© AFRODITI ZAGGANA
Υπολείμματα σκόνης στα ρουθούνια και μαύρα παπούτσια που έγιναν καφέ σημαίνει ένα πράγμα: υπήρξες μέσα ή πολύ κοντά σε mosh pit στο χώμα. Διότι όπως και στο τένις, για να κάνουμε και μια αθλητική αναλογία τώρα που ολοκληρώθηκε το Γουίμπλεντον, οι συναυλίες που γίνονται σε χώμα είναι ένα τελείως διαφορετικό πλάσμα από όσες γίνονται στο χορτάρι. Αν τυχόν βρέξει τα πράγματα παίρνουν μια μετα-αποκαλυπτική απόχρωση, κοινώς η λασπουριά μετατρέπεται σε φλοιό πάνω στην επιδερμίδα, αποχαιρετάς για ένα διάστημα την άνετη αναπνοή, όπως ενδεχομένως κάποιο από τα ρούχα σου. Τα πράγματα, βέβαια, δε χρειάστηκε να φτάσουν σε αυτό το σημείο το βράδυ της 13ης Ιουλίου, την τρίτη μέρα του φετινού Rockwave Festival που φιλοξενήθηκε στη διαχρονική έδρα της διοργάνωσης, το Terra Vibe.
Έχουν περάσει δεκαεπτά χρόνια, θέε μου, από την πρώτη φορά που βρέθηκα στη Μαλακάσα (‘08 με Offspring - Siouxsie) και οκτώ από την τελευταία, εκείνη την αλησμόνητη μέρα που πριν από τους Placebo έπαιξαν οι σπουδαίοι Fat White Family, μπροστά από τη μισο-άδεια "VIP" περίφραξη των πρώτων σειρών και ενώπιον ενός κοινού που είτε αγνοούσε ποιοι ήταν (τους συγχωρούμε) είτε απορούσε (δικαίως) γιατί άκουγε μια τελείως καμμένη μπάντα που δεν είχε την παραμικρή σχέση με το μελαγχολικό ροκ των Βρετανών. Οι αναμνήσεις του εν λόγω αποκαρδιωτικού θεάματος επανήλθαν καθώς περνούσα τα μωλωπιασμένα από τον καύσωνα τουρνικέ του Terra Vibe, υπό το φόβο ότι θα τύχαιναν αντίστοιχης υποδοχής οι Kneecap. Η δημοφιλία του χιπ χοπ σχήματος από το Μπέλφαστ βρίσκεται σε ραγδαία αύξηση τα τελευταία χρόνια, ακόμα περισσότερο μετά την κυκλοφορία του άψογου ντεμπούτου τους, "Fine Art" (2024), αλλά και της πρεμιέρας της ομώνυμης και εμπνευσμένης από τη ζωή τους ταινίας που σκηνοθέτησε ο Ριτς Πέπιατ και την οποία, παρεμπιπτόντως, μπορείτε να δείτε στο Cinobo. Όλα αυτά, ωστόσο, ίσως να μην ενδιέφεραν και πολύ την πλειοψηφία του κόσμου που… ταξίδεψε μέχρι τη Μαλακάσα για να δει τους εμβληματικούς Cypress Hill. Αφού οι headliners της μέρας μπορεί να ανήκουν, σε γενικές γραμμές, στο ίδιο μουσικό είδος με τους Ιρλανδούς αλλά, όπως και να το κάνουμε, έχουν τελείως διαφορετικό vibe.
Όλα αυτά, ωστόσο, θα μας απασχολούσαν αρκετά αργότερα, καθώς μόλις άνοιξαν οι πόρτες άναψαν τους ενισχυτές τους οι Fighting Flies. Υπό αδυσώπητη ζέστη και αναμένομενα(;) σκόρπιο κοινό, οι Αθηναίοι κέρασαν δροσερό πανκ ροκ με μπόλικα μέταλ στοιχεία έχοντας, μάλιστα, στις αποσκευές τους το ντεμπούτο δίσκο "Chaos And Disarray" που κυκλοφόρησε μόλις πριν από λίγους μήνες. Το συγκρότημα αξιοποίησε πλήρως την ευκαιρία που του έδωσε το Rockwave, έπαιξε κιόλας ένα ολοκαίνουριο κομμάτι που γράφτηκε μερικές μέρες πριν, προτού δώσει τη σκυτάλη στον Lobo. Σε χαλαρό κλίμα πια και με φόντο ένα πανό υπέρ της Παλαιστίνης, ο ράπερ από τη Ρόδο φρόντισε να εκπροσωπήσει υποδειγματικά το χιπ χοπ που σμίγει το συναίσθημα με την ανεπιτήδευτη ποίηση, τίμησε τον ΔΠΘ τραγουδώντας το "Για Εμάς", και άφησε όσους τον παρακολούθησαν με μια πολύτιμη θαλπωρή. Λέω όσους, γιατί ναι μεν η προσέλευση είχε αυξηθεί, αλλά ακόμα και αν δεν ήσουν μεταξύ εκείνων που έβρισκαν καταφύγιο στη σκιά στα πλαϊνά, πιθανότατα θα ήσουν "εγκλωβισμένος" στις ουρές για μάρκες μακριά από τη σκηνή.
