Η ΠΙΟ ΟΜΟΡΦΗ ΗΛΙΚΙΑ

Ο Γάλλος σκηνοθέτης σκιαγραφεί έξοχα το άγχος των εξετάσεων, ρίχνοντας ταυτόχρονα φως σε διάφορες πρακτικές που ισχύουν σε αυτού του είδους τα λύκεια (καψόνια, τελετές μύησης κ.λπ.), οι οποίες µας ξαναγυρίζουν στην εποχή του Μεσαίωνα. Ωστόσο, η ταινία μοιάζει να µην έχει έναν κεντρικό θεματικό άξονα και ενώ ξεκινά πολύ όμορφα, κάπου στην πορεία χάνει το αρχικό της ενδιαφέρον, ίσως γιατί επιμένει ιδιαίτερα σε μια διεστραμμένη ερωτική συναλλαγή ανάμεσα στην ηρωίδα και τον Άξελ, την οποία βρήκαμε δραματουργικά αδικαιολόγητη. Για σκηνοθετικό ξεκίνημα, όμως, είναι κάτι παραπάνω από μια άκρως ελπιδοφόρα δουλειά, που κρύβει ένα δημιουργό µε ταλέντο και ευαισθησία.