Ο Bill Frisell είναι ένας pop αβανγκαρντίστας

Είναι ένας jazz κιθαρίστας που δεν παίζει τυπική jazz, είναι ένας μουσικός που «δένει» το hardcore με μελωδικούς pop τρόπους, είναι ένας καλλιτέχνης με εκλεκτικό και πανστιλιστικό γούστο κι έρχεται στο «Gazarte» στις 25/3.

Ακούς το τελευταίο του –περσινό– άλμπουμ «When you wish upon a star», στο οποίο δια­σκευάζει γνωστά και αγαπημένα θέματα από παλιές κινηματογραφικές ταινίες και τηλεοπτικές σειρές. Τον θυμάσαι πριν από μερικά χρόνια στη Στέγη να παίζει ένα live soundtrack για την arty ντοκιμαντερίστικη ταινία του Bill Morrison «The great flood». Γυρίζεις στο άλμπουμ του «All we are saying» (2011), που είναι αφιερωμένο (κυρίως) στον John Lennon και (δευτερευόντως) στους Beatles, και στη συνέχεια ανατρέχεις στην πρώτη του φάση­ –στο γύρισμα ’70s και ’80s–, όταν έπαιζε αυτοσχεδιαστικό hardcore με τον John Zorn ή electrified out-bop με τον Paul Motian.

Ναι, ο Bill Frisell δεν είναι ο τυπικός κιθαρίστας της jazz, παρότι έχει μαθητεύσει στη «σχολή» των μεγάλων κιθαριστών όπως ο Wes Montgomery ή ο Jim Hall. Περισσότερο με τον Jimi Hendrix θα ταίριαζε, είναι όμως ο Bill Frisell. Και είναι μοναδικός. Επιστρέφοντας στο πιο πρόσφατο­ άλμπουμ του («When you wish…»), μέρος του οποίου προφανώς θα παίξει στην εδώ συναυλία του, θα αναγνωρίσουμε μαγικές μουσικές­ των Bernard Hermann, Ennio Morricone, Nino Rota, Elmer Bernstein κ.ά., θέματα και τραγούδια από ταινίες όπως ο «Νονός» ή το «Κάποτε στη Δύση» να παίζονται με έναν κιθαριστικό τρόπο ανάπτυξης που βγαίνει καθαρά μέσα από τη σύγχρονη αβανγκάρντ. Αν πάμε­ δυο-τρία χρόνια πιο πίσω, στο «Guitar in the space age», θα δούμε όλα τα αγαπημένα μας κομμάτια της pop των ’60s –των Byrds, των Beach Boys κ.ά.– να γίνονται τέλειο όχημα για τις φαντασιώσεις μιας διαστημικής εποχής.

Εδώ και πάρα πολλά χρόνια ο Bill Frisell δεν χάνει επαφή με όλες τις λειτουργικές όψεις της pop, τη straight, τη folk, την country, το blues, την Americana κ.ο.κ. Βγήκε­ μέσα από τη δημιουργική περίοδο­ του «no wave» των early ’80s και ακολούθησε μια καθαρά μεταμοντέρνα πορεία, παίρνοντας ουσιαστικά τη σκυτάλη από τον Pat Metheny στο roster της γερμανικής εταιρείας σύγχρονης jazz ECM. Φλέρταρε ουσιωδώς τόσο με την jazz όσο και με την out jazz. Και μέσα από abstract πρωτοποριακές περιπλανήσεις βρήκε τον προσωπικό του καλλιτεχνικό δρόμο.

Η δισκογραφία του μετά την ECM, στη Nonesuch (1989-2009), είναι ένα από τα πιο ενδιαφέροντα κεφάλαια στην ούτως ειπείν σύγχρονη jazz, που είναι πάντα κάτι παραπέρα από jazz! Στη μουσική του Bill Frisell μπορείς να δεις την αμερικανική μουσική να ξαναγράφεται, ενώ στις διασκευαστικές του επιλογές η pop παίρνει πραγματικά δημιουργικές διαστάσεις. Όλα αυτά θα τα δια­πιστώσουμε και live στη σκηνή του «Gazarte».