Από εκεί, ας πούμε, είδα σημαντικό μέρος του set των Jaul και Stolen Mic, μαζί τους στα decks ο DJ Unwound, αφού ανά περιπτώσεις η αναμονή στα κιόσκια ξεπερνούσε τη μισή ώρα. Όλο αυτό, εν τω μεταξύ, για να καταλήξεις με ένα μικρό κουτί μπύρας στο χέρι, αξίας πέντε (5) ευρώ (€), ούτε καν δηλαδή για κάτι που έβγαζε πραγματικά νόημα. Τουλάχιστον εκεί που μετράει, στο stage δηλαδή, οι Jaul - Stolen απέδειξαν γιατί κατατάσσονται μεταξύ των πιο υποσχόμενων και ταλαντούχων ονομάτων στο ντόπιο ραπ αυτήν τη στιγμή. Οι δισκογραφικοί παράλληλοι βίοι του διδύμου που ξεκινούν το 2022 ("Τζους", "Metakinisi_6") και συνεχίστηκαν δύο χρόνια μετά ("ALTAIR", "Deadline"), έσμιξαν στο Terra Vibe και έδωσαν παλμό, ενώ παράλληλα στις πρώτες σειρές οι παλαιστινιακές σημαίες είχαν αυξηθεί αισθητά. Τα συνθήματα και οι αναφορές στη γενοκτονία έδιναν και έπαιρναν, τόσο από τους καλλιτέχνες όσο και από τους παρευρισκόμενους, τόνος που έμελλε ενταθεί εκκωφαντικά όταν έφτασε η σειρά των Kneecap.
Πρώτα, όμως, μέλη της πρωτοβουλίας March to Gaza έγιναν δεκτά με επευφημίες στη σκηνή, ώστε να μιλήσουν για τις επόμενες δράσεις τους μα κυρίως για την κινητοποίηση στο λιμάνι του Πειραιά (14/7), ούτως ώστε να αποτραπεί η αποστολή πολεμικού υλικού στον ισραηλινό στρατό. Διαμαρτυρία η οποία είχε επιτυχία και επαναλαμβάνεται το απόγευμα της 15ης Ιουλίου, διότι το φορτίο μεταφέρθηκε σε άλλο πλοίο το οποίο, επίσης, θα επιχειρήσουν να μπλοκάρουν λιμενεργάτες και αλληλλέγγυοι. Περισσότερες πληροφορίες εδώ.
Σε μια ήδη ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα, το κοινό ξέσπασε άμα τη εμφανίσει των Kneecap, αποδεικνύοντας πως δυναμικό και διόλου αμελητέο κομμάτι του αδημονούσε για τους Ιρλανδούς. Υπό τους ήχους του εναρκτήριου "3CAG", όπου συμμετέχει η υπερβατική Radie Peat των Lankum, εκείνοι ανταπέδωσαν ολόψυχα και μπήκαν στο κλίμα ακαριαία λες και έπαιζαν δικό τους λάιβ. Μερικά "χαλαρά" κομμάτια μετά, εκ των οποίων το "Fenian Cunts" από την πρώιμη περίοδό τους, το τέμπο ανέβηκε κατακόρυφα με τίτλους σαν το "Your Sniffer Dogs Are Shite" και το σαρωτικό "I’m Flush". Στο μεταξύ το pit είχε ανοίξει, ανάμεσα στα τραγούδια παρεμβάλλονταν πωρωμένες εκκλήσεις για "λευτεριά στην Παλαιστίνη" τις οποίες επικροτούσαν οι Kneecap από τη σκηνή, με το σχήμα εξάλλου να έχει δαπανήσει εδώ και καιρό άπλετο χρόνο και πόρους για να ευαισθητοποιήσει τους πάντες σχετικά με την κατάσταση στη Λωρίδα της Γάζας. Μάλιστα, έχουν βρει και τον μπελά τους για αυτό. Σε ένα μήνα περίπου ο Mo Chara, εκ των δύο MCs της μπάντας, έχει δίκη εις βάρος του στην Αγγλία όπου πρόκειται να κριθεί για τυχόν τρομοκρατικές πράξεις(!). Ο ίδιος φρόντισε να αναφερθεί στο γεγονός, υπογραμμίζοντας πως δεν είναι τίποτα άλλο από μια τακτική φίμωσης αλλά και αποπροσανατολισμού, ούτως ώστε να μη δοθεί προσοχή στη γενοκτονία που συνεχίζεται στην Παλαιστίνη. Μέρος των θεατών, έπειτα, εκδήλωσε ανοιχτά τα όχι και τόσο φιλικά συναισθήματά του προς τον ισραηλινό στρατό, στο άκουσμα των οποίων ο Mo Chara απάντησε αλά Ζοζέ Μουρίνιο: "Ελλάδα, θες να με βάλεις σε μπελάδες…".
