Στους δίσκους του υπέγραφε σταθερά (πλην μίας περίπτωσης) ως Robert Williams, αλλά για μας ήταν πάντα ο Ρόμπερτ Ουίλιαμς. Και μπορεί όλο αυτό να μπερδεύεται με ένα φιλολογικό ζήτημα απόδοσης των ξένων ονομάτων στον ελληνικό γραπτό λόγο (το οποίο απασχόλησε τον Τύπο μιας προγενέστερης εποχής), περισσότερο, όμως, δείχνει το πόσο δικό μας τον θεωρούσαμε.
Άλλωστε δεν επρόκειτο για κάποιον διεθνή τραγουδιστή που εγκαταστάθηκε στα μέρη μας: ο Ρόμπερτ Ουίλιαμς γεννήθηκε στην Αθήνα από Βρετανό πατέρα και Ελληνίδα μητέρα. Κι άσχετα αν για μερικά χρόνια ακολούθησε τον πρώτο στην τότε Ροδεσία της νότιας Αφρικής (σήμερα Ζιμπάμπουε), επέστρεψε τελικά εδώ. Όπου και ξεχώρισε ανάμεσα στους ήρωες της πρώτης pop φουρνιάς –όσους προσπαθούσαν να ενώσουν τους ηλεκτρικούς ρυθμούς που κατέφταναν από Βρετανία και Αμερική με τη δική μας γλώσσα, πλάθοντας επίκαιρα τραγούδια με νεανικό στίγμα.
Ήταν αναπόφευκτο, λοιπόν, ότι η είδηση για τον θάνατό του θα συγκέντρωνε αρκετά από αυτά στα εγχώρια social media, σε posts αποχαιρετισμού προς έναν ταλαντούχο άνθρωπο, ο οποίος διακρίθηκε τόσο ως τραγουδιστής, όσο και ως συνθέτης/στιχουργός, σημαδεύοντας πολλούς από όσους υπήρξαν νέοι στη δεκαετία του 1970. Όπως αναμενόταν, αρκετοί ξεχώρισαν τη δράση του στα χρόνια των Poll, τότε που ερμήνευσε –καταπληκτικά– ένα από τα ωραιότερά τους κομμάτια, το "Στην Πηγή Μια Κοπέλα" (1971). Άλλοι, πάλι, θυμήθηκαν το "Μάθημα Σολφέζ", με το οποίο πήγε στην Eurovision του 1977 παρέα με τον Πασχάλη, τη Μπέσσυ Αργυράκη και τη Μαριάννα Τόλη, κερδίζοντας την 5η θέση ανάμεσα στις 18 συμμετοχές εκείνης της χρονιάς.
Είναι δύο αναντίρρητες κορυφές τα συγκεκριμένα παραδείγματα, όμως δεν λένε όλη την ιστορία για τον Ρόμπερτ Ουίλιαμς. Ο οποίος απόλαυσε μια πετυχημένη σόλο καριέρα και μετά τη διάλυση των Poll, γράφοντας και τραγουδώντας κι άλλα ωραία άσματα.
Η δισκογραφία αυτή, όμως, που εκτείνεται από το 1973 ως το 1996 –αν και άνιση, με ορισμένες κακόηχες επιλογές στη χρήση και κατάχρηση των synthesizers– παραμένει δημοσιογραφικώς άγνωστη και ως έναν βαθμό αδικημένη, παρά τη ραδιοφωνική επιτυχία που γνώρισαν στιγμές σαν το "Μίλα Μου" ή κάποιες συνεργασίες με τη Μπέσσυ Αργυράκη. Όπως συμβαίνει και με την πλειονότητα όσων καλλιτεχνών ασχολήθηκαν με την pop, οι οποίοι βρέθηκαν παραγκωνισμένοι από μια ελίτ εγχώριων μουσικογραφιάδων, που για πολλά χρόνια προσδιορίζονταν με βάση το τι δεν άκουγαν, άσχετα με το τι γνώριζαν ή δεν γνώριζαν για όσα άκουγαν.
Στην περίπτωση του Ουίλιαμς, βέβαια, υπήρχαν και ιδεολογικοί λόγοι, για τους οποίους είχε μιλήσει άλλωστε και σε συνεντεύξεις του, κατά καιρούς. Μέλος της Ε.Ρ.Ε. ήδη από τη δεκαετία του 1960, δεν έκρυψε ποτέ τις πολιτικές του προτιμήσεις, ακολουθώντας τον Κωνσταντίνο Καραμανλή στη Νέα Δημοκρατία το 1974, όταν κι έπαψε να υφίσταται η Ε.Ρ.Ε. Αυτή η δημόσια τοποθέτηση του κόστισε μόλις ανήλθε το ΠΑ.ΣΟ.Κ. στην εξουσία (έχει ισχυριστεί ότι η ΕΡΤ κατέστρεψε όσα βινύλιά του υπήρχαν στη δισκοθήκη της, χαράζοντάς τα), ενώ προξένησε και κοροϊδευτικά σχόλια όταν έγραψε τον "Ύμνο Της Νέας Δημοκρατίας" (1984) –τον οποίον δεν τραγούδησε πάντως ο ίδιος, όπως λέγεται μερικές φορές, αλλά ο Βίκτωρας Πολυδώρου με τη Λία Βίσση.
Ένας αποχαιρετισμός, όμως, δεν είναι ο κατάλληλος χρόνος και τόπος για να επεκταθεί κανείς σε όλα αυτά. Περισσότερη σημασία έχει να πούμε για διάφορα αφανή τραγούδια από τη σόλο καριέρα του, όπως λ.χ. την "Αρπαγή Της Ελένης" (1975, με την Ελπίδα και τον Κώστα Τουρνά), το "Μη Νομίζεις" (1976), το "Αντίο Φίλε Μου Πιστέ" (1973, διασκευή στο "Le Moribond" του Jacques Brel) ή το "Μεσ' Την Προσευχή Μου Σε Θυμάμαι" (1978). Το τελευταίο έμελλε να του χαρίσει μία ακόμα επιτυχία όταν διασκευάστηκε από τη Μπέσσυ Αργυράκη για τους τίτλους της σαπουνόπερας "Η Λάμψη" (1991), η οποία προξένησε σεισμό στο τηλεοπτικό τοπίο των καιρών της. Το λέει κι εκείνη ωραία, αλλά η τσακισμένη, σιγομουρμουρητή θλίψη στην απόδοση του ίδιου του Ουίλιαμς παραμένει κάτι διαφορετικό: ένα μικρό υπόδειγμα για το πώς μπορεί να προσεγγίζεται η τέχνη του μελό.
Σαν υστερόγραφο, τώρα, ίσως οφείλουμε να πούμε δυο λόγια και για το ενδιαφέρον του Ρόμπερτ Ουίλιαμς για το ζήτημα των UFO και της εξωγήινης ζωής, εφόσον ο ίδιος δεν δίστασε να μιλήσει δημόσια για θεάσεις αγνώστων ιπτάμενων αντικειμένων που είχε στη ζωή του (1976, 1984). Οι μαρτυρίες του βρίσκονται καταγεγραμμένες στο βιβλίο του Μάκη Κ. Ποδότα "UFO: Φάκελος Ελλάδα" (2000).
Διαβάστε Επίσης
