Το φετινό καλοκαίρι άνηκε στα φεστιβάλ και μάλιστα στα μουσικά: η λίστα που κάναμε στην αρχή της σεζόν με τα ραντεβού που θα συνδυάσουν διακοπές και συναυλίες συνεχώς και μεγάλωνε, με τις διοργανώσεις να καταλαμβάνουν από νησιά και παραλίες μέχρι ορεινά χωριά και χιονοδρομικά. Το τελευταίο ήταν και το πιο ιντριγκαδόρικο μιας και η άλλη φετινή τάση ήταν να πάρουμε τα βουνά, έτσι εξοπλιστήκαμε με τα λιγότερο καλοκαιρινά μας ρούχα και στις 8 του Αυγούστου, όταν όλοι κατηφόριζαν προς τον Πειραιά, πήραμε την Εθνική διασχίζοντας της χώρα προς τα πάνω και, για την ακρίβεια, προς το Ανήλιο και το ομώνυμο χιονοδρομικό κοντά του.
Η εξόρμηση ξεκίνησε με τριπλό καλό οιωνό: την ελάχιστη κίνηση στην Εθνική, την πτώση της θερμοκρασίας αφού περάσαμε τη Θεσσαλία και τα εξαιρετικά κρέατα που μας περίμεναν στο μικρό φροντισμένο μπαλκονάκι του "Βάτραχου" στο Ανήλιο, με πανοραμική θέα στο Μέτσοβο και μια απόλυτη ηρεμία. Το μόνο που έσπαγε τη σιγή του βουνού ήταν η συζητήσεις για την έναρξη του μουσικού φεστιβάλ, που με τη δεύτερη διοργάνωσή του φαινόταν να έχει κερδίσει όχι μόνο τους κατασκηνωτές επισκέπτες του, αλλά και ντόπιους που βρίσκουν σ’ αυτή μια νέα, ανανεωτική μορφή διασκέδασης, η οποία, ας είμαστε ειλικρινείς, θα μπορούσε να είναι πιο συχνή στην επαρχεία και να μην εξαντλείται στα αστικά κέντρα.
Με αναπτερωμένο το ηθικό φτάσαμε στις καλοκαθαρισμένες, ηλιόλουστες πλαγιές της Πίνδου και βρήκαμε πως οι οιωνοί ήταν πράγματι ακριβείς. Οι κατασκηνωτές απλώνονταν σε δύο σημεία, είτε πιο προφυλαγμένοι κοντά στην κεντρική σκηνή, είτε στην άπλα μιας πλαγιάς απέναντί της. Εμείς επιλέξαμε το δεύτερο (δυστυχώς ο αέρας της επόμενης μέρας μας έκανε να μετανιώσουμε την επιλογή) λόγω περισσότερης άνεσης χώρου. Όπως διαπιστώσαμε πάντως στη συνέχεια, το φεστιβάλ είχε φροντίσει να υποδεχτεί τον κόσμο που μπορεί όντως να υποστηρίξει χωρίς να δημιουργείται χάος, ατελείωτες ουρές ή έλλειψη lounge spots, ένα ατού που ανέβασε τη συνολική εμπειρία μας.
Βέβαια, όσοι επιχείρησαν το ίδιο βράδυ να φτάσουν στο χώρο ακριβώς την ώρα έναρξης της συναυλίας Σωκράτη Μάλαμα-Ιουλίας Καραπατάκη δεν είχαν την ίδια γνώμη. Το μποτιλιάρισμα που δημιουργήθηκε στο δρόμο προς το χιονοδρομικό ανάγκασε πολλούς να επιστρέψουν χωρίς να δουν τη συναυλία αλλά και τον ίδιο το Μάλαμα να κάνει από σκηνής παραινέσεις στη διοργάνωση για καλύτερη υποδοχή του κόσμου. Ωστόσο, μιας και αυτή είναι μια συνθήκη που παρατηρούμε συχνά οφείλουμε να σημειώσουμε πως πρέπει και εμείς οι θεατές να αρχίσουμε να οργανώνουμε καλύτερα τον χρόνο μας, ειδικά όταν γνωρίζουμε πως κατευθυνόμαστε σε περιοχές όπου οι δρόμοι είναι στενοί ή η είσοδος μόνο μία (αντίστοιχα συμβαίνει π.χ. και στην Επίδαυρο). Αφήστε που, όσοι δεν προνόησαν σωστά έχασαν και το πολύ καλό (αν και όχι χωρίς κάποιες κοιλιές) warm up act του Δημήτρη Μυστακίδη, ο οποίος για άλλη μια φορά επέδειξε τη δεξιοτεχνία του στην κιθάρα αλλά και την μάχιμη ιδιοσυγκρασία του, τόσο στα γνωστά κομμάτια του όσο και στο ολοκαίνουργιο τραγούδι που μας παρουσίασε με τίτλο "Στα Γουναράδικα". Πλάι του, έλαμψε η βιολίστρια και τραγουδίστρια Έλενα Αβραμιώτη, ένα κορίτσι που θα μας απασχολήσει σίγουρα στο μέλλον χάρη στην ενέργεια και το ταλέντο του.
