Έχουν περάσει μήνες – για ένα από αυτά μπορεί να είναι και χρόνος. Πολλά βιβλία ήρθαν στα χέρια μου – άλλα διαβάστηκαν, άλλα φυλλομετρήθηκαν. Κάποια πήραν τη θέση τους στα ράφια – δυο τρία από αυτά είναι ακουμπισμένα στο γραφείο, για μόνιμη, καθημερινή εργασία και reference… Τρία από αυτά όμως παραμένουν ατάκτως ερριμμένα: τα συναντάς (όχι και τα τρία μαζί, αν και δεν αποκλείεται!) πάνω στο τραπέζι της κουζίνας, στο κομοδίνο, στο τραπεζάκι του καφέ, στο γραφείο… Άλλοτε τα ανοίγεις και διαβάζεις για λίγο, μερικές φορές τα προσπερνάς. Ξέρεις ότι θα τα βρεις εκεί – ή κάπου τριγύρω – την επόμενη φορά. Και θα τα ανοίξεις – ένα από αυτά (εννοείται!), όχι και τα τρία μαζί! Είναι από αυτά τα βιβλία που δεν μπορείς να τα διαβάσεις από την αρχή ως το τέλος. Τα διαβάζεις αποσπασματικά – και στην τύχη! Έτσι λειτουργούν καλύτερα και πιο αποτελεσματικά. Και είναι βιβλία φίλων…
Είναι «Το νερό να γίνεις» (λόγια επί προσωπικού) του Οδυσσέα Ιωάννου. Είναι το “Book Face” (σχολιάζοντας τα πέριξ) του Νότη Μαυρουδή. Είναι «Η τρυφερότητα των άκρων» του Γιώργου Ν. Ευσταθίου. Βιβλία γνωστά εκ των προτέρων – καθώς αποσπάσματά τους είχα διαβάσει πιο πριν (γίνουν βιβλία). Σε έντυπα ή στο internet… Σχόλια – προσωπικής ή δοκιμιακής αφήγησης – και ποίηση. Κείμενα σύντομα και περιεκτικά – η καλύτερή μου καθώς, με την πάροδο του χρόνου, νιώθω να με κουράζουν οι μακροσκελείς μυθιστοριογραφίες και οι επιστημονικές διατριβές (τουλάχιστον αυτές της θετικής κατεύθυνσης) απαιτούν ακόμα χαρτί και μολύβι στο δεξί! Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι όταν διαβάζω Ευσταθίου, Μαυρουδή, Ιωάννου αισθάνομαι ότι βλέπω τα πρόσωπά τους πίσω από τα κείμενα. Νιώθω σα να μου απευθύνονται προσωπικά – ενδεχομένως και με πρόθεση συνδιαλλαγής ή ανταλλαγής απόψεων!
Το πιο πολυσέλιδο (σχεδόν 400) είναι του Οδυσσέα Ιωάννου. Περιέχει επιλογή σχολιαστικών κειμένων του ευρείας γκάμας αλλά πάντα… επί προσωπικού! Αυτό που παρατηρώ, όταν το τυχαίο με οδηγεί ν’ ανοίξω μια σελίδα του, είναι πως η (φερ’ ειπείν) επικαιρότητα του θέματος δεν εμποδίζει την διαχρονικότητα του σχολιασμού – πράγμα που δίνει και σ’ εμένα κουράγιο καθώς μονίμως αναρωτιέμαι περί της διαχρονικής «αξίας» παλαιότερων δικών μου κειμένων! Με τον Οδυσσέα γνωριστήκαμε το 1988, πηγαίνοντας προς το Φεστιβάλ της Πάτρας (του Θάνου Μικρούτσικου τότε) και συνυπήρξαμε στον «902» στην αρχική του – και καλύτερη – φάση (με Τσίμα, Θαλασσινό, Δανίκα). Ο Οδυσσέας Ιωάννου ήταν του «ελληνικού» ρεπερτορίου – σε αντίθεση με εμάς, του «ξένου» - αλλά το ταλέντο του ήταν συνεχώς αναπτυσσόμενο από τότε (τα ξέρετε: στο ραδιόφωνο, στο τραγούδι, στο γράψιμο, στο θέατρο κ.λπ.). «Το νερό να γίνεις» (εκδ. Πατάκη, 2015) με κείμενα ζωντανά, που αναπνέουν και που τα συναντάς (τα συναντάω, δηλαδή!) μπροστά σου καθημερινά. Σαν καύσιμο…
