Οι Καναδοί Holy Fuck, περιβόητοι για τις ζωντανές εμφανίσεις τους και τα αυτοσχέδια «μουσικά» όργανα που χρησιμοποιούν για τη σύνθεση πρωτοποριακής electronica που συνδυάζει την ελευθερία του αυτοσχεδιασμού με το noise, επιστρέφουν την Παρασκευή (1/12) στην Αθήνα για να εμφανιστούν στη σκηνή του Piraeus Academy την πρώτη μέρα του χειμερινού Plisskën Festival. Μιλήσαμε με το ιδρυτικό μέλος της μπάντας Graham Walsh για την underground καναδέζικη σκηνή, τις αναμνήσεις του από την τελευταία συναυλία των Holy Fuck στην Ελλάδα και το πιο παράξενο συμβάν που τους έχει συμβεί επί σκηνής.
Έχει περάσει καιρός από την τελευταία σας συναυλία στην Αθήνα. Τι θυμάστε από εκείνο το βράδυ;
Αυτή η συναυλία ήταν ΦΟΒΕΡΗ! Με ευκολία μία από τις αξέχαστες εμφανίσεις μας. Θυμάμαι πως και τότε παίζαμε μαζί με τους Liars στο Plisskën. Το κοινό δεν ήθελε να σταματήσουμε να παίζουμε, όμως είχαμε ξεμείνει από τραγούδια, έτσι χρειάστηκε να επινοήσουμε επιτόπου ένα κατά τη διάρκεια του set μας. Ενώ παίζαμε ο κόσμος μας έριχνε, για κάποιο λόγο, κάτι περίεργες μπαλίτσες λουσμένες με ένα απροσδιόριστο χημικό. Δεν κατάλαβα ακριβώς γιατί συνέβη αυτό. Μετά τη συναυλία είχαμε μια βδομάδα ελεύθερη και την εκμεταλευτήκαμε κάνοντας διακοπές στα νησιά με τις συζύγους μας. Ήταν τέλεια!
Το συγκρότημα έχει συμπληρώσει πάνω από δέκα χρόνια μουσικής ύπαρξης. Ποια είναι η μεγαλύτερη αλλαγή στη βιομηχανία που σας έχει επηρεάσει επαγγελματικά;
Προσωπικά πιστεύω πως το streaming έχει αλλάξει τελείως το παιχνίδι. Ο τρόπος με τον οποίο το κοινό καταναλώνει μουσική δεν έχει καμία σχέση με παλιότερα. Είναι εύκολο αυτό το γεγονός να το αντιμετωπίζουμε ως κάτι αρνητικό, αφού στις μέρες όλο και λιγότεροι αγοράζουν φυσικές κόπιες των δίσκων μας. Όμως την ίδια στιγμή η κατάσταση σε ενθαρρύνει να είσαι πιο παραγωγικός, ενώ οι δισκογραφικές έχουν την ευκαιρία να είναι περισσότερο δημιουργικές στον τρόπο με τον οποίο κυκλοφορούν το υλικό τους. Πρέπει να βρίσκεις τρόπους να ξεχωρίζεις από το σωρό.
Ο Καναδάς είχε ανέκαθεν μια ζωντανή μουσική σκηνή, την τελευταία δεκαετία όμως παρατηρείται ένα κύμα φοβερών συγκροτημάτων όπως ενδεικτικά οι Black Mountain, οι Viet Cong και οι Timber Timbre, με μερικά από τα οποία έχετε συνεργαστεί στο παρελθόν. Ποιο είναι το επόμενο καναδέζικο σχήμα που πρέπει να ανακαλύψουμε;
Δύσκολη ερώτηση! Ο Καναδάς έχει μια τόσο δραστήρια και ποικιλόμορφη σκηνή που είναι απαιτητικό να είσαι συνέχεια συγχρονισμένος μαζί της. Τελευταία με έχει ιντριγικάρει ένας τύπος που λέγεται Michael Rault από το Έντμοντον της Αλμπέρτα και ετοιμάζει δίσκο το 2018. Ο ήχος του μοιάζει με ψυχεδελική ποπ. Μια άλλη μπάντα που μ' αρέσει είναι οι The Avulsions από το Σασκάτσεγουαν που έχουν ένα πολύ κουλ ήχο και επίσης θα βγάλουν άλμπουμ του χρόνου. Μιας και ανέφερες τους Timber Timbre, κάτι που δεν ξέρουν πολλοί είναι ότι μερικά από τα μέλη της το 2014 είχαν κυκλοφορήσει ως Last Ex ένα δίσκο ο οποίος αρχικά προορίζοταν για το soundtrack μιας ταινίας τρόμου, αλλά δε χρησιμοποιήθηκε ποτέ. Έχει μόνο ορχηστρικά κομμάτια, και το αποτέλεσμα είναι φανταστικό!
Με δεδομένη την αυτοσχέδια φύση των μουσικών οργάνων σας, προτιμάτε να τζαμάρετε στο στούντιο ή να παίζετε ζωντανά;
Και τα δύο έχουν χαβαλέ, το καθένα με το δικό του τρόπο. Οι συναυλίες είναι πολύ διασκεδαστικές γιατί συναναστρέφεσαι με το κοινό και το είδος της μουσικής που παίζουμε μας επιτρέπει να ξεφεύγουμε και να προσθέτουμε πράγματα στις συνθέσεις μας εκείνη τη στιγμή. Από ένα σημείο και μετά, όταν παίζεις συνέχεια live, νιώθεις σαν αθλητής. Βρίσκεις τους βηματισμούς και τις κινήσεις σου, ενώ προσπαθείς κάθε βράδυ να εκπληρώνεις το στόχο σου. Στο στούντιο η καλύτερη φάση είναι όταν γράφεις μουσική και σκαρφίζεσαι ωραία πράματα! Στην πραγματικότητα όμως είναι μια αμφίδρομη σχέση. Μετά από συνεχόμενες συναυλίες «τρωγόμαστε» να γυρίσουμε στο στούντιο και να ξεσαλώσουμε, και αντίστοιχα όταν είμαστε κλεισμένοι για μέρες τζαμάροντας θέλουμε να βγούμε και να παίξουμε.
Ποια είναι η πιο παράξενη αντίδραση που είχατε ποτέ από κάποιον που σας άκουγε ζωντανά για πρώτη φορά χωρίς να ξέρει τη μουσική σας;
Κατά καιρούμε έχουμε ζήσει διάφορες ενδιαφέρουσες αντιδράσεις. Ευτυχώς οι αρνητικές σπανίζουν. Θυμάμαι μια φορά που κάποιος σε μια συναυλία μας πέταξε το παπούτσι του ενώ παίζαμε και με χτύπησε στο κεφάλι! Όταν κάποιος θεωρεί ότι αξίζει τον κόπο να περπατά για το υπόλοιπο βράδυ με ένα παπούτσι, τότε ξέρεις ότι πραγματικά ΜΙΣΕΙ τη μουσική σου.
Ακούστε τους Holy Fuck εδώ:
