Από τον Σηκουάνα μέχρι την Τεχνόπολη, οι La Femme δεν έπαψαν να μας χορεύουν

Κάθε συναυλιακή σεζόν αφήνει πίσω της ωραίες αναμνήσεις, μα λίγες φτάνουν τη φρενήρη απόλαυση που υπόσχονται οι La Femme. Η γαλλική κολεκτίβα, ταυτισμένη με την ένταση και τον ηλεκτρισμό, έρχεται στο "Universe" το Σάββατο 24/5 – με τη συναυλία ήδη sold out και νέα ημερομηνία να προστίθεται στις 23/5. Με αφετηρία τη γαλλική ποπ και το surf rock, το συγκρότημα πειραματίζεται με new wave, disco και electro ήχους, φτάνοντας φέτος στο "Rock Machine", το πρώτο τους αγγλόφωνο άλμπουμ. Οι La Femme επανέρχονται για άλλες δύο νύχτες απελευθερωτικής, εκστατικής μουσικής κάνοντάς μας να ανακαλέσουμε τις πιο αξέχαστες στιγμές από τις προηγούμενες επισκέψεις τους στην Αθήνα.

Το rock n’ roll δεν πεθαίνει

Σεπτέμβριος του 2021, τα μπαρ κλείνουν τα μεσάνυχτα, οι συναυλίες επιτρέπονται μόνο με καθίσματα σε αποστάσεις και η ζωή δεν θυμίζει τίποτα φυσιολογικό. Σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια να ρουφήξω λίγο καθαρό αέρα κανονικότητας μέσα από την μάσκα του covid, βρίσκομαι στα "δημοσιογραφικά" της Τεχνόπολης για το live των La Femme, σε λευκά πλαστικά τραπέζια και καρέκλες που θυμίζουν περισσότερο πανηγύρι στο χωριό παρά τη διονυσιακή έκσταση που θα ακολουθούσε. Οι μερίδες με κρέατα (;) δε που περνάνε κάθε τόσο από δίπλα μας δεν βοηθούν την κατάσταση και βρισκόμαστε ξενερωμένοι και σε διάθεση οριακά για "Ντάρι Ντάρι, στο γιαλό πετούν οι γλάροι", πόσο μάλλον για να απολαύσουμε γαλλική electropop. Η Μαρίνα Σάττι που τότε εμφανιζόταν απλώς ως support όνομα (μα πώς αλλάζουν οι καιροί!) αλλά και ο κατά τ’ άλλα υπέροχος Kid Francescoli κάνουν φιλότιμες προσπάθειες να ανεβάσουν την όρεξη μας μέσα στη ζέστη, μα η χορευτική απαγόρευση καλά κρατεί και η πλαστική καρέκλα έχει σχεδόν κολλήσει πάνω μας.

Όλα αυτά τα εμπόδιά όμως δεν έμελλε να κρατήσουν άμα τη εμφανίσει των La Femme on stage· ακόμα και οι (όχι και τόσο ειλικρινείς) εκκλήσεις της μπάντας να παραμείνουμε καθιστοί και απλώς να τραγουδάμε (αφού δεν μας ζήτησαν να ψιθυρίζουμε κιόλας πάλι καλά!) δεν ήταν αρκετές για να μας πείσουν να μην ξεχυθούμε σε έναν ξέφρενο χορό, τον οποίο αναγκαστικά η διοργάνωση έπρεπε να διακόψει  πάνω από μία φορές. Κι αν καταφέραμε να κοντρολάρουμε για λίγο την έκταση μας, το πολιτικό "Antitaxi" τα κατέστρεψε όλα με μερίδα του κοινού να ορμά στη σκηνή και τελικά το σόου να διακόπτεται εντελώς υπό τους ήχους όχι του "Sur la planche" αλλά αντι-κυβερνητικών συνθημάτων της μόδας σε άψογο συγχρονισμό. Μπορεί η επόμενη μέρα του Plissken να ακυρώθηκε αλλά οι La Femme απέδειξαν πως όταν λένε "rock n’ roll is not dead" το εννοούν πραγματικά. Το ίδιο και εμείς. - Άννα

Σε μια παράλληλη ρετρό ουτοπία

Τεχνόπολη, Σεπτέμβριος 2017 /Δεν είμαι πια σίγουρη ποια από τις φορές που είδα τους La Femme ήταν η πιο ξεχωριστή — μάλλον όμως αυτή η πρώτη. Σε πείσμα των μουσικοκριτικών που είχαν ψιλο-θάψει το ντεμπούτο τους Psycho Tropical Berlin (2013), οι αμετανόητοι Γάλλοι, παντελώς αδιάφοροι για τις τάσεις και την πολιτική ορθότητα, τράβηξαν όλα τα βλέμματα με το 70s kosmische/surf και psy rock ηχητικό κράμα και την disco αισθητική τους. Η στροφή τους στην ψυχεδέλεια με το Mystère (2016) έκανε τους πάντες να αναρωτιούνται φωναχτά "Où Va Le Monde?", κι εμένα να ξαναπιάνω τα σπαστά γαλλικά μου.

