Στο Borderline Festival τα «είδη» δεν έχουν πια νόημα

Πέντε ημέρες (19-23/4) με ανατρεπτικά μουσικά projects, ενδιαφέρουσες περφόρμανς και δράσεις που εκφράζονται στο αστικό τοπίο μέσα κι έξω από τη Στέγη­ Γραμμάτων και Τεχνών. Με αυτήν την αφορμή μιλήσαμε με τον εμπνευστή του ­φεστιβάλ και γενικό διευθυντή της Στέγης Χρήστο Καρρά.

Περφόρμανς του Davide Tidoni

Το Borderline Festival (στην 7η εκδοχή του φέτος) είναι ο πιο αξιόπιστος live φέρων οργανισμός για τη σύγχρονη και αυτοσχεδιαστική μουσική στη χώρα μας. Μουσικές προκλητικές και ανατρεπτικές –εντελώς έξω από το mainstream–, που βρίσκονται σε συνεχή ανάπτυξη, εξέλιξη και αλληλεπίδραση με άλλες τέχνες διεθνώς, βρίσκουν το όχημά τους σε αυτήν τη σειρά συναυλιακών events, η οποία εμπλουτίζεται κάθε χρόνο κι επιπλέον δείχνει να διευρύνει το καλλιτεχνικό αντίκρισμα και το κοινό της.

«Η Στέγη είναι πάντα ανήσυχη και ψάχνει τρόπους για να επεκτείνει το πεδίο δράσης της», μας λέει ο Χρήστος Καρράς, υπεύθυνος για το μουσικό σκέλος της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών. «Ο κόσμος αλλάζει, η κοινωνία αλλάζει, η τέχνη αλλάζει. Οι συσχετισμοί των τομέων της τέχνης εξελίσσονται κι εμείς προσπαθούμε να είμαστε συντονισμένοι μαζί τους. Υπάρχει μια συνεχής αναδιαμόρφωση του καλλι­τεχνικού περιεχομένου: έχει μεγαλώσει κι έχει φτάσει σε κάποιον κορεσμό σε σχέση με το κτίριο. έτσι έχουμε επεκταθεί κι εκτός. Πιστεύουμε ότι η πόλη η ίδια είναι ένας καμβάς πάνω στον οποίο οι καλλιτέχνες μπορούν να κάνουν πολύ ενδιαφέροντα πράγματα. Και υπάρχουν σημεία που είναι καλό να πάρουν άλλη ζωή, όπως π.χ. η Διπλάρειος Σχολή και η περιοχή της».

Kei Shii

Σε αυτήν τη λογική το φετινό­ πρόγραμμα του Borderline Festival είναι διευρυμένο... «Παραδοσιακά το Borderline κάνει αρκετά πράγματα εκτός Στέγης, φέτος όμως αυτό ενισχύεται σε σχέση με τις προηγούμενες χρονιές και μεγαλώνει σε διάρκεια. Οι χώροι έχουν πολλαπλασιαστεί και υπάρχει μια βραδιά (20/4) πιο club, εκτός Στέγης, στο Μουσείο Παπαστράτου, με πολύ μεγάλη ποικιλία ακουσμάτων: από τον δικό μας Turbo Teeth μέχρι τους Σενεγαλέζους Ndagga Rhythm Force και τον παραγωγό Mark Ernestus. Επίσης ξανάρχεται­ (22/4) ο Akio Suzuki και θα κάνει­ μια περφόρμανς στο χώρο του Αστεροσκοπείου, ενώ μετά θα κατηφορίσουμε προς την αγαπημένη­ μας Διπλάρειο, όπου θα έχουμε την ευκαιρία να ακούσουμε τους Marginal Consort, ένα εκπληκτικό γκρουπ αυτοσχεδιασμού και περφόρμανς, που έρχονται για πρώτη­ φορά στην Ελλάδα και παίζουν σπανίως. συνήθως δυο-τρεις συναυλίες το χρόνο».

Φυσικά, το Borderline παίζει κι εντός έδρας. «Έχουμε κανονικά το πρόγραμμά μας την Παρασκευή 21 και την Κυριακή 23/4 στη Μικρή Σκηνή της Στέγης. Ξεκινάμε στις 19/4 με μια πιο μινιμαλιστική προσέγγιση με τον πολύ μεγάλο –και σε ηλικία αλλά και σε καλλιτεχνική βαρύτητα– Charlemagne Palestine. Όμως πρέπει να επισημάνω και δύο DJ sets στο “Tesla” το βράδυ του Σαββάτου 22/4, με την Beatrice Dillon και τη Nidia Minaj από τη Μοζαμβίκη. Γενικά μιλώντας, έχουμε μεγάλο εύρος ακουσμάτων και πράγματα που τεστάρουν ξανά τους τρόπους με τους οποίους κάνουμε­ μουσική και παράγουμε ήχο, ενσωματώνοντας σε αυτήν τη μουσική και στη διαδικασία της περφόρμανς την τεχνολογία. Εδώ χωράνε πάρα πολλά και διαφορετικά ακούσματα: από πιο improv καταστάσεις όπως οι International Nothing (21/4) ή πιο noise πράγματα όπως ο Thomas Ankersmit (23/4) και πιο avant pop performances όπως του Felix Kubin (23/4). Πιστεύω ότι το Borderline έχει βρει την ταυτότητά του».

Άποψη από το περσινό φεστιβάλ στη Διπλάρειο Σχολή

Εντάξει με την ταυτότητα... Αλλά έχει καταφέρει να βρει το πιστό κοινό του; «Υπάρχει ένας πυρήνας κοινού που είναι σταθερός κι ενδιαφέρεται. Όμως το στοίχημα είναι πώς θα διευρύνεις αυτόν τον κύκλο. Οι κινήσεις που κάνουμε γι’ αυτό είναι να πάμε και σε λίγο πιο club ακούσματα ή σε πιο ακουστικά και μινιμαλιστικά (πάντα πειραματικά) πράγματα. Αυτό είναι ένα άνοιγμα προς ένα ευρύτερο κοινό που μπορεί να μην είναι το noise αυτό που το κινητοποιεί! Κατά την άποψή μου, οι διαχωρισμοί των ειδών της μουσικής έχουν πάψει προ πολλού να έχουν νόημα. Στην πράξη οι μουσικοί κινούνται μεταξύ των “χώρων”. Δεν υπάρχει πια αυτό που ίσχυε πριν από μία δεκαετία: το jazz group θα παίξει στο jazz club, ο ακαδημαϊκός συνθέτης θα πάει στον κατάλληλο χώρο, ο πειραματικός ηλεκτρονικός θα συμπράξει με το τάδε ινστιτούτο τεχνολογίας με το βαρύ όνομα κ.λπ. Όλη αυτήν τη μεγάλη κινητικότητα που είναι από τα χαρακτηριστικά της μουσικής του σήμερα δεν την ακολουθούμε αρκετά και πολλές φορές το κοινό αποδεικνύεται πιο διορατικό ως προς αυτήν».