Αυτή η εκφώνηση «Τραγουδάει ο Σπύρος και η Ζωή Ζαγοραίου» ακούγεται πια σαν θρύλος στο μυαλό μου καθώς, παιδί (μικρό παιδί!) σκάλιζα το καντράν του ραδιοφώνου και ταξίδευα τη βελόνα ανάμεσα σε ραδιοπειρατικούς σταθμούς στα μεσαία που έπαιζαν Μπίτλς, ιταλικά ή λαϊκά – και κόλλαγα κατά περίπτωση! Κόλλαγα και όταν άκουγα «Προσευχήηηηη! Τα χείλη μου για σένανε λένε / και τα μάτια μου μερόνυχτα κλαίνε / μερόνυχτα κλαίνε (δις!)». Ποιος είδε τα μάτια που αγαπάω; Ή «Άναψε το τσιγάρο / δως μου φωτιά»...
Ο Σπύρος Ζαγοραίος ήταν μια μορφή που ποτέ δεν κάθησα να δω τις λεπτομέρειες του βίου του σαν τραγουδιστή, συνθέτη ή στιχουργού. Μου αρκούσε που άκουγα τα τραγούδια που έλεγε – και ήταν τραγούδια που μου άρεσαν. Νομίζω πως ήταν από τους πιο δημοφιλείς του λαϊκού μας μουσικού τοπίου. Και από τους πιο πολυπαιγμένους στα ερτζιανά των ‘60’s – ή έτσι το ένοιωθα εγώ καθώς μεγάλωνα και περνούσα στην εφηβεία, διευρύνοντας και τα μουσικά μου ενδιαφέροντα (ανάμεσα στα άλλα)...
«Στης Λαρίσης το ποτάμι / που το λένε Πηνειό / αν τυχόν και δεν με θέλεις / ‘κει θα πέσω να πνιγώ». Η ζωή του Σπύρου Ζαγοραίου ήταν τα τραγούδια. Τραγούδια του άρεσε να λέει και αυτό ποθούσε να κάνει ως το τέλος. Δεν θέλω να ψάξω τη βιογραφία του ούτε να δώσω λεπτομέρειες. Ο κυρ Σπύρος έφυγε προχθές – στο σπίτι του στο Αιγάλεω. Και μας άφησε πίσω του πολλά ωραία τραγούδια. Πάρα πολλά – για να έχουμε να πορευόμαστε. Σιγοτραγουδώντας...
«Όταν πεθάνω βάλτε με σε μια γωνιά από κάτω / και δίπλα το μπουζούκι μου παρηγοριά μου νά ‘χω». Καλό ταξίδι, κυρ Σπύρο.
