Για τους Χειμερινούς Κολυμβητές υπάρχει ένα ας το πούμε επίσημο ξεκίνημα το 1979, αλλά και μια στρογγυλή επέτειος 60 ετών από την πρώτη και καθοριστική συνάντηση του αρχικού τους πυρήνα –όπως τονίζει και το νεότευκτο φεστιβάλ Φ hill Sessions, το οποίο σας καλωσορίζει στη γιορτή του (Τετάρτη 18/6, στο Θέατρο Δόρα Στράτου). Τι συνέβη, λοιπόν, όταν ο Αργύρης Μπακιρτζής γνώρισε τον Ρούλη Παπαδάμου;
Ο 15χρονος Ισίδωρος (Ρούλης) χάρισε στον 18χρονο συμφοιτητή της αδελφής του Αργύρη ένα μπουζούκι και τον κατηύθυνε στα πρώτα του βήματα στην εκμάθηση του οργάνου, στα οποία ο μαθητής περίπου παρέμεινε. Αποτέλεσαν τον αρχικό πυρήνα των "Χειμερινών Κολυμβητών". Έπαιζαν στα σπίτια τους, σπάνια αλλού, αγόραζαν δίσκους 78 στροφών απ' τα παλιατζήδικα, πήγαιναν να ακούσουν ρεμπέτικα και δημοτικά τραγούδια από σπουδαίους μουσικούς, έγιναν κουμπάροι με τη βάφτιση του γιου του Ισίδωρου, ο Αργύρης έφτιαχνε τραγούδια, ο Ισίδωρος τα συμμάζευε, μέχρι που έφθασαν στον πρώτο τους δίσκο.
Στην ανακοίνωση του Φ hill Sessions, όμως, βλέπω και μία ακόμα επέτειο: 45 χρόνια απ' την πρώτη σας συναυλία. Πού δόθηκε και τι θυμάστε πιο ζωντανά από τα όσα έγιναν εκεί;
Η πρώτη συναυλία δόθηκε στη Μεγάλη Λέσχη της Καβάλας στις 30 Απριλίου του 1980. Δούλευα ήδη από το 1975 στην 12η Εφορεία Βυζαντινών Αρχαιοτήτων ως αρχιτέκτονας. Τη θυμάμαι πολύ καθαρά. Είχαν έρθει οι φίλοι μου απ' τη Θεσσαλονίκη, η προσέλευση ήταν πολύ μεγάλη, είχαμε φτιάξει το πάλκο σαν σε λαϊκό μαγαζί, με πολύχρωμα φώτα να μας στεφανώνουν. Προσφέραμε κι ένα πολυσέλιδο πρόγραμμα με τους στίχους των τραγουδιών και φωτογραφίες.
Τι ρόλο έπαιξαν οι Χειμερινοί Κολυμβητές στο ενδιαφέρον σας για τη χειμερινή κολύμβηση; Και πώς επηρέασε η χειμερινή κολύμβηση τους Χειμερινούς Κολυμβητές;
Το όνομα του πρώτου δίσκου, που το επιλέξαμε απ' το ομώνυμο τραγούδι και που το αφήσαμε, νομίζω από ραθυμία, να μας κολλήσει χωρίς να το επιλέξουμε, θα έλεγα ότι με ώθησε να γίνω χειμερινός κολυμβητής για 2-3 δεκαετίες.
Ανατρέχοντας στο κλίμα δημιουργίας του πρώτου σας δίσκου (1981), ο Φλώρος Φλωρίδης έχει περιγράψει όσα λάμβαναν χώρα στο νούμερο 150 της οδού Παπάφη (στη Θεσσαλονίκη) ως "ένα cult με την καλή έννοια, περίεργο, αληθινό...σαν μια κομμούνα". Ήταν κάπως έτσι;
Εκτιμώ πάντα τα ιδιαίτερα σχόλια του Φλώρου. Αυτό που συνέβη ήταν ότι τρεις μυστήριοι μουστακαλήδες, όπως περιέγραψε κάπου ο Μιχάλης Σιγανίδης, ο ένας απ' τους οποίους ήταν παλαιότερα πρόσκοπος στο Αλατζά Ιμαρέτ με τον Νίκο Παπάζογλου, έγραφαν δίσκο. Μέρα με τη μέρα οι τρεις έγιναν έξι, ο Φλώρος με τον Παπαδημητρίου περνούσαν καμιά φορά, μάλλον λόγω Σιγανίδη, περνούσαν κι ένα σωρό φίλοι. Η πρώτη πλευρά γράφτηκε σε διάστημα μερικών μηνών, μετά σταμάτησαν, η δεύτερη σε 5-6 ώρες.
