Ίσως τελικά οι Disturbed να είχαν το όνομα και οι Bullet For My Valentine τη χάρη; Είναι μια τοποθέτηση βάσιμη, όχι όμως και απολύτως ακριβής όσον αφορά την 7η φεστιβαλική ημέρα του Release Athens. Γεγονός, πάντως, είναι ότι οι Αμερικανοί και οι Ουαλοί έδωσαν σκληρή μάχη για τα συναυλιακά πρωτεία στην Πλατεία Νερού, ξεσηκώνοντας εκστατικές αντιδράσεις ανάμεσα στο πλήθος.
Όπως λέει και το ρητό, βέβαια, η καλή ημέρα είχε φανεί από νωρίς, ήδη δηλαδή από όταν βγήκαν στη σκηνή οι O.Y.D. Σε σύγκριση με προηγούμενα φεστιβαλικά απογεύματα, οι Καλαματιανοί είχαν να αντιμετωπίσουν μια αισθητή κουφόβραση, αλλά και το γεγονός ότι ο κόσμος που αποφάσισε να έρθει νωρίς κατάφτανε κατά μικρά κύματα. Με αποτέλεσμα να συγκεντρωθεί μια μερίδα κοινού μπροστά στη σκηνή –η οποία έδειξε τη διάθεση να στήσει και "κερκίδα", ακόμα κι αν δεν γνώριζε τα τραγούδια– κι άλλοι να επιλέξουν να παρακολουθήσουν από πιο πίσω, συγκεντρωνόμενοι στα πλαϊνά του πύργου ηχοληψίας. Τίποτα από αυτά δεν πτόησε τους O.Y.D., πάντως, οι οποίοι έδειξαν τα χιλιόμετρα της 11ετούς εμπειρίας τους, παραδίδοντας ένα σφιχτό και ενεργητικό set.
Βέβαια, το υλικό τους ακολουθεί κατά πόδας τα παγιωμένα και στυλιζαρισμένα πρότυπα ενός διεθνούς metalcore ήχου με nu/alternative metal συμπάθειες, δίχως να κατορθώνει να εκπλήξει. Πάνω στο συναυλιακό σανίδι, όμως, το υπερασπίζονται πειστικά και την "ιδρώνουν" (όπως λέμε) τη φανέλα, με προεξάρχοντα τον τραγουδιστή Ορέστη Αλοίμονο, που ειδικά στο πολιτικοποιημένο "Bring Them To Justice" και στο "Going Ballistic" ισορρόπησε με θαυμάσιο δυναμισμό ανάμεσα στις κιθαριστικές μελωδίες και στα εκκωφαντικά ντραμς, αναλαμβάνοντας παράλληλα και την επικοινωνία με το κοινό. Το θερμό χειροκρότημα έδειξε και στην πράξη πόσο πετυχημένο στάθηκε το "ζέσταμα" που έκαναν.
Για να πούμε την πάσα αλήθεια, ούτε το υλικό των Nova Twins φάνηκε γνωστό στον κόσμο που είχε μαζευτεί στην Πλατεία Νερού, πέρα από κάποιους στις πρώτες σειρές που ήρθαν να τις προϋπαντήσουν με τα δικά τους αυτοσχέδια πανό. Αλλά η (τραγουδίστρια/κιθαρίστρια) Amy Love και η (μπασίστρια) Georgia South προξένησαν σίγουρα μια περιέργεια, κερδίζοντας στην πορεία πολλούς νέους φίλους χάρη στο τσαγανό με το οποίο έπαιξαν, σε αυτή την πρώτη τους εμφάνιση στην Ελλάδα.
Κάπως έτσι, ήδη από το δεύτερο κομμάτι του set –το "Cleopatra"– οι Nova Twins έδειξαν να έχουν την Πλατεία Νερού στο τσεπάκι, αφού οι αντιδράσεις γίνονταν όλο και πιο θερμές, όλο και πιο δυναμικές, καθώς αλώνιζαν πέρα, δώθε, πάνω και κάτω στη σκηνή του Release Athens, με τον ήχο του μπάσου να ακούγεται στιβαρός και υπέροχα "γεμάτος".
