"You’ve been perfect. We’ve been Idles!" | Εντυπώσεις από τις εμφανίσεις των Idles, Glass Beams & Sprints στο Release Athens 2025

Φοβερή συγκυρία η επιστροφή στην Πλατεία Νερού γι’ αυτό το καλοκαίρι να συμπίπτει με την επιστροφή των Idles, πόσο μάλλον σε μέρες που η σκοτεινή επικαιρότητα δεν συμβαδίζει με την υπερπροσφορά συναυλιακών ευκαιριών. Η επίλεκτη ομάδα του Μπρίστολ, headliners της δεύτερης μέρας του Release Athens 2025, βρέθηκε στο ίδιο line-up με τους μασκοφόρους Glass Beams και τους Sprints.

Αν και πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι το φεστιβαλικό πρόγραμμα έφερε για πρώτη φορά στην Αθήνα δύο εξαιρετικά νέα σχήματα – που μπορούμε να προβλέψουμε με σχετική ασφάλεια ότι θα πρωταγωνιστήσουν σε πολλές από τις playlists των επόμενων μηνών – δε γίνεται να μη σχολιάσουμε ότι από το line-up της μέρας (όπως και πολλών από τις επόμενες που έχουν ανακοινωθεί) απουσίαζε το ελληνικό στοιχείο, σε ένα φεστιβάλ μάλιστα που ως τώρα έχει στηρίξει σταθερά την εγχώρια σκηνή.

Ο συνολικός απολογισμός, βέβαια, της 18ης Ιουνίου μπορεί να αποτιμηθεί μόνο ως αλάνθαστη επιτυχία – ένα απόλυτο 3 στα 3. Η πορεία που θα έπαιρνε το βράδυ φάνηκε από πολύ νωρίς, αφού οι Sprints, το νέο αίμα της εκρηκτικής ιρλανδικής σκηνής, έδειξαν με το που πάτησαν στη σκηνή τη διάθεση να τα σαρώσουν όλα, επιβεβαιώνοντας την αίσθηση που είχε αφήσει το πολυσυζητημένο ντεμπούτο τους, "Letter to Self". Η μπάντα, με επικεφαλής την Karla Chubb, όργωσε το stage και μας άφησε με την υπόσχεση να τα ξαναπούμε σύντομα — έχοντας ήδη δώσει τον τόνο για όσα επρόκειτο να ακολουθήσουν.

Το trippy sunset set των Αυστραλών Glass Beams

Τα κρυμμένα πίσω από τις αραχνοΰφαντες μάσκες πρόσωπα και το ατέρμονο λίκνισμα μπροστά από το λιτό backdrop δημιουργούν μια υπνωτιστική κατάσταση με σχεδόν εικαστικές προεκτάσεις. Ατελείωτες λούπες, φωνές που θυμίζουν άλλοτε ψαλμωδίες και άλλοτε αγκομαχητά, ηχητικά mantras που βυθίζουν την Πλατεία σε μια διαρκή κίνηση που θα μπορούσε να είναι χορός, αν δε βρισκόταν παράλληλα σε ένα βαθύ διαλογιστικό state.

Το αυστραλέζικο τρίο κατάφερε να εξαρθρώσει σε τέτοιο βαθμό κάθε έννοια χρόνου με την instrumental ψυχεδέλειά του, που μοναδικός δείκτης πως ό,τι ζούσαμε συνέβαινε σε ένα πιο αυστηρό "εδώ" και "τώρα" ήταν ο ήλιος που έδυε πάνω από τη μαρίνα. Οι Glass Beams έφυγαν από τη σκηνή, αφήνοντάς μας σε ένα ιδανικό ενδιάμεσο μεταξύ αποχαύνωσης και αδιανόητης ενέργειας.

Ένας φίλος είχε σχολιάσει λίγο πριν βγουν στη σκηνή την ασυνάφεια αυτής της προσθήκης στο line-up, αλλά το αποτέλεσμα όχι μόνο έδωσε μια ονειρική μουσική εμπειρία στη διάρκεια του ηλιοβασιλέματος, αλλά έπεισε και ότι η τοποθέτηση των Glass Beams υπήρξε μια πολύ εύστοχη επιλογή από πλευράς της διοργάνωσης.

Η νύχτα που οι Idles έκαναν την Πλατεία Νερού να αναφωνεί "Φασίστες, κουφάλες, έρχονται κρεμάλες"

Υπάρχουν πολλοί καλοί λόγοι να θαυμάζει κανείς τους Idles. Η ταξική τους συνείδηση, η αγέρωχη στάση τους απέναντι στην τοξική αρρενωπότητα, τον ρατσισμό και τη συνεχιζόμενη γενοκτονία του παλαιστινιακού λαού είναι η ειδοποιός διαφορά σε ό,τι έχει να κάνει με το κοινό τους. Η μοναδική τους ικανότητα να μετατρέπουν ένα ετερόκλιτο κοινό σε κοινότητα με διακριτά χαρακτηριστικά και η απαράμιλλη post-punk καταιγίδα που φέρνουν στις ζωντανές τους εμφανίσεις είναι όμως ό,τι κάνει τους Idles πραγματικά μοναδικούς.