Μην έχοντας ακόμα ξεπεράσει το fomo που έφαγα το 2016, χάνοντας την εμφάνισή τους στο Plissken, η επιστροφή τους στην Αθήνα στάθηκε αφορμή για να μην πάρω άλλη παράταση στις Κυκλάδες και να γυρίσω Αθήνα. Η Τεχνόπολη ήταν γεμάτη, το κοινό έξτρα ενθουσιώδες μιας και οι περισσότεροι έμοιαζαν να ξαναβρίσκονται μετά από καιρό για να χορέψουν και να μοιραστούν τα highlights των διακοπών τους. Φυσικά, και η παρέα των Magnée και Got ήταν σε μεγάλα κέφια: ακούραστοι, με μπουζούκια, όλα τα απαραίτητα props και εκείνο το camp-ρομάντζο που μόνο εκείνοι ξέρουν να υπηρετούν χωρίς να γίνονται ποτέ γλυκεροί. Κάπου ανάμεσα στο Antitaxi και τα "πουτάνα όλα" που φώναζαν από τη σκηνή, είχα ήδη αρχίσει να ανυπομονώ για την επόμενη φορά. -Βικτώρια

Το πάρτι ξεκινά backstage

2016, Δεκέμβριος. Ήμουν εθελόντρια στη χειμερινή εκδοχή του Plissken και ήταν πρώτη μου επαφή με φεστιβάλ και συναυλίες αλλά και η πρώτη μεγάλη συναυλία στην οποία δούλεψα. Ήμασταν στο παλιό Piraeus Academy και είχαμε στήσει τα πάντα για τη βραδιά του διημέρου στην οποία θα εμφανίζονταν οι La Femme. Ήμουν με κάποιο τρόπο υπεύθυνη για τα καμαρίνια, οπότε κατέβηκα για να τους γνωρίσω και να ρωτήσω αν χρειάζονταν κάποια βοήθεια. Αυτό που μου έχει μείνει πιο πολύ απ’ όλα είναι ο Marlon Magnée να πετάγεται και να μου λέει "Where is the weed?". Όλοι τους ήταν υπερενθουσιασμένοι που θα έπαιζαν για πρώτη φορά στην Ελλάδα, ήταν πάρα πολύ κουλ άτομα και σαν να άραζες με τους φίλους σου λίγο πριν το live τους.

Λίγο πριν εμφανιστούν, είχαμε κάτσει στο πλάι της σκηνής σε σημείο που δεν φαίνονται απ’ το κοινό και συζητούσαν με εμάς τις εθελόντριες για το τι μπορούν να πουν στο κοινό (στα ελληνικά) ώστε να μιλήσουν στην ψυχή του και να ανεβάσουν τον ενθουσιασμό του. Προσπαθήσαμε να αποφύγουμε να τους πούμε κάποια βωμολοχία, αλλά πάνω στην κουβέντα μας ξέφυγε η φράση "Όλα πουτάνα" και περιττό να πούμε ότι το κοινό ξετρελάθηκε. Ήταν τρελούληδες με την καλή έννοια, γεμάτοι ενέργεια και έκαναν ένα εξαιρετικό live σε μια εποχή που ακόμα δεν τους γνωρίζαμε καλά. -Ηλιάνα

Ροδάκινα μαζί με μπίρες

Το σκηνικό έχει ως εξής: Πρώτο Plissken αλλά και πρώτο live των La Femme στην Αθήνα και ενώ όλοι χορεύουν και πίνουν μπίρες, η τότε φίλη είχε φέρει μαζί της …ροδάκινα. Και τα φάγαμε. Μαζί με την μπίρα. ΜΗΝ ΦΑΤΕ ΡΟΔΑΚΙΝΑ ΜΑΖΙ ΜΕ ΜΠΙΡΑ. Και τώρα που γράφω τα παραπάνω και τα σκέφτομαι, ίσως η μουσική των La Femme για μένα τότε ήταν το καλοκαίρι και η ανεμελιά: τρως τα ροδάκινά σου· πίνεις τις μπίρες σου· και κάποιες φορές τα τρως και πίνεις μαζί. -Κωστής

Μια ιστορία από την κρύπτη

Έπρεπε να σκαλίσω στα αχανή βάθη του χρονοντούλαπου για να μαζέψω εικόνες, μνήμες και χαμένα ίχνη από το παρελθόν. Αλλά για τους La Femme και την συντακτική ομάδα του "α" θα έκανα και περισσότερα! Είναι το σωτήριο έτος 2016, στο Παρίσι. Ή μάλλον ακριβώς στα σύνορα με τα προάστια του Saint-Cloud, στο τεράστιο πάρκο Parc National de Saint-Cloud όπου κάθε Αύγουστο από το 2003 μεταμορφώνεται σε συναυλιακό χώρο. Εκείνη τη χρονιά το φεστιβάλ Rock En Seine θα φιλοξενούσε ως headliners τους The Last Shadow Puppets, Massive Attack, Iggy Pop το τριήμερο 26-28 Αυγούστου. Εγώ μόλις είχα επιστρέψει από τις διακοπές στην Ελλάδα (ναι τότε σπίτι μου ήταν το Παρίσι και διακοποχώρα η Ελλάδα) οπότε είχα εισιτήριο για τη δεύτερη ημέρα με live των Massive Attack, Sigur Ross, Wolfmother, The Temper Trap, La Femme και πολλούς άλλους διασκορπισμένους σε 5 σκηνές.

Για να μην νομίζετε πως η Αθήνα έχει την πρωτοκαθεδρία σε καυτές (από άποψη θερμοκρασίας) συναυλίες, αυτό που θυμάμαι από εκείνη την ημέρα ήταν η αφόρητη ζέστη. 34 βαθμοί αγκάλιαζαν την υγρασία από τον Σηκουάνα, δημιουργώντας συνθήκες σάουνας. Δηλαδή η μπίρα χρειαζόταν μόλις λίγα λεπτά για να μετατραπεί από δροσερή σε χλιαρή. Σαν της απογοήτευση της επιστροφής από τις καλοκαιρινές διακοπές.

Σε αυτό είχε να προστεθεί η "περίφημη" ιδέα των διοργανωτών να βάλουν τους La Femme σε μια από τις πιο μικρές σκηνές του φεστιβάλ. Σε γαλλικό έδαφος. Σαν να βάζεις τον ΛΕΞ στο Fuzz. Σε κάθε περίπτωση, ταπεινοί και στριμωγμένοι παρακολουθήσαμε ένα εκρηκτικό live όπου ο Marlon Magnée με γαλαζοκίτρινα μαλλιά και γαλάζιο χάρεμ παντελόνι με γιλέκο – σαν το τζίνι- απέδειξε πως ούτε ο καύσωνας μπορούσε να τον πτοήσει. Ως συνήθως, η μπάντα προσφέρε ένα τρελό σόου ενώ ο αεικίνητος frontman έκανε crowd surfing στην ιδρωμένη ανθρώπινη παλίρροια.

Δεν είχαν κυκλοφορήσει ακόμη το άλμπουμ "Mystère", οπότε έδωσαν μια γερή πρόγευση με το "Mycose" και άλλα κομμάτια. Κάποια στιγμή στο μεθυστικό "It's Time To Wake Up", ο frontman και η τραγουδίστρια αρχίζουν να χορεύουν διονυσιακά υπό τον ήχο ενός ακορντεόν. Έκτός ότι οι Παριζιάνοι γνώριζαν και τραγουδούσαν κάθε στίχο αυτό που θα μου μείνει είναι ο διπλανός μου. Εξηγώ. Εκεί που χτυπιέται στο "Sur la planche" ξαφνικά σταματάει, χωρίς καν να κουνιέται έστω και λίγο στο ρυθμό, βγάζει τα τσιγάρα του, ανάβει ΤΕΛΕΙΩΣ αμέτοχος και αφού κάνει την πρώτη τζούρα, επιστρέφει στις εργοστασιακές ρυθμίσεις και συνεχίζει το head banging. Είπαμε! Παριζιάνοι στους La Femme. -Λένα

La Femme και καρέκλες δεν πάνε μαζί 

Σεπτέμβριος 2021,  δεύτερη μέρα του Plissken Festival. Η ανθρωπότητα μόλις είχε ξεπεράσει μια πανδημία και οι ζωές μας είχαν αρχίσει να μοιάζουν ξανά κανονικές, ή μάλλον σχεδόν κανονικές, καθώς ακόμα αρκετές από τις κοινωνικές μας επαφές και δραστηριότητες είχαν διάφορους περιορισμούς, όπως το ξενέρωτο μέτρο των αριθμημένων καθήμενων θέσεων σε συναυλίες. Σε αυτό το πλαίσιο θα πήγαινα να δω για πρώτη φορά live τους αγαπημένους στο ελληνικό κοινό, La Femme.

