Orestis Seferoglou
Ήταν ένα από τα σίγουρα sold out της χρονιάς το double bill που ετοίμασε η United We Fly στο "Gagarin 205", την Παρασκευή 11/11 (θα επαναληφθεί στις 8/12). Ο Pan Pan aka Παναγιώτης Πανταζής και το Παιδί Τραύμα (ο Τάσος, χωρίς παραπάνω στοιχεία ταυτότητας) έχουν κατορθώσει μέσα στην τελευταία πενταετία να γίνουν δύο από τα πιο πολυσυζητημένα acts της εγχώριας alternative σκηνής. Ο πρώτος, πολυτάλαντος μουσικός και comic artist, μέλος των Echo Tides, πέτυχε με τις τρεις "Φαντασμαγορίες" του να γράψει το νέο χορευτικό soundtrack της Αθήνας – βοήθησε και το ότι το δεύτερο μέρος της τριλογίας του, γεμάτο anthems για τη ζωή, τον έρωτα, τη διαφορετικότητα βγήκε αμέσως μετά την δεύτερη, τη "μεγάλη" καραντίνα, σε μια περίοδο που χρειαζόμασταν απεγνωσμένα να χορέψουμε μέχρι τελικής πτώσης. Ο δεύτερος, εμφανίστηκε αθόρυβα στην μουσική πραγματικότητα πριν από περίπου τέσσερα χρόνια με "Μυστικές χορευτικές κινήσεις", όπως ονόμασε το DIY ντεμπούτο του. Κρατώντας κρυφή την πραγματική του ταυτότητα και με μικρά, διακριτικά βήματα κατόρθωσε πρώτα να κατακτήσει τα social media των μουσικόφιλων, που άρχισαν να ακούν μανιωδώς τον "Ιχθύ" , και να φτάσει με ένα μόνιμο σχήμα πια να σαρώνει μία ολόκληρη σκηνή- αλλά γι αυτό θα πούμε περισσότερα παρακάτω.
Λίγο μετά τις 9, η ουρά έξω από το "Gagarin", αποτελούμενη κυρίως από νέους κάτω των 30, παρέμενε αρκετά μακριά αλλά κινούνταν με γρήγορους ρυθμούς. Στο επόμενο μισάωρο, ο κόσμος είχε γεμίσει τον χώρο μέχρι τον εξώστη και η υποδοχή του Pan Pan στη σκηνή ήταν θριαμβευτική. Μαζί του ανέβηκε φυσικά και η μπάντα του, τα υπόλοιπα 2/4 των Echo Tides (Καλλιόπη Μητροπούλου/φωνή και Γιώργος Λυγουριώτης/drums), κάνοντας ένα γρήγορο πέρασμα από το intro στο άκρως αισθαντικό "Μείνε σε θέλω/Μήνες σε θέλω". Το αδιάκοπο sing along, ο διάχυτος ενθουσιασμός του κόσμου και οι εξαιρετικές ικανότητες της Μητροπούλου, βοήθησαν και τον Pan Pan να ξεπεράσει την αρχική του συστολή, που είχε ως αποτέλεσμα μερικές παραφωνίες και παραλείψεις στίχων. Κι ο ίδιος μας υπενθύμισε άλλωστε ότι είχαν να εμφανιστούν ως σχήμα μια πενταετία, ενώ η εξέλιξη της βραδιάς και ο εκθετικά αυξανόμενος ενθουσιασμός από το κοινό εξαφάνισε σταδιακά τα αρχικά προβλήματα – άλλωστε η συνολική περφόρμανς ήταν υπεραρκετή για να καλύψει τα όποια τεχνικά ζητήματα.
"Έχετε κάνει εξάσκηση στη "Φαντασμαγορία Τρία”;" μας ρωτά πριν ξεκινήσει το "Ντεζά Βου", το δεύτερο κομμάτι του δίσκου του που κυκλοφόρησε πριν ένα μήνα. Μόνο μέσα στον Οκτώβρη, ο δίσκος πρέπει να άγγιξε την κορυφή του Spotify Wrapped μου, αλλά όπως αποδείχτηκε ήμασταν πολλοί οι "διαβασμένοι" που δε χάναμε λέξη: ούτε από τους "Άσχημους ήχους" που μεσολάβησαν (με μια εξαιρετική Μητροπούλου στα φωνητικά), αλλά ούτε και στο νέο "Μέσα στα κύματα". Το παθιασμένο sing along εν είδη πρόζας που προκάλεσαν οι στίχοι "Τι να κάνω / Τον εαυτό μου χάνω / Είναι νωρίς δε θέλω ύπνο και δε θέλω να πεθάνω" έκανε τον Pan Pan εκτός από το να μας ευχαριστεί ασταμάτητα για την αγάπη, να μας προειδοποιήσει πως αν κάνουμε έτσι τώρα, δεν είμαστε έτοιμοι για αυτό που ακολουθεί. Και πράγματι, ξεκινώντας με το προσωπικό αγαπημένο μου "Φωτιά στις κεραίες", ξεκίνησε ένα ανελέητο back to back των πιο δημοφιλών κομματιών του: "Ταξιδεύω στα αστέρια", "Τα παιδιά θέλουν χορό", "Χτύπα με σαν ρεύμα στην πίστα" (και έτσι έγινε), "Ανισόπεδη ντίσκο". Με το κοινό να μην χάνει ούτε beat, παρά τον ξέφρενο χορευτικό πανζουρλισμό, ούτε καν στην απαρίθμηση όλων των σχημάτων που ακούγαμε όταν "ήταν απόγευμα στο αμάξι" δημιουργήθηκε μία σπάνια έκρηξη ενέργειας, από αυτές που δε βλέπουμε συχνά πια στις συναυλίες. Μια ομόνοια αγάπης, ειλικρινούς χαράς και ασφάλειας παρέα με μια ανάγκη για κίνηση και έκφραση, που είχαμε καιρό να ζήσουμε ακόμα και σε διοργανώσεις μεγάλου βεληνεκούς.