Αλήθεια, ποιος ήταν ο Νίκος Παπάζογλου των Χειμερινών Κολυμβητών; Πώς ζήσατε εσείς από κοντά αυτή τη φιγούρα, που παραμένει θρυλική για πολλούς ακροατές;
Με τον Νίκο γνωριζόμουν από χρόνια και όταν τον συνάντησα και του διηγήθηκα την αποτυχημένη για την παραγωγή δίσκου μας συνάντηση με τον διευθυντή της ΛΥΡΑΣ μου πρότεινε να πάμε να τον ηχογραφήσουμε στο στούντιό του ΑΓΡΟΤΙΚΟΝ στην οδό Παπάφη, πράγμα που κάναμε και προχωρήσαμε στην έκδοσή του ως ανεξάρτητη παραγωγή με οικονομική συνεισφορά πολλών φίλων.
Θα σας παραθέσω ένα όνειρό μου με τον Νίκο, που το είδα μετά τον θάνατό του: "Φθάνοντας στη στάση των αστικών λεωφορείων στο Γαλλικό Ινστιτούτο, με κατεύθυνση προς το κέντρο της πόλης, στη Λεωφόρο Στρατού στη Θεσσαλονίκη, δίπλα σ' ένα περίπτερο, βρέθηκα πρόσωπο με πρόσωπο με τον Νίκο. Φορούσε ένα γκρίζο σκούρο κοστούμι χωρίς γραβάτα, ήταν αρκετά αδυνατισμένος, όμως ακτινοβολούσε υγεία και ομορφιά. Του είπα πως είναι πολύ όμορφος και τον χάϊδεψα στο μάγουλο. Η στιγμιαία επίγνωση του θανάτου του μόλις τον συνάντησα είχε εξαφανιστεί. Ανεβήκαμε στο λεωφορείο που ήταν υπερπλήρες και τότε αντιλήφθηκα ότι δεν είχα εισιτήριο. Πρόλαβα να κατεβώ κι έδωσα δυο ευρώ στον περιπτερά για ένα εισιτήριο. Μου έδωσε δυο πακέτα εισιτηρίων και αρκετά χαρτονομίσματα. Εκεί έγινε ένα μπέρδεμα. Δεν θυμόμουν αν του έδωσα νόμισμα των δυο ευρώ ή χαρτονόμισμα. Τελικά επέστρεψα τα χαρτονομίσματα και ήμουν με τα εισιτήρια στο χέρι όταν τέλειωσε το όνειρο".
Κυλούν οι "βουρλισμένοι χρόνοι", μα, όσο κι αν αλλάζουν (ή δεν αλλάζουν) τα πράγματα, πάντα βρίσκομαι να σιγοτραγουδώ διάφορα τραγούδια σας. Την τελευταία φορά που κουβεντιάσαμε σας ρώτησα για τη "Ρωμυλία", τώρα θα ρωτήσω για τον άνθρωπο πίσω από το "Ο Σίμος Είναι Δασικός". Ισχύει ότι κάποτε εμφανίστηκε και σε μια συναυλία σας, κάπου στη Ραιδεστό;
Στη Σίνδο του Δήμου Εχεδώρου, έξω απ' τη Θεσσαλονίκη, σε μια γιορτή του ρυζιού. Η κόρη του ήταν φοιτήτρια του Κώστα Βόμβολου στη Σχολή Καλών Τεχνών. Είχαμε τραγουδήσει το τραγούδι του, όταν εμφανίστηκε πίσω μου μια τεράστια σκιά, σχεδόν απειλητική. Ήταν ο Σίμος, μεγεθυμένος απ' τα φώτα. Είπε: "Είμαι ο Σίμος" και αγκαλιαστήκαμε.
