Φέτος συμπληρώνονται 10 χρόνια από το ντεμπούτο σας. Κοιτώντας προς τα πίσω, ποιος είναι ο απολογισμός για την εξέλιξή σας; Και αν μπορούσατε να τα κάνετε όλα από την αρχή, τι θα αλλάζατε;
Σίγουρα έχουμε εξελιχθεί ως μπάντα καθώς ξεκινήσαμε πολύ χαοτικά και αυτοσχεδιαστικά! Με τα χρόνια, σπρώχναμε συνεχώς τους εαυτούς μας να προκαλούν όσα δημιουργούμε ως μουσικοί. Αν μπορούσα να ξαναρχίσω, δεν θα άλλαζα πάντως πολλά, πέρα απ’ το ότι θα έκανα λιγότερα ναρκωτικά και θα έπινα λιγότερο αλκοόλ· αλλά υποθέτω ακόμα κι αυτά είχαν τα πλεονεκτήματά τους.
Ο πιο πρόσφατος δίσκος σας "Too Cold to Hold" αφήνει την αίσθηση πως είναι λιγότερο αυτοσχεδιαστικός αλλά ταυτόχρονα ακόμα πιο εμπνευσμένος. Αλλάξατε κάτι στην δημιουργική διαδικασία σας ή παίζει απλά ρόλο η εμπειρία που έχετε αποκτήσει;
Και πάλι αυτοσχεδιάσαμε σε κάποια κομμάτια, αλλά στο σύνολό του το "Too Cold…" ήταν πολύ σχεδιασμένο εκ των προτέρων. Χρειάστηκε επίσης περισσότερος χρόνος για να το ολοκληρώσουμε, μιας και κάναμε μόνοι μας την παραγωγή: έτσι μπορούσαμε να κάνουμε όλα τα πράγματα που θέλαμε, καθώς δεν υπήρχαν πολλοί χρονικοί περιορισμοί. Ο Ben (σ.σ. Romans-Hopcraft aka Mr. Salt Fingers Lovecraft, μπάσο) έκανε την παραγωγή του δίσκου και αποδείχτηκε μεγάλη επιτυχία, μιας και κάναμε ακριβώς αυτά που φανταζόμασταν για την διαδικασία της ηχογράφησης. Η εμπειρία σίγουρα παίζει κι αυτή μεγάλο ρόλο μιας και γνωρίζουμε ο ένας τον άλλον πολύ καλά και μπορούμε να τονίσουμε τα δυνατά μας σημεία και να αναγνωρίσουμε τις αδυναμίες μας ως μπάντα, αλλά και να φτιάξουμε τη μουσική μας γύρω από όλα αυτά με αυτοπεποίθηση.
Στο δίσκο συμπεριλάβατε και μερικές συναρπαστικές συνεργασίες! Πώς προέκυψε να συνεργαστείτε με τον συγγραφέα Irvine Welsh ("Trainspotting") για το intro track;
Γνώρισα τον Irvine σε ένα σόου στο Μαϊάμι όπου έπαιζα με τους Paranoid London και από τότε είμαστε φίλοι. Μοιραζόμαστε την αγάπη μας για την acid house και το μποξ, οπότε έχουμε πάντα διασκεδαστικές συζητήσεις.
Ποιους καλλιτέχνες λατρεύετε και σας επηρεάζουν και δεν θα μπορούσαμε ποτέ να το φανταστούμε;
Λοιπόν, είναι πολλοί! Μια από τις βασικές μου επιρροές είναι οι Big Black, που μπορεί να μην φαίνεται, αλλά αν το πιστεύεις το "Midnight Dipper" είναι εμπνευσμένο από το τραγούδι τους "Fish Fry". Έχουμε πολλές επιρροές πάντως, οι οποίες στην πραγματικότητα αλλάζουν από δίσκο σε δίσκο για όλους μας.
Μιας και παίζετε και σε άλλες μπάντες (Fat White Family, Insecure Men, Miss Tiny), πότε είστε σίγουροι όταν γράφετε ένα τραγούδι για τους Warmduscher;
Όπως προανέφερα, γνωριζόμαστε μεταξύ μας τόσο καλά, που ξέρουμε και τι θα δουλέψει στην ομάδα μας άρα και στους Warmduscher. Κάποιες φορές ανταλλάζουμε τραγούδια μεταξύ των πρότζεκτ που είναι τέλειο· για παράδειγμα το "Disco Peanuts" το πρότεινε ο Adam (σ.σ. J. Harmer ή αλλιώς Quicksand, κιθάρα), μιας και δεν βγήκε από το άλμπουμ των Fat White Family, οπότε το αρπάξαμε και το κάναμε δικό μας.
