Δευτέρα βράδυ και οι progressiv-άδες της Αθήνας κατευθύνονται στο Fuzz για τη συναυλία των Sons of Apollo. Όχι όλοι από νωρίς βέβαια, αφού παραμένει το γνωστό «γιατί να δούμε το support, θα πάμε απευθείας στο κυρίως». Έτσι, οι Parthian Shot καλούνται να ζεστάνουν το κλίμα σε ένα χώρο μισο-άδειο, δεν πτοούνται όμως αφού ανεβαίνουν πλήρεις ενέργειας στη σκηνή. Πρόκειται για μία τίμια μπάντα με progressive επιρροές, χωρίς όμως να προσφέρει κάτι νέο, πέρα από τον έντονο ενθουσιασμό των μελών της επί σκηνής. Τα τέσσερα κομμάτια που ακούσαμε στο τριανταπεντάλεπτο σετ ήταν καλοπαιγμένα, με έναν αρκετά ασκημμένο frontman (Παναγιώτης Παπαγεωργίου) τον οποίο όμως δυσκόλευε ο ήχος του χώρου, αφού η φωνή του σχεδόν εξαφανιζόταν πίσω από τα ντραμς και τα κιθαριστικά μέρη και το αποτέλεσμα δεν δικαίωσε την υπέρμετρη προσπάθεια που πρόδιδαν οι φλέβες που τσίτωναν στο μέτωπο του σε κάθε δεύτερη κορώνα.
Στις εννέα ακριβώς, το κοινό έκανε φιλότιμες προσπάθειες να γεμίσει το χώρο (σε καμία περίπτωση ασφυκτικά), αδημονώντας για την υπερμπάντα που σχημάτισαν οι Mike Portnoy (Dream Theater), Derek Sherinian (Dream Theater), Jeff Scott Soto (Journey), Ron «Bumblefoot» Thal (Guns ‘n’ Roses), Billy Sheehan (Mr. Big, The Winery Dogs). Και όχι αδίκως· μιλάμε για μία σύμπραξη βιρτουόζων που δε συναντάμε συχνά. Πρόκειται για ένα εγχείρημα σχεδόν εμβρυακό αφού έχουν κυκλοφορήσει μόλις ένα δίσκο, το «Psychotic Symphony», με φήμες να ακούγονται και για ένα δεύτερο που βρίσκεται προς το παρόν στα χαρτιά. Αυτό όμως δεν αναιρεί το ότι κουβαλούν στους ώμους τους πολυετή πείρα, κάτι που φάνηκε από τα πρώτα λεπτά της συναυλίας.
Υπό τις πρώτες ανατολίτικες νότες του «God of the Sun» οι πέντε γερόλυκοι ανέβηκαν στη σκηνή, απογειώνοντας οποιαδήποτε έννοια του coolness. Ο κορυφαίος frontman Jeff Scott Soto, ξέρει να κρατάει τους καθήμενους στην άκρη της καρέκλας τους και τους όρθιους στις μύτες των ποδιών, τόσο με την δυνατή και χαρακτηριστική απόδοση της φωνής του όσο και με τις θεατρικές, αλά χορευτή φλαμένκο, κινήσεις των χεριών του. Στις κορυφαίες του στιγμές, η tribute ερμηνεία του των «The Prophet Song/ Save me», των Queen, σαν φόρο τιμής στις μέρες του με τους Queen Extravaganza και φυσικά στον αγαπημένο του τραγουδιστή, Freddie Mercury. Το παιχνίδι με το κοινό συνεχίστηκε με την κλασική παρότρυνση «τραγουδήστε ό,τι κι εγώ», όταν μας έκανε ασκήσεις φωνητικής με το παιχνιδιάρικο ύφος του, συναντώντας ένα πολύ καλίφωνο αποτέλεσμα που τον έκανε να αναφωνήσει «τι μου φέρατε σήμερα, μία **** χορωδία αντί για κοινό;».
Δεν άργησε πολύ η στιγμή που περίμεναν οι απανταχού progressiv-άδες: το «Just Let Me Breath» των Dream Theater όχι μόνο ακουγόταν ξανά ζωντανά αλλά και υπό την εκτέλεση των Del Fuvio Brothers (ψευδώνυμο για τους Portnoy και Sherinian όσο έπαιζαν για τους Theater). Στη συνέχεια ακούσαμε και το «Lines in the Sand»· τα χρόνια στο μουσικό κουρμπέτι που κουβαλούν οι SOA είναι αρκετά για να βγάλουν όχι ένα αλλά δέκα σετ και πολύ εκτιμήθηκε το ότι δεν έμειναν στα τραγούδια του ενός δίσκου και άρα στο ξεπέταγμα της συναυλίας σε ένα σαραντάλεπτο, αλλά τίμησαν τις καταβολές τους.
