Ο Maarten Devoldere για την ύπνωση, τα ψυχεδελικά και το νέο Warhaus άλμπουμ

Με την cool, μυσταγωγική φωνή του και τον σκοτεινό ρομαντισμό που διατρέχει τη μουσική του, ο Maarten Devoldere έχει κερδίσει τη δική του θέση στην καρδιά του ελληνικού κοινού. Αυτή τη φορά επιστρέφει στην Αθήνα με τους Warhaus για μια συναυλία στο Gagarin 205, στις 15 Μαΐου, με νέο υλικό από τον δίσκο "Karaoke Moon". Μιλήσαμε μαζί του λίγο πριν την εμφάνιση, για τις δημιουργικές εμμονές του, την ύπνωση ως εργαλείο έμπνευσης, την ψυχεδελική αναζήτηση και τη βαθιά του αγάπη για την Αθήνα.

Τι κάνεις τον τελευταίο καιρό και το νέο σου άλμπουμ, "Karaoke Moon”;
Κυκλοφόρησα ένα νέο άλμπουμ, λέγεται "Karaoke Moon”. Οπότε ναι, αυτό είναι κυρίως με ό,τι ασχολούμαι. Τον τελευταίο μήνα προετοιμάζουμε την περιοδεία μας. Τι να πρωτοπώ για το άλμπουμ; Είναι το τέταρτο μας και ασχολείται με πολλά πράγματα ταυτόχρονα. Αλλά νομίζω η μεγάλη διαφορά σε σχέση με τα προηγούμενα ήταν το πού στράφηκα για έμπνευση. Αυτή τη φορά, όλα πήγαιναν πολύ καλά στη ζωή μου. Όλα έμοιαζαν σταθερά και ισορροπημένα. Κι αυτό με άφηνε με το ερώτημα: για τι να γράψω τώρα; Έκανα κάποιες πνευματικές αναζητήσεις. Ήθελα να ανακαλύψω αν υπάρχει τρόπος να έρθω πιο κοντά στη "μούσα". Έκανα ύπνωση. Βρήκα έναν υπνοθεραπευτή εδώ στη Γάνδη, και πήγαινα πολύ συχνά. Ηχογράφησα όλες τις συνεδρίες. Από αυτές τις συνομιλίες άντλησα έμπνευση για το άλμπουμ.

Είμαι πολύ περίεργη για τη διαδικασία. Ήταν κοπιώδης;
Όχι, καθόλου. Στην πορεία καταλαβαίνεις ότι το τραγούδι είναι όλο γύρω από το πού προέρχονται οι ιδέες. Είναι σαν το υποσυνείδητό σου να σου προσφέρει κάτι. Και μπορείς να είσαι περήφανος για την ιδέα που είχες, αλλά ουσιαστικά είναι το υποσυνείδητό σου που εκείνη τη στιγμή σου φέρεται με καλοσύνη και σου δίνει μια καλή ιδέα. Το λένε πολλοί καλλιτέχνες: "Δεν ήξερα τι σήμαινε το τραγούδι μέχρι τώρα". Και ξαφνικά αποκτά νόημα. Αλλά τη στιγμή που το γράφεις, απλώς βγαίνει από μέσα σου. Αυτό το βίωνα κι εγώ όταν έκανα μουσική. Όταν ξανακοίταξα όσα είχα δημιουργήσει, σκέφτηκα πως ήθελα να έρθω πιο κοντά σε εκείνο το υποσυνείδητο κομμάτι του εαυτού μου. Έκανα διάφορα πειράματα. Πήρα και πολλά ψυχεδελικά. Οτιδήποτε θα με έφερνε πιο κοντά σε αυτό που κρύβεται μέσα μου. Κρατούσα και ημερολόγιο ονείρων. Δεν είχα ιδέα τι ακριβώς έκανα, κάπου αλλά σκεφτόμουν, "ας δοκιμάσω και βλέπουμε". Ήταν ωραίο. Πρέπει να ξεκινήσεις από.

