Μια βραδιά (1/9) στο Ωδείο Ηρώδου του Αττικού κι ένα πλήρες άλμπουμ με 2 CDs κι ένα DVD. Ο Διονύσης Σαββόπουλος και η Ελένη Βιτάλη κορυφώνουν την περιοδεία τους με μία από τις καλύτερες μουσικές παραστάσεις της χρονιάς. «Σήκω ψυχή μου, δώσε ρεύμα» και live, και στις δισκοθήκες μας.
Η παράσταση «Σήκω ψυχή μου, δώσε ρεύμα» ξεκίνησε λίγο πριν από το τέλος της περασμένης χρονιάς στο «Κύτταρο» μόνο για περιορισμένες ημερομηνίες. Ήταν όμως τέτοια η επιτυχία και τόσο αυξημένη η ζήτηση που τελικά πήρε παράταση μέχρι τα τέλη Μαρτίου. Δίκαια χαρακτηρίστηκε ως ένα από τα καλύτερα live της χειμερινής σεζόν και, φυσικά, συνέχισε το καλοκαίρι με συναυλίες σε όλη την Ελλάδα αλλά και την Κύπρο. Ο Διονύσης Σαββόπουλος και η Ελένη Βιτάλη, έχοντας μαζί τους μια πραγματική μουσική (υπερ)ομάδα, κρατήθηκαν στην ουσία και στο συναίσθημα των τραγουδιών τους –και όχι μόνο των δικών τους– και γέμισαν με συγκίνηση τον κόσμο που τους παρακολούθησε τόσο το «Κύτταρο» όσο και σε θέατρα, αμφιθέατρα, πλατείες κ.λπ. όπου έγιναν οι συναυλίες τους. Τώρα, η περιοδεία τους ολοκληρώνεται με μια εμφάνιση στο Ηρώδειο την επόμενη Πέμπτη 1/9, ενώ σχεδόν παράλληλα θα κυκλοφορήσει κι ένα άλμπουμ (2CDs + DVD), φυσικά, με τίτλο «Σήκω ψυχή μου, δώσε ρεύμα - Ζωντανοί στο Κύτταρο».
Τα live του Διονύση Σαββόπουλου έχουν πάντα ιδιαίτερη σημασία και προσωπικά, επειδή τον παρακολουθώ εδώ και πολλά χρόνια, είμαι σε θέση να πω πως η αξία τους είναι τόσο μεγάλη, που κάποια από αυτά μπορούν να χαρακτηριστούν και ιστορικά events. Για παράδειγμα, η επιστροφή του στο «Κύτταρο» έπειτα από 44 χρόνια έχει αυτόν το χαρακτήρα της ιστορικότητας και η αποτύπωσή του στη μνήμη μας –ή καλύτερα στα ψηφιακά media– τη σημασία της. Τότε, το 1972, οι εμφανίσεις του Σαββόπουλου στην Ηπείρου και Αχαρνών είχαν το στοιχείο της καινοτομίας: υπήρχε μια ηλεκτρική rock-jazz τεχνοτροπία που ερχόταν σε σύμμειξη με στοιχεία της παράδοσης. Σήμερα αυτή η ίδια συνταγή έχει το χαρακτήρα μιας λαϊκής ιεροτελεστίας, ενός πραγματικού γλεντιού, που ακουμπάει στις καθημερινές μας μουσικές χαρές και απολαύσεις, διατηρώντας όμως τη φρεσκάδα του. Αυτό συμβαίνει με τον «Μπάλλο» που στέκεται δίπλα στα λαϊκά που τραγουδάει η Βιτάλη, με το πανηγυριώτικο «Σου μιλώ και κοκκινίζεις» του Σαββόπουλου που δένει τόσο όμορφα με τον «Ξαφνικό έρωτα», το «Μυστικό τοπίο» που μετατρέπεται υπέροχα στο «Φιλημένη μες στους κινηματογράφους». Και άλλες πολλές στιγμές που κάνουν αυτό το πρόγραμμα –όπως το ακούω να κυλάει στην προ-ακρόαση του άλμπουμ– να παίρνει τη δική του ιστορική διάσταση. Γεγονός που δεν ανήκει μόνο στον Σαββόπουλο ή στη Βιτάλη, αλλά μας αφορά όλους μας.
Και οφείλω να ομολογήσω ότι το άλμπουμ έχει πιάσει το mood της παράστασης. Διότι μπορεί ο Διονύσης Σαββόπουλος να έχει μια άψογη –έως και αριστουργηματική– δισκογραφία, ωστόσο δεν ήταν πάντα τυχερός στην αποτύπωση των ζωντανών εμφανίσεών του. Τα περισσότερα live albums του υπολείπονται σε κάτι από την πραγματική ατμόσφαιρα της κάθε συναυλίας του – και αυτό είναι λογικό, καθώς ο «Νιόνιος» παρουσιάζει πάντα κάτι παραπάνω από μια απλή συναυλία. Πάρτε για παράδειγμα το πρώτο live album του, το «20 χρόνια δρόμος» (1983), το οποίο δεν έχει πιάσει σχεδόν τίποτε από το feeling της συναυλίας του στο Παλαί ντε Σπορ της Θεσσαλονίκης, ενώ ο ήχος από τη συναυλία στο Ολυμπιακό Στάδιο είναι πολύ κακός. Μερικά χρόνια αργότερα, πάλι, το διπλό άλμπουμ «Αναδρομή ’63-’89» (1990) υπολείπεται του αυθεντικού κλίματος των εξαιρετικών παραστάσεών του στο «Zoom».
Ακόμη και το διπλό «Σαββόραμα» (2001), ως ακρόαμα, είναι κατώτερο της original παράστασης στο Μέγαρο Μουσικής^ όμως αυτό έχει κυκλοφορήσει και σε DVD, πράγμα που σημαίνει πως το event καλύπτεται πλήρως. Αργότερα, το 2007, ο «Πυρήνας» (δηλαδή οι παραστάσεις του στο «Gazarte») κυκλοφορεί ως CD και DVD, ορίζοντας έτσι την επιθυμητή φόρμα για την κάλυψη ενός live του Σαββόπουλου σε ό,τι αφορά την κυκλοφορία του στην αγορά. Ό,τι ισχύει και για το «Σήκω ψυχή μου, δώσε ρεύμα - Ζωντανοί στο Κύτταρο», με τον Διονύση, την Ελένη και την παρέα τους. Την παρέα που θα απολαύσουμε στο Ωδείο Ηρώδου του Αττικού να παίζει «Σάλα σάλα», «Πεθαίνω για σένα», «Ίσως φταίνε τα φεγγάρια», «Μακριά μου να φύγεις», «Ταχεία», «Καίγομαι, καίγομαι», «Καραμπιμπερίμ», «Γλέντα τη ζωή», «Το τραγούδι των γύφτων», «Νιώσε με», «Έρωτά μου αγιάτρευτε», «Ξενάκι είμαι και θα ’ρθω», «Αερικό», «Ακρογιαλιές δειλινά», «Ας ερχόσουν για λίγο», «Το δίχτυ», «Τι σε μέλει εσένα κι αν γυρνώ» κ.ά. ανάμεσα στα κλασικά «σαββοπουλικά» ή «βιταλικά». Για να μας κάνουν να νιώσουμε ωραία, να περάσουμε καλά και να φύγουμε πετώντας!
