Πώς οι Nouvelle Vague άλλαξαν το new wave

Έδωσαν νέο νόημα στο new wave συνδέοντας το προ τριακονταετίας «κλασικό» rock με την προ πεντηκονταετίας bossa nova. «Έντυσαν» με jazzy χρώματα το μετα-punk και εμπλούτισαν τη lounge μουσική φιλολογία. Οι Nouvelle Vague έρχονται στο «Gazarte» και φτιάχνουν την καλοκαιρινή μας διάθεση.

Το γκρουπ που δημιούργησαν ο Marc Collin και ο Olivier Libaux πριν από 12 χρόνια με το όνομα Nouvelle Vague βασίστηκε σε μια «φλασιά» και σε δουλειά που απαιτούσε ισχυρό θεωρητικό υπόβαθρο και ιδιαίτερες εργαστηριακές συνθήκες για να αναπτυχθεί και να δώσει καλλιτεχνικούς καρπούς. Όπως και οι συμπατριώτες τους σκηνοθέτες (Γκοντάρ, Σαμπρόλ, Τριφό, Ρομέρ κ.ά.) που δημιούργησαν το κινηματογραφικό «Νέο Κύμα» στο γύρισμα των δεκαετιών ΄50 και ’60, οι οποίοι είχαν λίγο-πολύ εντρυφήσει ως κριτικοί και θεωρητικοί του σινεμά, έτσι και οι Collin-Libaux έβαλαν την παραγωγική τους εμπειρία και γνώση να δουλέψει πάνω στα δεδομένα της γαλλικής μουσικής μελωδικής τάσης που συνόδευε την προαναφερθείσα κινηματογραφική «μόδα» σε συνδυασμό με τη σύγχρονή της ηχορυθμική καινοτομία της βραζιλιάνικης bossa nova. κι όλα αυτά τα πρόβαλαν κατευθείαν στο «κλασικό» υλικό του μετα-πάνκ new wave των late ’70s-early ’80s.

Η ιδέα να μετασχηματιστούν τα «Love will tear us apart» των Joy Division, «Just can’t get enough» των Depeche Mode και «Guns of Brixton» των Clash με τρόπο σχεδόν τζαζικό –κατά τα πρότυπα της bossa nova– ήταν ευφυής και δημιουργική το 2003 και, επιπλέον, πρόσθετε μια ιδιαίτερη δροσιά στον ήδη υπερανεπτυγμένο χώρο της lounge μουσικής αντίληψης. Υπέροχες κοριτσίστικες σέξι φωνές και παρουσίες (η Camille, η Melanie Pain, η Phoebe Killdeer, η Nadeah Miranda και πολλές άλλες) μας πήγαιναν στην άφθαρτη γοητεία των ’60s ή και πιο πίσω, ενώ η αισθητική των εξωφύλλων του γκρουπ που, φυσικά, ονομάστηκε Nouvelle Vague, ήταν πολύ προχωρημένη και δένει πολύ καλύτερα με το βινυλιακό παρόν της δισκογραφίας παρά με το ψηφιακά περιορισμένο –και περιοριστικό– δέκα χρόνια πριν.

Το πρώτο άλμπουμ του γκρουπ, με τίτλο «Nouvelle Vague», με εξώφυλλο και logo φτιαγμένο από τον Βρετανό σχεδιαστή μόδας Τζάιλς Ντίκον ζωγραφιστά, στο χέρι και όχι με κομπιούτερ, κυκλοφόρησε το καλοκαίρι του 2004 και έθεσε τα δικά του αισθητικά στάνταρντ τόσο εικαστικά όσο και, κυρίως, μουσικά. Ήταν σαν να πήγαιναν όλοι οι συμμετέχοντες original δημιουργοί (δηλαδή οι Tuxedomoon, Public Image Limited, Dead Kennedys, Sisters of Mercy, XTC, Cure, Modern English, Specials κ.ά., περιλαμβανομένων, φυσικά, και των ήδη προαναφερθέντων) να πήγαιναν και να «κάθονταν» σε μια ταινία με τη Ζαν Μορό των early ’60s γυρισμένη στη μυθική παραλία της Ιπανέμα, με jazz αισθητική που να παραπέμπει περισσότερο στον Μάιλς Ντέιβις και τον Μισέλ Λεγκράν, στον Αρτ Μπλέικι ή στον Μαρσιάλ Σολάλ παρά στον Αντόνιο Κάρλος Ζομπίμ! Και ν' ακούς έναν (και δύο και τρεις) Σερζ Γκενσμπούρ γένους θηλυκού να σε ταξιδεύει! Τέτοια ωραία πράγματα...

Φυσικά το άλμπουμ είχε μεγάλη επιτυχία και, γενικά, πολύ καλή κριτική αποδοχή, πράγμα που έκανε τους Collin και Libaux να προχωρήσουν στην περαιτέρω εξέλιξη του project τους, αυτήν τη φορά με το άλμπουμ «Bande a part» (τίτλος παρμένος από το ομώνυμο φιλμ του Ζαν-Λικ Γκοντάρ του 1964 με την Άννα Καρίνα). Πιο διευρυμένο ηχητικά και μουσικά, αλλά και πιο ενδιαφέρον ως σύνολο, αυτό το άλμπουμ «φιλοξενεί» τους Echo & the Bunnymen, Buzzcocks, Yazoo, Billy Idol, Blondie, New Order, Cramps, Bauhaus κ.ά. σε μια επίσης πετυχημένη παράθεση διασκευών που κάνουν τους Nouvelle Vague να ξεχωρίζουν και να μην μπαίνουν στο status μιας οποιασδήποτε cover band.

Ο δρόμος όμως είναι δύσκολος καθώς, όπως όλοι ξέρουμε, κάθε «νέο κύμα» παλιώνει γρήγορα καταλήγοντας (ενδεχομένως) σε δημιουργικό αδιέξοδο, αφήνοντας όμως (ξανά ενδεχομένως) υψηλά αισθητικά στάνταρντ. Αυτό το ξέρουν και οι Collin-Libaux, κι έτσι το τρίτο άλμπουμ των Nouvelle Vague, το «3» του 2009, εκτός από το new wave υλικό, φιλοξενεί και τον Μάρτιν Γκορ των Depeche Mode, τον Ίαν Μακάλοκ των Echo & the Bannymen, τον Τέρι Χολ των Specials και τον Μπάρι Άνταμσον των Magazine, ενώ ανοίγει και το δρόμο για το επόμενο, «γαλλόφωνο», άλμπουμ του γκρουπ που βγαίνει την επόμενη χρονιά, το «Couleurs sur Paris», με διασκευές γαλλικών new wave και punk τραγουδιών.

Το βασικό δισκογραφικό «πακέτο» των Nouvelle Vague συμπληρώνεται με το «Acoustic» και το «The Singers», δύο άλμπουμ της ίδιας περιόδου (2009-10) που, μαζί με ένα «Best of...», σηματοδοτούν την ολοκλήρωση ενός κύκλου. Όμως οι Nouvelle Vague εξακολουθούν να παραμένουν ενεργοί, έχοντας έτοιμο καινούργιο άλμπουμ –με original υλικό εκτός από διασκευές– και κάνοντας, φυσικά, συναυλίες, όπως αυτή στο roof stage του «Gazarte» (13/7). Τη συναυλία τους αυτή θ' ανοίξει το γαλλικό electro-soul γκρουπ La Rochelle Band που ήδη γνωρίζει επιτυχία στη χώρα μας μέσω του ραδιοφώνου (Pepper 96.6).