Πρώτη (επίσημη) μέρα για το Βαρκελωνέζικο φεστιβάλ Primavera που φημίζεται για την ποικιλομορφία του αλλά και το καλοδουλεμένο curation στα lineups του και μας βρίσκει σε ένα στριμωγμένο τραμ, με νέον πράσινο να φλασάρει σε κάθε ανοιγοκλείσιμο του ματιού. Είναι άλλωστε η μέρα της "brat" Charlie XCX, της κορυφαίας μουσικού που κατάφερε μετά από μια δεκαετία αδιάκοπης προσπάθειας και δοκιμών να κατακτήσει μέσα σε μια βραδιά την παγκόσμια ηλεκτρονική μα και ποπ σκηνή με μία μόνο λέξη και ένα χρώμα-κατατεθέν.
Μέχρι να φτάσουμε όμως στο μεταμεσονύκτιο σετ με τον συμπαίκτη της Troye Sivan θα περνούσαν πολλές ώρες και αρκετά χιλιόμετρα περπατήματος μέχρι να καταφέρουμε να μπούμε στον γιγαντιαίο χώρο όπου το φεστιβάλ απλώνεται σε δέκα έξι σκηνές ως ένα τεράστιο πάρτι για κάθε μουσικόφιλο. Στην είσοδο μας υποδέχονται οι Powerpuff Girls, φόρος τιμής στις τρεις headliners της χρονιάς Charlie XCX, Sabrina Carpenter και Chappel Roan, οι τρεις γυναίκες δηλαδή που κατέλαβαν και ανέτρεψαν πέρσι την ποπ σκηνή, η κάθε μία με έναν τελείως διαφορετικό τρόπο αλλά κοινή συνισταμένη την ειλικρίνεια, την ευθύτητα, το χιούμορ και την πολύ καλή μουσική. Όσο μπαίνουμε εμείς η indie beabadoobee τραγουδά τις τελευταίες νότες της, ο παραγωγός του "Guess" The Dare μας κάνει χαιρετάει κουστουμάτος πάνω σε ένα golf car, η Ισπανίδα DJ Sugar Free ξεσηκώνει κόσμο σε ένα μικρό stage και πολύς κόσμος περιφέρεται από σκηνή σε σκηνή, ανάμεσα σε διαφημιστικά περίπτερα και κρατώντας αναμνηστικά ποτήρια.
Αποφασίζουμε να μην χάσουμε χρόνο σε μετακινήσεις και να περιοριστούμε στα acts των δύο μεγάλων (και διπλανών) stages, θυσιάζοντας έτσι ονόματα όπως οι Spiritualized ft Pure Phase, ο Denzel Curry ή οι Magdalena Bay, κερδίζοντας όμως ένα ψυχωτικό live από τους Idles. Δεκαπέντε χρόνια έρχεται στο φεστιβάλ ο frontman Joe Talbot και είναι τιμή και όνειρο που φέτος ανεβαίνει και στη σκηνή του: μια τιμή που όπως συνήθως δεν την κρατά για τον εαυτό του αλλά μας την μοιράζει πολλαπλάσια με την σαρωτική ενέργεια του και τα τερτίπια του με το κοινό αλλά και την χρησιμοποιεί για να μεταδώσει το μήνυμα για κατάπαυση πυρός στην Παλαιστίνη. Το "Viva Palestina" γίνεται ένα σύνθημα που όλους μας ενώνει και το τραγουδάμε με μια φωνή κάθε φορά που μας το ζητάει (ή όταν το αισθανθούμε), προτού δώσει το σήμα για ένα ακόμα mosh pit ή πριν οι κιθαρίστες Mark Bown και Lee Kiernan ξεκινήσουν ένα απολαυστικό crowd surfing, o πρώτος φορώντας ένα μίνι φόρεμα με πολύχρωμες παγιέτες. Η τοξική αρρενωπότητα σε οποιαδήποτε μορφή της δεν χωράει στους Idles, ούτε στις ζωές, μας θυμίζουν με τον στιχουργικό σαρκασμό τους, όπως δεν χωράει και ο φασισμός απέναντι στον οποίο καταφέρονται με κάθε τους κραυγή, απ’ το "Never fight a man with a perm" μέχρι το ξεσηκωτικό όπως πάντα "Danny Nedelko", πριν το οποίο μας καλούν να κοιτάξουμε τον βαμμένο στα πορτοκαλί ουρανό της Βαρκελώνης όσο δύει ο ήλιος.
Η ορμητικότητά τους μας καταπίνει και μας φτύνει στο φινάλε ξέπνοες και χωρίς φωνή και το πλήθος μας παρασέρνει στην διπλανή σκηνή όπου ελάχιστα λεπτά μετά βγαίνει σε ένα αισθησιακό ημίφως η FKA Twigs. Η Βρετανή τραγουδίστρια και χορεύτρια γράφει σελίδες με το απίθανο στιλ της και την ιδιάζουσα κλάμπινγκ αισθητική της και ήταν βέβαιο πως το σετ της δεν θα απογοητεύσει. Χωρισμένο σε τρία acts, ήταν ένα οπτικό και ηχητικό υπερθέαμα, κάτι ανάμεσα σε club set και περφόρμανς, με την καλλιτέχνιδα να αψηφεί σωματικά όρια τόσο στο χορό της όσο ακόμα περισσότερο με τις φωνητικές της ικανότητες. Κι ακόμα κι αν δεν τραγουδάει τα πάντα, είναι σαφές το ασύγκριτο εύρος της σοπράνο φωνής της, που άλλοτε τρεμοπαίζει κι άλλοτε στέκει στεντόρια κερνώντας ανατριχίλες. Ο αισθησιασμός εναλλάσσεται με τη θλίψη, η σεξουαλικότητα με την ευαισθησία, είτε η FKA κάνει φούρλες σε ένα στύλο poll dancing, είτε τραγουδά ενώ αλλάζει live ρούχα και περούκες είτε απλά στέκεται μπροστά στο μικρόφωνο αποφασισμένη να μας τσακίσει πριν φωνάξει τους χορευτές της για υπόκλιση και εξαφανιστούν όλοι μαζί.