Ανάμεσα σε μια θάλασσα από φανέλες της Celtic, γυαλιά ηλίου, κεφίγιες, όπως επίσης το προαναφερθέν καφετί χώμα, διέκρινες οργισμένα χαμόγελα, αυτό το συναίσθημα που μόνο η μουσική η οποία δε διστάζει να μιλά για την αδικία μπορεί να σου προκαλέσει. Στην εμφάνιση των Kneecap υπήρχε το στοιχείο της επιτέλεσης της διαμαρτυρίας, οκ, όμως με έναν τρόπο η αυθεντικότητα της στάσης τους και του χειροπιαστού κόστους που έχει στη καθημερινότητά τους, ε, δε γίνεται να μην την εκτιμήσεις. Αυτό είναι ένα καλό σημείο να επισημάνουμε την παντελή έλλειψη σοβαροφάνειας που έχει το συγκρότημα. Εκτός από την πολιτική, την αποικιοκρατία και την καταπιεσμένη ιρλανδική ταυτότητα, οι Kneecap μιλούν για τον καθημερινό χαβαλέ, την απόλαυση αλλά και τη φρίκη, το μπέτωμα των ναρκωτικών ("φίλοι των Cypress Hill δεν έχετε ψυχωσικό επεισόδιο από το χόρτο, τραγουδάμε όντως στα ιρλανδικά"), τη λαϊκή κουλτούρα ("αράχτε ρε σεκιούριτι με τα καπνογόνα"), υιοθετώντας μια γενικώς αφτιασίδωτη καλλιτεχνική συμπεριφορά. Διόλου τυχαία, λοιπόν, που στο κλείσιμο της εμφάνισής τους έγινε "το σώσε" με τους διαδοχικούς ύμνους "H.O.O.D." και "RECAP", δύο τραγούδια πανηγυρικής απείθειας και αποθέωσης των απανταχού περιθωριοποιημένων. Αν θέλετε να διαβάσετε περισσότερα για αυτούς, μπορείτε να ρίξετε μια ματιά στη συνέντευξη που έδωσαν στο "α" πριν από λίγους μήνες.
Μερικές ανάσες και λίγες γουλιές χλιαρής μπύρας, σιγά που χρειάζεται να είναι κρύα, ο DJ Lord δείχνει πώς γίνεται ένα πραγματικό set σκρατσάροντας ζωντανά με αποσπάσματα των "Fuel" και "Enter Sandman" των Metallica. Άλλο που δε θέλει ο Έλληνας μέταλ, άρχισαν όλοι αποκάτω να λικνίζονται με το χιπ χοπ ανακάτεμα, προτού ακουστούν τα beats των "When The Shit Goes Down" και "Hand On The Pump", για να σημάνουν την άφιξη των Cypress Hill. Οι θρύλοι του west coast στάθηκαν με το παραπάνω στο ύψος των περιστάσεων, απέδωσαν άρτια έναν κατάλογο γεμάτο classics ("Cock The Hammer", "Tequila Sunrise", "Lowrider"), "κέρασαν" και μια φοβερή διασκευή του "Bombtrack" (Rage Against the Machine), έτσι αμφιβάλλω να έμεινε κανείς παραπονεμένος. Έμοιαζε σα να μην είχε περάσει στιγμή από την τελευταία φορά που οι εμβληματικοί Sen Dog και B-Real τραγούδησαν στην πόλη, πριν από έξι χρόνια, με το Terra Vibe να δονείται προφανώς στο "Insane In The Brain", έχοντας μετατραπεί σε ένα μεγάλο πάρτι και ταυτόχρονα, μια χρονοκάψουλα των ‘90s. Η επιτομή της νοσταλγίας ήρθε με το "Jump Around" στο κλείσιμο, το οποίο θα μοιάζει για πάντα δικό τους τραγούδι και όχι των House of Pain.
Διαβάστε Επίσης
