Ο Ροντ Στιούαρτ με τη βραχνή φωνή, τη γεμάτη γρέζια, και τη χαρακτηριστική ξανθή κόμη-τσουρομαδημένο φοινικόδεντρο που αναστενάζει κάτω από τον καυτό ήλιο ενός αιώνιου '70s-'80s καλοκαιριού, γεννήθηκε στο Λονδίνο στις 10 Ιανουαρίου του 1945 και πριν μία δεκαετία έδωσε μια ωραία συνέντευξη στον Καλ Φούσμαν, τον άνθρωπο που δημιούργησε τη στήλη Μαθήματα Ζωής (What I've Learned) του Esquire. Ας δούμε τι του είπε, σε bullets.
Τα μαθήματα ζωής του Ροντ Στιούαρτ
- Προσπάθησα να κουρέψω "νορμάλ" τα μαλλιά μου αλλά εκείνα συνέχισαν να φυτρώνουν στο γνώριμο στυλ τους, οπότε το πήρα απόφαση ότι θα είναι για πάντα έτσι.
- Αυτό που μου έμαθε η μαμά μου είναι το να τρώω όλο το φαγητό που είχα στο πιάτο μου για να μην το φάνε τα αδέρφια μου. Είχε πάντα ανησυχία για το φαγητό, δινόταν με το δελτίο, ακόμα και μετά τον πόλεμο. Εγώ ήμουν ο πιο μικρός από τ' αδέρφια μου κι εκείνη ήθελε να είναι σίγουρη ότι το μικρό της σπουργιτάκι δεν θα έμενε νηστικό.
-Τότε, να φανταστείς, με τους δύο κολλητούς μου μοιραζόμασταν την ίδια πάμφτηνη φυσαρμόνικα, που την προσέχαμε σαν τα μάτια μας.
- Να σου πω τι απολαμβάνω; Να είμαι σε εστιατόρια στη Γαλλία και να τους στέλνω πίσω μπουκάλια με κρασί που δεν είναι όπως πρέπει. Αυτό, ναι! Τους αγαπώ τους Γάλλους αλλά βρίσκω αφόρητο το ότι είναι πόσο σνομπ με τα κρασιά τους.
- Υπάρχει ένα μέρος στην Αριστερή Όχθη, στο Παρίσι, που έπαιζα μουσική όταν ήμουν πιο νέος και δεν είχα τίποτα. Με θυμάμαι να τραγουδάω εκεί το Cocaine blues. Πριν από μερικά χρόνια επέστρεψα με τη γυναίκα μου και είδα έναν τύπο να στέκεται στο ίδιο ακριβώς σημείο. Έπαιζε την κιθάρα του, είχε μπροστά του ένα καπέλο και τραγουδούσε το Tonight’s the night. Δεν ήξερε ότι ήμουν εκεί, δεν με είχε δει. Κάτι τέτοιες στιγμές νιώθεις ότι τα κατάφερες, πραγματικά, στη ζωή.
- Μου έρχονται στίχοι στο μυαλό όλη την ώρα. Η έμπνευση με επισκέπτεται στη μέση της νύχτας. Σηκώνομαι, σκέφτομαι ότι πρέπει να καταγράψω την ιδέα μου, μετά επιστρέφω στο κρεβάτι και ξανά μανά τα ίδια. Η γυναίκα μου πρέπει να νομίζει ότι έχω θέμα με τον προστάτη μου [πράγμα που όντως συνέβη, το 2017, μερικά χρόνια μετά τη συνέντευξη].
- Ο μπαμπάς μου, ως Σκοτσέζος, μου έμαθε να προσέχω τα οικονομικά μου. Κάποιοι με λένε τσιγκούνη.
- Αυτό που έμαθα από τα παιδιά μου μέσα στο χρόνια, και βελτιώθηκα, είναι το να είμαι καλός ακροατής. Δεν χρειάζεται να καπελώνω κάποιον ή να τον διακόπτω. Μπορώ να κάθομαι και να τον ακούω - κάτι που δεν συνήθιζα να κάνω.
- Δεν ήταν αυτό που λέμε κάτι ευχάριστο όταν ανακάλυψα πως πάσχω από καρκίνο του θυρεοειδούς [το 2000]. Λένε, όμως, πώς αν είναι να σου κάτσει καρκίνος, αυτός είναι ο πλέον "ακίνδυνος" επειδή είναι ο πιο εύκολος για να εντοπιστεί και να χειρουργηθεί. Μου πήρε, βέβαια, απίστευτο χρόνο να ξαναβρώ τη φωνή μου, επειδή σου κόβουν τους μύες και, κατά συνέπεια, τη μνήμη. Είχα μείνει κυριολεκτικά χωρίς φωνή. Είναι σαν να έχεις ξεχάσει πώς να μιλάς και πώς να τραγουδάς.
- Στην πραγματικότητα, η εγχείρηση μου έκανε καλό. Ξέρω ότι ακούγεται περίεργο, αλλά αυτή η επέμβαση έδωσε στη φωνή μου ένα βάθος που δεν υπήρχε στην αρχή της καριέρας μου, παρότι αυτό πέρασε στο ντούκου από πολύ κόσμο. Όταν ακούω το χριστουγεννιάτικο άλμπουμ μου, το Merry Christmas, baby [κυκλοφόρησε το 2012], συνειδητοποιώ πως κέρδισα όταν σχεδόν έχασα.
- Αν υπάρχει κάτι που θα ήθελα να κάνω που δεν μπορώ; Όχι. Δεν μου έρχεται κάτι στο μυαλό.
Πηγή: Esquire.com.gr