Ας μιλάμε όσο θέλουμε περί διαχωρισμού του καλλιτέχνη από το έργο του, αλλά αυτή η πεντάδα όχι μόνο τα λέει ωραία, αλλά τα λέει και σωστά. Εκκινώντας από αυτή την πρωταρχική πρόθεση των Idles, να σταθούν —και να συμπαρασύρουν και άλλους μαζί τους— στη σωστή πλευρά της ιστορίας, δεν μπορείς παρά να τους εκτιμήσεις και να γίνεις κομμάτι του συμπεριληπτικού τους οράματος. Και οι ίδιοι, βέβαια, θα σε αρπάξουν και θα σε βάλουν στη δίνη χωρίς πολλά γύρω-γύρω.

Όταν κάνουν την εμφάνισή τους στη σκηνή, θυμάμαι την ανταπόκριση της Άννας Φαρδή από το ψυχωτικό live τους στο βαρκελωνέζικο Primavera Festival λίγες μέρες νωρίτερα: "Το "Viva Palestina” γίνεται ένα σύνθημα που όλους μας ενώνει και το τραγουδάμε με μια φωνή κάθε φορά που μας το ζητάει ο frontman Joe Talbot, προτού δώσει το σήμα για ένα ακόμα mosh pit".

Πράγματι, χωρίς να γυροφέρει καθόλου, ο Talbot παίρνει θέση στο μέσον του stage και ζητάει να δημιουργηθεί ακριβώς μπροστά του ένας μεγάλος κύκλος, και τα πρώτα "Λευτεριά στην Παλαιστίνη!" δίνουν τον παλμό. Ήδη από το intro του "Colossus", η Πλατεία Νερού ανατινάζεται. Δεν θα μπορούσε να υπάρξει καλύτερη στιγμή για να πάρουμε μια πρώτη γεύση από το νέο τους άλμπουμ (TANGK, 2024) με το "Gift Horse".

Οι επίλεκτοι του Μπρίστολ δεν θα ρίξουν ταχύτητα σε κανένα σημείο της βραδιάς. Οι κιθαρίστες Mark Bowen και Lee Kiernan έχουν ήδη ξεκινήσει να σερφάρουν πάνω στο κοινό και μέσα στο moshpit, δίνοντας άλλη διάσταση σε κάθε κομμάτι: από το "Mr. Motivator" και το "Mother" έως το "I’m Scum", που θα φέρει το κοινό σε νέο παροξυσμό. Οι τύποι, έχοντας ήδη μια δεκαπενταετία στην πλάτη τους, δεν καταλαβαίνουν Χριστό. Ωστόσο, κανένας δεν είναι εκεί για να κάνει τον hype man της φάσης.

Φορέματα, κόλπα με τα μικρόφωνα και βουτιές από τη σκηνή, ανάμεσα στις "Viva Palestina!" ιαχές μουσικών και κοινού, είναι τίποτα μπροστά στα περάσματα της καλοζυγισμένης setlist που διατρέχει κάθε δισκογραφική στιγμή των Idles, αφήνοντας άπαντες με ένα χαμόγελο ("The Wheel", "Divide & Conquer", "Benzocaine").

Όλα τα μέλη της μπάντας —περήφανα τέκνα της τάξης τους— συνεισφέρουν τα μέγιστα σε κάτι που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί μόνο ως ακραίο, σφυροκοπώντας ανελέητα το κοινό. Ο δε Joe Talbot, ως άλλος μάγος της φυλής μας, αρνείται να αφήσει τον όποιο πανικό συμβαίνει απλαισίωτο. Είτε με αφορμή τα γενέθλια μιας φαν (την οποία θα ανεβάσουν στη σκηνή και θα κάνουν όλη την Πλατεία Νερού να τραγουδήσει το "Χρόνια Πολλά"), είτε στρέφοντας την προσοχή στη δοκιμαζόμενη Γάζα, θυμίζει έμπρακτα ότι ακόμα και η χαρά είναι μια πράξη αντίστασης (Joy as an Act of Resistance).

Η μαζικότητα που βρίσκει κάθε του κάλεσμα —σε όρους χορού, συνθημάτων ή και όταν θα μας "καθίσει" όλ@ πριν από μια ακόμα κιθαριστική έκρηξη— είναι πρωτοφανής. 

Πολλοί ευαγγελίζονται τη συμπερίληψη και την ανάγκη για συλλογικά οράματα, αλλά ποιοι πράγματι παίζουν το κεφάλι τους; Οι Idles αδιαφορούν για τις αντιδράσεις που προκάλεσε η εμφάνισή τους στο Glastonbury και το πρόσφατο παράδειγμα του Ιρλανδού ράπερ Mo Chara (Kneecap), που δικάζεται για τρομοκρατία (!) ως αποτέλεσμα της φιλοπαλαιστινιακής στάσης του γκρουπ. Αλλά ας σκεφτούμε πόσοι διαλέγουν μια απολίτικη στάση.

Η μη επιλογή είναι επιλογή. Γι’ αυτό και οι Idles στέλνουν από την Αθήνα τους αγωνιστικούς τους χαιρετισμούς στον λαό της Παλαιστίνης, στον κόσμο των Kneecap, στους πρόσφυγες που βρήκαν τη δύναμη να κάνουν μια νέα αρχή προσφέροντας σε κάθε χώρα που πήγαν, σε όσους φωνάζουν "Φασίστες, κουφάλες, έρχονται κρεμάλες".

Γι’ αυτό και εμείς θα τραγουδάμε: "Fear leads to panic, panic leads to pain / Pain leads to anger, anger leads to hate / Yeah, yeah, yeah, yeah / Hey, ey, ey, ey / Yeah, yeah, yeah, yeah / Hey, ey, ey, ey / Danny Nedelko-o-o"