Ο Φοίβος Δεληβοριάς επιστρέφει στην Εδέμ...

...και μας μιλάει εν συντομία για τη μεγάλη συναυλία του στις 10/9 στον κήπο του Μεγάρου, τις πάγιες και σταθερές αναφορές του αλλά και τη μόνιμη ενασχόλησή του με την τεχνοκρισία, που γι’ αυτόν δεν είναι απλώς ένα χόμπι!

O κήπος του Μεγάρου Μουσικής φιλοξενεί αυτό το Σάββατο 10/9 τον Φοίβο Δεληβοριά­ και την παρέα του, οι οποίοι επιχειρούν να κάνουν ένα αθώο ταξίδι μέσα από πειρασμούς και απαγορευμένους καρπούς. Το πώς μας το εξηγεί ο ίδιος: «Ουσιαστικά κάθε συναυλία είναι μια “Επιστροφή στην Εδέμ”. Κάθε φορά προσπαθούμε­ να ξαναβρούμε ένα είδος αθωό­τητας, κάνοντας όμως πράγματα­ απαγορευμένα. Αγγίζουμε τους καρπούς, ακόμη και στις πρόβες, σπάμε τις συμβάσεις και τελικά γινόμαστε όλοι αθώοι –κι εμείς και οι άλλοι– με έναν καινούργιο τρόπο. Αυτό θα το κάνω εδώ με μια εξαιρετική μπάντα και μια φοβερή τραγουδίστρια, την Ειρήνη Αραμπατζή­, που είναι η ωραία μας Εύα! Και όλο αυτό γίνεται στον κήπο με τις ακακίες, που σου φέρνει στο νου “τα φίδια και τα μήλα” που έλεγε και ο Ρασούλης!»

Μια και αναφέρθηκε το όνομα­ του Μανώλη Ρασούλη, καλούμε­ τον Φοίβο να μας μιλήσει για τις αναφορές του: «Από πολύ μικρός κατάλαβα ότι αυτό που με ελκύει­ στο τραγούδι είναι οι μουσικοί αφηγητές. Όταν πρωτάκουσα το “A Christmas card from a hooker in Minneapolis” του Τομ Γουέιτς, που είναι ένα μικρό διήγημα, το “L’anno che verra” του Λούτσιο Ντάλα, τα τραγούδια του Μπρασένς για τους μπάτσους και τις βοσκοπούλες και τα αντίστοιχα του Ρασούλη στη “Γυφτιά” ή το “Μακρύ ζεϊμπέκικο για τον Νίκο” του Σαββόπουλου, αισθάνθηκα ότι υπάρχει μια ολόκληρη “περιοχή” καλλιτεχνών που ήταν η φωνή μου.

Ήταν αυτό που ήθελα­ να αγγίξω και με συγκινούσε βαθύτερα από την ποίηση και βαθύτερα­ από την ίδια τη μουσική. Άκουγα από λαϊκά, για να ανακαλύψω τον Άκη Πάνου ή τον Ρασούλη, μέχρι όλη αυτήν την καναδο-αγγλο-αμερικανική υπόθεση μετά τον Ντίλαν, που φθάνει μέχρι τη St. Vincent και τον Ρούφους Γουεϊνράιτ. Όλα τούτα ήταν ένα διήγημα μουσικό στο οποίο ήθελα να γράψω κι εγώ μερικές προτασούλες!»

Οι «προτασούλες» όμως του Φοίβου Δεληβοριά εκτείνονται και πέρα από την τραγουδοποιία του: «Ένα πράγμα με το οποίο περνάω τις ώρες μου στις φάσεις που δεν έχω κέφι για μουσική ή για να γράψω κάτι δικό μου είναι η τεχνοκρισία! Μου αρέσει να μαζεύω ταινίες και να τις ιεραρχώ, να μαζεύω δίσκους και να τους ιεραρχώ, να δια­βάζω βιβλία… Πάντα απορούσα από μικρός και αναρωτιόμουν τι είναι αυτό που κάνει κάτι αριστούργημα και τι είναι αυτό που δεν το κάνει. Ειδικά με τις ταινίες, με τις οποίες είχα εμμονή από μικρός, ­είναι κάτι που το κάνω συστηματικά και καθημερινά».

Και αν δεν ήταν μουσικός ή πιο σωστά songster; «Πολύ άνετα θα μπορούσα να ζήσω τη ζωή ενός κριτικού κινηματογράφου, να πηγαίνω στα μεγάλα φεστιβάλ, να βλέπω τις ενδιαφέρουσες ταινίες στην ώρα τους, να γράφω κείμενα… Πάντα μου άρεσε και στη μουσική και στο σινεμά να έρχομαι σε επαφή πρώτα με ένα κείμενο ενός ανθρώπου που θαυμάζω και μετά­ με το δίσκο ή με την ταινία. Έχω τόνους βιβλίων της Πολίν Καέλ ή του Λέστερ Μπανγκς και πάρα πολλών ανθρώπων που με ενδιαφέρει ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζουν την τέχνη».