Έχετε φτιάξει μια υποστηρικτική κοινότητα με τα υπόλοιπα μέλη των άλλων σχημάτων; Είναι η συντροφικότητα πάνω απ’ όλα;
Όλοι ξέρουμε ότι προσπαθούμε να φτάσουμε στο ίδιο μέρος και όσο πιο μακριά μπορούμε όσον αφορά τη μουσική. Έτσι, ως επί το πλείστον τουλάχιστον από τη δική μου πλευρά έχω πάντα στο νου μου να βοηθήσω όσο περισσότερο μπορώ όλα τα πρότζεκτ στα οποία συμμετέχω.
Σας έχουν αποκαλέσει "μπάντα για live", ακόμα και "μπάντα-ανέκδοτο". Αν βάζατε τον δικό σας υπότιτλο στου Warmduscher ποιος θα ήταν αυτός;
Πρώτα απ’ όλα θα ήθελα να πω στο άτομο που μας αποκάλεσε "ανέκδοτο" να φάει έναν κουβά σκατά· ας δουλέψει σαν το σκυλί για δέκα και βάλε χρόνια, ας παίξει μουσική σε όλο τον κόσμο και μετά μπορεί να ξανασκεφτεί αν είναι ακόμα αστείο το "ανέκδοτο". Κατά τ’ άλλα, το "μπάντα για live" είναι σίγουρα έγκυρος τίτλος.
Το χιούμορ, η χαρά και ξεγνοιασιά είναι ένα μεγάλο κομμάτι της ταυτότητάς σας ως μπάντα. Έτσι είστε και στην καθημερινότητα ή είναι ένας τρόπος να ξεφύγετε από αυτήν;
Αν δεν γελάς, κλαις έτσι δεν είναι; Προσωπικά προσπαθώ να βρίσκω χιούμορ στην τραγωδία και στον τρελό τρόπο με τον οποίο εξελίσσεται η ζωή. Είναι πανέμορφη. Δεν μπορώ να καταλάβω πώς κάποιος μπορεί να είναι σοβαρός όταν ξέρουμε πως το μόνο σίγουρο είναι ότι μια μέρα θα πεθάνουμε. Οτιδήποτε άλλο μοιάζει πολύ λιγότερο σημαντικό σε σύγκριση, οπότε γιατί να αναστατώνεσαι; Σέβομαι απόλυτα τους ανθρώπους που είναι σοβαροί, απλά η σοβαρότητα δεν είναι του γούστου μου.
Ακόμα κι έτσι, μιλάτε για σοβαρά και σημαντικά ζητήματα της ζωής μας στους στίχους σας. Βρίσκετε πως είναι πιο επιδραστικά τα μηνύματα όταν τα παρουσιάζεται με γκρούβα αντί για τον γνώριμο πανκ θυμό;
Προσπαθώ να γράφω τραγούδια που είναι αρκετά σουρεαλιστικά ώστε ο ακροατής να σκεφτεί μόνος του σε τι μπορεί να αναφέρομαι και γενικά δεν μου αρέσει να εξηγώ τι αφορούν. Τα περισσότερα εμπνέονται από θέματα της καθημερινότητας, την αδικία, τον εθισμός ή ό,τι οι περισσότεροι άνθρωποι θεωρούν φριχτές καταστάσεις. Για να διαψεύσω τον εαυτό μου για το ότι δεν εξηγώ τους στίχους μου, θα δώσω ένα παράδειγμα: Το "8 Minute Machines" ήταν για τη δολοφονία του George Floyd και όταν το διάβασά πρώτη φορά, διάβασα πως ο μπάτσος πατούσε τον λαιμό του για οκτώ λεπτά. Αυτό συνέβη την περίοδο του covid και σκεφτόμουν πόσο αστείο ήταν που κυκλοφορούν όλα αυτά τα μηχανήματα τα οποία σώζουν τον κόσμο βοηθώντας τον να αναπνεύσει, όσο αυτός ο ανθρώπινος αστυνομικός, που είναι δουλειά του να σώζει ζωές, αφαίρεσε εκείνη του Floyd στραγγαλίζοντάς τον. Δεν νομίζω ότι θα το σκεφτόσουν ποτέ, αλλά γι’ αυτό μιλάει. Το άλλο αστείο είναι πως τελικά τον στραγγάλιζε για περισσότερο από οκτώ λεπτά οπότε… είναι κι αυτό.
Είναι η χαρά η αληθινή ενσάρκωση της πανκ, της επαναστατικότητας και της ελευθερίας;
Δεν θα το έλεγα. Νομίζω ότι ο θυμός και ο εκνευρισμός είναι μεγάλο μέρος τους και αυτού που κάνουμε, απλά θέλουμε να ψάξετε λίγο βαθύτερα για τα βρείτε.
Ποιο είναι το σοβαρότερο θέμα με το οποίο έρχεται αντιμέτωπη η Αγγλία και ο κόσμος αυτή τη στιγμή;
Ο Donald Trumps και βασικά κάθε ηγέτης του πλανήτη. Δεν κρύβουν καν τα χαρτιά τους πλέον, είναι κυνηγετική περίοδος για τα γουρούνια.