Πίσω στη δεκαετία του 1980, λάβατε μέρος στο φεστιβάλ "Ήχοι του Χειμώνα", που διοργανώθηκε με πρωτοβουλία της (τότε) Γενικής Γραμματείας Νέας Γενιάς. Γιατί αισθανθήκατε άνετα να εμφανιστείτε σε αυτό, ενώ αρνηθήκατε –όπως φημολογείται, τουλάχιστον– την πρόσκληση του Μάνου Χατζιδάκι να παίξετε στις παραστάσεις "Στον Σείριο Υπάρχουνε Παιδιά", στο "Zoom" της Πλάκας;
Όταν είχαμε μείνει από βλάβη του τραίνου στον χιονισμένο Μπράλο, και φρόντισα να βρεθούν κουβέρτες για τις γηραιές κυρίες του διπλανού κουπέ, η μία από αυτές, όταν της είπα το όνομα και τη μουσική μου ιδιότητα, μου είπε: "Α, σε σας αναφερόταν ο κύριος Χατζιδάκις, όταν έλεγε ο Μπακιρτζής είχε δίκιο". Ήταν η χήρα του ζωγράφου Γιάννη Σπυρόπουλου, φίλου του Χατζιδάκι. Πιθανολογώ ότι αναφερόταν στην άρνησή μου να εμφανιστούμε στον Σείριο, για την οποία αισθάνθηκα ότι δικαιώθηκα όταν είδα ποιοι συμμετείχαν στον δίσκο "Στον Σείριο Υπάρχουνε Παιδιά".
Όσον αφορά το τετραπλό άλμπουμ βινυλίου "Ήχοι Του Χειμώνα" του 1988, συμμετείχαμε κατόπιν προτροπής του αλησμόνητου Πάνου Ηλιόπουλου. Το τραγούδι της συμμετοχής μας είναι "Ο Ξένος" από συναυλία μας στο Περοκέ την ίδια χρονιά και δεν το συμπεριλάβαμε σε κανέναν επόμενο δίσκο μας, γιατί στην εκτέλεση αυτή παίζει φυσαρμόνικα ο επίσης αλησμόνητος φίλος Παναγιώτης Αμπατζόπουλος ή Πάσπας. Θεωρώ πολύ τιμητική τη συμμετοχή μας στο άλμπουμ μαζί με αυτούς που πήραν μέρος από την αφρόκρεμα του ροκ, της αυτοσχεδιαζόμενης και της δημοτικής μουσικής. Δεν θυμάμαι να συμμετείχαμε σε φεστιβάλ με το ομώνυμο του άλμπουμ όνομα, όμως είχαμε παίξει σε εκδηλώσεις που είχε διοργανώσει το Υφυπουργείο Νέας Γενιάς στα Γιάννενα, στη Ρόδο και στο Αμόρε. Ευχαριστώ για την ερώτηση που με ερεθίζει να ψάξω και να θυμηθώ και να μάθω γι' αυτή την ιστορία, που είχε προκαλέσει πολλές συζητήσεις εκείνη τη δεκαετία.
Τι "γεύση" σας άφησαν οι πρόσφατες θεατρικές παραστάσεις της "Δημοπρασίας" του Σταύρου Τσιώλη; Τι ομοιότητες και τι διαφορές είχε η εμπειρία, σε σύγκριση με το "Ταξιδεύοντας με τον ΠΑΟΚ";
Μαγευτική. Και δεν τελειώσαμε. Έχουμε Θεσσαλονίκη, Πάτρα, Λάρισα, Κρήτη και αλλού, και το πιθανότερο ξανά στην Αθήνα. Στη διάρκεια της παράστασης αισθάνομαι πως βρίσκομαι στον φυσικό μου χώρο, πιο φυσικό απ' αυτόν που κινούμαι στην καθημερινότητά μου. Ο λόγος του Τσιώλη με κυριεύει και τον εκφέρω σαν δικό μου, φροντίζοντας οι παρεμβάσεις μου, που έχουν διαρκέσει από δέκα λεπτά μέχρι μία ώρα, να γίνονται στην αρχή και στο τέλος της παράστασης ή σε διακριτά σημεία κατά τη διάρκειά της. Στο "Ταξιδεύοντας με τον ΠΑΟΚ" ήμουν αυστηρά στον ρόλο υπό την έμμεση εποπτεία του, όχι έτοιμος όπως τώρα.
Τι άλλο σχεδιάζετε αυτόν τον καιρό, εντός ή/και εκτός των Χειμερινών Κολυμβητών;
Πολλά, αν προλάβω. Να μη σας ζαλίζω κιόλας, είπα πολλά. Με λίγα λόγια: θέατρο, σινεμά, γράψιμο και κυρίως μουσική, αν καταφέρουμε να ελευθερωθούμε απ' αυτούς που εκμεταλλεύονται επί 15ετία τα δικαιώματά μας χωρίς να υπολογίζουν πως υπάρχουμε.
Διαβάστε Επίσης
