Για τους Bob Vylan η λογοκρισία που συνδέεται με τη γενοκτονία στη Γάζα είναι μοναδική στο είδος της

Το λονδρέζικο ντουέτο των Bob Vylan ενώνει το UK grime, την punk αισθητική και τον φλογερό πολιτικό στίχο τους με τις DIY ρίζες και την ανυποχώρητη στάση απέναντι σε κάθε συστημική αδικία. Λίγες μέρες μετά την εμφάνισή τους στο επεισοδιακό Coachella του περασμένου Μαίου είχαμε την ευκαρία να συνομιλήσουμε με τον Bobbie Vylan. Ήταν μια συζήτηση που πήγε πολύ πιο πέρα από το νέο τους δίσκο και το πολυαναμενόμενο ντεμπούτο τους στην Ελλάδα, με αφορμή το Release Athens, στο πλευρό των Prodigy και των Pendulum, στις 4 Ιουλίου. Και πώς θα μπορούσε άλλωστε να γίνει αλλιώς; "Πώς μπορείς να είσαι καλλιτέχνης και να αγνοείς αυτό που συμβαίνει στην Παλαιστίνη;", αναρωτήθηκε ο ένας εκ των δύο Bobs.

Είναι μάταιο να προσποιούμαστε ότι η προσοχή μας μπορεί να είναι στραμμένη οπουδήποτε αλλού πέρα από τη Γάζα ακόμα και αν η επικαιρότητα του μικρόκοσμου μας διακόπτεται σπάνια και αποσπασματικά. Δεν ήταν λίγοι οι καλλιτέχνες που από τη σκηνή του φετινού Glastonbury αξιοποίησαν τον χώρο και τον χρόνο τους για να θυμίσουν ότι η μη επιλογή είναι μια ξεκάθαρη επιλογή. Ανάμεσά τους οι Bob Vylan, Kneecap, CMAT, Inhaler, Amyl & The Sniffers, Nadine Shah, Damon Albarn και Idles. Ο τραγουδιστής των Bob Vylan, Bobby, στη διάρκεια του σετ τους, κάλεσε μάλιστα το πολυπληθές κοινό να φωνάξει συνθήματα όπως "Free Palestine" και "Death to the IDF". Το κοινό πήρε αμέσως φωτιά αλλά η βρετανική κυβέρνηση εξοργίστηκε τόσο με τη διοργάνωση του φεστιβάλ όσο και με το BBC που δεν πρόλαβε να λογοκρίνει το electro-punk duo, διακόπτοντας τη live stream αναμετάδοση, όπως με άνεση έκανε στο σετ των Ιρλανδών Kneecap (!).

"Mια μπάντα που ανεβαίνει και λέει "ο παλαιστινιακός λαός υφίσταται γενοκτονία από την κυβέρνηση του Ισραήλ" μπορεί να φαντάζει απειλή - ειδικά αν υπάρχουν χορηγοί, χρήματα και φήμη σε κίνδυνο"

Η παρακάτω συνέντευξη μπορεί να προηγείται της φεστιβαλικής εμφάνισης που δίχασε αλλά με πολλούς τρόπους απαντά σε ορισμένα από τα "γιατί" που προκάλεσε. Μπορεί να μη μαθαίνουμε πώς αντέδρασαν οι Bob Vylan στην ανάκληση της εργασιακής βίζας τους από τις ΗΠΑ και τη συνεπακόλουθη ακύρωση της περιοδείας τους στην Αμερική αλλά σίγουρα μαθαίνουμε τι είναι πραγματικά σημαντικό για αυτούς: να στέκονται στο πλευρό των ανθρώπων που παλεύουν.

Είναι η πρώτη σας φορά στην Ελλάδα, και μάλιστα ανοίγετε τη βραδιά για τους The Prodigy και Pendulum — δύο σχήματα που, όπως κι εσείς, ξεπερνούν μουσικά σύνορα. Σε μια εποχή που η μουσική βιομηχανία ευνοεί συχνά την ομοιομορφία, πώς νιώθετε που φέρνετε μια τόσο πολιτικά φορτισμένη, αγέρωχη στάση σε τόσο μεγάλες σκηνές;
Είναι υπέροχο το ότι μπορούμε να κάνουμε τη μουσική που θέλουμε, χωρίς να συμβιβαζόμαστε στο μήνυμά μας, και παρ’ όλα αυτά να μας δίνονται τέτοιες ευκαιρίες — ειδικά να μοιραζόμαστε σκηνή με δύο τόσο απίστευτα συγκροτήματα. Είναι σπουδαίο να βλέπεις πως αυτό που χτίσαμε μέχρι τώρα προχώρησε τόσο, και πως η φωνή του κόσμου είναι πιο δυνατή από οτιδήποτε άλλο. Γιατί είναι ο κόσμος που μας ζητάει να βρισκόμαστε σε αυτά τα φεστιβάλ, σε αυτές τις σκηνές. Και αυτό είναι πραγματικά φανταστικό.

