© Θάνος Λαΐνας
Άραγε, με τι προσδοκίες έκλεινε κανείς εισιτήρια για να πάει να δει τον Thomas Anders; Δεν ξέρω· είμαι σχεδόν σίγουρος, πάντως, ότι δύσκολα τέθηκε κάποιο δίλημμα λόγω της ταυτόχρονης παρουσίας των Idles σε μια άλλη γωνιά της πόλης. Βλέποντας, δηλαδή, τόσους "του '80 εκδρομείς" να δίνουν το παρών στο "Christmas Theater" ή ακούγοντας την παρέα πίσω μου να συζητά για την Kim Wilde, στοιχημάτιζες ότι αποφασιστικός παράγοντας προσέλευσης ήταν η νοσταλγία. Για μια εποχή, για μια χαμένη εφηβεία, για μια περασμένη νιότη συνυφασμένη με τις pop επιτυχίες των Modern Talking. Οι οποίες, 40 χρόνια μετά την ίδρυση του γερμανικού γκρουπ, παραμένουν δημοφιλείς στη mainstream πλευρά των ελληνικών ραδιοφώνων.
Είμαι βέβαιος, επίσης, ότι ο Thomas Anders τα γνωρίζει πολύ καλά όλα τούτα. Μπορεί να ερχόταν για την πρώτη του συναυλία στην Ελλάδα (κάτι που τόνισε και ο ίδιος κατά τη διάρκεια της βραδιάς), όμως ξέρει το κοινό στο οποίο απευθύνεται. Γι' αυτό και κατόρθωσε να εκπλήξει, χάρη σε ένα σόου που συνδύασε άψογα τον σιδερένιο επαγγελματισμό με το αυθεντικό κέφι, υπερβαίνοντας τον συνήθη πήχη που διακρίνει τις ζωντανές εμφανίσεις όσων καλλιτεχνών ποντάρουν στο εξπρές της νοσταλγίας.
Έτσι, σαν να ήταν το πιο φυσικό πράγμα στον κόσμο, τον ακούσαμε να λέει για ένα βιβλίο μαγειρικής που έβγαλε πρόσφατα στη Γερμανία, τον παρακολουθήσαμε να δέχεται λουλούδια και σοκολατάκια από κυρίες που σηκώθηκαν από τις θέσεις τους και προσέγγισαν τη σκηνή και τον είδαμε να μεταμορφώνει το "Christmas Theater" σε παλιά ντισκοτέκ, "υποχρεώνοντας" το κοινό να αφήσει τα αναπαυτικά του καθίσματα και να παραδοθεί σε ξέφρενους χορούς. Οι Modern Talking μπορεί να μην υπάρχουν πια, μα η χρυσόσκονη των σουξέ τους έφτανε και περίσσευε για να τροφοδοτήσει ένα κλίμα γενικευμένης europop ευφορίας, το οποίο –ειδικά από τη μέση της συναυλίας και μετά– παρέσυρε ακόμα και τους πιο διστακτικούς. Ο Anders, βέβαια, ξεκίνησε τη βραδιά με ένα τραγούδι από τη σόλο καριέρα του, το "Cosmic Rider". Το οποίο και είπε πολύ ωραία, με απρόσμενη ίσως θέρμη, έχοντας το βιντεοκλίπ να παίζει σιωπηρά στη γιγαντοοθόνη πίσω του.
Αυτό το "Cosmic Rider", τώρα, λαμβάνει ιδιαίτερη θέση στα συναυλιακά μας χρονικά, καθώς τα ρολόγια μας έδειχναν 19.30 όταν ήχησαν οι πρώτες του νότες. Ήθη οικεία, ίσως, για τις κεντροευρωπαϊκές αίθουσες, που όμως εδώ φάνηκαν πρωτόγνωρα, δημιουργώντας γενική απορία για το 19.00 της έναρξης που αναγραφόταν στα εισιτήρια. Τόση, ώστε αρκετοί διάλεξαν να μην το πιστέψουν, με αποτέλεσμα να φτάσουν στο "Christmas Theater" γύρω στα μισά της συναυλίας. Προσωπικά, πάντως, το βρήκα καλοδεχούμενο. Δεν θέλω να επεκταθώ, γιατί είναι μεγάλη η συζήτηση, ωστόσο εκδηλώσεις ψυχαγωγίας οι οποίες απευθύνονται κατά κύριο λόγο σε μεσαίες ηλικίες με ήδη στριμωγμένη καθημερινότητα (λόγω π.χ. οικογενειών) και με συσσωρευμένη εργασιακή κούραση, δεν υπάρχει λόγος σοβαρός να καταλαμβάνουν ένα ολόκληρο βράδυ ανάσας που έχεις στη διάθεσή σου.
Όσο ωραίο κι αν ήταν το "Cosmic Rider", όσο συμπαθής κι αν ήχησε η καλοστημένη boomer pop του "Modern Talking (Connect The Nation)", η πρώτη έξαψη ανάμεσα στο κοινό ήρθε με το "You Can Win If You Want" των Modern Talking, το οποίο έγινε δεκτό με ηχηρά παλαμάκια. Ο Anders, με τη σειρά του, νιώθοντας αυτόν τον παλμό, μας είπε "ευχαριστώ" στα ελληνικά και ρίχτηκε έπειτα σε διάφορα στιγμιότυπα καλογυαλισμένης pop με καθάριες μελωδικές επιφάνειες και ευδιάκριτα beats –του είδους εκείνου που γιορτάζει την ξέγνοιαστη πλευρά της ζωής, μα κάπου στο βάθος συμπεριλαμβάνει και τους πιο μελαγχολικούς τόνους που έχουν κληροδοτηθεί από τη schlager παρακαταθήκη. Στα 60 του, πια, μα πάντα με εκείνη τη φανταστική άρθρωση η οποία χαρακτήριζε εξαρχής τα αγγλικά του, ο Anders είναι μεγάλος μάστορας του εν λόγω στυλ, όπως απέδειξε λ.χ. λέγοντας άψογα το αναδιαπραγματευμένο "Lunatic".
