Μαρίζα Καψαμπέλη /Mariza Caps
Δεν ξέρω αν ήταν η καλύτερη συναυλία της ζωής του. Ξέρω, όμως, ότι ήταν ένα μεγάλο, ένα δυνατό παρών από τον κόσμο του. Από τον κόσμο που ακολουθεί τον Παύλο σταθερά. Και, όπως λέει μια καλή φίλη, αυστηρά. Ήταν επίσης χορός, ήταν τραγούδι και μια αγαπησιάρικη μικρο-ατμόσφαιρα μέσα στο θεατράκι του Λυκαβηττού, ένα κατά τ' άλλα δροσερό βράδυ αυτού του ατέλειωτου Σεπτέμβρη. Βράδυ Δευτέρας, μάλιστα, με ό,τι αυτό συνεπάγεται αν έχεις παιδιά και έχουν αρχίσει τα σχολεία και το ποδόσφαιρο.
Σίγουρα ότι δεν πας στη συναυλία νωρίς. Είναι λίγα λεπτά μετά τις 9 όταν μπαίνουμε μέσα και η αρένα είναι τόσο γεμάτη που καταφέρνουμε να πλησιάσουμε μοναχά στο πλάι. Καλά είναι κι εδώ. Έχουμε ορατότητα, ο ήχος είναι καλός (όχι όπως στο κέντρο βέβαια) και ο κόσμος τριγύρω -πολλά ζευγάρια μεταξύ άλλων- στο ηλικιακό φάσμα που αντέχουμε. Ας πούμε, τριάντα και βάλε. Και βάλε αρκετά. Γιατί ποιος μπορεί να πιστέψει ότι σε λίγες μέρες από τώρα ο ίδιος ο Παυλίδης αλλάζει μια ακόμα δεκαετία; "Ακούγοντας αυτή τη φωνή, τόσο ίδια πάντα, νιώθω λες και είμαι δεκαπέντε και βλέπω Ξύλινα Σπαθιά στην παραλία της Κατερίνης", λέει η Π. που έχουμε πάει μαζί στη συναυλία.
Ίδια η φωνή του, ίδιο το κέφι του, σταθερά χαλαρός και ακομπλεξάριστος· είτε έχει από κάτω διακόσια άτομα, είτε έξι χιλιάδες (εν προκειμένω)· είτε του έχουν ζητήσει να παίξει σε φεστιβάλ από τους πρώτους – μέρα μεσημέρι με γυαλιά ηλίου· είτε να χαμηλώσει την ένταση για να μην ενοχλεί τους περίοικους σε περιφερειακό θεατράκι της Αθήνας. Και σίγουραν όταν είναι όλοι εκεί για πάρτη του, χωρίς περιορισμούς. Και χωρίς πολλά λόγια επίσης. Τα λέει όλα μέσα από τα τραγούδια του. Μέσα από τις εικόνες του. Ατελείωτα λόγια, ατελείωτες εικόνες.
Τον έχω δει αμέτρητες φορές από το 1997 που ήταν η πρώτη μου φορά στα Χανιά, στο Φρούριο του Φιρκά, σε έναν χώρο που δεν γίνονται πια συναυλίες. Οι περισσότερες –είναι αλήθεια– από τη σόλο καριέρα που ακολούθησε από το 2004 και μετά, με τον ένα δίσκο καλύτερο από τον άλλο. Και με τον τελευταίο, το "Μπρανκαλεόνε”, που κυκλοφόρησε τον φετινό Απρίλη –και η παρουσίασή του στο Floyd έγινε άλλο ένα sold out– καλύτερο όλων. Πόσα ποιήματα να κρύβει στο συρτάρι του άραγε;
Ποτέ δεν ήμουν έτοιμος για τίποτα
Απόφαση δεν έπαιρνα καμία
Και όσα ίσως κάποτε κατάφερα
Τα έχω κάνει από απερισκεψία
Όταν κατάλαβα ότι πεθαίνω
Μπήκα τυχαία σ εκείνο το τρένο
Το τρένο που πάει κι ακόμα πηγαίνω
Πηγαίνει ο Παύλος, πηγαίνουμε κι εμείς
Γιατί ο δρόμος είναι αλήθεια
χίλια κι ένα παραμύθια
είναι το σπίτι μας
δεν έχει τέλος
Τα έλεγε από την εποχή των Ξύλινων Σπαθιών αυτά – πόσο τεράστιος δίσκος το "Μια ματιά σαν βροχή” (1997). Τα λέει ακόμα. Και Ξύλινα Σπαθιά λέει ακόμα. Είπε και την περασμένη Δευτέρα στον Λυκαβηττό: "Σιωπή”, "Φωτιά στο Λιμάνι”, "Ατλαντίς”, "Ρίτα”, "Στο Βράχο”, "Τώρα αρχίζω και θυμάμαι”, "Πάρε με μαζί σου”...
Κι είπε και άλλα από την εποχή των B Movies· τη "Μαίρη” που τίποτα δεν την τρομάζει, "Όσο μικραίνω” γύρω ο κόσμος μεγαλώνει, για να ακολουθήσουν ο συγκλονιστικός "Κηπουρός” και η συγκινητική "Λευκή Καταιγίδα”.
Το μόνο που θα’θελα αν κάποτε σε ξαναδώ
είναι να πω ευχαριστώ για το θαύμα που είδα
και να δώσω για μια τελευταία φορά το ρυθμό
στον τρελό σου χορό στην λευκή καταιγίδα.
Και είπε και το "Ένα αλλιώτικο παιδάκι”. Σεπτέμβρη μήνα και κάθε μήνα, πώς να ξεχαστεί ο Ζακ (που ακόμα ψάχνει δικαίωση); Πώς να ξεχαστεί κάθε αλλιώτικο παιδάκι αυτού του κόσμου;
"Η ποίηση δεν θα εξαφανιστεί”
Και ανάμεσα στα παλιά και τα παλιότερα, είπε και όλα τα καινούργια κομμάτια του "Μπρανκαλεόνε”, με τα μαγικά visual artworks του Βασίλη Κεχαγιά στη γιγαντοοθόνη της σκηνής και ένα πολύ μεγάλο ποσοστό από τον κόσμο να τα ξέρει ήδη απέξω. Και να τραγουδάει, και να χορεύει και να το ευχαριστιέται, όπως ο Παύλος επί σκηνής, όπως και οι μουσικοί του: ο Αλέκος Γεωργουλόπουλος (κιθάρα, synthesizers, φωνητικά), ο Αλέξης Σταυρόπουλος (τύμπανα, sample pads), ο Θανάσης Τζίνγκοβιτς (μπάσο, κιθάρα, φωνητικά) και ο Aki Rei (πλήκτρα, κιθάρα, φωνητικά).
Κλείνοντας αυτό το σύντομο review – γραμμένο από καρδιάς για έναν καλλιτέχνη που φανερά αγαπώ – σκέφτομαι το εξής: ότι η μουσική και τα λόγια του Παυλίδη είναι μια μόνιμη υπόκρουση στο roadtrip της ζωής μας. Ένα roadtrip δίχως τέλος. Ένα roadtrip που δεν ξέρεις αν είναι μήνες ή χρόνια, αν έχεις ζήσει εδώ μια ζωή, σ' αυτό το υπόγειο κοντά στην Ομόνοια, ή σ΄ένα πύργο στην Καραϊβική. Το μόνο που ξέρεις και που ο Παύλος φροντίζει να θυμίζει σε κάθε επόμενο βήμα του είναι ότι "η ποίηση δεν θα εξαφανιστεί”.
Ναι, δεν θα εξαφανιστεί.
