Century: Λύσσα και σουηδικός χάλυβας, στο χαλαρά γεμάτο "Κύτταρο"

Μόλις πριν 3 χρόνια συγκροτήθηκαν οι Century, μόλις πριν λίγους μήνες (Απρίλης) κυκλοφόρησε ο πρώτος τους δίσκος, αλλά η "φασαρία" γύρω από το όνομά τους είναι ήδη μεγάλη εντός των ορίων του ευρωπαϊκού metal underground των ημερών μας. 

Η πρώτη τους συναυλία στην Ελλάδα, λοιπόν, ήταν ιδανική ευκαιρία για να διαχωριστεί η ήρα από το στάρι. Κι έληξε με πραγματικό θρίαμβο εκ μέρους τους, με τη λύσσα τους να ενθουσιάζει το χαλαρά γεμάτο "Κύτταρο" και τον σουηδικό τους χάλυβα να αποδεικνύει ότι το συγκρότημα αυτό δεν είναι άλλη μία περίπτωση βουτηγμένη στο ανούσιο hype και στις γνωστές υπερβολές του heavy metal Τύπου.

Για να πάρουμε τα πράγματα με τη σωστή σειρά, όμως, η βραδιά εκκίνησε μπροστά σε ένα αραιοκατοικημένο "Κύτταρο", με τα ηχεία του χώρου να παίζουν υποβλητικές ψαλμωδίες. Ήταν ο τρόπος των Αθηναίων Crystal Winds να τραβήξουν το ενδιαφέρον, κάνοντας παράλληλα και μια αναφορά στο εξώφυλλο του μοναδικού ως σήμερα δίσκου τους Return To The Dark Age (2021). Άλλωστε ήταν με το εναρκτήριο τραγούδι του "We've Got The Sound" που ξεκίνησαν το σετ, άσχετα αν στη συνέχεια έκαναν βουτιά στον χρόνο, επιστρατεύοντας το "The Seer" από το EP Crystal Winds του 2016.

Οι Crystal Winds, τώρα, είναι γκρουπ με αρκετή ιστορία, αφού πρωτοεμφανίστηκαν το 1999, διαλύθηκαν το 2004 και αναδραστηριοποιήθηκαν το 2013. Παρά ταύτα, τους λείπουν εμφανώς τα λεγόμενα "χιλιόμετρα εμπειρίας", όπως και το αξιοσημείωτο, αυτόφωτο υλικό: και να μην τους είχες ξανακούσει, δηλαδή, καταλάβαινες άμεσα βλέποντάς τους  πόσο καθοριστική είναι πάνω τους η επιρροή των Helloween. 

Αυτό το μειονέκτημα, βέβαια, το αντιπαρέρχονται με το συναίσθημα και με το τσαγανό τους, δύο στοιχεία που εκεί πάνω στη σκηνή του "Κυττάρου" προίκισαν με πειθώ τόσο τις κιθάρες των Γιάννη Βροντή & Θοδωρή Κούγια, όσο και τις υπερηχητικές power τσιρίδες του τραγουδιστή Δημήτρη Γιαννακόπουλου –ο οποίος, προφανώς, έχει αντικαταστήσει τον γνώριμο από τη δισκογραφία τους Ανδρέα Κουρατόρα. 

Στη συνέχεια η σκυτάλη πέρασε στους (επίσης Αθηναίους) Bus, για τους οποίους το αφτί μου έπιασε και κάποιες ψιλογκρίνιες ανάμεσα στους θαμώνες στο "Κύτταρο" –που πλέον είχαν αρχίσει να πυκνώνουν– για το αν θα ταίριαζαν ηχητικά στη support ροή της βραδιάς. Ήταν ένα άτοπο ερώτημα, όμως, το οποίο έλαβε εμφατική (εμφατικότατη) απάντηση με το που παρατάχθηκαν επί σκηνής, εξαπολύοντας βαριά κι ασήκωτη κιθαριστική επίθεση εναντίον μας: μπορεί η συνήθης κατάταξή τους να είναι πράγματι στο heavy rock, αλλά, σε αντίθεση με πολλές παρεμφερείς περιπτώσεις, τούτη η τετράδα το εννοεί το "heavy" της εξίσωσης. Μέχρι κεραίας.

Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, ότι, παρά το τσουχτερό κρύο της βραδιάς, οι θερμοκρασίες που αναπτύχθηκαν πάνω στη σκηνή ήταν τέτοιες, ώστε ο ντράμερ Άρης Φασουλής έπαιξε ημίγυμνος, από τη μέση και πάνω. Οι περισσότερες ματιές, βέβαια, έπεσαν στη χαρακτηριστική φιγούρα του Βασίλη "Bill City" Πολίτη στο μικρόφωνο, ο οποίος υψωνόταν με αληθινό χάρισμα πάνω από τον δαιμονιώδη όγκο της μπάντας, που απηχεί ασφαλώς τα νάματα των Black Sabbath (και τα riffs των Mercyful Fate), όπως διαθλάστηκαν με τα χρόνια μέσω των doom και stoner επιγόνων. 

Τη stoner πλευρά των Bus, άλλωστε, τη νιώσαμε και στη συγκεκριμένη εμφάνιση, όταν ήρθε η ώρα για παλιότερα τραγούδια σαν τα "New Black Volume" και "Don't Fear Your Demon", τα οποία εκπροσωπούν περισσότερο αυτήν την όψη του ήχου τους. Πρέπει να σημειώσουμε, πάντως, ότι βρίσκονται σε διαδικασία δημιουργίας ενός καινούριου άλμπουμ, γι' αυτό και ξεκίνησαν με ένα άγνωστο μέχρι πρότινος κομμάτι, ονόματι "Nevermind/Realise". Ως το εκρηκτικό φινάλε, έπειτα, το "Κύτταρο" είχε πια γεμίσει χαλαρά, με κόσμο που τους αντάμειψε με θερμό χειροκρότημα.

Η αλήθεια είναι, βέβαια, ότι και, δίχως ένα τόσο γερό "ζέσταμα", το κοινό αυτό πάλι θα ερχόταν φτιαγμένο για να απολαύσει τους Century, αφού δεν έχασε στιγμή και ευκαιρία για να δείξει τη λατρεία του προς το υλικό τους –με ένα ηχηρό "για πάμε!" να δίνει το σύνθημα από τα μετόπισθεν με το που φάνηκε ότι πάμε για έναρξη, συμπληρώνοντας την άριστη περιγραφή του διοργανωτή Γρηγόρη Βαρσάμη για "κακιά, παλιακή λύσσα". 

Οι Σουηδοί, τώρα, διάλεξαν να μπουν κατά τρόπο θεατρικό: η σκηνή άδειασε, υψώθηκε καπνός που ανακατεύτηκε ατμοσφαιρικά με τα μπλε φώτα του χώρου, ενώ από τα ηχεία ξεχύθηκε ορχηστρική μουσική με επικές απολήξεις, η οποία θα μπορούσε να είχε βγει από κάποιο soundtrack για τον Πόλεμο των Άστρων. Κι αμέσως μετά, οι Century μπροστά μας, ολοζώντανοι, να ρίχνονται στο "Neon Warrior", μέσα σε κραυγές ενθουσιασμού και γροθιές στον αέρα.

Το μεγάλο κατόρθωμα των Century είναι ότι αποτυπώνουν άψογα επί σκηνής αυτό που ακούς ότι κάνουν στο στούντιο, χωρίς να νιώθεις ότι χάνεται κάτι, όπως –κακά τα ψέματα– συμβαίνει με άλλα νεότερα γκρουπ που προσπαθούν να επιστρέψουν στις heavy metal ρίζες, αναβιώνοντας την αισθητική και τον ήχο των πρώιμων καιρών του. Η φωνή του Staffan Tengnér, ειδικά, καταφέρνει και κινείται σταθερά πάνω από τη ζωηρή ενέργεια των κιθάρων και την ισχύ των ντραμς του Leo Ekström Sollenmo, εκπροσωπώντας πλήρως τη φλόγα των τραγουδιών τους. Χώρια τις εντυπωσιακές τσιρίδες που εξαπέλυε ανά σημεία.

