"Την τελευταία φορά που έπαιξα εδώ ήταν το βράδυ του Χάλοουιν και ζήτημα να ήμαστε εκατό άτομα. Απόψε είναι αρκετά διαφορετικά, έτσι;" αναρωτήθηκε από τη σκηνή τη Caroline Polachek απευθυνόμενη στους περίπου 2 χιλιάδες θεατές που γέμισαν το Huxley’s Neue Welt του Βερολίνου. Το venue που βρίσκεται στη γειτονιά του Νόικελν, ήταν εδώ και μήνες sold out για τη συναυλία μιας από τις ραγδαία ανερχόμενες σύγχρονες μουσικούς, η οποία επισκέφθηκε τη γερμανική πρωτεύουσα οκτώ μέρες μετά την κυκλοφορία του δεύτερου άλμπουμ της με τίτλο "Desire, I Want To Turn Into You". Ενός δίσκου που αποθεώθηκε άμα τη εμφανίσει του από τη διεθνή μουσικοκριτική, έχοντας προηγουμένως στρώσει ιδανικά το έδαφος για την έλευσή του, χάρη στην ιντερνετική δημοφιλία εθιστικών singles όπως τα "Bunny Is A Rider" και "Welcome To My Island".
Το τελευταίο κομμάτι ήταν και εκείνο που άνοιξε το live της Polachek, σε μια συναυλία όπου το πρόγραμμα τηρήθηκε με ασυναγώνιστη συνέπεια, μετατρέποντας αστραπιαία το χώρο σε αυτοκυριαρχούμενο "νησί" της τραγουδίστριας. Παράγοντας καθόλου δεδομένος, καθώς το "Desire" μοιάζει να χωρίζεται άτυπα σε δύο αντιθετικά μέρη. Αρχικά ένα εντελώς upbeat, avant pop και χορευτικό, το οποίο ύστερα διαδέχεται ένα περισσότερο εσωστρεφές, με πρωταγωνίστριες σκοτεινές μπαλάντες τις οποίες καθοδηγούν μελαγχολικές μπασογραμμές. Επομένως, η ζωντανή απόδοση των κομματιών με την εμβόλιμη παρουσία εκείνων του ντεμπούτου "Pang" προαπαιτούσε μια προσεκτική ισορροπία, αφού εύκολα το setlist θα μπορούσε να μείνει από ενέργεια πολύ γρήγορα.
Στην πράξη, όμως, η Polachek έχοντας ως πλεονέκτημα την άψογη φωνή της αλλά και μια σφιχτοδεμένη live μπάντα, καταφέρνει αβίαστα να ελίσσεται μεταξύ των διαφορετικών στιλ των τραγουδιών της χωρίς να εξαϋλώνεται στιγμή η ατμόσφαιρα. Αυτό, ακόμα και όταν μετά το latin αποχρώσεων ξεσηκωτικό "Sunset" όπου ακούγεται ο υπέροχος στίχος "So many stories we were told about a safety net / But when I look for it, it’s just a hand that’s holding mine", μας προειδοποίησε σαρκαστικά πως "τώρα έφτασε η ώρα των γλυκερών χαζορομαντικών τραγουδιών". Για το γράφοντα, αυτή αποτέλεσε και την καλύτερη ενότητα της εμφάνισης, με την 37χρονη να προσδίδει στο Neue Welt την αύρα ενός μικρού, πλημμυρισμένου από κόκκινα φώτα φθαρμένου μπαρ, όπου κάθε κομμάτι έμοιαζε να αφορά ταυτόχρονα τους πάντες και τον καθένα ξεχωριστά. Ένα από αυτά ήταν και το "Parachute", ένα τραγούδι που μοιάζει σα να έχει γραφτεί από τους This Mortal Coil, όμως βασίζεται σε έναν εφιάλτη της Polachek, στον οποίο έβλεπε πως έπεφτε στο θάνατό της πηδώντας από ένα στρατιωτικό αεροπλάνο.
Σε όλη τη διάρκεια της συναυλία το κοινό δε σταμάτησε να είναι αποθεωτικό, συγκινώντας εμφανώς τη μουσικό και παράλληλα, αποδεικνύοντας πως η Αμερικανίδα δεν είναι απλά ένα διαδικτυακό φαινόμενο, αλλά έχει έρθει εδώ για να μείνει. Μάλιστα, στο encore εκτός από τα τρία τραγούδια που συνήθως παίζει, η Polachek ερμήνευσε ένα ακόμα – απροβάριστα, ως ελάχιστο "ευχαριστώ" προς τους θεατές οι οποίοι έφυγαν έπειτα προς το κοντινότερο σταθμό του U-Bahn έχοντας χορτάσει ένα απολαυστικότατο live.
