικά, αγαπώ όλες τις ταινίες του Ντέιβιντ Λιντς, αλλά νομίζω ότι αριστούργημα ανάμεσά τους είναι το "Mulholland Drive". Το οποίο ίσως δεν εκτιμήθηκε αρκετά όταν πρωτοπροβλήθηκε, το 2001: μπέρδεψε αρκετό κόσμο, πράγμα που συνέβη και σε μένα. Αργότερα, όμως, διάβασα μια ανάλυση που έβαλε πολλά πράγματα στη σωστή τους θέση. Έτσι, απόκτησα μια βαθύτερη κατανόηση, η οποία με έχει βοηθήσει πολύ στο να το απολαμβάνω κάθε φορά που το ξαναβλέπω. Μιλώντας για τον Λιντς, βέβαια, δεν γίνεται να μη σταθώ και στο "Twin Peaks", γιατί πρόκειται για καταπληκτικό δημιούργημα. Το θεωρώ ένα από τα μεγαλύτερα δώρα που άφησε στο κοινό.
Θέλω να ρωτήσω, όμως, και για το τελευταίο, πολυσυζητημένο Alien, το περσινό "Romulus". Πώς να διαβάσουμε τα 3 αστέρια της Letterboxd βαθμολογίας σου;
(το σκέφτεται) Θα έλεγα ότι, αν και δεν θα το έβαζα στα αγαπημένα μου Alien, το βρήκα αρκετά διασκεδαστικό.
Σκοπεύεις, επομένως, να δεις και το επικείμενο τηλεοπτικό σίριαλ "Alien: Earth"; Ή θεωρείς ότι έχει εξαντληθεί, πια, η Alien μυθολογία;
Προσωπικά, θα έλεγα ότι φτάνει πια! (γελάει) Αυτή, όμως, είναι η δική μου άποψη. Δεν το βρίσκω κακό αν η Alien μυθολογία μπορεί να συνεχιστεί, με τρόπους τουλάχιστον διασκεδαστικούς.
Διαβάστε Επίσης