Η συναυλία των Μάλαμα-Καραπατάκη, από την άλλη, αποδείχτηκε κατώτερη των προσδοκιών που έχει χτίσει όλα αυτά τα χρόνια ο σπουδαίος τραγουδοποιός. Αφενός, η συμμετοχή του Μάλαμα στη συναυλία είναι πολύ μικρότερη αυτού που περιμένουμε, καθώς σε πολλά σημεία ο προβολέας στρέφεται στον γιο του Γιάννη, ο οποίος προσπαθεί να ακολουθήσει τα χνάρια του πατέρα του, όμως χρειάζεται χρόνο για να βρει τη δική του μουσική προσωπικότητα. Αφετέρου, η ενέργεια και η καλή διάθεσή που έχουμε συνηθίσει από τους παραπάνω στις συναυλίες τους ήταν σαφώς μειωμένη (πιθανόν λόγω του κρύου ή του προηγούμενου μποτιλιαρίσματος), γεγονός που μεταφέρθηκε και στο κοινό. Τα καπνογόνα και οι πειρατικές σημαίες, βέβαια, δεν έλειψαν, όμως ο γνώριμος διονυσιασμός δεν υπήρχε· τουλάχιστον όχι μέχρι την ώρα που θέση στη σκηνή πήρε ο πολυοργανίστας Κωσταντής Πιστιόλης για το δικό του live. Με μία καταπληκτική μπάντα στο πλευρό του, ο Πιστιόλης απέδειξε για άλλη μια φορά πως μπορείς να κάνεις moshpit και headbanging με ηπειρώτικα αλλά και ότι το πάθος για τη μουσική στη σκηνή είναι κολλητικό. Έτσι, παρά το πολύ δυνατό κρύο που είχε κάνει κάποιους να αποχωρήσουν προς τις σκηνές τους, τις πειρατικές σημαίες αντικατέστησαν οι Παλαιστινιακές και όσοι παραμείναμε στο κάγκελο ζεσταθήκαμε για τα καλά, χάρη στην ηλεκτρισμένη ενέργεια του κορυφαίου μουσικού.
Ο πρωινός ήλιος είχε ζεστάνει για τα καλά το χιονοδρομικό όταν ξυπνήσαμε στη σκηνή μας και σαν πολύβουο μελίσσι ο κόσμος είχε αρχίσει να πηγαινοέρχεται στα διάφορα spots και τις δραστηριότητες του χώρου. Άλλοι ανηφόριζαν τις πλαγιές για ιδιωτικές εξερευνήσεις και άλλοι ετοιμάζονταν για οργανωμένη πεζοπορία· κάποιοι είχαν ξεκινήσει τη μέρα τους με πρωινή γιόγκα δίπλα στην τεχνητή "Λίμνη της αγάπης" (σε σχήμα καρδιάς) και άλλοι είχαν ήδη αρχίσει τους αγώνες beach volley στην άλλη πλευρά της. Εμείς πάλι αποφασίσαμε να γνωρίσουμε την άλλη πλευρά του βουνού με μία ATV. Έχοντας μαζί ένα ζευγάρι εκπαιδευτών για να μας καθοδηγήσουν, διασχίσαμε πλαγιές και δάσος, είδαμε snapshots της κατάφυτης Πίνδου που θα μας μείνουν για πάντα στο νου και ανεβάσαμε την αδρεναλίνη μας αρκετά για να επιχειρήσουμε να βουτήξουμε στην λίμνη ώστε να βγάλουμε τη σκόνη του βουνού από πάνω μας. Αυτό βέβαια αποδείχτηκε όντως εμπειρία για τολμηρούς εξαιτίας του παγωμένου νερού, έτσι επιλέξαμε το αμέσως καλύτερο πράγμα: την ηλιοθεραπεία, προτού επιχειρήσουμε αφενός να σκαρφαλώσουμε στον τοίχο αναρρίχησης και αφετέρου να βρούμε τον στόχο στην τοξοβολία. Παράλληλα, στο χώρο πραγματοποιούνταν δραστηριότητες για παιδιά, μιας και δεν ήταν λίγες οι οικογένειες που είχαν επιλέξει το φεστιβάλ, δίνοντας ακόμα μεγαλύτερη ποικιλομορφία στο πλήθος.
