Ο Νίκος Τριανταφυλλίδης: άνθρωπος με πλήρη αφοσίωση στη μουσική, το σινεμά, την τέχνη, την ποίηση της ζωής! Λένε πως έφυγε - όμως οι πραγματικοί αισθηματίες δεν φεύγουν ποτέ...
Φίλε, εδώ δεν λέμε αντίο! Να σε βλέπουμε!
Αυτό ήταν το μόνο που μπόρεσα να σκεφτώ – και να γράψω – το πρωί, μαθαίνοντας τον θάνατο του Νίκου Τριανταφυλλίδη.
Τον Νίκο τον ήξερα από μικρό, στα πρώτα του βήματα. Γράφαμε στο ίδιο έντυπο, στον «Ήχο», στα ‘80’s. Κάποια στιγμή, κάπου στο ’85, διάβασα ένα κείμενό του για τον δίσκο “The Big Gundown: John Zorn Plays the Music of Ennio Morricone”. Ήμουν φαντάρος – την άλλη μέρα ζήτησα άδεια και ήρθα από τα σύνορα στην Αθήνα μόνο και μόνο για ν’ αγοράσω τον δίσκο!
Μου άρεσαν όλα όσα έγραφε ο Νίκος: υπέροχα γεμάτα ζωή κείμενα, προσωπικά, ολόδικά του, ποιήματα… Μου άρεσαν οι εκπομπές του – στόχευαν πάντα στην ουσία. Ήταν πραγματική ΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΗ ΑΓΩΓΗ. Βρεθήκαμε μαζί και στον «902». Μετά μου άρεσαν οι ταινίες του: ήταν όλα όσα ήταν ο Νίκος…
Όταν άνοιγε το “Gagarin” πιάσαμε κουβέντα για την «Αντινέα», το σινεμά που φιλοξενούσε το καινούριο rock joint της πόλης. «Δεν θα αλλάξει πολύ!» μου είπε χαμογελώντας. «Θα παραμείνει Αντινέα»!
Πριν από δυο χρόνια, ο Νίκος κάλεσε μερικούς φίλους να δούμε τους υπέροχους «Αισθηματίες». Του μίλησα για ένα δικό μου πρόβλημα υγείας που παραλίγο να με στείλει! «Δεν πεθαίνουμε εύκολα εμείς», μου είπε πάλι, με το γνωστό αγαπησιάρικο χαμόγελό του – και το ακόμα πιο ζεστό γέλιο του!
Νίκο, εδώ δεν λέμε αντίο! Να σε βλέπουμε!