Τα live σας είναι γνωστά για την ωμότητα και την εκρηκτική τους ενέργεια. Τι να περιμένει το ελληνικό κοινό που θα σας δει πρώτη φορά επί σκηνής;
Υπάρχει πολλή αγάπη, και ένα έντονο αίσθημα κοινότητας στις ζωντανές εμφανίσεις μας, που συνδέεται άμεσα με τον θυμό και την έκρηξη που επίσης τις χαρακτηρίζουν. Νομίζω ότι θα είναι η πρώτη φορά που το κοινό εδώ θα δει κάτι σαν ένα αληθινό punk show — και μάλιστα με τον δικό μας τρόπο.

Έχετε κυκλοφορήσει τη μουσική σας μέσω του ανεξάρτητου label σας, Ghost Theatre, διατηρώντας ένα έντονα DIY χαρακτήρα, κάτι σπάνιο. Πιστεύετε πως η πλήρης καλλιτεχνική ελευθερία είναι απαραίτητη για να δημιουργηθεί ένα τόσο ριζοσπαστικό έργο;
Ναι, νομίζω πως για εμάς είναι αναγκαίο. Δεν θα ήταν ένα Bob Vylan άλμπουμ αν κάποιος άλλος τραβούσε τα νήματα, ή μας έλεγε τι να πούμε ή τι να μη θίξουμε. Για εμάς, είναι σημαντικό να έχουμε απόλυτο δημιουργικό έλεγχο. Ίσως άλλες μπάντες να μπορούν να πετύχουν τους στόχους τους και χωρίς αυτό. Όμως, όταν θέλεις να περάσεις ένα ριζοσπαστικό μήνυμα μέσα από τη μουσική, είναι ζωτικής σημασίας να έχεις αυτό το επίπεδο ελευθερίας.

Πολλοί στίχοι σας αφορούν τη συστημική αδικία, τον ρατσισμό και τους αγώνες της εργατικής τάξης. Από το Ηνωμένο Βασίλειο απ’ όπου προέρχεστε, όταν μεταφέρετε αυτά τα μηνύματα στο εξωτερικό, σε περιοδείες, βλέπετε να έχουν απήχηση σε άλλες χώρες όπως η Ελλάδα, που βιώνει τη δική της πολιτική και κοινωνική κρίση;
Ναι, νομίζω πως ναι. Είναι η πρώτη μας φορά στην Ελλάδα, οπότε τώρα θα δούμε από κοντά πώς θα υποδεχτεί το κοινό το μήνυμα μας. Όμως σε άλλες χώρες όπου έχουμε παίξει, βλέπουμε ότι τα μηνύματα αυτά γίνονται αποδεκτά και πως αγγίζουν τους ανθρώπους. H εργατική τάξη, οι έγχρωμοι, οι εργαζόμενοι που παλεύουν - δεν παλεύουν μόνο στη Βρετανία. Το συγκεκριμένο περιεχόμενο ίσως έχει βρετανικό χρώμα, αλλά τα προβλήματα είναι παγκόσμια. Είναι θέμα κουλτούρας - όπως το να προτιμάς τσάι αντί για καφέ. Οι αγώνες υπάρχουν και στις ΗΠΑ και παντού. Οι άνθρωποι παλεύουν.

Πρόσφατα παρουσιάσατε ένα set με σαφές μήνυμα αλληλεγγύης προς την Παλαιστίνη, εμφανιζόμενοι και στο φεστιβάλ Coachella. Ποια είναι η γνώμη σας για το γεγονός ότι πολλά φεστιβάλ και διοργανώσεις επιλέγουν να λογοκρίνουν τέτοιες θέσεις; Βλέπετε μια αυξανόμενη πίεση να σιωπήσουν οι πολιτικοποιημένοι καλλιτέχνες;
Ναι, πιστεύω πως η λογοκρισία που συνδέεται με τη γενοκτονία στη Γάζα είναι μοναδική στο είδος της. Οι άνθρωποι φοβούνται να συνδεθεί το όνομά τους, το brand τους, η εταιρεία ή το φεστιβάλ τους με αυτό το θέμα. Οπότε, μια μπάντα που ανεβαίνει και λέει "ο παλαιστινιακός λαός υφίσταται γενοκτονία από την κυβέρνηση του Ισραήλ" μπορεί να φαντάζει απειλή - ειδικά αν υπάρχουν χορηγοί, χρήματα και φήμη σε κίνδυνο. Όμως αυτό δεν δικαιολογεί το να φιμώνεις καλλιτέχνες. Είναι δουλειά του καλλιτέχνη να μιλά για τον κόσμο στον οποίο ζει. Πώς μπορείς να είσαι καλλιτέχνης και να αγνοείς αυτό που συμβαίνει στην Παλαιστίνη;

