Ο ΣΙΚΕΛΟΣ

Το θέμα του «Σικελού» ταιριάζει απόλυτα με τη μεγαλομανή ιδιοσυγκρασία του Τσίμινο. Θέλοντας, όμως, να κάνει μια ταινία φόρο τιμής στον Βισκόντι, βρέθηκε έξω από τα νερά του. Ο «Σικελός» περιέχει μεγάλες στιγμές κινηματογράφου, αλλά και πολλά άνισα σημεία. Ο σκηνοθέτης παρασύρεται σε μια ρητορική σκηνοθεσία, που μοιάζει με φινιρισμένη εκδοχή του σοσιαλιστικού ρεαλισμού και του «θετικού ήρωα». Ο Τζουλιάνο καθαγιάζεται για τις πράξεις του, χάνει το διφορούμενο χαρακτήρα του και γίνεται ένα ρομαντικό θύμα των κοινωνικών περιστάσεων της μεταπολεμικής Σικελίας. Ο Τσιμίνο αρνείται να τον δει πολιτικά και τον απαλλάσσει ακόμα κι από την ευθύνη της σφαγής των αριστερών διαδηλωτών, που στάθηκε το μοιραίο λάθος του Τζουλιάνο. Παρά, όμως, αυτές τις αντιφάσεις, ο «Σικελός» παραμένει μια ενδιαφέρουσα ταινία ενός μεγάλου σκηνοθέτη, που πάντα περιμένουμε κάτι καλύτερο από τα χέρια του.