SATELLITE CLIPS (ΔΟΡΥΦΟΡΙΚΑ ΚΛΙΠ) – Τρέιλερς (πρεμιέρα) DANCE FIGHT LOVE DIE – Η Ταινία (postproduction) 600 ΩΡΕΣ ΜΙΚΗΣ (Το Ακατέργαστο Υλικό) – Video installation (postproduction) Ένα φιλμικό τρίπτυχο του Αστέρη Κούτουλα που ολοκληρώθηκε σε 30 χρόνια μέσα από 40 χώρες και 4 ηπείρους. Με φιλμ 600 ώρες και 54,000,000 εικόνες.
Ο Αστέρης Κούτουλας, Έλληνας μουσικός παραγωγός, συγγραφέας και σκηνοθέτης που ζει στη Γερμανία, από το 1987 έως το 2016 συνόδευσε τον Μίκη Θεοδωράκη σε πολλά ταξίδια έχοντας μαζί και την κάμερά του σε λειτουργία. Το υλικό που μαγνητοσκόπησε προέρχεται από πρόβες, συναυλίες, ηχογραφήσεις, παραγωγές όπερας και μπαλέτου, καθώς και προσωπικές συναντήσεις του καλλιτέχνη, μεταξύ άλλων, στο Βερολίνο, στην Αθήνα, στην Άγια Πετρούπολη, στο Σαντιάγο της Χιλής, στην Κοπεγχάγη, στο Τελ Αβίβ, στη Βιέννη, στο Μάλμε, στις Βρυξέλλες, στο Σίδνεϊ, στο Άμστερνταμ, στο Μόντρεαλ, στην Πρετόρια, στο Λονδίνο, στον Τσεσμέ, στη Βαρκελώνη, στο Μιλάνο, στη Ζυρίχη, στο Όσλο, στο Παρίσι, στην Κρήτη κ.λπ.
Dance Fight Love Die – With Mikis On The Road (Η ταινία) Μια ταινία docufiction του Αστέρη Κούτουλα με τους Μίκη Θεοδωράκη. Από το γεμάτο εναλλαγή ιστορικό και επίκαιρο οπτικό υλικό των περίπου 600 ωρών, ο Αστέρης Κούτουλας συμπυκνώνει μέσα σε μιάμιση ώρα στιγμές που επιτρέπουν μια αυθεντική εικόνα του «πνευματικού αναρχικού» Θεοδωράκη. Ο δημιουργός συνυφαίνει στην ταινία του «Ταξιδεύοντας με τον Μίκη» πολύ προσωπικές στιγμές με ιστορικό υλικό, πλάνα ντοκιμαντέρ με μυθοπλασία και τη μουσική του Θεοδωράκη με τον αντίκτυπό της σε νέους καλλιτέχνες της κλασικής μουσικής, της τζαζ, της electro ή της rap. Μια ταινία-δοκίμιο, που δεν ακολουθεί μια χρονολογική σειρά, αλλά παρουσιάζεται σε μια ιδιόμορφη μίξη και που επιτρέπει στον θεατή να ζήσει συναρπαστικές, ευτράπελες, μυστηριώδεις, αλλά και πολύ χαρακτηριστικές στιγμές από την «on the road» ζωή ενός μοναδικού και χαρισματικού καλλιτέχνη. Στο παράλληλο σύμπαν της ταινίας –εμπνευσμένης από τη μυθιστορηματική αυτοβιογραφία του Μίκη Θεοδωράκη– οι σκέψεις γίνονται εικόνα, προβληματισμοί, εικόνες μιας αγνής θεότητας, μιας ερωτικής ιερότητας, μιας μυστηριακής αγάπης.
Δορυφορικά Κλιπ (Satellite Clips) – Υλικό & Μουσική που δεν χρησιμοποιήθηκε (Film trailers) Τα «δορυφορικά κλιπ» περιφέρονται γύρω στην κεντρική ταινία σαν να είναι ο πλανήτης τους. Όλα τα satellite clips θα απαρτίζονται εν μέρει από το αρχειακό υλικό των 600 ωρών με τον Μίκη και εν μέρει από το fiction και backstage υλικό των γυρισμάτων που έγιναν με τους τραγουδιστές, μουσικούς και τους ηθοποιούς της ταινίας «Ταξιδεύοντας με τον Μίκη» από το 2014 μέχρι το 2017.
Όλα τα κλιπ θα αρχίζουν να παρουσιάζονται στο Διαδίκτυο εν τη ρύμη του χρόνου και φέρουν ως τίτλους τα ονόματα στενών συνεργατών, φίλων και συνοδοιπόρων του Αστέρη Κούτουλα στο μακρύ ταξίδι του με τον Μίκη, και είναι αφιερωμένα σε αυτούς. Εδώ παρουσιάζονται, σε πρώτη προβολή, δύο satellite clips με τους τίτλους «Stella» και «Melentini», τα οποία συνδυάζουν τη «βερολινέζικη αισθητική» του σκηνοθέτη με τη «συμπαντική αρμονία» του Μίκη Θεοδωράκη. Σε αυτά τα δύο κλιπ ο Αστέρης Κούτουλας συνεργάστηκε με την Στέλλα Καλαφάτη, η οποία ήταν στην ταινία βοηθός σκηνοθέτη και μοντέρ.
600 Hours Mikis – The raw material (Video installation) Αν και πληθωρική φυσιογνωμία, για τον Θεοδωράκη η μουσική βρισκόταν πάντα στο επίκεντρο: συνέθετε μουσικά έργα, διηύθυνε ορχήστρες, έκανε πρόβες και παρήγε μουσική –διαρκώς, παντού, αδιάκοπα. Μια εικόνα αυτής της αξιοθαύμαστης εργατικότητας και της περιπέτειας τού να είναι διαρκώς εν πορεία δίνουν οι 600 ώρες φιλμ που δεν χρησιμοποιήθηκαν στην ταινία «Ταξιδεύοντας με τον Μίκη» και που πρόκειται να προβληθούν σαν video installation με τον τίτλο 600 Hours Mikis. Σε αυτό το (raw) υλικό ο Μίκης διευθύνει, τραγουδάει, κάνει πρόβες, ηχογραφεί, αναπαύεται, ταξιδεύει, συνομιλεί με τους συνεργάτες του, γελάει, σκέφτεται, γράφει, δημιουργεί. Ματιές πίσω από τη σκηνή, ταξίδια με λεωφορεία, ξενοδοχεία, χώροι εκδηλώσεων, συνεντεύξεις τύπου, γεύματα, πρόβες... Πρόκειται για ένα πανόραμα μιας «γέννησης της τέχνης» μέσα από μια εγκατάσταση πολυμέσων με θέμα το «κοινωνικό γλυπτό Μίκης», όπως τον ονόμασε ο Joseph Beuys.
