.jpg?quality=81&404=default&v=4)
Η γνώμη μου είναι ότι ο Λειβαδάς, πέραν του ότι ξεχωρίζει ως τραγουδοποιός με την δική του ταυτότητα, έχει μια άμεση και λειτουργική σχέση και επαφή με το ευρύ – και διαχρονικό, οπωσδήποτε – μουσικό πεδίο που εμείς οι παλαιότεροι έχουμε μάθει να εννοούμε ως «ροκ». Έχοντας παράλληλα και μια μόνιμη διασύνδεση με το γάργαρο και κελλαρυστό τραγούδι που πολύ εύκολα μπορεί να κινηθεί προς το πεδίο του σουξέ – ο Κώστας έχει πολλά παραδείγματα να επιδείξει.
Εδώ μπορεί να στήσει μια δική του ανάγνωση πάνω στο «Just Like Tom Thumb’s Blues» του Bob Dylan και να μας βάλει σ’ ένα εντελώς δικό του τριπ που εδώ το ονομάζει απλά «Περιοδεία εντός» (Walnut), σκαλίζοντας όλες τις εσωτερικές του πτυχές και φτιάχνοντας 16 + 1 (μάλλον 15 και μια διασκευή και κάτι ακόμα) τραγούδια που το καθένα λέει τη δική του ιστορία, που έχει την δική του αναφορά και τις δικές του εικόνες, που ξεκλειδώνει κάθε φορά και ένα διαφορετικό μουσικό κουτί. Τα λέει μόνος ή με τους φίλους του, με την Ελένη Τσαλιγοπούλου, την Ανδριάνα Μπάμπαλη, τον Τάσο Σκούρα και αφήνει ένα ολόκληρο για τον Κώστα Μακεδόνα.
Ο Λειβαδάς ξέρει καλά τη μουσική και, το κυριότερο, ξέρει να την εκκινεί και να την χρησιμοποιεί σαν όχημα και, συνακόλουθα, να ταξιδεύει και να μας παίρνει μαζί του εκεί που θέλει να πάει. Το κάθε τραγούδι εδώ είναι διαφορετικό και όμως: είναι το ένα συνέχεια του άλλου, και όλα μαζί φτιάχνουν μιαν ιστορία που αποτελεί «περιοδεία εντός», μια βουτιά στον έσω κόσμο που δεν περιορίζεται ούτε από τον χώρο, ούτε από τον χρόνο – και ούτε, φυσικά, από τις περιοριστικές συνθήκες που όλοι ζούμε. Τα τραγούδια εδώ λειτουργούν απελευθερωτικά και το καθένα μέσα από τις δικές του συγκινήσεις και αγγίγματα, φθάνει τελικά στις ιδιαίτερες χορδές του ακροατή και τις δονεί καταλλήλως.
«Αν εμείς χωρίσουμε» με την Ανδριάνα Μπάμπαλη, «Όσο δεν είμαστε μαζί» και «Σαν το νησί του καθενός» με την Ελένη Τσαλιγοπούλου, «George Floyd» με τον Τάσο Σκούρα – διακριτές στιγμές μέσα σ’ ένα ταξίδι πανμουσικό, που πιάνει το ροκ και την αγγλοσαξωνική (ή μη) μπαλάντα, το μπλουζ και το δημοτικό μας τραγούδι με την φυσικότητα μιας δημιουργικής αναπνοής που ο Κώστας Λειβαδάς έχει αναπτύξει σε όλη του την πορεία και που εδώ φαίνεται να θέλει να γεμίσει με αυτήν όλον τον διατιθέμενο χώρο και χρόνο, να μην αφήσει καμιά ευκαιρία ή δυνατότητα στον φόβο ή την απόγνωση που θα μπορούσε να φωλιάσει μέσα μας – λόγω των συνθηκών ή όχι. Η εντός του αυτή περιοδεία είναι ένα προσωπικό του ταξίδι που ο Κώστας Λειβαδάς θέλει – όσο ποτέ πριν – να μας κάνει κοινωνούς. Και μας κάνει!