Οι ιαχές ενθουσιασμού στο τέλος του "Toolbox" έδειξαν τον βαθμό στον οποίον είχε κουρδιστεί ο κόσμος, ενώ το mosh pit στο "Taxi" τον επιβεβαίωσε αποστομωτικά. Κι όμως, η Love με τη South δεν είχαν αποκαλύψει ακόμα τον εντυπωσιακότερό τους εαυτό: αυτό θα το έκαναν στο "Puzzles" και λίγο πιο μετά στο "Sleep Paralysis", αποτυπώνοντας εξαίσια έναν ήχο πιο απαιτητικό και κάπως πιο πολυπρόσωπο από το σύνηθες "μενού". Ακόμα λοιπόν και όσοι τις έχουν προσπεράσει δισκογραφικά, ως απόνερα της παρακαταθήκης των Rage Against The Machine με επίκαιρη "πρόσοψη", νομίζω πως τους έβγαλαν το καπέλο για τις συναυλιακές τους επιδόσεις, αλλά και για την αλήθεια της δέσμευσής τους στον ήχο τον οποίον υπηρετούν.
Οι Bullet For My Valentine, από την άλλη, δεν χρειαζόταν να κερδίσουν τη δική τους σπιθαμή γης ανάμεσα στο κοινό, το οποίο είχε πυκνώσει, πλέον, στην Πλατεία Νερού: τα πάμπολλα μπλουζάκια με το λογότυπό τους που μετακινήθηκαν προς τα μπροστά μετά το πέρας του set των Nova Twins έδειξαν ότι θα έπαιζαν μπροστά σε αφοσιωμένους. Ακόμα κι έτσι, όμως, οι Ουαλοί δεν αναπαύτηκαν στις δάφνες τους, φροντίζοντας να κάνουν "κινηματογραφικό" μπάσιμο στη σκηνή, στηνόμενοι γύρω από ένα εντυπωσιακό τείχος ηχείων και προβολέων με κόκκινα και λευκά φώτα που εκσφενδονίζονταν προς τα ουράνια, πάνω στο οποίο είχαν στήσει και τα ντραμς του Jason Bowld. Κάπως έτσι, η έναρξη με το "Knives" έδωσε την εντύπωση μιας ταυτόχρονης έκρηξης σκηνής και πλατείας.
Το "Over It", στη συνέχεια, έδειξε την απίστευτη φόρμα στην οποία βρίσκονται οι Bullet For My Valentine, κάνοντας φανερή τη διάθεσή τους να φάει η μύγα σίδερο και το κουνούπι ατσάλι στην εμφάνισή τους στην Αθήνα –κι ας ήταν το δεύτερο όνομα της βραδιάς. Και το γεγονός ότι όχι μόνο τις έπιασαν αυτές τις επιθυμητές επιδόσεις, αλλά είχαν την τύχη να φτάσουν και σε μας με τον πρέποντα ήχο, έκανε πολλούς να αναρωτηθούν πώς θα κατάφερναν έπειτα οι Disturbed να τους συναγωνιστούν. Οι κακές γλώσσες, μάλιστα, επεσήμαναν ότι τα ίδια είχαν συμβεί και στο Release Athens του 2019, όταν οι Anthrax κατάφεραν να επισκιάσουν την πρώτη συναυλία των πολυσυζητημένων συμπατριωτών τους στη χώρα μας. Αυτό, όμως, θα κρινόταν αργότερα.