Έχετε πει πως το punk και το hip hop είναι και τα δύο μορφές μουσικής διαμαρτυρίας. Πώς πιστεύετε ότι αλληλοσυμπληρώνονται αυτά τα είδη στον χαρακτηριστικό ήχο των Bob Vylan;
Στις ρίζες τους, και τα δύο είδη ήταν μουσικές της νεολαίας και της εργατικής τάξης. Μιλούσαν για την εποχή τους, για τον κόσμο γύρω τους. Αυτό τα συνδέει. Στη συνέχεια, μέσα από την εμπορευματοποίηση, μπορεί να έχασαν λίγο τον χαρακτήρα αυτό. Όμως ακόμη και σήμερα υπάρχουν υποείδη ή καλλιτέχνες που κρατούν ζωντανό αυτό το πνεύμα. Η DIY προσέγγιση είναι επίσης κοινό τους στοιχείο. Είτε είναι παιδιά με κιθάρες χωρίς τεχνική κατάρτιση, είτε MCs που μιξάρουν funk δίσκους, ο στόχος είναι να εκφράσουν όσα έχουν μέσα τους. Ακόμα κι αν φαίνεται ότι σήμερα έχουν απομακρυνθεί, πιστεύω ότι στο rap υπάρχει συχνά μια punk ιδεολογία, έστω κι αν εκφράζεται διαφορετικά.

Είστε πολύ συνεπείς στη δημιουργία και κυκλοφορία νέας μουσικής. Ποια είναι η βασική πηγή έμπνευσης σας και πώς λειτουργεί η χημεία μεταξύ σας;
Η κύρια πηγή είναι η ίδια μας η ζωή. Οι εμπειρίες μας, το πώς μεγαλώσαμε και το πώς συνεχίζουμε να ζούμε σήμερα. Ο κόσμος σου δίνει ατελείωτο υλικό, αρκεί να έχεις τα μάτια και τα αυτιά ανοιχτά. Ως συγκρότημα, η σχέση και οι συζητήσεις μεταξύ μας επηρεάζουν σε βάθος το τι γράφουμε. Συχνά, αυτά που συζητάμε μεταξύ μας ή με φίλους μάς οδηγούν στο να γράψουμε κάτι. Οι ιδέες γεννιούνται πρώτα από την επικοινωνία.

Άρα είστε φίλοι από παλιά;
Ναι, έχουμε περάσει πολλά μαζί. Μας δένει μια σχέση χρόνων.

Το πιο πρόσφατο άλμπουμ σας, "Humble as the Sun”, είναι ένα πολύ δυνατό έργο. Τι αντιπροσωπεύει για εσάς και πώς καθορίζει τη νέα εποχή των Bob Vylan;
Είναι ένα άλμπουμ για το οποίο είμαι ιδιαίτερα περήφανος. Κάθε δουλειά μας έχει τη δική της θέση, αλλά αυτό ήταν κάτι που με εξάντλησε — ήθελα να το φτιάξω ακριβώς όπως το φανταζόμουν, να πω αυτά που έπρεπε να ειπωθούν, να βγει όπως το είχα οραματιστεί. Αν το δεις μαζί με τα προηγούμενα, "We Live Here" και "Bob Vylan Presents the Price of Life", νομίζω πως υπάρχει μια φυσική αλληλουχία. Το "Humble as the Sun" μας επέτρεψε να ανοίξουμε νέους δρόμους. Ναι, κάποιοι ίσως απογοητεύτηκαν γιατί δεν ήταν το ωμό punk του πρώτου άλμπουμ — αλλά αυτό γράφτηκε πριν 6-7 χρόνια. Έχουμε εξελιχθεί, και θέλουμε αυτή η εξέλιξη να φαίνεται και στη μουσική μας. Δεν έχει νόημα να φτιάχνεις ξανά και ξανά τον ίδιο δίσκο.