Ξέρεις όμως, όλα αυτά –τα ψυχεδελικά, η ύπνωση– είναι σαν να σηκώνεις μια πέτρα χωρίς ποτέ να ξέρεις τι θα βρεις από κάτω. Συνέβη ποτέ κάτι τέτοιο;
Ήταν λίγο τρομακτικό στην αρχή, αλλά μετά με οδήγησε σε άλλες διαδρομές. Δεν ήταν πραγματικά τρομακτικό. Δεν θεωρώ τον εαυτό μου πολύ θαρραλέο. Ίσως γι' αυτό δεν με τρόμαξε. Αλλά το να πας πολύ βαθιά και να βουτήξεις στα σκοτεινά σημεία του υποσυνείδητου... ναι, με φοβίζει. Δεν μπορώ να το εξηγήσω. Το βλέπω σαν μια μεγάλη περιπέτεια. Όχι κάτι τρομακτικό όμως.

Και από μουσικής πλευράς, τι άκουγες εκείνη την περίοδο; Από πού άντλησες έμπνευση;
Όταν φτιάχνω έναν δίσκο, προσπαθώ να μην ακούω πολύ άλλη μουσική. Προφανώς, ό,τι υπάρχει γύρω σου σε επηρεάζει. Αλλά δεν λειτουργεί έτσι ακριβώς, γιατί προσπαθώ πολύ να δημιουργήσω έναν δικό μου κόσμο και ατμόσφαιρα, το σύμπαν Warhaus των. Προκύπτει πάντα ένα μείγμα από στυλ και πιθανόν επιρροές, αλλά αυτό γίνεται σε υποσυνείδητο επίπεδο. Δεν υπάρχει κάποιο σχέδιο τύπου "θα αναμείξουμε αυτόν τον καλλιτέχνη με εκείνον". Όλα προκύπτουν οργανικά. Και θέλω να παραμένει έτσι, γιατί αλλιώς δεν θα ήταν διασκεδαστικό. Αυτό που όντως συμβαίνει είναι πως κάθε δίσκος είναι μια αντίδραση στον προηγούμενο. Ο προηγούμενος ήταν πιο "70s", οργανικός, φτιαγμένος να παίζεται ζωντανά με μπάντα. Αυτόν τον θέλαμε με πιο δυνατή "παραγωγή". Όχι με live όργανα, αλλά με κόλπα στο στούντιο, όπως στον πρώτο μας δίσκο.

Το να είσαι ανοιχτός και ευάλωτος φαίνεται να είναι μεγάλο κομμάτι της γραφής σου. Πόσο εύκολο είναι αυτό;
Δεν νομίζω ότι είμαι τόσο ειλικρινής. Αλλά ίσως δεν είμαι ο κατάλληλος για να κρίνω πώς φαίνομαι. Ξοδεύεις τόση ενέργεια και χρόνο για να διαλέξεις το πώς θα πεις κάτι. Μπορεί να ξεκινά από μια ειλικρινή βάση, αλλά χρησιμοποιείς μεταφορές και ποιητικές εικόνες, υπερβολές πίσω από τις οποίες μπορείς να κρυφτείς. Σίγουρα δεν είμαι παράδειγμα απόλυτα ειλικρινούς καλλιτέχνη. Αν αυτό βγαίνει προς τα έξω, ίσως κατάφερα να "μεταμφιεστώ" ως τέτοιος. Ίσως αυτό ήθελα τελικά: να μοιάζω με έναν ειλικρινή τραγουδοποιό.