Μετά το πρόγραμμα έχει δυο ώρες υπομονή στο όρθιο ανάμεσα σε ιδρωμένα ημίγυμνα αγόρια που περιμένουν υπομονετικά τον Troye Sivan υπό τους ήχους του Jamie XX. Το σετ του ξεκινά υποτονικά ή ίσως μας βρίσκει σε μεγάλη υπερένταση λόγω των προηγούμενων – σίγουρα πάντως θα ταίριαζε καλύτερα για "σβήσιμο" παρά για ενδιάμεσο σταθμό. Ευτυχώς από τα μέσα παίρνει μπρος με πιο χορευτικούς ρυθμούς που προ(σ)καλούν για ενεργή συμμετοχή και το κοινό φαίνεται όλο και περισσότερο ψημένο να χορέψει με τα γυαλιά ηλίου στα μάτια και τις βεντάλιες να ανεμίζουν.
Ταυτόχρονα, η σκηνή που θα υποδεχτεί το Sweat Tour των Charlie XCX και Troye Sivan έχει αποκτήσει έναν έξτρα διάδρομο και η αγωνία κορυφώνεται μέχρι να γίνει η αλλαγή βάρδιας μεταξύ των καλλιτεχνών και να πέσει και πάλι το σκοτάδι. Την αρχή στη σκηνή κάνει ο Troye Sivan, ο οποίος γιορτάζει τα γενέθλιά του με το "μεγαλύτερο πλήθος στο οποίο έχει παίξει". Κι ενώ μουσικά δεν έχει να πει πολλά και ενδιαφέροντα ώστε να κρατήσει ένα ολόκληρο σετ, τουλάχιστον αν δεν είσαι θαυμαστής του, είναι ξεκάθαρα φτιαγμένο από τη μαγική χρυσόσκονη των περφόρμερ. Ο τρόπος που χορεύει, κινείται αλλά κυρίως κοιτάει την κάμερα, σαν να απευθύνεται σε σένα προσωπικά με τους σεξουαλικά φορτισμένους στίχους του και ένα βλέμμα αθώας πρόκλησης είναι αρκετός για να ξεκινήσει ιαχές στο κοινό που απλά θέλει παραπάνω.
Δεν ξέρω αν ήταν κάποιος ιδιοφυής μάνατζερ πίσω απ’ την ιδέα του κοινού τουρ ή αν προέκυψε οργανικά, πάντως πρόκειται για μια από τις πιο καλοφτιαγμένες και ισορροπημένες συναυλίες που έχω δει εδώ και καιρό και εξηγώ. Όπως ο Sivan δεν αρκεί για να γεμίσει ένα δίωρο live, έτσι και η Charli XCX ρισκάρει να απογοητεύσει όλο το κοινό της εάν επιλέξει είτε να μείνει μόνο στην "brat" εποχή της (είχε εξαιρετικά κομμάτια και πριν!) είτε να περάσει από όλη την πορεία της, τραγουδώντας πιθανόν άγνωστα κομμάτια. Επιπλέον, οι διαφορές και οι συγκλίσεις στην αισθητική και τις ιστορίες που πλάθουν ως χαρακτήρες στη σκηνή είναι ένα άψογο ματσάρισμα. Αφενός ο Sivan υποδύεται το αθώο πλην προκλητικό αγόρι, με το καθαρό πλην σέξι λουκ σε ένα κόκκινο background, αφετέρου η Charli το βρώμικο πλην αδιάφορο κορίτσι, με το ξεσηκωτικό πλην αβίαστο στιλ σε ένα πότε λευκό πότε πράσινο φόντο.
Μας πετούν ο ένας στον άλλον σαν το μπαλάκι: ο Sivan τραγουδά ξαπλωμένος στο κρεβάτι του και η Charlie εμφανίζεται στην κορυφή μιας σκαλωσιάς· εκείνη χορεύει on stage κι εκείνος από κάτω και τον βλέπουμε στην οθόνη με τους χορευτές του· και οι δύο όμως απαιτούν την αμέριστη προσοχή μας και τη διεκδικούν με κάθε τρόπο. Γιατί αν εμφανίζονται αδιάφοροι ή παρακλητικοί, γρήγορα συνειδητοποιούμε πως μας έχουν παγιδεύσει σε ένα παιχνίδι θύτη και θύματος απ’ το όποιο δεν μπορούμε να ξεφύγουμε παρά μόνο να χορέψουμε. Στο "Apple" βλέπουμε και σε ένα cameo την έτερη headliner Chappel Roan να χορεύει με τους φίλους της τον ομώνυμο χορό του TikTok, το κοινό διαλύεται στον χορό όταν παίζει το "I love it" και το live κλείνει με την Charlie να φεύγει με τον Sivan μετά το "Talk Talk" αγκαλιασμένοι ενώ μια τούρτα γενεθλίων τους περιμένει. Το σήμα της κάμερας κόβεται πριν σβήσουν τα κεράκια κι εμείς πέφτουμε κομμάτια απ’ το χορό στο ψεύτικο γρασίδι ευχόμενες να μας κάνουν πάντα τέτοια δώρα, έστω και στα γενέθλια των άλλων.