Συνεχίζοντας σε πιο ήρεμους ρυθμούς μέχρι να ανακτήσουμε την ανάσα μας, από τη σκηνή πέρασε η γεμάτη ενέργεια Λυγερή Μητροπούλου, αδερφή της Καλλιόπης, για το "Κάτι στο κομοδίνο", ενώ ακούσαμε live και το ολοκαίνουργιο κομμάτι των Echo Tides "Τούνελ", το πρώτο single από τον επερχόμενο δίσκο τους "Ανδρομέδα FM". Πριν από μια ακόμα "Ανισόπεδη ντίσκο" που θα έγραφε το φινάλε, η Καλλιόπη έκανε τα μαγικά της στο "Concrete pillow", το οποίο έντυσε με τα αιθέρια φωνητικά της, προσδίδοντας νέο συναισθηματικό βάθος και επιβεβαιώνοντας ότι η συμμετοχή της είναι απαραίτητη για την πλήρη απόδοση της μουσικής του Pan Pan.
Μετά από ένα απαραίτητο σύντομο διάλειμμα και μια αποχώρηση μικρής μερίδας του κόσμου (μέγα λάθος) η σκηνή ήταν έτοιμη για να υποδεχτεί το Παιδί Τραύμα με το πλήρες πλέον σχήμα του: Κώστας Γάμμα (μπάσο, φωνητικά), Δημήτρης Γρηγοριάδης (drums, Spd Sx), Αντώνης Παπαδόπουλος (κιθάρα), Εmi Path (synths, φωνητικά). Ομολογουμένως, δεν ήμουν έτοιμη γι αυτό που ερχόταν, και εξηγώ. Τελευταία φορά που κατάφερα να δω live το Παιδί Τραύμα ήταν στο δεύτερο μόλις live του το 2019, όταν φυσικά παρουσίαζε ήδη ενδιαφέρον αλλά προσπαθούσε ακόμα να βρει τα πατήματά του και πετύχει ένα πιο επαγγελματικό αποτέλεσμα. Μόλις τρία χρόνια μετά, αυτός που ανέβηκε στη σκηνή του "Gagarin" ήταν ένας διαφορετικός άνθρωπος, τόσο κινησιολογικά όσο και φωνητικά, με την αυτοπεποίθηση και το ύφος του φτασμένου καλλιτέχνη που μπορεί να γεμίσει με τη μουσική του ολόκληρο το χώρο.
Δεν εκπλήσσομαι ακριβώς, αλλά περισσότερο χαίρομαι για όλα τα χιλιόμετρα που έχει διανύσει σε τόσο σύντομο διάστημα – σίγουρα ρόλο παίζουν και οι πολύ καλοί μουσικοί του, με τους οποίους έχει φτιάξει πλέον μια δεμένη ομάδα, όπως φαίνεται και από τις επί σκηνής αλληλεπιδράσεις τους αλλά και από τον χώρο που δίνει ο ένας στον άλλο να εκφραστεί. Γιατί πλέον τα τραγούδια που παρουσιάζει το Παιδί Τραύμα στα live του δεν είναι αυτά που είχαμε μάθει στις αυτοσχέδιες "Μυστικές χορευτικές κινήσεις", ούτε καν στο "Θα καταστρέψω τον κόσμο". Νέες ενορχηστρώσεις έχουν προσθέσει παραπάνω, χορταστικά επίπεδα στα τραγούδια του, τα οποία γίνονται σχεδόν αγνώριστα και έχουν αποκτήσει αρκετά πιο ροκ χρωματισμούς.
Στο ίδιο μήκος κύματος κινούνται και τα πρώτα δείγματα που μας παρουσίασε από τον δίσκο που ετοιμάζει όπως το "Rockstar", αποδεικνύοντας πως πλέον έχει βρει εκτός το προσωπικό ύφος που τον εκφράζει, τη στόφα ενός rockstar. Η αυλαία του encore έπεσε με μία αρκετά πιο γκαζωμένη εκδοχή του "Σαν Ιχθείς" που θα ήθελα πολύ να μπορώ να ακούσω ξανά και ηχογραφημένη.
Διαβάστε Επίσης