Φώτα, ήχος και ο Novel 729 στη σκηνή, ένα από τα πλέον συζητημένα ονόματα στο ραπ τερέν, τον οποίο δεν είχαμε την τύχη να παρακολουθήσουμε live στο παρελθόν. Ο Χάρης Συμβουλίδης, πάντως, που τον είχε δει στον sold out Βοτανικό προ διετίας, έγραφε πως "ξεφυλλίσαμε απλά τις πρώτες σελίδες μιας ιστορίας που μέλλει να γραφτεί στην ολότητά της μέσα στα επόμενα χρόνια της παρούσας δεκαετίας" και πράγματι, η δυναμική του αλλά και το πιστό κοινό που έχει αποκτήσει μέσα σε μια οκταετία ήταν εμφανή και στο Ανήλιο. Παράλληλα, όμως, με το live act του κατάφερε να κερδίσει ακόμα περισσότερο κόσμο, ακόμα και πολλούς που τον άκουγαν πρώτη φορά, χάρη στη στιβαρή στιχουργία του αλλά και την ευγενική, προσιτή προσωπικότητά του. "Πέσατε αρκετά; Αν όχι, δεν πειράζει, σε λίγο έρχεται η Νατάσσα Μποφίλιου που ξέρει πώς να σας ρίξει για τα καλά" λέει λίγο πριν αποχωρήσει και μου λύνει την απορία για το curation του σαββατιάτικου line up.
Novel 729-Μποφίλιου-Αλκίνοος Ιωαννίδης, μια τριπλέτα-φωτιά στην καρδιά για τους ευαίσθητους ακροατές που ισορροπεί ανάμεσα στην ενέργεια και την …κατάθλιψη, στον αυτοσαρκασμό και τον πολιτικό λόγο. Κι ο Αλκίνοος άλλωστε, ισχυρίζεται πως θα ξεκινήσει το live του κεφάτα, καθότι αισιόδοξος άνθρωπος. "Γι’ αυτό, λοιπόν, θα παίξουμε το "Requiem”". Μπορεί τα νεότερα κομμάτια του να λάμπουν ειδικά στο επίπεδο της σύνθεσης και της παραγωγής, είναι τα κλασικά του όμως που έχουν τον μέγιστο αντίκτυπο στο πλήθος, που με μια φωνή τραγουδά τον "Προσκυνητή" ή το "Όσα η αγάπη ονειρεύεται", σε ένα ειδυλλιακό τοπίο κάτω από τον ξάστερο ουρανό. Στο ενδιάμεσο, πάντως, η Μποφίλιου όντως έχει καταφέρει να μας ρίξει ψυχολογικά όσο γεμάτη ένταση κι αν είναι η παρουσία και η ορχήστρα της και η συνολική βραδιά φέρνει τελικά μια ισορροπία στο τριήμερο, το οποίο δεν είχε αποκαλύψει ακόμα τις πραγματικές συγκινήσεις του.
Η Κυριακή είναι ημέρα ξεκούρασης και απόλαυσης της φύσης, για να είμαστε έτοιμοι για το μεγάλο πάρτι που θα στηθεί το βράδυ. Ένα απογευματινό ηπειρώτικο γλέντι στην μικρή σκηνή του φεστιβάλ μας βάζει για τα καλά σε χορευτικό μουντ, προτού πάρουν τη σκυτάλη οι νεαρές Σκιαδαρέσες για να αποδείξουν πώς κατάφεραν με μερικά stripped σαρκαστικά τραγούδια να γίνουν οι αγαπημένες μιας ολόκληρης γενιάς. Το μυστικό τους είναι η θετική ενέργεια, η ταύτιση με το κοινό, ο αυτοσχεδιασμός και η ειλικρίνεια είτε για τα λάθη είτε για τα πάθη τους. Σταματούν το λάιβ για να αφιερώσουν ένα τραγούδι σε έναν μοναχικό περιπατητή στον απέναντι λόφο που τις χαιρετά από μακριά, πειράζουν η μία την άλλη, κάνουν θεατρικά παιχνίδια και mendley και μας αφήνουν χαμογελαστούς να θέλουμε κι άλλα από αυτά τα έξυπνα, καλοφτιαγμένα και catchy τραγουδάκια.
