Υπό τη σκιά δύο ακόμη γυναικτονιών «γιορτάζεται» φέτος η παγκόσμια Ημέρα Εξάλειψης της βίας κατά των Γυναικών (25 Νοεμβρίου), σε μια χρονιά όπου η ενδοοικογενειακή βία εκτοξεύτηκε σε δυσθεώρητα ύψη από την υποχρεωτική παραμονή στο σπίτι και που ακόμα ο όρος «γυναικοκτονία» παραμένει αδόκιμος αλλά και από πολλούς αμφισβητούμενος. Η βία, σωματική και ψυχολογική, αλλά και κάθε μορφή κακοποίησης, μισογυνισμού και σεξισμού δεν κοιτάζει τόπο, ηλικία ή στάτους και αυτό το αποδεικνύουν οι γυναίκες καλλιτέχνες που μίλησαν φέτος μέσα από τη μουσική για όλα όσα, λιγότερο ή περισσότερο επώδυνα, βιώνουν οι φορείς του βιολογικού φύλου και όσοι υιοθετούν οποιαδήποτε έκφραση θηλυκότητας.
Η Fionna Apple επανοικιοποιείται το θυμό
Το «Fetch the Bolt Cutters» ήταν ο δίσκος που χρειαζόμασταν στην πρώτη καραντίνα. Ηχογραφημένος μέσα στο σπίτι της Apple, ενώ και η ίδια βρισκόταν σε περιορισμό και χρησιμοποιώντας όσο το δυνατόν φυσικούς ήχους, απελευθερώνει από το πρώτο άκουσμα μια ωμή ενέργεια που σε κάθε ακρόαση γίνεται όλο και πιο εσωτερική. Είναι αυτός ο θυμός που δε χωράει στα ακριβή μεν, κονσερβοποιημένα δε φεμινιστικά σλόγκαν, που αντηχεί παρουσιάζοντας με ειλικρίνεια «τις κλωτσιές κάτω από το τραπέζι για να μη μιλάμε» («Under the table»), σε ένα άλμπουμ που δεν έχει την ανάγκη girl power ύμνων ούτε την αφήγηση ιστοριών που ανήκουν στη συλλογική συνείδηση, αλλά καταφέρνει μέσα από την επανεξέταση του προσωπικού να γίνει για όλες μας κοινό κτήμα.
Οι HAIM δε φοβούνται να επιτεθούν στη βιομηχανία
«Πώς νιώθεις να είσαι γυναίκα στη μουσική» είναι η πιο κοινή, υπόγεια σεξιστική ερώτηση που δέχονται οι HAIM στις περισσότερες συνεντεύξεις τους. Στο «Women in music Part III» οι τρεις αδερφές που έχουν αναδειχθεί στα πιο κουλ κορίτσια της indie σκηνής, αντλούν από τη βιομηχανία που βρίθει από μισογυνισμό ακόμα κι όταν παρουσιάζεται ως ενδυνάμωση και απαντά με ένα άλμπουμ που δεν αυτολογοκρίνει τις σκέψεις τους στα ερωτήματα του κάθε «Man from the magazine»: You don't know how it feels / To be the cunt».
Η Nadine Shah στήνει το μικρόφωνο πάνω απ’ το νεροχύτη μιας τριαντάρας
Η Nadine Shah περνάει από το πολιτικό του «Holiday Destination» (2017) στο κοινωνικό με το «Kitchen sink», όπου με την κοφτερή στιχουργική της ζωγραφίζει μια βλοσυρή πραγματικότητα. Κοιτώντας μέσα από την κλειδαρότρυπα, οι διακρίσεις, οι προκαταλήψεις και οι απορρίψεις που βιώνει κάθε γυναίκα που περνάει τα πρώτα –άντα, περνούν από τραγούδι σε τραγούδι , βροντοφωνάζοντας για το φετιχισμό απέναντι στις γυναίκες άνω των τριάντα, την υποχρεωτική μητρότητα και την πιεστική συμμόρφωση στα πρότυπα ομορφιάς: «He wants his lady/ To be a lady/ To care less, be hairless/ All he wants in fairness/ Is a baby» (Ladies for babies. Goats for love).
Η Laura Marling τραγούδησε για το παιδί της
Για τη Laura Marling το «Song for our daughter» μιλάει για το «τραύμα και την αδιάκοπη αναζήτηση για το τι σημαίνει να είσαι γυναίκα σ’ αυτήν την κοινωνία». Άραγε οι κόρες μας θα καταφέρουν να ενταχθούν πιο ισότιμα στην κοινωνία; Τα τραγούδια της Marling προσπαθούν να προσφέρουν στο φανταστικό της παιδί τόσο την αυτοπεποίθηση όσο και την επιβεβαίωση που οι προηγούμενες γενιές δυσκολεύτηκαν να κατακτήσουν, αν την βρήκαν και ποτέ. Χωρίς να γίνεται διδακτική ή να παίρνει το ρόλο της τροφούς-παραμυθούς, η τραγουδοποιός τελικά απευθύνεται περισσότερο στο παιδί που υπήρξε εκείνη όπως και όλες εμείς, με αιχμηρές εικόνες όπου κανένας γονιός δε θα ήθελε να δει για το παιδί του, όμως ξεχνά ή βιώνει στη δική του ζωή με το ρόλο του άντρα ή της γυναίκας.
Οι Dream Wife δίνουν μια κλωτσιά στην πατριαρχία
Οι αποβολές, οι εκτρώσεις, η έκφραση στην ερωτική επιθυμία και το τέλος της αναίτιας απολογίας είναι μερικά από τα θέματα που πιάνουν πότε με σαρκασμό και άλλοτε με τρυφερότητα οι Dream Wife στο «So when you gonna…». Χωρίς να συγκρατούν ποτέ την ορμή ούτε και το λόγο τους, το τρίο από το Μπράιτον συνεργάστηκε μόνο με επαγγελματίες που αυτοπροσδιορίζονται ως γυναίκες στο συγκεκριμένο δίσκο, απορρίπτοντας με κάθε τρόπο μια ανδροκρατούμενη βιομηχανία. Τα ταμπού γίνονται ενδυνάμωση «With every loss, how do you carry through? / Know you’re brave to jump back into / I’ll applaud it» («Temporary»), ενώ η αυτοδιάθεση του σώματος είναι ο κανόνας όχι θέμα προς συζήτηση, μέσα από επιτακτικά κομμάτια που χτυπούν απευθείας στο στόχο.