Για εκείνη την ώρα και τη στιγμή, οι Bullet For My Valentine έφτυναν φωτιές στα "4 Words (To Choke Upon)" και "You Want A Battle? (Here's A War)", με τον κόσμο να τραγουδά ρυθμικά "Bullet-Bullet" στις παύσεις ή να αντιδρά με αλαλαγμούς και ποδοβολητά στις προτροπές του Matt Tuck και του Jamie Mathias για συμμετοχή. Οι δυο τους έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό σε φωνητικά, δεύτερη ηλεκτρική και μπάσο, έχοντας βέβαια άριστη αρωγή από τον προαναφερθέντα Bowld, αλλά και από τον ενίοτε θεαματικό Michael Paget στη βασική κιθάρα. Δεν έλειψαν βέβαια και οι στιγμές χιούμορ, με τον Tuck π.χ. να μας λέει πόσο λάθος αποδείχθηκε η επιλογή του να φορέσει δερμάτινο στις καλοκαιρινές θερμοκρασίες της Αθήνας.
To επιβλητικό sing-along του πλήθους, εντωμεταξύ, έκανε τον Tuck να αναφωνήσει "you guys are fuckin' insane". Παρά ταύτα, απαίτησε να δει περισσότερα. Αποζημιώθηκε δε και με το παραπάνω, πρώτα με το mosh pit που στήθηκε στα δεξιά των πρώτων σειρών για το "Scream Aim Fire" κι έπειτα με την Πλατεία Νερού που πήγαινε πάνω-κάτω, όσο η μπάντα πέταγε φλόγες για ακόμα μία φορά, με αφορμή το "The Last Fight". Η συναυλία, κατόπιν, είχε λίγο δρόμο ακόμα μέχρι την ολοκλήρωσή της. Όμως το κλίμα αυτό της άγριας χαράς δεν θα υποχωρούσε, δίνοντας νέα ρέστα όταν έφτασε η ώρα του "Your Betrayal", αλλά του θριαμβικού φινάλε με το "Waking The Demon".
Οι Disturbed, φυσικά, είχαν πλήρη επίγνωση του τι έκαναν οι Bullet For My Valentine, αφού, προς το τέλος πια του δικού τους φεστιβαλικού set, ο David Draiman επεσήμανε ότι "they kicked your asses", ζητώντας, προς τιμήν της μπάντας από το Σικάγο, να τους χειροκροτήσουμε ξανά –όπως και τις Nova Twins. Αλλά δεν είχαν πει την τελευταία τους λέξη. Την οποία είπαν με τρόπο που έδειξε ότι δεν μπαίνουν headliners σε τέτοια σόου απλά επειδή πουλάνε δίσκους στην Αμερική, όντας ένα από τα εμπορικά "μεγαθήρια" του σύγχρονου σκληρού ήχου.
Μπορείς, δηλαδή, να προβάλλεις διάφορες αντιρρήσεις –και να τις κρατήσεις, επιμένοντας σε αυτές. Μπορείς λ.χ. να διαπιστώσεις ότι η live εκδοχή τους στο "Land Of Confusion" των Genesis είναι ακόμα χειρότερη της στούντιο. Μπορείς να πεις ότι η δημοφιλέστατη διασκευή στο "The Sound Of Silence" είναι μια μέτρια υπόθεση στοχευμένη σε ένα κοινό δίχως πολλές απαιτήσεις, το οποίο αρκείται σε μια βαρύτονη ανδρική φωνή πάνω σε μια κλασική μελωδία ώστε να σηκώσει εν χορώ τα κινητά, απαθανατίζοντας το "συγκινητικό" στιγμιότυπο, όπως συνέβη και στην Πλατεία Νερού. Και μπορείς, βέβαια, να καγχάσεις με την επιμονή των Disturbed να παρουσιάζουν σόλο μέρη της κιθάρας, του μπάσου και των ντραμς σε έναν ζωντανό χρόνο διάρκειας 1 ώρας και 20 λεπτών, ακόμα και με τον αστερίσκο του θερμού χειροκροτήματος που δέχτηκε ο μπασίστας John Moyer.