Όμως η συνέχεια έχει Μαρίνα Σάττι, η προσμονή της οποίας σβήνει οτιδήποτε άλλο. Ήδη τον χώρο έχουν καταλάβει οι "μικροί" επισκέπτες του φεστιβάλ (σας εύχομαι να μην βρεθείτε ποτέ σε ποπ συναυλία δίπλα σε προέφηβα αγόρια), τα "ΜΑ-ΡΙΝΑ" και τα πανό είναι τα μόνα που ακούμε και βλέπουμε και, όσοι έχουμε δει λίγη από τη μεσημεριανή πρόβα του χορευτικού crew της, ετοιμαζόμαστε για κάτι πολύ έντονο. Πράγματι το "Pop tour" είναι too… pop, too δουλεμένο, too δημιουργικό, με την καλλιτέχνιδα να απελευθερώνει όλο και περισσότερο την ευρηματικότητα και την ανοιχτή ματιά της, αλλά και να ανοίγει περισσότερο τη βεντάλια των ταλέντων της. Οι χορογραφίες αλλά και οι χορευτές της είναι συντονισμένοι με τις απαιτήσεις των διεθνών σύγχρονων σόου, τα κομμάτια από τους τελευταίους δύο δίσκους της φτιάχνουν ένα πρόγραμμα γεμάτο hits, που διακόπτεται καταλλήλως από στιγμές του "Yenna" οι οποίες μας θυμίζουν τις πολυφωνικές ρίζες της αλλά και μικρά ενσταντανέ στα οποία μιλάει για τα κομμάτια και τους συνεργάτες της ή ό,τι άλλο αποφασίζει να μοιραστεί, και το σόου στο σύνολό του είναι πραγματικά απολαυστικό.
Μετά το πέρας του, οι μικρότεροι αποχωρούν και βρισκόμαστε ξαφνικά στο κάγκελο, όσο οι Μουσικοί του Κουτιού (Μωζάικ: Γιάννης Δίσκος, Δημήτρης Καζάνης, Λάμπης Κουντουρόγιαννης, Θανάσης Τσακιράκης, Βύρων Τσουράπης και Στέλιος Φραγκούς) αρχίζουν να παίρνουν θέση για να υποδεχτεί τους Νίκο Πορτοκάλογλου και Γιάννη Κότσιρα στα μικρόφωνα. Ένα ροκ πάρτι ξεκινά και για το δίωρο που ακολουθεί ζούμε την μακράν καλύτερη εμπειρία ολόκληρου του φεστιβάλ. Οι δύο αγέραστοι ρόκερς παίζουν, τραγουδούν και επικοινωνούν μεταξύ τους με ενέργεια και διάθεση εικοσάχρονων, η Ανδριάνα Αχιτζάνοβα που τους συνοδεύει ανεβάζει ακόμα περισσότερο τη βραδιά με την καλοδουλεμένη φωνή και τη χαρισματική σκηνική παρουσία της και οι Μωζάικ γίνονται ζωντανό παράδειγμα του τι μπορεί να συμβεί όταν συντάσσονται σε μία μπάντα ταλαντούχοι μουσικοί, οι οποίοι συμπλέουν και απολαμβάνουν να ερμηνεύουν ζωντανά. Φυσικά, οι μακρόβιες καριέρες των δύο πρωταγωνιστών, οι στεντόριες φωνές τους και η στόφα ροκ σταρ που έχουν είναι αρκετά στοιχεία από μόνα τους για να βιώσουμε ένα υπέροχο βράδυ, αυτό όμως που το κάνει να γράφεται στην ιστορία είναι η απόλαυση που βιώνουν οι ίδιοι με το να βρίσκονται μαζί μας, η αίσθηση πως είναι ισότιμοι, φίλοι και τυχεροί που μοιράζονται αυτή τη σκηνή, οι παραχωρήσεις που κάνουν σε όλα τα μέλη της ομάδας ώστε να πάρουν λίγο από το φως των προβολέων. Όταν μας ζητούν να ανάψουμε τους φακούς των κινητών για το "Τσιγάρο" και τα φώτα της σκηνής σβήνουν, ολόκληρος ο χώρος, μαζί και οι πλαγιά φωτίζεται από το πλήθος που έχει σχηματίσει έναν καθρέφτη του ξάστερου ουρανού και το φινάλε με το "Πάνω από τα σύννεφα" μας φτάνει ακριβώς εκεί. Τουλάχιστον, μέχρι να έρθει το επόμενο καλοκαίρι και ξαναπροσγειωθούμε στις πλαγιές της Πίνδου.
