Κοιτάζω τις πρώτες πέντε μπάντες της λίστας και μονάχα μία έχει πάνω από δύο ολοκληρωμένους δίσκους. Από μόνο του αυτό το στατιστικό δε λέει τίποτα, αποκτά σημασία αν προσέξουμε το περιεχόμενο και την προέλευσή τους. Δύο από τη Μ. Βρετανία, τρεις από τις Η.Π.Α. Χώρες που τον τελευταίο χρόνο βρίσκονται υπό πολιτικό αναβρασμό και βασικά υπό την απειλή μιας συλλογικής φοβίας απέναντι στο ξένο, το διαφορετικό, τη στιγμή που οικονομικά συρρικνώνεται κάθε περιθώριο κι η μουσική μοιάζει πολυτέλεια.
Ο ήχος τους είναι οργισμένος και οι στίχοι τους ένα κάλεσμα όχι στα όπλα, αλλά στη συνύπαρξη και τη συνεύρεση, με δυναμική που ξεφεύγει από τους χώρους ενός συναυλιάδικου και περνά στο δρόμο όπου πρέπει ο ένας να προστατεύει τον άλλο. Οι απαντήσεις βρίσκονται στους στίχους.
Στο τέλος του άρθρου υπάρχει λίστα με επιλογές κομματιών από τα παρακάτω άλμπουμ στις σελίδες μας στο spotify και το mixcloud όπου θα βρείτε και τα καλύτερα των τριών προηγούμενων μηνών.
Enjoy.
15. Damage & Joy - The Jesus And Mary Chain
Οι Σκωτσέζοι 19 χρόνια μετά το «Munki» επιστρέφουν ηχητικά στον αμέσως προηγούμενο δίσκο τους «Stoned & Dethroned» ηχογραφώντας ένα άτυπο σίκουελ στο οποίο τους βρίσκουμε αναπάντεχα φορμαρισμένους, αλλά ρομαντικούς όπως πάντα.
14. Half A Century Sun - The Man From Managra
Γνωστότερος ως Coti K., στο δεύτερο δίσκο του ως The Man From Managra εξελίσσει το βασισμένο στο μπάσο ήχο του και φτιάχνει ένα άλμπουμ λυρικών παρομοιώσεων και αργόσυρτων τραγουδιών που έφεραν ηλιαχτίδες τον παγωμένο Γενάρη όταν και κυκλοφόρησε.
13. The Order Of Time - Valerie June
Είναι απορίας άξιο πώς δεν έχει ανακαλυφθεί ακόμα από τα εγχώρια μέσα η περίπτωση της Αμερικανίδας που φέρνει ανανεωτικό αέρα στο soul ήχο (βέβαια η απορία μου δεν ξέρω αν είναι ευχή ή κατάρα). Η Valerie June γράφει μερικά από τα πιο ξεσηκωτικά feelgood τραγούδια, όπως το «Wanna Be On Your Mind» από το ντεμπούτο της, εν προκειμένω όμως αποδεικνύει πως τα καταφέρνει εξίσου καλά τραγουδώντας σπαρακτικά blues.
12. III - Brat Farrar
Με μια δόση υπερβολής ο Brat Farrar είναι το DIY alter ego του Ty Segall. Η τρίτη και απολύτως ανεξάρτητη κυκλοφορία του Αυστραλού (τη βρίσκετε για δωρεάν κατέβασμα στο bandcamp) είναι ένα fuzz-αριστό ξέσπασμα ενέργειας με απόλυτα εθιστικές μελωδίες.
11. Satan's Graffiti Or God's Art? - The Black Lips
Για 15 χρόνια οι Black Lips είναι το garage αντίδοτο σε όλες τις νεο-ψυχεδελικές μπάντες δείχνοντάς τους πώς γίνεται όποια πλευρά του... διλήμματος κι αν διαλέξουν.
10. Vernorexia - Vagina Lips
Τα έγραψα και πριν μερικές μέρες, το ξαναγράφω κι εδώ: σε ένα ιδανικό σύμπαν το «Vernorexia» με το μικρότερο αδερφάκι του «Lust For Trash» θα ακούγονταν παντού. Η περίπτωση Vagina Lips αποδεικνύει την όρεξη που έχει η εγχώρια «σκηνή» και πόσα ακόμα έχει να δώσει.
9. Interplanetery Class Classics - The Moonlandingz
Τα τρεκλίζοντα blues των Fat White Family παίρνουν electro μορφή, αν και όποια κατηγοριοποιήσει τους αδικεί. Η σύμπραξη μελών της προαναφερθείσας μπάντας και των The Eccentronic Research Council μετουσιώνεται σε ολοκληρωμένο δίσκο, έπειτα από δύο EP, και είναι με διαφορά ό,τι πιο σουρεαλιστικό θα ακούσετε φέτος. Με τη συμμετοχή της Yoko Ono στο κομμάτι - έπος κλεισίματος («This Cities Undone»), οι Moonlandingz δεν ξεπερνούν τη φαντασία, είναι η φαντασία.