Πώς εξηγείς την αγάπη που έχει το ελληνικό κοινό για τη μουσική σου; 
Ναι, δεν ξέρω. Ήταν η δεύτερη φορά, νομίζω, που ήρθαμε στην Ελλάδα. Από την πρώτη φορά είχε πολύ κόσμο στη συναυλία. Δεν το περιμέναμε. Σε μια νέα χώρα, ειδικά αν είσαι πιο εναλλακτικός, συνήθως ξεκινάς από το μηδέν και κάθε φορά έχεις λίγο περισσότερο κοινό. Μας εντυπωσίασε που από την πρώτη φορά υπήρχε τόσος κόσμος και αναρωτιόμασταν πώς γίνεται να μας ξέρουν ήδη. Έκτοτε νιώσαμε πολύ αποδεκτοί. Είναι πολύ ωραίο να πηγαίνεις κάπου που σε εκτιμούν. Αγαπώ την Αθήνα. Η ενέργεια της πόλης, τα μπαρ, όλα. Έχει ζωντάνια και ωραίο καιρό. Είναι υπέροχα.

Έχεις περάσει αρκετό χρόνο στην Αθήνα δηλαδή; 
Κάναμε τα τουριστικά την τελευταία φορά, είδαμε την Ακρόπολη και όλα τα σχετικά. Αλλά θα ήθελα να μείνω περισσότερο. Είναι μια πόλη που μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου να ζει για λίγους μήνες, απλώς για να γράψω τραγούδια. Πρέπει να το κάνω κάποια στιγμή.

Το να χρησιμοποιείς διαφορετικά καλλιτεχνικά "οχήματα", όπως οι Balthazar και οι Warhaus, πώς σε βοηθάει να εκφράζεσαι πιο ελεύθερα; Ποια είναι η διαφορά;
Είναι πολύ διαφορετικό να είσαι σε μπάντα. Οι Balthazar είναι μια πραγματική μπάντα. Έχουμε δύο τραγουδοποιούς και δύο frontmen. Είναι σαν τους Beatles. Το Warhaus δεν το βλέπω περισσότερι σαν solo project, γιατί συνεργάζομαι με ταλαντούχους ανθρώπους, αλλά στο τέλος, αν ακούσεις ένα άλμπουμ Warhaus είναι σαν περνάς μέσα στο μυαλό μου. Σε μια μπάντα, αυτό δεν γίνεται. Είναι περισσότερο συλλογές τραγουδιών κάθε πρότζεκτ. Έχει πλεονεκτήματα αυτό, γιατί βασίζεσαι στο ταλέντο των άλλων. Είναι πιο εύκολο όταν δεν τα κάνεις όλα μόνος σου. Όσο μεγαλώνεις, δεν θέλεις να κάνεις πολλές υποχωρήσεις. Θες να μπεις πιο βαθιά στις δημιουργικές δυνάμεις. Όλοι οι αγαπημένοι μου δίσκοι είναι από solo καλλιτέχνες. Είμαι τεράστιος φαν του Dylan. Αλλά χαίρομαι που έχω και τα δύο.

Είναι πιο εύκολο να γράφεις μόνος σου ή προτιμάς να μοιράζεσαι αυτή τη διαδικασία;
Εξαρτάται από την περίοδο. Ξέρω πότε γράφω για τους Warhaus και πότε για τους Balthazar. Καμιά φορά κάτι δεν ταιριάζει με την μπάντα και το κρατάω για μένα. Για παράδειγμα, ένα άλμπουμ για κάποιον χωρισμό δεν θα ήταν λογικό για τους Balthazar – θα ήταν περίεργο να περνάμε όλοι έναν χωρισμό ταυτόχρονα. 

Τι έχεις ετοιμάσει για τη συναυλία σου στην Αθήνα; 
Έχω μια πολύ συναρπαστική live μπάντα για την περιοδεία. Προσπαθούμε πάντα να ανανεώνουμε τον εαυτό μας σε κάθε περίοδο, να δοκιμάζουμε καινούργια πράγματα. Δεν θέλω να αποκαλύψω πολλά. Απλώς ελπίζω να έρθει ο κόσμος να μας δει. Ανυπομονώ να βρεθώ ξανά στην Αθήνα.