© Πηνελόπη Γερασίμου
Πίσω στο 2021, το "L' Âge De L' Absolutisme" ήταν από τις πιο ευχάριστες δισκογραφικές εκπλήξεις του εγχώριου στερεώματος: μια δουλειά που όχι μόνο ιντρίγκαρε δεόντως, μα πέτυχε και εμπράκτως να προσφέρει φρέσκιες διαστάσεις στο μπαρόκ ρεπερτόριο του Johann Sebastian Bach, του Georg Friedrich Händel και του Alessandro Marcello. Κι εδώ στο "α", άλλωστε, τον τιμήσαμε δεόντως, δίνοντάς του την πρώτη θέση ανάμεσα σε 10 ελληνικές επιλογές από τη μουσική παραγωγή εκείνης της χρονιάς.
Δικαίως, λοιπόν, οι φίλοι των ΜΜΜΔ –ή Mohammad, όπως εξακολουθούν να είναι γνώριμοι στους περισσότερους– περίμεναν με ανυπομονησία την ευκαιρία μιας ζωντανής παρουσίασης της συνεργασίας αυτής με τον βιρτουόζο του τσέμπαλου και του κλαβίχορδου Alem. Φέτος, βέβαια, η πίστη σε μια τέτοια βραδιά κλονίστηκε, καθώς το δίδυμο Νίκος Βελιώτης & ILIOS επέστρεψε με καινούριο δίσκο ("Σιδηρούν Παραπέτασμα"), τον οποίον και σύστησαν συναυλιακά στο άψε-σβήσε, όπως γνωρίζουν καλά όσοι τίμησαν τη λίγο πριν το Πάσχα εμφάνισή τους στο "Temple" (έπαιξαν Μεγάλη Πέμπτη).
Τελικά, όμως, το "L' Âge De L' Absolutisme" ευτύχησε να βρει τον δικό του χώρο και χρόνο στο πλαίσιο του νεότευκτου Subset Festival. Το οποίο αντλεί το ιδιαίτερο όνομά του από έναν μαθηματικό όρο και εύστοχα το είδαμε να περιγράφεται ως "φεστιβαλ μέσα στο φεστιβάλ", αφού επρόκειτο ουσιαστικά για ένα πενθήμερο στημένο από το Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου σε συμπαραγωγή με το Ωδείο Αθηνών –με τον καλλιτεχνικό επιμελητή Σταύρο Γασπαράτο να στοχεύει στην προβολή των νέων μουσικών τάσεων και στον διάλογο μεταξύ διαφορετικών εκδοχών σύγχρονης γραφής και παρουσίασης.
Στο κάλεσμα λοιπόν του Subset, δεν ήταν λίγοι όσοι έδωσαν το παρών στο αμφιθέατρο "Ιωάννης Δεσποτόπουλος" του Ωδείου Αθηνών. Κι αν κρίνει κανείς από διάφορα μπλουζάκια με στάμπα L' Âge De L' Absolutisme που κυκλοφορούσαν στην αίθουσα, δεν ήταν απλά φιλοπερίεργο κοινό, μα κόσμος που είχε έρθει στοχευμένα, προκειμένου να απολαύσει το υλικό του δίσκου από τους ΜΜΜΔ και τον Alem. Φάνηκε, στο κάτω-κάτω, γιατί δεν χειροκρότησαν καθόλου στις παύσεις, παρά μόνο στο φινάλε. Κάτι που δεν ήταν και πολύ εύκολο, για να πούμε την αλήθεια, γιατί σε διάφορα σημεία της βραδιάς οι επί σκηνής πρωταγωνιστές έπιασαν τέτοιες επιδόσεις, ώστε έπρεπε να καταπνίξεις το αυθόρμητο χειροκρότημα που γεννιόταν μέσα σου.
Εδώ, βέβαια, αξίζει να ανοίξει μια παρένθεση, ώστε να σχολιαστεί μια χαριτωμένη παρεξήγηση, η οποία εξακολουθεί να μην έχει επιλυθεί πλήρως. Με το που παρατάχθηκαν δηλαδή ο Νίκος Βελιώτης, ο ILIOS και ο Alem –έχοντας μαζί την Καλλιόπη Μητροπούλου στη βιόλα, γνωστή και ως τραγουδίστρια της "Ανισόπεδης Ντίσκο" του Pan Pan– ορισμένοι απόρησαν με τη φιγούρα που βρέθηκε πίσω από το τσέμπαλο και το κλαβίχορδο. Όπως φάνηκε έπειτα, στο φινάλε, είχαν πιστέψει ότι ο Alem είναι ο Ελβετός κύριος που απεικονίζεται στο εξώφυλλο του "L' Âge De L' Absolutisme", παρότι έχει ειπωθεί αρκετές φορές, πια, ότι τα πράγματα δεν έχουν έτσι. Χρειάστηκε τελικά αυτή η ζωντανή εμφάνιση ώστε να διαλυθεί κάθε αμφιβολία και να χειροκροτηθεί το σωστό άτομο, δηλαδή o Αλέξης Μαστιχιάδης, γνώριμος ίσως σε κάποιους και από τους Supersonic Elephant Club.
