When music is the weapon you must believe in the cause. Όταν η μουσική είναι το όπλο πρέπει να πιστέψεις στο σκοπό, γράφτηκε στις γιγαντοοθόνες πάνω και δίπλα από τη σκηνή, λίγο πριν ανέβουν οι headliners Disturbed, δίνοντας το μήνυμα για όσα ζήσαμε. Με το αεράκι να ανακουφίζει και να σπάει την πολλή ζέστη, η τελευταία μέρα του φετινού Release Athens φάνηκε να συσπειρώνει τις μπάντες, ελληνικές και ξένες, σε έναν κοινό άξονα: αυτόν της μουσικής που είναι πάνω από όλα, πάνω από ψυχικές και σωματικές ασθένειες, πάνω από την απώλεια, με στόχο τη διασκέδαση και την σύμπνοια μουσικών και κοινού.
Ξεκίνημα με τους Breath after coma, οι οποίοι μόνο άγνωστοι δεν ήταν στο κοινό, που έσπευσε να τους υποδεχτεί παρά το δύσκολο της ώρας κάτω από τον καυτό ήλιο. Έχουν αναρριχηθεί άλλωστε, ως ένα από τα δυνατότερα ονόματα της εγχώριας alternative rock με πανκ διαθέσεις σκηνής. Με τρία άλμπουμ στις βαλίτσες τους, ζέσταναν ιδανικά το κοινό για όσα θα ακολουθούσαν, παίζοντας τραγούδια όπως το «Woke Up In Babel» από το ομώνυμο τελευταίο άλμπουμ τους.
Συνέχεια με τους Need, τους Έλληνες progressiveάδες, οι οποίοι με 15ετη πορεία, τέσσερα άλμπουμ και περιοδείες στην Ευρώπη και την Αμερική στις πλάτες τους, έπαιξαν στην Πλατεία Νερού δίνοντας ο, τι είχαν. Η ένταση ανέβηκε κατακόρυφα, όταν σε κλίμα συγκίνησης αφιέρωσαν τα δύο τελευταία κομμάτια τους στο Μάκη Τσαμκόσογλου, το μουσικό που βρισκόταν στα πλήκτρα για τους Mothers of millions και πέθανε πρόωρα μια βδομάδα πριν.
Στο «Μάκη» αναφέρθηκε και ο Φώτης Μπερνάρδο των Six For Nine που ανέβηκαν στη σκηνή μετά, χαρακτηρίζοντας την απώλειά του μια πληγή για όλο τον ελληνικό κόσμο του μέταλ. Ο γνωστός drummer των Septic Flesh που έχει αναλάβει τα φωνητικά σε αυτό το νέο σχήμα, απέδειξε πως μπορεί να τα καταφέρει πολύ καλά και σε αυτό το ρόλο, με τη μπάντα να ηλεκτρίζει το κοινό, λίγο πριν ανέβουν στη σκηνή τα δύο μεγάλα ξένα ονόματα της βραδιάς. Όπως αστειεύτηκε άλλωστε κι ο ίδιος, οι Six For Nine όπως και μεγάλο μέρος του κοινού, ήρθαν στην Πλατεία Νερού για να ακούσουν τους Anthrax που ήταν αμέσως μετά.
Αυτό ακριβώς έκαναν οι παλιές καραβάνες του thrash metal Anthrax, οι οποίοι ξεσήκωσαν τον κόσμο που τους υποδέχτηκε για άλλη μια φορά στην Ελλάδα με ντελίριο ενθουσιασμού. Με την ενέργειά τους να πιάνει κορυφή, βρίσκονταν σε διαρκή επικοινωνία με το κοινό, ζητώντας ασταμάτητα τη συνδρομή και την ώθησή του. Άλλο που δεν ήθελε ο κόσμος, που με καπνογόνα, mosh pits, headbang και χειροκρότημα δήλωσε παρών με κάθε τρόπο, στην καλύτερη εμφάνισή τους στην Ελλάδα. Η λίστα των τραγουδιών τους σίγουρα ικανοποίησε τόσο τους παλιούς όσο και τους νέους φανς, με έμφαση στα παλιότερα άλμπουμ, με τους ύμνους I am the law και In the end να ενθουσιάζουν το κοινό.Οι παλιοί μεταλάδες θυμήθηκαν και οι νεότεροι έμαθαν, με το ιδανικό τέλος να δίνεται από τα πυροτεχνήματα που φάνηκαν δίπλα στη σκηνή, συμπίπτοντας κατά τύχη, καθώς προέρχονταν από το Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος εκεί κοντά.
Το κύριο σχήμα της βραδιάς ήταν άλλο. Οι Αμερικανοί Disturbed με μπροστάρη το David Draiman είναι από τα μεγάλα ονόματα της διεθνούς μέταλ σκηνής τα τελευταία είκοσι χρόνια, που όμως δεν είχαν έρθει ακόμη στην Ελλάδα. Στην εμφάνισή τους φρόντισαν να προσφέρουν στο πιάτο όλες τις όψεις της μουσικής τους, παίζοντας από τις μεγάλες τους επιτυχίες στο σκληρό ήχο, όπως το Stricken και το 10 thousand fists in the air, μέχρι ορισμένα ακουστικά κομμάτια, όπως το A reason to fight και φυσικά τη διάσημη διασκευή τους στο Sound of Silence των Simon and Garfunkel.
Ανατριχιάσαμε μόλις ένα τυχαίο αεράκι φύσηξε κατά την εμφάνιση του πιάνο στη σκηνή για την εξαιρετική αυτή εκτέλεση που αποκορύφωσε το κύμα συγκίνησης της βραδιάς. Κι αυτό γιατί, όπως γράψαμε στην αρχή και όπως τόνισε ο Draiman σαν σαμάνος κάποιας τελετουργίας, η βραδιά ήταν αφιερωμένη στη μουσική και στην ανωτερότητά της πάνω σε κάθε είδος ασθένειας, ψυχικής ή σωματικής που φέρει μαζί της τον όλεθρο της απώλειας. Την επιθυμία τους την πραγματοποίησαν, κλείνοντας με το «Down with the sickness» σε μια βραδιά ξεχωριστή και φορτισμένη, που ευχή όλων είναι να επαναληφθεί. Όπως δήλωσαν όμως δύο φορές, το ελληνικό κοινό σχεδόν τους υποχρεώνει να επιστρέψουν.