Βέβαια, το μήκος των εκάστοτε κομματιών αλλά και τα διανθισμένα και μακροσκελή σόλο δεν προϊδεάζουν σε καμία περίπτωση ένα σαραντάλεπτο live (θα μιλούσαμε για 5-6 κομμάτια). Και εδώ πρέπει να κάνουμε μία ειδική μνεία για τα μαεστρόζικα σόλο των τεσσάρων βετεράνων. Πρώτος στη σειρά ο μπασίστας Billy Sheehan με ένα δίταστο μπάσο παρέδωσε ένα οκτάλεπτο σόλο, από αυτά που δεν απολαμβάνουμε συχνά από το συγκεκριμένο όργανο, αλλά τα οποία μπορεί να αποδώσει με το μέγιστο τρόπο ο εξαίρετος μπασίστας. Κατάφερε να κουλαντρίσει ένα δικέφαλο τέρας, με τα δάχτυλα του να κινούνται σε ταχύτητες που αδυνατούσαμε να ακολουθήσουμε- όπως είπε πολύ εύστοχα και ο Soto, «ακολουθήστε μας παίζοντας φανταστική κιθάρα, φανταστικά ντραμς, φανταστικά πλήκτρα αλλά μην επιχειρήσετε φανταστικό μπάσο, θα χτυπήσετε!».
Με μία αντίστοιχη κιθάρα με δύο μπράτσα, το ένα όμως άταστο, αναμετρήθηκε και Ron «Bumblefoot» Thal, ο οποίος έπαιξε μέχρι και το theme song του Ροζ Πάνθηρα, με έναν ήχο κολοσσιαίο και την απόλυτη κουλ διάθεση. Απορίας άξιο πώς ο άντρας των πενήντα κιλών και πενήντα ετών κατάφερνε όχι απλά να κουβαλήσει αυτή τη λερναία ύδρα με τα πολύχρωμα φωτάκια που αναβόσβηναν αλλά και να παίξει με απόλυτο βιρτουοζιτέ τα γρήγορα και απαιτητικά κομμάτια, χωρίς να ιδρώσει ούτε λεπτό στο δερμάτινο σακάκι του ή να βγάλει το μπλαζέ ύφος του. Άπταιστος και στα δεύτερα φωνητικά, απέδειξε ότι η εμπειρία και το ταλέντο βάζουν κάτω εύκολα την ηλικία.
Περνώντας στα δύο πρώην μέλη των Dream Theater, ο ελληνικής καταγωγής πληκτράς Derek Sherinian, βρισκόταν στο μέσο synthesizers και πλήκτρων- στριφογύριζε από το ένα στο άλλο, κάποια στιγμή μάλιστα βγήκε και έξω από το χώρο τους παίζοντας ανάποδα, χωρίς να χάσει ούτε νότα. Από την άλλη, ό,τι και να πεις για τον ντράμερ Mike Portnoy είναι λίγο. Ίσως αρκεί το ότι όταν πέταξε τη μία μπαγκέτα του στο πλήθος αυτή προσγειώθηκε μπροστά από τα κάγκελα. Ξαφνικά δύο πόδια βρίσκονταν ανάποδα στον αέρα, ενός πιτσιρικά που είχε γυρίσει τούμπα στο κάγκελο για να την πιάσει και τον οποίο κρατούσαν από τις γάμπες οι φίλοι του. Την επαναφορά του σε όρθια γραμμή ακολούθησαν αγκαλιάσματα ευτυχίας από την παρέα του για το σπουδαίο απόκτημά τους.
Στις κορυφαίες στιγμές συγκαταλέγουμε και την επιστροφή τους για το encore, όταν, ενώ όλοι βρίσκονταν πάνω στη σκηνή και εμείς αναζητούσαμε το Soto, εκείνος εμφανίστηκε ανάμεσα στο κοινό τραγουδώντας μαζί μας το «And the Cradle Will Rock» των Van Halen.
Οι 500 κάτι νοματαίοι που μαζεύτηκαν για τη συναυλία αυτή, μοιρασμένοι ισότιμα σε πιτσιρικάδες, νέους αλλά ενθουσιώδεις με το είδος του progressive, και συνομήλικους των πέντε παιχταράδων, ευχαριστήθηκαν στο έπακρο την μαεστρία αλλά και την ενέργεια τους. Μία μπάντα δεμένη που αναδείκνυε κάθε όργανο ξεχωριστά χωρίς να χάνει την ενιαία ταυτότητα της και που κυρίως ευχαριστιόταν την κάθε στιγμή που βρισκόταν στη σκηνή, κάτι που μεταδιδόταν και στο κοινό.
Ωστόσο αμφιβάλλω αν αυτοί οι 500 θα είναι ποτέ περισσότεροι: δυστυχώς τόσο βιρτουοζιτέ απευθύνεται από τους λίγους για τους λίγους και όσοι δεν είναι φαν του είδους δύσκολα θα απολαύσουν αντίστοιχες συναυλίες για πάνω από μισή ώρα- χρειάζεται υπομονή και εξοικείωση, ειδικά όταν ο ήχος του χώρου δεν βοηθάει το τελικό αποτέλεσμα. Το μόνο σίγουρο είναι ότι μία τέτοια συναυλία μπορεί να απογειώσει τους fans του proressive: δεν έχεις συχνά την ευκαιρία να απολαύσεις συνεργασίες αυτού του επιπέδου, οι οποίες μάλιστα, απ’ ότι φάνηκε, γίνονται γιατί πάνω απ’ όλα ευχαριστιούνται οι ίδιοι το να παίζουν και να εμφανίζονται μαζι. Και αυτό τους το δίνουμε: οι βετεράνοι απόλαυσαν τη συναυλία σχεδόν περισσότερο και από το ίδιο το κοινό. Δεν είναι αυτή η καλύτερη επίγευση;
