Μπορεί αυτήν την εβδομάδα να κάνουν πρεμιέρα δύο επανακυκλοφορίες στις αθηναϊκές αίθουσες, όμως αυτή δεν είναι παρά μια μαγική εικόνα για τη συγκεκριμένη αγορά. Άνθρωποι των εταιρειών διανομής δίνουν απαντήσεις για τις αιτίες που οδήγησαν στη δραστική μείωση του αριθμού των ψηφιακά πλέον επεξεργασμένων κλασικών ταινιών που βλέπουμε στα σινεμά.
Εδώ και περίπου δύο δεκαετίες οι επανακυκλοφορίες αποτελούν μία από τις αγαπημένες συνήθειες του αθηναϊκού κινηματογραφόφιλου κοινού αλλά και μια επικερδή επιχειρηματική δραστηριότητα για τα γραφεία διανομής και τους θερινούς της πόλης. Κλασικά χολιγουντιανά φιλμ, ευρωπαϊκά αριστουργήματα σπουδαίων δημιουργών και παραγνωρισμένες ανεξάρτητες παραγωγές, επεξεργασμένες ψηφιακά και σερβιρισμένες σε φρεσκοκομμένες κόπιες, συνθέτουν ένα ολοκληρωμένο κινηματογραφικό πακέτο που κολλάει απόλυτα με την ανέμελη open air κουλτούρα του Έλληνα σινεφίλ. Η πτωτική πορεία όμως στον αριθμό των επανακυκλοφοριών την τελευταία τετραετία, με αποκορύφωμα τη φετινή χρονιά, δείχνει ότι η αγαπημένη συνήθεια κινδυνεύει να εξαφανιστεί στο άμεσο μέλλον.
Οι αριθμοί δεν έχουν πάντα δίκιο, αλλά υπάρχουν φορές που βοηθούν να κατανοήσουμε το γενικότερο κινηματογραφικό κλίμα... Έτσι το 2011 είδαμε 35 επανακυκλοφορίες στα σινεμά, το 2012 έπεσαν στις 24, το 2013 έφτασαν στις 22, ενώ φέτος μετά βίας θα φτάσουν στις 18! Είναι χρήσιμο, λοιπόν, τη μοναδική κινηματογραφική εβδομάδα του φετινού καλοκαιριού που θα δούμε δύο επανακυκλοφορίες («Το Πέρασμα του Μίλερ» και «Το Θεώρημα») και μια παλιά, αλλά σε πρώτη προβολή για την Ελλάδα ταινία («Η Δική Μας Νύχτα») να προσπαθήσουμε να βρούμε τις αιτίες αυτής της απότομης μεταβολής. Τι φταίει λοιπόν; Είναι το downloading, η αλλαγή εποχής με την κατάργηση του φιλμ και την επικράτηση των ψηφιακών δίσκων του DCP ή η οικονομική κρίση που έχει μετατρέψει το σινεμά από λαϊκή διασκέδαση σε πολυτέλεια;
Η υπεύθυνη του εμπορικού τμήματος της Strada Films Μαρίνα Κόντη εξηγεί γιατί δεν θα δούμε καμιά επανακυκλοφορία από την εταιρεία φέτος, σε αντίθεση με τις προηγούμενες χρονιές: «Έχει γίνει πλέον ακριβό σπορ. Αν συνυπολογίσεις ότι η συγκεκριμένη αγορά έχει κορεστεί τα τελευταία χρόνια με την επανέκδοση δεκάδων τίτλων, ενώ το κόστος της κόπιας έχει ανεβεί στα ύψη, καταλαβαίνεις ότι είναι ελάχιστες οι ευκαιρίες που έχει για να κυκλοφορήσεις κάτι που αξίζει τον κόπο. Μεγάλο ζήτημα είναι, φυσικά, το παράνομο downloading. Ενώ δεν πιστεύω το ίδιο για το οικονομικό, αφού μπορείς να βρεις πλέον μεσοβδόμαδες προβολές με εισιτήριο € 3,50-4, όσο δηλαδή κάνει ένας καφές».
Περίπου στο ίδιο μήκος κύματος κινείται και ο Ζήνος Παναγιωτίδης, ο άνθρωπος που ξεκίνησε τη μόδα των επανακυκλοφοριών στα θερινά της Αθήνας το καλοκαίρι του 1995 και δείχνει πλέον ιδιαίτερα προσεκτικός όσον αφορά τις επιλογές της καινούργιας του εταιρείας Rosebud.21. «Φέτος σίγουρα θα έχω δύο επανακυκλοφορίες, εκ των οποίων “Η Δική Μας Νύχτα” του Λεό Καράξ βγαίνει για πρώτη φορά στις ελληνικές αίθουσες. Η αλήθεια είναι ότι έχουν στερέψει οι καλοί τίτλοι. Επίσης, επιπλέον ένα ζήτημα είναι ότι με την κατάργηση του φιλμ και την επικράτηση του ψηφιακού DCP το κόστος των σπάνιων πλέον κοπιών έχει εκτιναχθεί στα € 3.500 το λιγότερο –χωρίς τα δικαιώματα– και μπορεί να φτάσει μέχρι και τα € 7.000. Για να βγάλεις τα λεφτά σου από μια επανακυκλοφορία, πρέπει να κάνεις από 5.000 μέχρι 10.000 εισιτήρια, πράγμα δύσκολο στη σημερινή αδύναμη αγορά. Έχουν περάσει οι εποχές που το “Στην Παγίδα του Νόμου” έκανε 25.000 εισιτήρια και η “Διπλή Ζωή της Βερόνικα” 20.000».
Με αυτά τα δεδομένα, μέχρι τον Σεπτέμβριο έχει ανακοινωθεί ότι, πέρα από τη «Fedora» (1978) του Μπίλι Γουάιλντερ που κυκλοφορεί η Rosebud.21, θα δούμε επίσης τη «Μοναχική Σύζυγο» (1964) του Ινδού Σατιαγίτ Ρέι από τη Filmtrade, το «Ελάτε σ’ εμάς για έναν Καφέ» (1970) του Αλμπέρτο Λατουάντα και το «Δείπνο Ηλιθίων» (1998) του Φρανσίς Βεμπέρ από την Odeon. Από την άλλη, και με προπύργιο τον ιστορικό θερινό Ζέφυρο στα Άνω Πετράλωνα, η New Star θα ακολουθήσει για ακόμη μία χρονιά τη δική της πληθωρική πολιτική, έχοντας στο πρόγραμμα το «Fear and Desire» (1953) του Στάνλεϊ Κιούμπρικ, τη «Σκύλα» (1931) του Ζαν Ρενουάρ, τη «Ρεβέκκα» (1940) του Άλφρεντ Χίτσκοκ, την «Κραυγή» (1957) και τη «Νύχτα» (1961) του Μικελάντζελο Αντονιόνι αλλά και το «Καπό» (1960) του Τζίλο Ποντεκόρβο.
