Το κλείσιμο του Ιανουαρίου, στις πένθιμες μουσικές ειδήσεις που αρχίσαμε πια να συνηθίζουμε, πρωτοτύπησε στο ότι την ίδια μέρα έφυγαν ο αρχηγός και η πρώτη τραγουδίστρια των Jefferson Airplane.
Ο Paul Kantner, όχι ιδρυτής (αφού ως τέτοιος λογίζεται πιο πολύ ο Marty Balin) αλλά αρχηγός και ρυθμικός κιθαρίστας, ψυχή των Jefferson Airplane, πέθανε στις 28/1 μετά από ποικίλα προβλήματα και επιπλοκές που είχε στην υγεία του. Ήταν 74 χρόνων.
Σ’ αυτές τις περιπτώσεις, το μυαλό ζυγίζει στο τι σου αφήνει κανείς ως πολιτισμική προσφορά και σφραγίδα στη ζωή σου. Οι Jefferson Airplane ήταν από τα αγαπημένα μου συγκροτήματα γιατί, με έναν ιδιαίτερο τρόπο, με οδήγησαν στην jazz. Είχα όμως χρόνια να ακούσω δίσκο τους και προτιμούσα πάντα, μέσα από την αναρχοαυτόνομη αυτοσχεδιαστική ψυχεδέλεια της σκηνής του Σαν Φρανσίσκο, να οδηγούμαι στην μεταβατική εκείνη περίοδο από Jefferson σε Starship, όταν ο Paul Kantner είχε πάρει όλη την υπόθεση πάνω του και, μαζί με την Grace Slick, έβγαλε τα άλμπουμ “Blows Against the Empire”, “Sunfighter” και “Baron von Tollbooth & the Chrome Nun”. Πέρα από μια αισθητική δήλωση, όλη αυτή η φάση ήταν μια ανάγκη ζωής – και κράτησε όσο κράτησε, βοηθώντας μας στο δικό μας ταξίδι στην jazz.
Λίγο πιο μετά όμως πληροφορήθηκα και τον θάνατο της Signe Anderson, της πρώτης τραγουδίστριας του γκρουπ, που μετά το πρώτο άλμπουμ (“Jefferson Airplane Takes Of”) έδωσε τη θέση της στην Grace Slick. Ήταν συνομήλικη με τον Paul Kantner. Κατόπιν αυτού, σκαρφάλωσα στα ράφια της δισκοθήκης, αποφασισμένος όλο το Σαββατοκύριακο να ακούω Jefferson Airplane και τίποτα άλλο! Πράγμα που έγινε.