Δυστυχώς, το μενού περιείχε και μπαλάντες. Ο Anders έκατσε λοιπόν στο σκαμπό πίσω από το μικρόφωνο για το "Ready For Romance" και ζήτησε από το κοινό να ανάψει τους φακούς των κινητών του, αναφωνώντας "ουάου!" μπροστά στη μικρή θάλασσα φωτός που είδε να ξεπροβάλλει από την πλατεία, καθώς οι περισσότεροι έσπευσαν να του κάνουν το χατίρι, κουνώντας ρυθμικά τα τηλέφωνά τους δεξιά κι αριστερά καθώς τραγουδούσε. Ο κόσμος το διασκέδασε, ωστόσο ο τυποποιημένος, δοσομετρημένος και χλιαρός ερωτισμός τέτοιων τραγουδιών δεν αντέχει σε κριτική. Με κάτι τέτοιο ως δεδομένο, πάντως, οφείλω να γράψω ότι ο Anders εξέπληξε όταν έμεινε μόνος στη σκηνή με τον κιθαρίστα του Lars Ilmer, μετατρέποντας αρκετά πετυχημένα το "You're My Heart, You're My Soul" σε κάτι πιο λιτό και ακουστικό από αυτό που ξέρουμε.
Ο πρώτος μέγας χαμός στο "Christmas Theater" ήρθε σαν ηλεκτροπληξία, σε ένα σημείο όπου δεν το περιμέναμε, με τον Thomas Anders να οδηγεί το πρόγραμμα στο "Atlantis Is Calling (S.O.S. For Love)" παραδίδοντας μια φοβερή performance –ανώτερη κατά πολύ των επιδόσεών του με τους Modern Talking, τότε που ήταν ένας νεαρός με μακριά μαλλιά και με έντονα μαυρισμένο δέρμα από το σολάριουμ. Φτηνή ποπ για την ελίτ; Ίσως, δεν θα προβάλλω ιδιαίτερες αντιρρήσεις απέναντι σε ένα τέτοιο αντεπιχείρημα. Ακόμα και υπό αυτό το πρίσμα, πάντως, το παλιό σουξεδάκι του 1986 οριοθέτησε την κορυφαία στιγμή της συναυλίας, παρέχοντας μια διαρκή απόδειξη για το πόσο τέτοια τραγούδια μπορούν να απαλύνουν την όποια νοητική και ψυχική κόπωση από την καθημερινότητα, αλαφρώνοντας τις διαθέσεις.
Ήδη από τη δεκαετία του 1980, τώρα, είχε φανεί πόσο θαύμαζαν οι Modern Talking τους Pet Shop Boys –ένα συγκρότημα, φυσικά, με πολύ μεγαλύτερο αρτίστικο βεληνεκές. Ο Anders μας μίλησε λοιπόν ευθέως για την αγάπη του προς το βρετανικό δίδυμο, αλλά αποφάσισε να την αποτυπώσει και επί σκηνής, λέγοντας το "Losing My Mind" του Stephen Sondheim (που τραγούδησε η Liza Minnelli, σε παραγωγή τους), το οποίο ανακάτεψε με το δικό τους "Suburbia". Νομίζω ότι στους Pet Shop Boys δεν θα άρεσαν ορισμένα πιο rock σημεία των ενορχηστρώσεων, ωστόσο ο Anders διέβη με αξιοπρέπεια αυτές τις αντικειμενικές, για το δικό του καλλιτεχνικό διαμέτρημα, Συμπληγάδες. Παράλληλα, δόθηκε η ευκαιρία να προσέξουμε τα παιξίματα της καλοκουρδισμένης μπάντας, η οποία, πλην του προαναφερθέντος Lars Ilmer στην κιθάρα, στελεχωνόταν από τον Jörg Picone (μπάσο), τον Nick Scharfschwerdt (ντραμς) και τον Wolfgang Cornet (πλήκτρα).
Όλοι περίμεναν, βέβαια, την κορύφωση της βραδιάς, καθώς ήξεραν ότι εκεί θα παίζονταν σερί οι μεγάλες επιτυχίες των Modern Talking. Με το που ήχησε λοιπόν το "You're My Heart, You're My Soul" οι πάντες σηκώθηκαν από τις θέσεις τους κι έσπευσαν μπροστά χορεύοντας και τραγουδώντας, ραίνοντας τον Anders με ιαχές έκστασης και χειροκροτήματα. Με μια τέτοια κεκτημένη ταχύτητα, ωστόσο, ελάχιστοι πρόσεξαν ότι η εκτέλεση στάθηκε μάλλον απογοητευτική: η νέα ενορχήστρωση για φυσικά όργανα και η απόπειρα του Anders να το πει λίγο σαν παλιομοδίτης crooner, μιμούμενος κάτι από Gene Pitney, δεν αποτυπώθηκαν ωραία. Έπρεπε να κρατήσει τα πράγματα στο remix του 1998, το οποίο φρέσκαρε θαυμάσια το παλιό τραγούδι.
Το "Brother Louie" συνέχισε έπειτα το τρελό γλέντι, αν και ήχησε νομίζω κάπως πιο διεκπεραιωτικά από όσο άξιζε στις μνήμες που κουβαλούσε. Η σωστή χημεία βρέθηκε εν τέλει στο "Cheri Cheri Lady", με τον Anders να αποχαιρετά μια ενθουσιασμένη Αθήνα, μέσα σε θερμότατα χειροκροτήματα.
