Ένα γεμάτο τρίωρο με όλα τα τραγούδια του Μανώλη Ρασούλη. Μια γιορτή που συχνά-πυκνά θα έχουμε ανάγκη.
Δεν έμοιαζε με μια αφιερωματική κατάσταση στον Μανώλη Ρασούλη – ήταν σα να βρισκόταν ο ίδιος ο Μανώλης εκεί, σα να είμαστε στου Ρασούλη για μια ακόμα φορά. Ήταν οι φίλοι του, οι συνεργάτες του, η κόρη του και όλοι εμείς που αγαπήσαμε τα τραγούδια του και τον ίδιο. Για την ακρίβεια, τα τραγούδια του τα ζήσαμε, τα βιώσαμε – και το ίδιο εξακολουθούμε να κάνουμε. Ο χωροχρόνος μας συνέπεσε – είμαστε εκεί, δίπλα του και μαζί του. Αλλά βλέπουμε ότι τα τραγούδια του εξακολουθούν να ταξιδεύουν, πάνε στους νεότερους, γίνονται ένα μαζί τους. Ένα γεμάτο τρίωρο που ξεκινάει από το «Να ‘μαστε πάλι εδώ Αντρέα» σε μουσική Ανδρέα Μικρούτσικου και φθάνει ως το «Αχ Ελλάδα σ’ αγαπώ» σε μουσική Βάσως Αλλαγιάννη. Η Ναταλία Ρασούλη τραγουδάει «Όλα σε θυμίζουν» του Μάνου Λοϊζου, ο Φοίβος Δεληβοριάς «Με φουρτουνιάζει ο έρωτας» του Λοϊζου επίσης, η Γιώτα Νέγκα λέει ένα ακόμα αριστούργημα του Λοϊζου και του Ρασούλη («Κι εγώ σαν πόλη»), η Σοφία Παπάζογλου λέει τη «Μοιραία» του Μάλαμα, ο Δημήτρης Μπάσης τον «Υδροχόο» της Αλλαγιάννη. Πολύ λογικά, θ’ ακολουθήσει μια... Ξυδακειάδα από την «Γυφτιά» και τα «Δήθεν», με τον ίδιο τον Νίκο, τον Δεληβοριά και τη Νέγκα. Ο Πέτρος Βαγιόπουλος τραγουδάει το αριστουργηματικό τους «Νιώσε με»... και όλα και όλοι είναι εκεί. Σε μια γιορτή που θα επαναλαμβάνεται – σε μια γιορτή που πάντα θα έχουμε ανάγκη.
Φυσικά, μια τέτοια όμορφη εκδήλωση, γεμάτη εικόνες, μνήμες και συγκινήσεις, μπορεί πολύ εύκολα να υποβαθμιστεί από τον κακό, εντελώς τενεκεδένιο, ήχο που έφθανε σ' εμάς, στα θεωρία στο πρώτο μέρος της συναυλίας. Ήταν σα να είχες το στεροφωνικό μπροστά σου και να άκουγες από τρανζιστοράκι! Το Μέγαρο - η αίθουσα Χρήστου Λαμπράκη, δηλαδή - πάρα πολλές φορές παρουσιάζει προβλήματα ήχου όταν δεν πρόκειται για ορχήστρες και σύνολα κλασικής μουσικής. Ας το προσέξουν περισσότερο...