Ο Νότης Μαυρουδής είναι εξίσου δυνατός γραφιάς – εξίσου δυνατός δηλαδή σε σχέση με τις άλλες, πιο γνωστές του ιδιότητες: του ουσιαστικού δεξιοτέχνη κιθαριστή (και δασκάλου κλασσικής κιθάρας), συνθέτη και τραγουδοποιού. Σαν γραφιά / σχολιαστή τον ξέρω από την εποχή του περιοδικού “TAR” στα eighties. Συνυπήρξαμε, επίσης, στον “902” της καλής εποχής – όπου η καλή και ενδιαφέρουσα μουσική είχε μια αξία για το ραδιόφωνο. Ο Νότης είναι ενεργός στο καθημερινό γράψιμο και «δημοσιεύει» ακατάπαυστα στο internet (στο facebook κυρίως αν όχι αποκλειστικά). Γι αυτό και το “Book Face” (εκδ. Γαβριηλίδης, 2016) αποτελείται από κείμενά του που έχουν εμφανιστεί στο facebook – με αντικείμενο την μουσική, την τέχνη, την κοινωνία, την πολιτική, τον άνθρωπο… Ο Μαυρουδής είναι επιδέξιος σχολιαστής, με λογικές βάσεις επιχειρημάτων και ποιότητες που σε κάνουν ν’ απολαμβάνεις τα σχόλιά του – ακόμα κι όταν διαφωνείς!
Με τον Γιώργο Ευσταθίου είμαστε παιδικοί φίλοι. Παίξαμε στην ίδια γειτονιά, πήγαμε στα ίδια σχολεία, μάθαμε τα ίδια αγγλικά! Μετά, μεγαλώνοντας, οι δρόμοι μας χώρισαν – όπως συμβαίνει συνήθως. Του ρίχνω ένα χρόνο – όμως μπήκε στο «επάγγελμα» (τη δημοσιογραφία) νωρίτερα από μένα, στο Τρίτο του Μάνου Χατζιδάκι. Έκανε ραδιόφωνο και έγραψε σε ποικίλα έντυπα – πάντα με ποιότητα και ουσία. Αν θυμάμαι καλά (και θυμάμαι) έχει ασχοληθεί και με τον στίχο. Συνεπώς την ποίηση ο Γιώργος την είχε μέσα του – και τα τελευταία χρόνια την έβγαζε και αυτός στο internet (το facebook εννοώ, που μπορεί να είναι πρώτης τάξεως δημιουργικό όχημα). Ποίηση δυνατή, συναισθήματα αληθινά που δείχνουν την ωριμότητά τους, την ανθρώπινη και την καλλιτεχνική, και γίνονται βιβλίο: δηλαδή κάτι πολύ πιο απτό και μόνιμο, πιο ζωντανό από το άυλο του διαδικτύου. «Η τρυφερότητα των άκρων» (εκδ. Οδού Πανός, 2016) είναι ποίηση σπουδαία – και ένα «τόλμημα» που ο Γιώργος (προσθέτω και το Ν.) Ευσταθίου όφειλε – στον εαυτό του!
Τα events
Αυτό το κείμενο θα μπορούσε να είχε γραφτεί πριν από τρεις ή έξι μήνες. Ή μετά από δύο. Ή και καθόλου! Ήρθαν όμως έτσι τα γεγονότα που του δίνουν έναν (κάποιο) χαρακτήρα – και επίφαση – επικαιρότητας:
-Ο Νότης Μαυρουδής (μαζί με τον Γιώργο Τοσικιάν) παίζουν αύριο, 15/3 12 το μεσημέρι στο Ωνάσειο Καρδιοχειρουργικό Κέντρο.
-Ο Γιώργος Ευσταθίου γιορτάζει, επίσης αύριο 15/3, 8.30 μ.μ. την τέταρτη έκδοση της «Τρυφερότητας των Άκρων» στο “Salon de Bricolage” (Αλωπεκής 9, Κολωνάκι).
-Ο Οδυσσέας Ιωάννου έρχεται με την παρέα του «9.05» από 24/3 στο θέατρο «Τζένη Καρέζη»