Αυτό που δεν μπορείς να αμφισβητήσεις, όμως, είναι τη σχέση λατρείας που έχουν με το κοινό τους: το πόσο "εκεί" είναι οι παριστάμενοι, δηλαδή, έτοιμοι να τραγουδήσουν, να αποθεώσουν, να ανταπαντήσουν, κρεμώμενοι θαρρείς από κάθε λέξη που θα απευθύνει ο David Draiman. Είναι ένα χάρισμα που διαφεύγει από τους Bullet For My Valentine, όσο κι αν μπρίζωσαν τον κόσμο στην Πλατεία Νερού, όσο θεαματικοί κι αν αποτυπώθηκαν σε αμιγώς μουσικό επίπεδο. Θα έλεγα καλύτεροι των Disturbed, συνολικά, αν κρίναμε μόνο έτσι τα πράγματα. Όμως οι συναυλίες είναι ζωντανές, διαδραστικές εμπειρίες, στις οποίες παίζουν ρόλο κι άλλοι παράγοντες. Κι αν οι Disturbed έχουν καλό ήχο και τον Draiman σε φωνητικά κέφια, δεν τους σταματούν τελικά ούτε περιπτώσεις σαν τους Bullet For My Valentine.
Κάπως έτσι, είδαμε την Πλατεία Νερού να είναι ήδη "φτιαγμένη" όσο έπαιζε το intro των Αμερικανών, με χιλιάδες κινητά υψωμένα και στραμμένα προς τη σκηνή. Μετά, μόλις μπήκαν, η καταιγιστική τους εκτέλεση στο "Hey You" συνδυάστηκε με μια πραγματικά ηρωική υποδοχή εκ μέρους του κοινού: με το πέρας του τραγουδιού, ξέραμε ότι οι Disturbed είχαν ξανάρθει στην Αθήνα έτοιμοι να τα δώσουν όλα. Κι αυτό κι έκαναν, με την κιθάρα του Dan Donegan να εκπέμπει θελκτικά σκληρό ηλεκτρισμό και τον Draiman ντυμένο με μαύρη, δερμάτινη καμπαρντίνα (θα την έβγαζε λίγο μετά, μένοντας με το αμάνικο που φορούσε από μέσα), να ξεσηκώνει μεγάλους ενθουσιασμούς στο "Ten Thousand Fists" –όπου, πράγματι, είδαμε χιλιάδες χέρια στον αέρα, μέχρι και πίσω στην πλατεία– στο "Are You Ready", αλλά και στο "Bad Man".
Το πλήθος, πάντως, δεν ήταν εκεί μόνο για τραχιές alternative metal συγκινήσεις. Έδωσε ιδιαίτερη βάση στο ακουστικό κλίμα του "Reason To Fight", το οποίο παίχτηκε μέσα σε υπέροχους μπλε φωτισμούς και στάθηκε με συγκίνηση στον λόγο του Draiman για την κατάθλιψη και τα ψυχικά νοσήματα. Καταχειροκροτώντας όχι μόνο τις τιμητικές αναφορές που έκανε στον χαμό του Chris Cornell, του Keith Flint και του Chester Bennington, αλλά και τη δική του, δακρυσμένη παραδοχή ότι έφτασε κοντά στο να πάει να τους συναντήσει τον Φεβρουάριο, παλεύοντας κι εκείνος με τους ίδιους δαίμονες.
Τέτοιες στιγμές, φυσικά, στέκουν υπεράνω κάθε κριτικής. Από εκεί και πέρα, ακόμα και για όσους νιώσαμε ότι η συναυλία έκανε μια μουσική "κοιλιά" στο τμήμα με τις διασκευές και τα σολαρίσματα, τα πράγματα ξαναπήραν ανοδική τροχιά με το "Indestructible", οδηγώντας σε νέο ξέσπασμα ενθουσιασμού, που θα διατηρούνταν έπειτα ως το "Stricken", λαμβάνοντας πανηγυρικές διαστάσεις στο "Down With The Sickness". Το οποίο παίχτηκε ως encore, στεφανώνοντας μια φανταστική φεστιβαλική βραδιά.
Διαβάστε Επίσης
