Βασιλική Καρακώστα: «Όταν πρωτάκουσα δημοτικά, ήταν σαν να μου έκαναν βελονισμό!»

Η ερμηνεύτρια μιλάει στον Γιώργο Χαρωνίτη για τη σύζευξη της παραδοσιακής μας μουσικής με την καθαρότητα της κλασικής γραμμής των εγχόρδων και για τη δημιουργική ένταση που προκύπτει.

Η Βασιλική Καρακώστα παρουσιάζει στο Ίδρυμα Β. & Μ. Θεοχαράκη­ απόψε Πέμπτη 20/10 το Concerto για Φωνή και Έγχορδα Δημοτικής Μουσικής, κάτι που η ίδια περιγράφει ως δημοτική μουσική δωματίου! Είναι δώδεκα κομμάτια της παραδοσιακής μας μουσικής ερμηνευμένα από μια πολύ σπουδαία φωνή με εκτετα­μένα εκφραστικά όρια και πεδία.

Γνωρίζοντας την αγάπη και το «δόσιμό» σου στη δημοτική μουσική, το πρώτο πράγμα που θέλω να σε ρωτήσω ήταν πώς γεννήθηκε αυτή η ιδέα…
Πέρυσι καθόμουν μόνη στην παραλία της Γλυφάδας, κάτω από ένα αρμυρίκι, με τη θάλασσα μπροστά μου και, δεν ξέρω αν θα σου φανεί μεταφυσικό, άκουσα αυτήν τη μουσική να βγαίνει από τη θάλασσα! Φυσικά, την ιδέα την πάλευα από νωρίτερα – τα βήματα είχαν ήδη ­γίνει μέσα μου.

Τι επιδιώκεις με αυτό; Μια (­ακόμη) fusion της παραδοσιακής μας μουσικής;
Δεν πάω να παντρέψω, ούτε να ­συζεύξω τίποτα. Θέλω απλώς να αναδείξω τις μελωδίες μας και τους ρυθμούς μας – αυτά που ξέρω από μικρό παιδί. Θέλω να φωτιστούν με την ομοιογένεια των εγχόρδων, που είναι άταστα όργανα, μπορούν να περιγράψουν τον κάθε ήχο και το καθετί, είναι κοντά στη φωνή, ενώ μπορούν και να τη μιμηθούν.

Μπορεί να ακούγεται απλό – ­είναι όμως μια δουλειά απαιτητική…
Τον τελευταίο χρόνο ερευνώ κι επαληθεύω πράγματα που γνωρίζω και πράγματα που νιώθω από ένστικτο και ψάχνω να δω πώς αποτυπώνονται σε ένα κομμάτι χαρτί­ και πώς, στη συνέχεια, μπορούν να αναδειχτούν μέσα από την καθαρότητα της κλασικής φόρμας και των εγχόρδων τα πάρα πολύ ωραία κρυμμένα μυστικά τους. Αυτό είναι ένα μικρό βήμα μιας μεγαλύτερης πορείας που θα χρειαστεί μέχρι να αποκτήσω ένα σεβαστό αριθμό τραγουδιών, κάνοντας έτσι μια χαρτογράφηση της Ελλάδας. Κινούμαι με μικρά βήματα, χωρίς αυθάδεια απέναντι σε αυτήν τη μουσική που με έχει μαγέψει από μικρό παιδί.

Τι ένιωσες όταν πρωτάκουσες δημοτική μουσική;
Όταν άκουσα για πρώτη φορά παραδοσιακά τραγούδια ήταν σαν να μου έκαναν βελονισμό! Ανατρίχιασα, συγκινήθηκα κι ένιωσα τέτοια ορμή και δύναμη, σαν να ήπια νερό από μια μαγική πηγή! Ήθελα να χορέψω και να χτυπηθώ – όπως κάνουν οι headbangers.

Ως παιδί άκουγες pop ή rock;
Όχι! Τα ακούσματά μου ήταν βυζαντινά λόγω του παππού μου που ήταν παπάς και, κυρίως, λαϊκά και λαϊκότροπα. Το πρώτο δημοτικό που θυμάμαι είναι το «Μια βοσκοπούλα αγάπησα». Pop και rock δεν είχαμε στο χωριό μας, τη Γλύφα Φθιώτιδας. Το πρώτο «παράξενο» που άκουσα ήταν το «Ρεσιτάλ» του Κώστα Χατζή και της Μαρινέλλας από μια κασέτα. Ήμουν στο δικό μου κόσμο.

Τώρα αυτός ο «δικός σου κόσμος» παίρνει άλλη μορφή…
Μου αρέσει αυτά τα τραγούδια να ερμηνευτούν σαν ιστορίες – να αναδειχτούν και η σύνθεση και το κείμενο. Ως ομάδα που δουλεύουμε μαζί γι’ αυτό, αντιπροσωπεύουμε τον πλούτο της μουσικής μας δημιουργίας. ανθρώπων που συναντήθηκαν και τραγουδιών που έχουν ταξιδέψει από στόμα σε στόμα.