Dry Cleaning: Να νιώθεις τα πάντα και να μην κάνεις τίποτα

Ό,τι έχει γράψει ο Μαρκ Φίσερ για τους Fall, θα μπορούσε να το είχε γράψει και για τους Dry Cleaning: μια μπάντα που αφηγείται μισοειπωμένες και ατελείς ιστορίες, φτιαγμένες από καθημερινές και παράλογες σκηνές, ακατάστατες και την ίδια στιγμή πειθαρχημένες, με τις λέξεις να είναι "αποσπασματικές, σαν να φτάνουν ώς εμάς μέσω μιας προβληματικής μετάδοσης που συνεχώς διακόπτεται".
    
Ωστόσο, οι Dry Cleaning είναι κομψοί και ευπρεπείς, διαχωρίζοντας τίμια τη θέση τους από το συγκρότημα του Μαρκ Ε. Σμιθ, που ούτως ή άλλως δεν ήταν συγκρότημα, αλλά μια ηχητική εγκατάσταση από περίεργα υλικά τα οποία είχαν μια τελευταία ευκαιρία να συνδεθούν μέσα από τη μουσική. Όπως και οι Dry Cleaning. Αυτή ήταν η εικόνα που είχα όταν τους είδα πάνω στη σκηνή του "Gagarin": ένα ζωντανό στεγνοκαθαριστήριο, ένα καθαρτήριο διαφορετικών ιδεών που τσαλακώνονταν από τη μονότονη φωνή της Φλόρενς Σο. 

Η Σο δεν είχε σκεφτεί ποτέ να γίνει τραγουδίστρια. Ήταν μια εικαστικός που έκανε παιδιάστικα σκίτσα και για να επιβιώσει δίδασκε σχέδιο. Κατά καιρούς κρατούσε σκόρπιες σημειώσεις, χωρίς σκοπό, μέχρι που οργανώθηκαν σε στίχους. Φαίνεται πως τίποτα δεν υπήρξε προδιαγεγραμμένο στη ζωή της. Γι’ αυτό, όταν τραγουδάει είναι σαν να διατυπώνει με αυθεντική ειλικρίνεια τη μόνιμη απορία, "Τι στο διάολο κάνω εδώ πέρα;" ενώ, αντιφατικά, προτείνει μια στατική περσόνα που προσποιείται πως είναι παγόβουνο. Ένα παγόβουνο που είναι έτοιμο να ραγίσει μπροστά στα μάτια μας. Όταν, προς το τέλος της συναυλίας, έβαλε τα γέλια, αφήνοντας ένα αφοπλιστικό χάχανο στη γεμάτη αίθουσα, συνέβη αυτό που ο καθένας ευχόταν. Βγήκε ξαφνικά από το ρόλο της, που τόσο καλά υπηρετούσε, και αποκάλυψε το σημείο στο οποίο μαζεύεται η υπεροχή της: να κρύβει επιμελώς την τρωτή της φύση, χωρίς τελικά να το πετυχαίνει. Λες και είναι μια κοπέλα που καθαρίζει λούκια, όπως λέει στο "Conservative Hell", και κρύβει μάταια τα λερωμένα της χέρια στο κατάλευκο φόρεμα που φορά. Για ν’ απολαύσεις το ροκ εν ρολ, χρειάζεται ν’ αποδεχτείς τη σύμβαση.

Μια συναυλία συχνά επιβεβαιώνει κάτι που έχεις ήδη μυριστεί στους δίσκους ενός συγκροτήματος. Για τους Dry Cleaning, με τη μικρή ακόμα παραγωγή, θα έλεγε κανείς πως δεν είναι τίποτα άλλο από μια καινούργια μηχανή όπου δοκιμάζονται ταχύτητες, καθώς η αργή κίνηση της Σο αντιδρά στις ταχύτητες των υπολοίπων που αγωνίζονται να την πλησιάσουν προκειμένου να κρεμαστούν σαν νάνοι από τα μακριά μαλλιά της. Αν και η αλήθεια είναι πως οι στίχοι της δεν θα υπήρχαν χωρίς τη μουσική τους: μια συνάντηση ενός μαθητή των Black Sabbath μ’ έναν φανατικό των Wipers που κάνει παρέα μ’ έναν ντράμερ, ξεχασμένο σε κάποιο στούντιο ηχογράφησης του Μάντσεστερ από τη δεκαετία του ’90.

Οι Dry Cleaning δεν είναι σπουδαία μπάντα. Ίσως επειδή είναι μια μπάντα αναφορών. Δέχονται όμως τις αναφορές τους τόσο αβίαστα που στο τέλος κρατάνε ένα προσωπικό πλεόνασμα στην κατοχή τους. Το εκδηλώνουν με ευγνωμοσύνη και γενναιοδωρία στα κομμάτια που γράφουν κι εμείς καταλήγουμε να τους εμπιστευτούμε. Είναι ένας ήχος που σίγουρα έχουμε ακούσει ξανά και γι’ αυτό το λόγο λειτουργεί. Επειδή τον έχουμε ξανακούσει. Είναι νέος επειδή είναι παλιός. Είναι φρέσκος επειδή είναι μπαγιάτικος. Σώζεται από τις αναφορές επειδή πνίγεται στις αναφορές. Όπως ένα παλιωμένο ρούχο που το έχει μουσκέψει η βροχή κι όταν στεγνώνει, μοιάζει καινούργιο.

Επιστρέφοντας σπίτι με το τελευταίο μετρό, διαβάζω ένα βιβλίο της Μόιρα Ντέιβι. Μια δημιουργός, επίσης παραδομένη στις αναφορές, που δεν ξέρει τι θέλει να είναι. Εικαστικός, φωτογράφος, κινηματογραφίστρια, συγγραφέας; Πέφτω πάνω σε μια φράση της, "Read and write nothing", να διαβάζεις και να μη γράφεις τίποτα, και την παίρνω σαν την ηχώ του πιο διάσημου στίχου των Dry Cleaning, από το "Scratchcard Lanyard" - το μόνο που σκοτώσανε στη συναυλία: "Do everything and feel nothing". Αλλά αναποδογυρισμένο. Όπως μια ατάραχη απαγγελία που κρύβει μέσα της το θερμό ρεύμα ενός συνεσταλμένου τραγουδιού.