Παρακολουθήσαμε την παράσταση του έργου "Ελεύθεροι Πολιορκημένοι" του Γιάννη Μαρκόπουλου σε ποιήση Διονυσίου Σολωμού στο Μέγαρο Μουσικής.
Ένα έργο κλασικό βρίσκει πάντα τις πραγματικές του αντιστοιχήσεις σε κάθε χρόνο και σε κάθε χώρο. Αυτή η βασική αρχή αποδεικνύεται για μια ακόμα φορά ακούγοντας την θεμελιακή ποίηση του Διονυσίου Σολωμού να απλώνεται μαζί με την μουσική του Γιάννη Μαρκόπουλου στην αίθουσα «Αλεξάνδρα Τριάντη» του Μεγάρου Μουσικής στις 22 Μαρτίου – μερικές μόνο μέρες πριν την Εθνική μας εορτή. Μια μουσική που, παρά τα χρόνια που φέρει πίσω και μέσα της, διατηρεί την φρεσκάδα της – ή ακόμα και τις πρωτοποριακές της διαστάσεις καθώς «πλέκεται» με τον λόγο του Σολωμού. Κάτι που χαρακτηρίζει, ούτως ή άλλως, τον συνθέτη γιατί ποτέ δεν πρέπει να ξεχνάμε πως οι μουσικές του Μαρκόπουλου, σε κάθε φάση τους, υπήρξαν πολύπτυχες και πολύμορφες, ανοίγοντας δρόμους και προοπτικές. Όλες αυτές τις μέρες – αντίθετα με την πάγια επαγγελματική συνήθεια και πρακτική μου – αρνήθηκα να ανατρέξω στην δισκογραφική έκδοση του έργου (με Νίκο Ξυλούρη, Λάκη Χαλκιά, Ειρήνη Παπά, Ηλία Κλωναρίδη) γιατί ήθελα να βιώσω (σε όσο πιο «παρθένες» διαστάσεις) κάθε δυνατό συναίσθημα που είχε να μου προσφέρει ένα τέτοιο έργο, μιας τέτοιας εμβέλειας που, σαν παλαιότερη γενιά, έχουμε αγγίξει τόσο την ποιητική του όσο και την μουσική του παράμετρο. Η σημερινή του εκδοχή διατηρεί κάθε ποιότητα της original και, πιθανόν, παραπέμπει σε έναν νέο κλασικισμό. Σήμερα λοιπόν οι «Ελεύθεροι Πολιορκημένοι» του Γιάννη Μαρκόπουλου διατηρούν την λάμψη τους και την κάνουν ακόμα πιο έντονη και πιο ζωτική, με τις φωνές του Γιώργου Νταλάρα, του Βασιλικού, του Κωστή Κωνσταντάρα και την αφήγηση της Καριοφυλιάς Καραμπέτη, με την εμπλουτισμένη μουσικοποίηση (ενορχήστρωση) του Μαρκόπουλου και την ερμηνεία της Συμφωνικής της ΝΕΡΙΤ και της Χορωδίας της ΔΕΗ. Ήταν ένα έργο μέσα από το οποίο – σ’ αυτή τη μορφή – αναδεικνύονταν πληρέστερα οι κοινωνικοαισθητικές του διαστάσεις, με αποτέλεσμα να ανταποκρίνεται απόλυτα (μουσικά ή άλλως) στις σημερινές μας ανάγκες. Το ευχαριστηθήκαμε πλήρως και ήταν κάτι που μας χρειαζόταν. Απόλυτα – σαν ανάταση…