Η συναυλία, τώρα, μπορεί να μην κράτησε πολύ, όμως ο πλούτος και η πυκνότητά της ικανοποίησε στον μέγιστο βαθμό τους παρευρισκόμενους, οι οποίοι αντέδρασαν στο τέλος με παρατεταμένα παλαμάκια και ιαχές. Όπως αναμέναμε λίγο-πολύ, βιώσαμε μια κατάδυση στη μπαρόκ αίγλη, που, μέσω των παραμορφώσεων των ΜΜΜΔ, μετατράπηκε σε ερεβώδη κατάνυξη. Καίριο ρόλο στην πολύτιμη αυτή αίσθηση έπαιξε ασφαλώς το υπέροχο βιολί που συνεισέφερε η Μητροπούλου, αλλά και οι γνώριμες γεννήτριες του ILIOS, οι οποίες ένωσαν την ακροαστική εμπειρία με τα τριξίματα που επέφεραν στον χώρο. Θύμισαν, έτσι, την εμφάνιση του σχήματος στο FASMA Festival του 2016, όταν, προλογίζοντας τους Phurpa, ο ILIOS έκανε κάποιους σοβάδες της Αγγλικανικής Εκκλησίας να πέσουν.
Θα έλεγα, πάντως, ότι το κλίμα αυτό της ερεβώδους κατάνυξης αποτυπώθηκε στο αμφιθέατρο "Ιωάννης Δεσποτόπουλος" με πιο ευκρινή τρόπο συγκριτικά με την προαναφερθείσα συναυλία στο "Temple", παρότι ο Βελιώτης με τον ILIOS εμφανίστηκαν και πάλι με τις μαύρες αμφιέσεις που είχαν χρησιμοποιήσει κι εκεί. Κάτι το βιολί, δηλαδή, κάτι τα γυναικεία φωνητικά που ακούστηκαν σε ένα σημείο, κάτι η όλη αντίστιξη με τους μπαρόκ ήχους του Alem, έκαναν το υλικό που είπαν από το "Σιδηρούν Παραπέτασμα" να ακουστεί πιο ισχυρό. Ίσως βέβαια να έχει να κάνει και με την οπτική διάσταση της συναυλίας, γιατί είναι αλήθεια ότι ο επί σκηνής καπνός, συνδυαστικά με τα απόκοσμα μπλε, κόκκινα, πρασινωπά και πορτοκαλί φώτα με τα οποία "έντυσε" τους συντελεστές η Στέβη Κουτσοθανάση, έδωσαν διαστάσεις σχεδόν λογοτεχνικές στη σύμπραξη των ΜΜΜΔ & Alem: τους έκαναν δηλαδή να μοιάζουν με μπάντα που λες και ξεπήδησε από τη μουσική συνοδεία των τελετουργιών του "Μαύρου Λίθου", στις σελίδες του Robert E. Howard.
Σημαντικό, τέλος, στάθηκε το γεγονός ότι οι ΜΜΜΔ παρουσίασαν μια εκτεταμένη εικόνα του έργου τους και της γενικότερης ματιάς τους στα πράγματα. Χρησιμοποίησαν δηλαδή το "L' Âge De L' Absolutisme" και την πρόσδεση της μεγαλοσύνης του μπαρόκ στην πειραματική παρακαταθήκη από όπου πηγάζει η αποδομητική τους διάθεση και τα υπόκωφα drones του τσέλου, ώστε να επεκταθούν σε μια προσαρμογή όσων τους απασχολούν φέτος στο "Σιδηρούν Παραπέτασμα" (ως προς τη χρήση φωνητικών, λ.χ., αλλά και ως προς τη λογική της παραγωγής), καθώς και σε ρεπερτόριο εποχής που δεν ακούγεται συχνά ούτε σε εξειδικευμένες συναυλίες παλαιάς μουσικής –αφού, όπως προοικονομήθηκε και σε μια συζήτηση του Βελιώτη με τον Αντώνη Κωνσταντάρα, ακούσαμε και κάτι από Giovanni Maria Trabaci.
Διαβάστε Επίσης