Το κυρίως ατού των Σουηδών, βέβαια, βρίσκεται στις κιθάρες: στις κρατσανιστές μελωδίες τους και στα σφοδρά μεταλλικά σόλο, που συνδυάζουν θεαματικά το πιασάρικο με μια αληθώς λυσσασμένη ενέργεια, η οποία έκανε τα κεφάλια των παρευρισκόμενων στο "Κύτταρο" να πηγαίνουν πάνω κάτω σε όλη τη διάρκεια του σετ. Συγκριτικά με το στούντιο, μάλιστα, αυτό το έξυπνο και άκρως δυναμικό αλισβερίσι ζωντανεύει επί σκηνής ακόμα περισσότερο, χαρίζοντας πειθώ και αιχμηρότητα στην αναβιωτική "αλήθεια" του γκρουπ και στο μεράκι του για το "παραδοσιακό" metal.

Σκοπεύοντας τώρα να τιμήσουν την πρώτη τους συναυλία στην Ελλάδα με ένα σετ το οποίο θα υπερέβαινε τη 1 ώρα σε διάρκεια, αγγίζοντας τα 70 λεπτά μουσικής, οι Century έπαιξαν σχεδόν ό,τι έχουν κυκλοφορήσει μέχρι τώρα. Ακούσαμε, λοιπόν, επιλογές από το καθοριστικό demo του 2020 σαν το "Streets In The Dark", b-sides σαν το "Stronghold", αλλά και το "Nosferatu": το μόνο τους κομμάτι με σουηδικούς στίχους, από το φετινό split single με τους συμπατριώτες Tyrann. Οι οποίοι, ειρήσθω εν παρόδω, πρόκειται να επισκεφθούν την Αθήνα τον Μάρτιο του 2024.

Ο μεγάλος χαμός, βέβαια, έγινε σε επιλογές από το συζητημένο ντεμπούτο The Conquest Of Time, με τον κόσμο να ξεσπά στο ομώνυμο κομμάτι ή σε τραγούδια σαν τα "Black Revenant", "Sinister Star" και  "Master Of Hell", τα οποία άπλωσαν τη heavy metal πώρωση σαν πυρκαγιά στο "Κύτταρο". Μάλιστα, επειδή λέει τους το ζήτησε κάποιος από το κοινό, οι Century έπαιξαν και το "Breakthrough", παρότι αρχικά δεν το είχαν στα πλάνα τους.

Αν και η συναυλία έκλεισε ορμητικά με το "The Fighting Eagle", το ζενίθ της ήρθε λίγο πριν, με μια εκπληκτική εκτέλεση στο "Servants Of The Iron Mask" –με ηλεκτρικές κιθάρες ψηλά, με μακρυμάλλικο σθένος βγαλμένο από τις καλύτερες μέρες του είδους, με άτομα από το κοινό να ρίχνονται σε crowdsurfing, με πανζουρλισμό και ρυθμικά "ωωωω" να συνοδεύουν κάποιους Iron Maiden καλπασμούς των μελωδιών. Προβλεπόταν όμως και  encore, για το οποίο οι Σουηδοί δεν μας έκαναν τους δύσκολους, αφού βγήκαν σχεδόν αμέσως, χωρίς να περιμένουν για φωνές και παρακάλια. Αυτό έλειπε δα, μετά από μια τέτοια υποδοχή. Τους κάναμε λοιπόν μια τελευταία γερή κερκίδα για τη διασκευή στο "Still Alive" των Witch και, πλέον, το μόνο που αναρωτιόμαστε είναι πότε θα μας ξανάρθουν.