Φτάσαμε στην Τεχνόπολη νωρίς, τη στιγμή που άνοιγε τη συναυλία η Μαρίνα Σάττι, πολύ πριν από τη Eurovision, το "Ζάρι" και τη "Λόλα. Αμέσως μετά τον Kid Francescoli και το πιο αναγνωρίσιμο κομμάτι του, το "Moon”, που έντυσε πολλά από τα πρώτα TikTok βίντεο που έγιναν viral μέσα στην καραντίνα, επιτέλους βγήκαν οι La Femme. Από τις πρώτες νότες έγινε φανερό ότι κάτι μέσα μας δε μπορούσε να συγκρατηθεί. Η ενέργεια που μετέδιδαν δεν ήταν απλώς ζωντανή, ήταν εκρηκτική. Τα μέλη του γαλλικού συγκροτήματος έδιναν τα πάντα κι εμείς έπρεπε να παραμείνουμε καρφωμένοι στα καθίσματα, μια παράλογη αντίφαση ανάμεσα σε αυτό που συνέβαινε στη σκηνή και αυτό που επέβαλε η διοργάνωση ως μέτρο προστασίας.

Δεν άργησε να κλιμακωθεί το αίσθημα της "ανυπακοής". Στη αρχή σηκωθήκαμε δειλά μπροστά από τις θέσεις μας, κι έπειτα αρχίσαμε να ακούμε την ανάγκη μας να πλησιάσουμε μαζί τη σκηνή. Είχαμε γίνει σαν άχυρα μαζεμένα, έτοιμο προσάναμμα, και η στιγμή που ο  ο Marlon Magnée κατέβηκε από τη σκηνή και άρχισε να κόβει βόλτες ανάμεσά μας, ήταν το σπίρτο – και η βενζίνη – που χρειάστηκε για να ξε-σηκωθούμε εντελώς σε ένα πάρτι-επανάσταση.

Οι διοργανωτές προσπάθησαν να μας επαναφέρουν σε τάξη με προειδοποιήσεις, μηνύματα στην οθόνη της σκηνής, εκκλήσεις για επιστροφή στις θέσεις. Ο ίδιος ο frontman προσπαθούσε, με χιούμορ, να μας δείξει κινήσεις ενός καθισμένου χορού με κινήσεις χεριών δεξιά-αριστερά. Ήταν, ωστόσο, μάταιο. Η υπακοή συνεχίστηκε για λίγο και τότε ήρθε η κορύφωση: οι πρώτες νότες του Antitaxi αντήχησαν και το πλήθος ξέσπασε. Δεν υπήρχε πια καμία πιθανότητα να συγκρατηθούμε. Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα, η πλατεία μετατράπηκε σε ΚΑΝΟΝΙΚΗ συναυλία. Για πολύ λίγο. Γιατί κάπου εκεί οι προειδοποιήσεις είχαν εξαντληθεί και το ρεύμα κόπηκε απότομα. Το Antitaxi δεν παίχτηκε ποτέ ολόκληρο. Όσο κι αν φωνάζαμε, γιουχάραμε, τραγουδούσαμε, η απόφαση ήταν αμετάκλητη. Η συναυλία έκλεισε με τους La Femme να φωνάζουν την iconic φράση: "Rock ‘n’ roll is not dead”, αλλά η απογοήτευση μας ήταν τεράστια, τόσο για τα χρήματα που δώσαμε χωρίς να δούμε ολόκληρο το set όσο και για την στέρηση της απόλαυσης, της πραγματικής απόλαυσης μιας συναυλίας.

Λίγο αργότερα άρχισαν να κυκλοφορούν φήμες για secret gig της μπάντας. Πράγματι, μέσω Instagram ανακοινώθηκε πως θα έπαιζαν μουσική στο Suzie Q που ακόμα τότε ήταν στη Κυψέλη. Δεν πήγαμε ποτέ, μάθαμε ότι είχε πολύ κόσμο από έξω και λίγοι κατάφεραν να μπουν μέσα και να συνεχίσουν τη βραδιά μαζί τους. Αν ήταν κανείς εκεί μπορεί να μου πει πώς ήταν;

Η δικαίωση ήρθε ένα χρόνο αργότερα στη δωρεάν συναυλία στο Πάρκο Σταύρος Νιάρχος, χωρίς περιορισμούς, μάσκες και καθίσματα. Εκεί πραγματικά πήραμε το αίμα μας πίσω, χορέψαμε με τη ψυχή μας, και δε μας ένοιαζε να αναπνέουμε δίπλα - δίπλα με χιλιάδες άτομα. -Χάρις