Η είδηση ήρθε το πρωί με τη δροσούλα, πάνω στη γλυκιά σκοτούρα! Ο David Bowie πέθανε - έτσι, ξερά - δυο μέρες μετά τα γενέθλιά του και την κυκλοφορία του καινούριου του δίσκου...
Ένα από τα βασικά μου ακούσματα το Σαββατοκύριακο που πέρασε ήταν το νέο άλμπουμ του David Bowie, “Blackstar”, που μόλις κυκλοφόρησε. Το άκουσα – ανάμεσα σε άλλα – τέσσερις-πέντε φορές από το Spotify. Και σήμερα το πρωί κάθισα να γράψω τις εντυπώσεις μου γι’ αυτό: ένας δίσκος με ενδιαφέρον, με μουσική / καλλιτεχνική προοπτική που ορίζει μια κατεύθυνση, με άνοιγμα σε σύγχρονες μουσικές όψεις κ.λπ. Ένα άλμπουμ που εντυπωσιάζει και προκαλεί συζητήσεις.
Πριν όμως γράψω την πρώτη λέξη μου ήρθε η είδηση πως ο David Bowie πέθανε, σε ηλικία 69 ετών, μετά από μάχη με τον καρκίνο. Η γνωστή ιστορία – που τείνει πια να αποτελέσει ρουτίνα. Και, αμέσως, η φύση του σημειώματος άλλαξε: από δισκοκριτική έγινε obituary…
Σε τέτοιες περιπτώσεις – που σε αιφνιδιάζουν και ανατρέπουν την «κανονική» ροή των πραγμάτων – βάζεις απλώς τη μνήμη να λειτουργήσει αλλά προσπαθείς να δώσεις και το απόσταγμα. David Robert Jones ή David Bowie (προφέρεται «Μπόουι» και όχι «Μπάουι» αλλά αυτό δεν έχει ιδιαίτερη σημασία): αναγεννησιακού τύπου καλλιτέχνης της σύγχρονης ποπ που, από το δεύτερο μισό των ‘60’s ως τις μέρες μας δεν έπαψε να μας απασχολεί η καθ’ οιονδήποτε τρόπο παρουσία του.
Μουσικός, τραγουδιστής, ηθοποιός, τραγουδοποιός, εικαστικός, παραγωγός κ.λπ. ο Bowie μας έδωσε κάποια άλμπουμ που κοσμούν την ιστορία του rock και τις δισκοθήκες μας: “Space Oddity”, “Hunky Dory”, “Ziggy Stardust”, “Aladdin Sane”, “Pin Ups”, “Low” “Heroes” που σφραγίζουν τη δεκαετία του ’70 – και που η συνέχειά τους εκφράζεται με όλη τη μουσική του παραγωγή στα ‘80’s, ‘90’s κ.λπ. ως το σημερινό “Blackstar” που δεν με ξενίζει καθόλου – είναι κάτι που μπορούσε να το κάνει ο Bowie και το έκανε. Πριν να φύγει…
Αυτά προς το παρόν. Θα επανέλθουμε με μια επιλογή από τα πολλά πρόσωπα του David Bowie.
