Ένα σημείωμα για την απώλεια του ιδρυτή και leader των Διάφανων Κρίνων, που έφυγε προχθές…
Εδώ και 14 μήνες, από τότε που ο Θάνος Ανεστόπουλος γενναία ανακοίνωσε στο διαδίκτυο πως πάσχει από επιθετικό μεταστατικό καρκίνο των οστών, έβαλα το βιβλιοάλμπουμ του «Ως το τέλος» σε περίοπτη – για μένα – θέση: πλάι στο πληκτρολόγιο του υπολογιστή, εκεί που έχω και μια σύντομη δισκογραφία του Sun Ra. Για κάποιο λόγο ήθελα να έχω μια easy reference και πρόσβαση σ’ αυτό: για ν’ ακούω τα τραγούδια ή να διαβάζω τα ποιήματα όταν ήμουν σε κάποιο mood που ήθελα να «φύγω» από τα καθημερινά και τις όποιες «υποχρεώσεις»… Ο Ανεστόπουλος και τα Διάφανα Κρίνα ήταν από τις πιο ουσιαστικές περιπτώσεις στην εγχώρια rock σκηνή των ‘90’s και εντεύθεν. Έκαναν μουσικές και τραγούδια με σοβαρή βάση, με σπουδαίο υπόστρωμα διανόησης και λαϊκότητας στην ποίηση και τη μουσική, μακριά από τις δηθενιές κάθε είδους που μπορεί να χαρακτηρίζουν οτιδήποτε φέρει τη σφραγίδα «σύγχρονη (μουσική) έκφραση»… Το «Ως το τέλος» του Θάνου Ανεστόπουλου το είχα ξεχωρίσει από πολύ πιο πριν: από τότε που κυκλοφόρησε, το 2012. Άνοιγε έναν καινούριο εκφραστικό δρόμο για τον ίδιο, πέρα από το γκρουπ. Έναν δρόμο του οποίου κανείς δεν θα μπορούσε να προεξοφλήσει το τέλος. Γιατί έτσι γίνεται πάντα… Προχθές, όταν άκουσα για τον θάνατο του Θάνου, συνειδητοποίησα πως το «Ως το τέλος» δεν ήταν πια στη θέση που το είχα βάλει. Μου πήρε κανένα μισάωρο για να το ξαναβρώ – ανάμεσα σε μια στοίβα από CD πλάι στο πικάπ. Το ξανάκουσα μια ακόμα φορά. Ανέκφραστος, βουβός, σιωπηλός…