8. Party - Aldous Harding
Η Harding έχοντας μεγαλώσει σε μια ταλαντούχα οικογένεια folk τραγουδοποιών στη Ν. Ζηλανδία, απέδειξε ήδη από το ομώνυμο ντεμπούτο της πως δεν έχει απλώς ταλέντο. Η θαμπή χροιά - σήμα κατατεθέν και η προθυμία της να αναμειγνύει το ηχητικό φόντο της ακουστικής της κιθάρας με διαφορετικά όργανα αλλά και φωνητικές παρεμβάσεις, τράβηξαν την προσοχή της μυθικής δισκογραφικής 4AD η οποία με τη βοήθεια του σπουδαίου John Parish καθοδήγησε τη Harding στην ηχογράφηση αυτού του μαγικού δίσκου.
7. Thin Black Duke - Oxbow
Οι Oxbow ήταν πάντα δεμένοι με το σκοτάδι. Και το ζοφερό «The Narcotic Story», το προηγούμενο άλμπουμ τους που κυκλοφόρησε πριν από 10 χρόνια, έμοιαζε με ταφόπλακα του συγκροτήματος. Σήμερα, η μπάντα αναδύεται στο φως και ακούγεται για πρώτη φορά λυρική. Όχι πως ξαφνιάζει ότι τα κατάφεραν, αλλά ότι η νέα τους μορφή πετυχαίνει την ίδια -ίσως και μεγαλύτερη- συγκίνηση. Ποιανού η καρδιά δε σπάει στο γύρισμα του «Ecce Homo»;
6. Sincerely, Future Pollution - Timber Timbre
Οι διαρκώς εξελίξιμοι Καναδοί πετυχαίνουν το έξι στα έξι με το νέο τους δίσκο, ο οποίος τους βρίσκει να διευρύνουν κι άλλο τον ήχο τους προσθέτοντας ηλεκτρονικά στοιχεία στις σκοτεινές συνθέσεις για μια σύγχρονη μητροπολιτική δυστοπία.
5. Just Say No To The Psycho Right-Wing Capitalist Fascist Industrial Death Machine - Gnod
Ο τίτλος τα λέει όλα μεταξύ μας, οι Gnod απλώς ορθώνουν το noise ηχητικό τοίχο τους απέναντι σε κάθε συντηρητική λογική που διχοτομεί το κοινωνικό σώμα. Η κολεκτίβα από το Salford δε μασά τα λόγια της και ακόμα περισσότερο τη μουσική της.
4. United States Of Horror - HO9909
Το 2017 θα είναι ακόμα μια χρονιά που δίσκος του Lamar θα φιγουράρει ως καλύτερος του χιπ χοπ (όχι απολύτως άδικα), οι Horror όμως παντρεύουν την ταχύτητα που φτιάχνουν οι ρίμες με το νεύρο του punk, ενώνοντας δύο κοινότητες και όχι απλώς δύο είδη σπρώχνοντάς τα σε μια νέα κατεύθυνση.
3. Pas Pire Pop, I Love You So Much - Avec Le Soleil Sortant De Sa Bouche
Κολλητικό από την πρώτη του νότα ως την τελευταία του, το δημιούργημα των Καναδών είναι αδύνατο να του αντισταθείς ενώ προσθέτει ακόμα ένα διαμάντι στις κυκλοφορίες της Constellation.
2. Brutalism - Idles
Η οδύνη της ύπαρξης στην οικονομική πραγματικότητα του 21ου αιώνα. Ανεργία, φυλετικές διακρίσεις, νεοφιλελευθερισμός, πνευματικό τέλμα, θρησκοληψία είναι μερικά από τα θέματα που απασχολούν τους Βρετανούς Idles στο αριστουργηματικό ντεμπούτο τους. Η ευφυΐα των στίχων τους αποκρυσταλλώνεται στο εκπληκτικό «Mother» όπου η θεματική διχοτομείται μεταξύ σαρκαστικής κριτικής στο συντηρητικό κόμμα («The best way to scare a Tory is to read and get rich») και σε ένα ελάχιστο «ευχαριστώ» στις μητέρες του κόσμου.
1. Nothing Feels Natural - Priests
«It feels good to buy something you can't afford.»
Από το πρώτο κομμάτι οι Priests στέκονται απέναντι στο status quo. Ταξική συνείδηση και σεξουαλική αυτοδιάθεση συναντιούνται σε ένα δίσκο που μπορεί να σημάνει την επιστροφή των απανταχού riot grrrls στο προσκήνιο. Ζουν εξάλλου στην Ουάσιγκτον, και πρόεδρος είναι ο Τραμπ. Μέσα στα τραγούδια τους σκιαγραφείται ολόκληρη η Αμερική: έλλειψη γνώσεων και επιλογών, παθητική στάση, ευκολία επιλογών με την ευγενική χορηγία του συστήματος (υπηρεσίες streaming, δικομματικό σύστημα) και στη μέση όλων αυτών μία μπάντα, τέσσερις άνθρωποι, που ψάχνουν τις δικές τους λύσεις γράφοντας την καλύτερη δυνατή μουσική.
Ακούστε τις επιλογές μας από τους παραπάνω δίσκους στη λίστα που φτιάξαμε στο spotify:
και το mixcloud:
